ΚΡΥΦΕ ΜΟΥ ΈΡΩΤΑ

image by angell.hitmuse.com

Θα το θελα πολύ
να σ' είχα αγκαλιά μου
πανσέληνε, βοριά μου
και άστρο της Αυγής,
να βγάλω δυό φτερά
κρυφέ μου Έρωτά μου,
να ρθω να σε πλανέψω
σαν αποκοιμηθείς.

Θα το θελα πολύ
τα μάτια μου να κλείσω
και όταν θα τ' ανοίξω
να χεις εμφανιστεί,
στου ονείρου μου την άκρη,
στου σώματος το φράκτη,
να χεις ξεκουραστεί.

Θα το θελα πολύ,
να φτάσω να σ' αγγίξω,
προτού να σε ποθήσω
και να χεις πια χαθεί,
στου φεγγαριού το δάκρυ,
στ' ορίζοντα τα μάκρη
να σε βρω εδώ κοντά μου,
κρυφέ μου έρωτά μου
κι έπειτα μου ληφθείς...

Marialena, 13/05/2007

Ανάμεσα

Image by www.humberbridge.co.uk

Ανάμεσα στο τώρα και στο κάποτε,
ανάμεσα στο πριν και στο μετά σου,
του χρόνου η κουρτίνα σκίστηκε
για να φανεί μια ηλιαχτίδα στη καρδιά σου.

Ανάμεσα στα μάτια που δεν βλέπουνε,
ανάμεσα στα βάθη της ψυχής σου,
μικρό πουλί σ' ένα κλαράκι έκαστε,
για να ακούσεις τη τραγουδιστή φωνή του.

Ανάμεσα στης μοναξιάς το άπειρο,
ανάμεσα στις σκέψεις του μυαλού σου,
υπάρχει ένα φως ανθρώπινο,
που περιμένει να προβάλλει στο φιλί σου.

Ανάμεσα σε αυτά που αισθάνεσαι,
ανάμεσα σε αυτά που νιώθεις,
άσε την αγάπη να βρει τον δρόμο της,
για να μπορέσεις τη καρδιά να ξεκλειδώσεις.

Marialena, 11/05/2007 (αφιερωμένο στο πριν και το μετά...)

Ο Καβαλάρης

image by www.tribuneindia.com

Και κει που η Νύχτα έφευγε καλπάζοντας,
ήλθες εσύ με την ανάσα του Ανέμου,
ζεστή ματιά που διαπέρασε το βλέμμα μου
και ένα φιλί για χείλη δυό προορισμένο.

Και γω τα γεύτηκα τα όμορφα τα χάδια σου,
ρούφηξα νέκταρ απ' τη γλύκα των χειλιών σου,
καθώς τη θύρα της καρδιάς μου άνοιγες,
με όπλο μόνο το όμορφο χαμόγελό σου!

Marialena, 06/05/2007

Νύχτα της μεγάλης βροχής

Τη νύχτα της μεγάλης βροχής σε θυμήθηκα,
έτσι όπως ένα δάκρυ έπεφτε καυτό στο πρόσωπο μου,
αλλιώτικο απ' της βροχής το δρόσισμα
και του φιλιού σου την ανείπωτη τη γλύκα.

Τη νύχτα της μεγάλης φυγής δε σε ξέχασα,
καθώς διέγραφα τα πάντα απ΄ τη ζωή μου,
μόνο και μόνο για να πω πως σ' απαρνήθηκα,
ή για να δω αν ξεπερνάς την αντοχή μου.

Τη νύχτα της μεγάλης σιγής σου ανοίχτηκα,
χωρίς να πρόκειται να πούμε μια λέξη,
όλα χωρίς ανάσα λέχθησαν,
πριν η νυχτιά η ατελείωτη να φέξει.

Marialena, 04/05/2007

Ο Ορισμός της 'Εμπνευσης

Από την ηθοποιό Μίνα Χειμώνα για την Άσπρη Λέξη. Για όσους η ποιητική σύλληψη αποτελεί πηγή δημιουργίας, αντί άλλου δικού μου σχολίου, παρακαλώ ας κρατήσουμε αυτήν την ερμηνεία ως σημείο αναφοράς στις εμπνεύσεις μας, ποιητικές και άλλες.

Ακροβατώντας

Ακροβατώντας στης ζωής μου το ανάθεμα,
τόσο μικρό μα άλλο τόσο πονεμένο,
γυρίζω πίσω στης καρδιάς μου το παράπηγμα
και βλέπω πόσο το παιχνίδι είναι χαμένο.

Ακροβατώντας προς στο σήμερα και τ' αύριο,
θάλασσα βλέπω μα και όρη αβυσσαλέα,
είναι το μέσα μου το άμορφο και τ' άγριο,
που ήρθε απρόσκλητο σαν βαρετή παρέα.

Ακροβατώντας μες τη τρέλλα και την άβυσσο,
πηγή να ψάχνω για να βρω το μονοπάτι,
μάτια κλειστά σαν σχοινοβάτης που προσπάθησε,
με το μαντήλι του να βγάλει κάποια άκρη.

Marialena, 29/04/2007 (sometimes "sorry" seems like the hardest word...but it makes no difference after all, when it takes two to tango!)

Στο ναό του Ποσειδώνα

Full moon at the temple of Poseidon in Cape Sounio

Αρχαίες πέτρες, μάρμαρα, συντρίμια στους αιώνες,
τον χρόνο τον κερδίσατε, μέχρι την εποχή μας,
ναέ ενός τρανού θεού, αυτού του Ποσειδώνα.

Σε λόφο ακραίο σε χτίσανε, περήφημοι χτιστάδες,
γλύπτες και τέκτονες πολλοί, στου Σούνιου τα μέρη,
ίσως και να θέλαν εκεί, έτσι να σε τιμήσουν.

Ναέ εσύ αρχαϊκέ, στέκεις εις τους αιώνες,
για να θυμίζεις στους θνητούς,
τον θείο προορισμό σου.

Κι έφτασα εκεί προσκυνητής, στη χάρη των μαρμάρων,
για να θωρήσω από ψηλά, το άσπιλο τοπίο,
και μές του ήλιου τη φωτιά, κατόρθωσα και σ' ήβρα.

Ανάσες πήρα μια και δυό κι ακόμα παραπάνω,
καθώς στην άκρη αυτής της γής,
υπήρχες και υπάρχεις.

Και μύρισα το άρωμα, της θάλασσας πιο κάτω,
είδα τα χρώματα της γής, να λάμπουνε τριγύρω
κι έφυγα σαν προσκυνητής, του αιώνιου μεγαλείου.

(c)Marialena, 22/04/2007 (αντλώντας ερεθίσματα από τα αρχαία μνημεία)

The time

"Time" Image by www.whoisantonis.com



This is the time

to say I'm sorry,
to say Don't worry,

to kiss your frightfull fears goodbye

This is the time

to go get some space,
to find a familiar face,

to kiss your frightfull fears goodbye


This is the time

so please start listening,
so much is missing,

when you don't kiss your frightfull fears goodbye...

(c) Marialena, 20/04/2007

Το ταξίδι

Μου ταξες ταξίδι να με πας
πάνω πιο ψηλά απ' τα ουράνια,
μου ταξες πως θα με αγαπάς
μέχρι να σβηστεί η περηφάνεια.

Μου ταξες και γω δεν ξέρω τι
αρκεί μαζί να είμασταν για πάντα,
μα πες μου αν έχει αξία η λογική
όταν τα "σαγαπώ" φαντάζουν άδεια.

Μου ταξες ταξίδι να με πας
μες των οριζόντων τις ερήμους,
πες μου όμως αν ξέρεις που πατάς
σαν ακροβατείς στη θύμησή μου.

(c) Marialena, 19/04/2007 ("...nothing really matters, love is all we need, everything I give you, all comes back to me.." Madonna)

Νανούρισμα

Αν ήσουν αγγελούδι μου
στα χέρια μου πεσμένο,
το χάδι μου θα σ' έντυνε
με ρούχα φιλντισένια.

Κι αν ήσουνα μωρό παιδί
του ουρανού κομμάτι,
αστέρια θα φερνα στη γη
με λάμψη να σε λούσουν.

Μα αν ήσουν το λουλούδι μου
ανθός από τα λιβάδια,
θα γέμιζα τον κόσμο σου
με αγάπη να σε θρέφει.

(c) Marialena, 17/04/2007

Κανείς δεν ξέρει

Κανείς δε ξέρει πόσο σ’ αγάπησα,
Αν αγάπη λέγονταν αυτό που νιώθω
Βαθιά μέσα μου για σένα.

Κανείς δεν ξέρει πόσο σε σκέφτομαι
Νύχτα και μέρα, κάθε στιγμή,
Όσο κι αν λέω πως προσπαθώ να σε ξεχάσω.

Κανείς, ούτε και συ ίσως δεν μπόρεσες
Αυτή τη φλόγα να φυλάξεις,
Σαν φυλακτό μέσα στα στήθια σου.

Για να σε βρω ξανά μέσα στο έρεβος
Για να με βρεις ξανά μέσα στη μπόρα,
Για να βρεθούμε κάποτε ξανά μαζί.

Κανείς δεν ξέρει πια πως τ’ όνειρο ξεθώριασε
Σαν το μπλουζάκι που φορούσα το δικό σου,
Κράτα τουλάχιστον αυτό για σύντροφό σου.

© Marialena, 14/04/2007

Πες μου Νεράιδα

Blu aurora

Νεράιδα κόρη του Βοριά,
πλάσμα παραμυθένιο

Πες μου ποιά είν' η μοίρα μου,
ποιά είναι τα γραμμένα,
για μια ταλαίπωρη ψυχή
που στέκεται εμπρός σου?

Πες μου αν θα βρω τη χαρά
ή πάντα θα πονάω,
πες το μου σε παρακαλώ
κουράγιο για να κάνω?

Πες μου Νεράιδα μου καλή,
έτσι θα ναι η ζωή μου,
να αντικρύζω όνειρα
που αλήθεια να μην είναι?

Βαρέθηκα τους φόβους μου
σε δάκρυα ποτισμένους
και τις πληγές στο σώμα μου,
που αίμα αναβλύζουν.

Πες το μου σε παρακαλώ
το πιο καλό μαντάτο,
πως θα ξυπνήσω ένα πρωί
κι όλα θα χουν αλλάξει!

(c) Marialena, 09/04/2007

Τα Μαύρα Φεγγάρια

Image by Barry Chall "Children of the Moon"

Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα
πληγώνουν στο πέρασμά τους,
λύκοι καθώς ουρλιάζουν
μες το ξέφωτο
και άλογα καλπάζουν φρενιασμένα.

Τα μαύρα φεγγάρια της λύτρωσης
αργούν να έλθουν στη πόλη αυτή,
βλέπεις, τα φώτα της παραίσθησης
τα μπέρδεψαν
κι άλλαξαν χαρακτήρα.

Τα μαύρα φεγγάρια απέμειναν
για να θυμίζουν κάτι παράταιρο,
όταν ο ουρανός φοράει
τα πένθιμα
κι εκείνα τον συντρέχουν.

Είναι που όταν κοιτώ
αυτά τα απροσδιόριστα ουράνια σώματα,
ξυπνάνε ερεθίσματα
κρυμμένα,
έτοιμα από καιρό να ξεπροβάλλουν.

Μα όσο τη παρουσία τους
δηλώνουν,
τόσο εγώ τα σπρώχνω
να πάνε πιο βαθιά,
σαν να ναι ακόμα ένα ψέμα.

(c) Marialena, 09/04/2007

Στα χαλάσματα

Image by Heather Fong

Μισάνοιχτη πόρτα ανοίγω,
ενός γκρεμισμένου σπιτιού,
από τι προσπαθώ να ξεφύγω,
στρέφοντας τη ματιά μου αλλού?

Απ'τη μια κενό,
απ΄την άλλη φαντάσματα,
πες μου που θα σε βρω,
όταν ψάχνω στα χαλάσματα?

Περπατώ σε συντρίμια και βράχους,
εκεί όπου κάποτε υπήρχε ζωή,
τώρα αγρίμια αντικρύζω στο βάθος,
σαν την πιο σκοτεινή φυλακή.

Απ'τη μια κενό,
απ΄την άλλη φαντάσματα,
πες μου που θα σε βρω,
όταν ψάχνω στα χαλάσματα?

Είναι τάχα του μυαλού μου παιχνίδια,
ή μήπως εφιάλτης φρικτός,
πες μου τι συμβαίνει αλήθεια,
γιατί όλα αλλάζουν στο φως?

(c) Marialena, 06/04/2007 (ξημέρωμα Μεγάλης Παρασκευής)

Ευλόγησον!

Κύριε,

ο επί της γης ενσαρκωθείσας
ο επί τω θάνατω πατήσας
ο των θνητών ημών αμαρτωλών αποδεχθείσας

ευλόγησον,

ο τας φωνασκίας των απίστων αγνοήσας
ο εις τον Σταυρόν εσταυροθείσας
ο κατελθών εις την Κόλασην νενικήσας

ευλόγησον,

τας ψυχάς του ποιμνίου καθοδήγησον,
τας ανάγκας τας επίγειας συνένδραμον,
τας βοάς εν τω εγκεφάλω έπαυσον,
τας παγίδας εις τω σώματι απέπεμψον

ευλόγησον,

τους δούλους σου εις τον ουρανόν εξύψωσον,
τους στρατηλάτας αρχαγγέλους εφόρμησον,
τους απολεσθέντες εν συνειδήση μετέστρεψον,
τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς εξάλειψον


Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ευλόγησον τους άννοες, ημάς τους αμαρτωλούς.

(c) Marialena, 03/04/2007

Του ουρανού τα χρώματα

Colourful sky at Bangalore Airport, India

Με χρώματα θα βάψω τα ουράνια,
γαλάζια, γκρι, λευκά, όλα σε ένα,
παλέτα με μπογιές θα πασαλείψω,
για να χει ο ουρανός σου άλλο χρώμα.

Πινέλα και κραγιόνια θα κρατάω
και όπου να πηγαίνεις εγώ θα βάφω,
με χρώματα θα ντύνω τη ματιά σου,
για να 'χει να πλανιέται στον αέρα.

Και ύστερα θα πάρω ένα κάδρο,
το πιο ωραίο τοπίο να φυλάξω,
να στο κρεμάσω μάτια μου εμπρός σου
για να ξεχνάς της μοναξιάς το μαύρο.

(c) Marialena, 26/03/2007

Waiving lillies

Lillies by Sarah Bishop, May 2006

Aiming at the clouds, rising high
I brought you some lillies for an occassion so right
I tried to forget you, I tried as I might,
and yet all these flowers reminded me of a night.

A colourful evening that lead to a night,
when we were together feeling so right
the sky was awesome, the stars shone so bright
the warm of your body was leading me right.

Still for one good reason or other besides,
the fantasy was over before it began
and there I was standing confused and deprived
of your sweet loving, your face and your smile.

I took back the flowers, holding them tight
I was kind of lonesome while my feelings went by,
waiting to kiss you, I was playing with my mind
while the lillies waived me good bye.

(c) Marialena, 21/03/2007

Φτερά αγγέλου

Angel Wings

Ολάκερο ταξίδι έκανα μέσα στο είναι σου,
ψυχή μου εσύ και πάθος προδωμένο,
φτερά αγγέλου έβγαλα στο σώμα μου
και να πετάξω πρόφτασα με θάρρρος δανεισμένο.

Τη γη και τα ποτάμια εξερεύνησα
καθώς μετρούσα τις ανάσες πριν το τέρμα,
καθάριο ουρανό ενώ ονειρεύτηκα,
μες στα σκοτάδια όταν σμίγαμε παρέα.

Μα έγινες στο νου μου μια ανάμνηση,
ένα αντίο που δεν είπαμε στα ίσια,
καθώς το σώμα τη ζεστασιά σου έψαχνε
και η ψυχή τα δυό φτερά τα αγγελουδένια!

(c) Marialena, 20/03/2007

Ο περιηγητής

Drawing by Adolfo Arranz, from the "Ring of Nimbelungen"

Μ' ένα ραβδί στον άδειο δρόμο περπατάω,
δίχως να ξέρω που ο δρόμος θα με βγάλει,
τα λιγοστά υπάρχοντά μου κουβαλάω
κι όπου το βράδυ θα με βρει, θα ξαποστάσω.

Γένια μακριά και τα μαλλιά μου σαν μπαμπάκι,
ήλθαν τα χρόνια και τα άλλαξαν ως έχουν,
μάτια που γύρω τους κοιτούν στο μονοπάτι
και μια μαγκούρα να βαστάει το κορμί μου.

Οι μήνες πέρασαν, το ίδιο και τα χρόνια,
μα εγώ στη στράτα μου μονάχος συνεχίζω,
είναι που κάποτε σηκώθηκα να φύγω
και από τότε δεν μπορώ να σταματήσω.

Είδα στο διάβα μου πολλά για να θυμάμαι,
τοπία, πλάσματα, βουνά και πεδιάδες,
μα ένα που έχω από όλα να διακρίνω,
είναι πως είμαστε Θεού πνοή κι ανάσα.

Γέρος κι αν έγινα γυρίζοντας τον κόσμο,
μέσα μου έψαξα για να βρω μιαν άκρη,
η μοναξιά και ο άερας σύντροφοί μου
κι εγώ το δρόμο το δικό μου να βαδίζω.

(c) Marialena, 16/03/2007 (γιατί μερικά πράγματα δεν έχουν εξήγηση σε αυτή τη ζωή)

Το ταξίδι της ψυχής

Στα σύννεφα γεννήθηκα ψηλά,
σαν ένα δάκρυ του Θεού ή μια ανάσα,
χωρίς να έχω σώμα και μορφή,
καθώς ως δημιούργημά Του με είχε πλάσει.

Στη γη με έστειλε να κατοικήσω ευθύς,
σαν άνθρωπος να ζήσω τη ζωή μου,
μα κράτησα μέσα μου κάτι απο εκεί,
που να θυμίζει την καταγωγή μου.

Ψυχή θαρρώ το λένε εδώ στη Γη,
αυτό το απομεινάρι που φυλάω
και κάθε που τα μάτια εκεί γυρνώ,
θυμάμαι τον Θεό μου που ξεχνάω.

(c) Marialena, 11/03/2007

Ο κυνηγός

Όπως το αγρίμι τριγυρνούσα μες τη ζούγκλα,
τροφή να ψάχνω για να θρέψω το κορμί μου,
ούτε νερό, μήτε φωτιά είχα ν' ανάψω
και ίσκιο έψαχνα για να βρω να απαγγιάσω.

Εκεί που κοίταγα στου ουρανού τα βάθη,
σκοτάδι έβλεπα και τ' άστρα να αχνοφέγγουν,
μα που να κρύφτηκε απόψε το φεγγάρι
και δεν ξεπρόβαλλε ούτε μια φεγγαροαχτίδα?

Μες τη σιωπή μου επροτίμησα να μείνω,
δεν είχε νόημα να κάνω κάτι άλλο,
καθώς η νύχτα είχε πλακώσει τη ματιά μου
και η ψυχή μου ήθελε να ησυχάσει.

Μα όπως έπεφτα στου ύπνου την αγκάλη,
όνειρο είδα πως σε λαβύρινθο βρισκόμουν,
δίχως αρχή και δίχως τέλος να διακρίνω
κι η αγωνία για να ξεφύγω, να με καίει.

Αλλά ήταν όμορφος καιρός εκεί που ήμουν,
σαν καλοκαίρι που ως μάνα σε τυλίγει,
τα μάτια άνοιξα ξανά μετά από λίγο,
σαν να ερωτεύομαι με πάθος τη γαλήνη...

(c) Marialena, 10/03/2007


σ.σ. Ευχαριστώ πολύ την Αναστασία, που μέσα από τον Δελφινάγγελό της, με προσκάλεσε να συμμετέχω σε αυτό το υπέροχο παιχνίδι με τις λέξεις που βλέπετε μέσα στο ποίημα υπογραμμισμένες. Παρόλο που ο υπολογιστής μου κόλλησε πάνω από τρεις φορές ενώ προσπαθούσα να το γράψω, τελικά κατάφερα να το ανεβάσω την τελευταία φορά, χωρίς να "παγώσει" κάτι στο μηχάνημα. Είναι ξημέρωμα Σαββάτου και αισθάνομαι ικανοποιημένη από το ερέθισμα και τη δημιουργία. Εύχομαι να υπάρξουν και επόμενες τέτοιες ευκαιρίες για να "παίξω" ξανά με τις λέξεις μέσα στη φαντασία μου. Μ.

Με τη σειρά μου δίνω τη σκυτάλη στους φίλους ιστολόγους:

Lucy Luce

Despoina

Domingo

Debby

Cyrusgeo

να δημιουργήσουν αυτό που νομίζουν ότι τους εκφράζει μέσα από τις παρακάτω λέξεις:

τελείωμα, ύφαλος, μαρτύριο, υπόσχομαι, ανόητος, ηρεμία, πορτοκάλι

Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια από εμένα!

Τα δυό σου μάτια

Δεν θέλω να με δουν τα δυό σου μάτια,
να κλαίω ξενυχτώντας στα σκαλιά,
δεν θέλω να γυρίσουν να μου πούνε,
στα έλεγα εγώ από παλιά.

Δεν θέλω να ποτίσουν τη ψυχή μου,
με εκείνο το φαρμάκι το φρικτό,
δεν θέλω να κοιτάξουν ίσια πέρα,
ξεχνώντας με εμένα στο κενό.

Δεν θέλω να σου πω να μ' αγαπήσεις,
πως δεν ήτανε της μοίρας μας γραφτό,
μα μια ματιά ζητάω να μου ρίξεις,
πριν από τον τελευταίο ασπασμό.

(c) Marialena, 03/02/2007 (πρώτη απόπειρα για στίχους ρεμπέτικου τραγουδιού)

Χίλιες φορές

Χίλιες φορές θα σ' αρνηθώ,
χίλιες θα σ' αγαπήσω,
χίλιες νυχτιές θα καρτερώ,
μέχρι να ξεπροβάλλεις.

Χίλιες ανάσες θα μετρώ,
χίλιες συν άλλη μία,
μέχρι να έλθει ο καιρός,
κοντά μου να γυρίσεις.

Χίλια οράματα θα δω,
χίλια φιλιά θα στείλω,
κλεισμένα σ' έναν φάκελο,
να έλθουν να σε βρούνε.

Χίλια τα καρδιοχτύπια μου,
χίλια τα δάκρυά μου,
χίλια τα χρώματα στη γη,
που βάφουν τη καρδιά μου.

(c) Marialena, 5/03/2007

Ο Θεός της Βροχής

Θεέ μου ρίξε βροχή,
βροχή πελώρια και δυνατή,
ρίξε να αστράψει απ' άκρη σ' άκρη,
να γίνει ο δρόμος ξανά γυαλί

Ρίξε αστραπές και καταιγίδες,
ρίξε χαλάζι τρομακτικό,
ρίξε νερό να πλημμυρίσει
ο τόπος έξω για ένα λεπτό.

Να βγω στο χάος και στον αέρα,
να βγω δίχως να φοβηθώ,
να νιώσω βρεγμένα τα μαλλιά μου
και να μην πάω να κρυφτώ.

Ρίξε Θεέ μου, ρίξε βροχούλα,
μη σταματήσεις τον χαλασμό,
κάνε τη γη να ξεδιψάσει
και εμένα να ψάχνω να Σε βρω.

(c) Marialena, 27/02/2007

Αγάπη μου εσύ

Αγάπη μου εσύ
νεογέννητη,
ηλιογέννητη,
πορφυρογέννητη,

αχ, αγάπη μου εσύ

στου ανέμου τη μανία να μην χάνεσαι,
στου πολέμου τα πυρά μην ξοδευτείς,
στου κοσμάκη τη κακία να μην πιάνεσαι
και στου άπειρου το χάος μην ξεχαστείς.

αγάπη μου εσύ...

(c) Marialena, 22/02/2007

Λαβύρινθος

Ολόκληρο ταξίδι στα μάτια σου έκανα
και χάθηκα στις ατραπούς των τυμβορύχων,
καθώς τον μίτο που οδηγούσε στο σκοτεινό σου υπόγειο ξετύλιγα
για να βρω από που θα σε κερδίσω.

Μα ήταν το ταξίδι δύσκολο, γεμάτο από βράχια στη πορεία
και ο κόπος μου μεγάλος για να φτάσω,
εκεί που η καρδιά σου φυλαγμένη κοίτωνταν,
αφήνοντας πολλά στη φαντασία.

Ο άγρυπνος φρουρός εκεί στεκότανε,
όμοιος με μυθικό θα λεγα τέρας,
φόβο θαρρώ πως τον φωνάζανε
κι έστηνε καρτέρι κάθε μέρα.

Κι ήταν παρόμοιος με τον δικό μου φύλακα,
που κάποτε ζητούσα να με σώσει
κι όσο τον φώναζα να ρθει στο πλάι μου,
εκείνος έτρεχε για να μ' αποξενώσει.

Νόμιζα πως τον είχα διώξει μια νυχτιά,
τότε που παραδώθηκα σε σένα,
μα έλα που ήταν όμως ζωντανός
και ίδιος με τον φόβο του καθένα.

Τον φόβο σου στα μάτια κοίταξα,
όπως πρωτοαντίκρυσα εσένα,
είδα να σε κρατάει μέσα του δέσμιο,
ρουφώντας σου απ΄τη καρδιά το αίμα.

Τότε κραυγή μεγάλη έβγαλα
και χίμηξα για να τον εχτυπήσω,
"φύγε από μπροστά μου αποτρόπαιε" του φώναξα
και έπιασα σπαθί να τον συνθλίψω.

Όμως το τέρας πρόφτασε και σ' έβλαψε,
ημιθανής καθώς στεκόσουν εις το βάθος
και ένα ρόγχο προθανάτιο έβγαλες,
καθώς το σώμα σου σωριάζονταν πιο κάτω.

Όρκο μεγάλο τότε έδωσα,
το φόβο το δικό μου να νικήσω,
σαν από τον λαβύρινθό σου έφευγα,
αγάπη να μπορώ να διεκδικήσω.

(c) Marialena, 15/02/2007 (it's all coming back to me now, past and present stand the same)

Αποχαιρετισμός

Και γω που νόμιζα πως θα σουν το λιμάνι μου,
μια γωνίτσα μες το χάρτη ν' απαγγιάσω,
ένας σταθμός στη διαδρομή του λεωφορείου μου,
καθώς το τέλος ατενίζω για να φτάσω.

Και γω που νόμιζα πως θα μουν η αγάπη σου,
κάτι λιγότερο από τ' άπειρο που κρύβεις,
μα ό,τι νιώθουμε σκοντάφτει στο σκοτάδι σου,
αυτό που τώρα βολικά μέσα αφήνεις.

Πόσο θ' αντέξω να μην μου ανταποκρίνεσαι,
πόσο να είμαστε μακρυά, μαζί και χώρια,
πες μου αγάπη μου το όνειρο που ζήσαμε,
θα καταλήξει σε μια ακόμα στεναχώρια?

(c) Μαριαλένα, 19/01/2007 (ένα μήνα μετά τα πράγματα απλώς πήραν το δρόμο τους...)

Τετέλεσται!

Ρομφαία κρατάω στο χέρι αγάπη μου,
έτοιμη για να σ' αποτελειώσω,
εσένα, το ιδανικό που πίστευα αίσθημα,
λίγο πριν σε ακυρώσω.

Ρομφαία που έκλεψα απ' των αγγέλων τα όπλα,
με φόβο και πάθος κρατάω,
για να χτυπήσω της καρδιάς το συναίσθημα,
μήπως και πάψω να αγαπάω.

Μα το χέρι μου τρέμει σε κάθε στιγμή,
που το βάρος του ξίφους με λιώνει,
εμπρός μου κρατώ την απόφαση αυτή
κι ας είμαι στο τέλος μου μόνη.

Τετέλεσται!

(c) Marialena, 19/02/2007

Αγάπα με

Summer by Jennifer L. Mulvey

Αγάπα με σου λέω,
αγάπα με,
αγάπα με όχι για τί το θέλησα εγώ,
αλλά οι Μοίρες.

Αγάπα με γλυκά και τρυφερά,
αγάπα με,
μα μη ξεχάσεις τη φλόγα στη καρδιά
παντοτινά να ανάβεις.

Αγάπα με σαν να μαι κάτι ή όλα στη ζωή σου,
αγάπα με,
και γω το αντικλείδι στη πόρτα της καρδιάς
θα σου χαρίσω.

Αγάπα με λοιπόν, αν μ' αγαπάς,
αγάπα με,
για να μπορέσω πια και γω,
να σ' αγαπήσω!

(c) Marialena, 06/02/2007

Εφιάλτης

Καθώς σε κράταγα σφικτά στα δυό μου χέρια,
όπως σε είχα στη δική μου αγκαλιά,
πουλί σε ένιωσα να γίνεσαι εμπρός μου
και μ' ένα πέταγμα να φεύγεις μακριά.

Και γω απέμεινα μονάχη να κοιτάζω,
στου κρεββατιού μας την αλλοτινή φωλιά,
λευκό πουλί να γίνεσαι μια νύχτα,
τότε που δίψαγα για χάδια και φιλιά.

(c) Marialena, 03/02/2007

Χρυσή Βροχή

Danae receiving the golden rain,
by Tiziano Vecellio di Gregorio
(Over 1490 - 1576)
painting hosted at Prado Museum
***

Χρυσή βροχή στο διάβα σου
θα στείλω να νοτίσει,
σταγόνες απ' τα δάκρυα
που έκλαψα για σένα.

Ή ένα αεράκι δροσερό
να σε χει από δίπλα,
για να φυσά στο δρόμο σου
πιο γρήγορα να φτάσεις.

Κι έπειτα για χατήρι σου
στον ουρανό θα ανέβω,
τ' άστρα να στρέψω πάνω σου
το φως να μην σου λείψει.

Μα την αγάπη στη καρδιά
εσύ θε να την βάλεις,
γιατί εγώ μονάχη μου
νιώθω σαν να με διώχνεις...

(c) Marialena, 02/02/2007

Ονειροπαγίδα

image by Tracy Shuster

Θα θέλα απόψε μες τα χέρια μου να σ' έχω,
να μην σ' αφήσω από τη δική μου αγκαλιά,
θα θέλα να άγγιζα παλάμη τη παλάμη
κι έπειτα να σε γέμιζα φιλάκια τρυφερά.

Θα θελα να βρισκα του ουρανού την άκρη,
να στη χαρίσω με τη πρώτη σου ματιά
μένοντας μόνοι στο κρυφό το μονοπάτι,
που θα μας φέρει στου κορμιού μας τη χαρά.

Θα θελα να φτιαχνα μια ονειροπαγίδα,
μέσα της πάντα σαν φυλακτό να σε κρατώ
κι όταν τα όνειρα δεν θα χουνε ελπίδα,
να μπαίνω μέσα της και να ονειροβατώ.

(c) Marialena, 23/01/2007

Τα Φώτα της Πόλης

City Lights

Τα φώτα της πόλης τριγύρω ανάβουν
καθώς το σκοτάδι προβάλλει,
προσόψεις και δρόμοι γύρω αλλάζουν
μέχρι να ρθει ο ήλιος και πάλι.

Τα φώτα της πόλης με κίτρινο βάφουν
τα έρημα δίπλα σοκκάκια,
οι πόρτες κλειστές, κουρτίνες κλεισμένες,
κι η αλάνα δίχως παιδάκια.

Τα φώτα της πόλης μετράνε ανάσες,
εκεί όπου η σάρκα αγοραία πουλιέται,
ουσίες και σκόνες κρυφά σαν ρουφιούνται,
όταν σε ξένους παραδείσους ξεμένουν.

(c) Marialena, 29/01/2007

Δερβίσικος χορός (Sema)

Ωσάν δερβίσης εις την έρημο χορεύω,
με κυκλικές αέναες κινήσεις στον αέρα,
γύρω μου μοναχά ήλιος και η σκόνη επιβιώνουν
και γω χορεύοντας τις αντοχές μου δοκιμάζω.

Ρυθμός τυμπάνων διαπερνάει τη σιωπή μου,
παλάμες στρέφονται προς του ουρανού τα πλάτη,
κλείνω τα μάτια, περιστρέφομαι συνέχεια
και από τον χάρτη του μυαλού μου δραπετεύω.

Δεν είμαι μόνος στο χορό προς τον Θεό μου,
Αλλάχ το όνομά σου το δοξασμένο θα φωνάξω
σαν οι στροφές που με κινούν θα αυξηθούνε
και για μια στιγμή το θείο όραμα θα αγγίξω.

(c) Marialena, 18/01/2007 (it's all a matter of faith...)

Περνάει η ζωή

Image by Krystal Tweeddale - Afterlife

Περνάει η ζωή φίλε,
σαν τον καπνό απ' το τσιγάρο,
μια ανάσα απ' τον Χάρο,
δίχως τον Έρωτα και πάθος,
ποτέ μην κάνεις τέτοιο λάθος.

Περνάει η ζωή φίλε
και ούτε που το χεις καταλάβει,
πες μου ξανά τι έχεις προλάβει,
για να γεμίσει η ψυχή σου
σε αυτήν την άπνοη ζωή σου.

Περνάει η ζωή φίλε
και μαζεμένος στη γωνία,
πόσο φτηνή η ειρωνεία,
του να νομίζεις πως κερδίζεις,
όλα αυτά που δεν ορίζεις.

Περνάει η ζωή φίλε
με όλα τα άδικα δικά σου,
τα ρούχα τα πραγματιά σου,
να χουν ξεφτίσει από χρόνια,
στου βασιλιά τα γύρω θρόνια.

Περνάει η ζωή φίλε,
σαν τον καπνό απ' το τσιγάρο,
μια ανάσα πριν τον Χάρο,
δίχως τον Έρωτα και πάθος,
ποτέ μην κάνεις τέτοιο λάθος...

(c) Marialena, 18/01/2007 (the hip-hop sessions pt.2)

Στιγμές

Image by Krystal Tweeddale - Life

Είναι στιγμές που το μυαλό μου σταματάει
και στα παλιά τα στοιχειωμένα πίσω πάει,
είναι στιγμές που όλο λέω δεν θα αντέξω,
μα είναι κι άλλες που φωνάζω θα παλέψω.

Και είναι οι ώρες μου γεμάτες αγωνία,
μια απόφαση να πάρω στη γωνία,
όλα που έζησα εδώ πίσω ν' αφήσω
και τη καινούργια μου ζωή να ξεκινήσω.

Μα ολοένα αναβάλω τη προσπάθεια,
χρόνο κερδίζω απ' του καιρού την άδεια
και το ρολόι της ζωής μου προχωράει,
όσο κι αν θέλω τις στιγμές πίσω να πάει.

Είναι φορές που η ψυχή οραματίζεται,
σύμπαν αλλιώτικο από αυτό που οσμίζεται
και είναι άλλες που αισθάνεται μονάχη της,
σαν τα τειχία που περνά πέρα απ' τον φράχτη της.

Και είναι οι ώρες μου γεμάτες αγωνία,
μια απόφαση να πάρω στη γωνία,
όλα που έζησα εδώ πίσω ν' αφήσω
και τη καινούργια μου ζωή να ξεκινήσω.

(c) Marialena, 17/01/2007 (the hip-hop sessions pt.1)

Χωρίς ανάσα

Χωρίς ανάσα περνούν μπροστά μου
οι βιαστικοί περαστικοί,
χωρίς να ξέρουν τα όνειρά μου
και στη καρδιά μου πως είσαι συ.

Χωρίς να βλέπω το που βαδίζω,
πέφτω, γυρνώ, παραπατώ,
μα κάπου ανάμεσα στοιχηματίζω
πως εκεί στο τέλος θα σηκωθώ.

Χωρίς ιδέα γι' αυτόν τον κόσμο,
που δίπλα μου τρέχοντας προσπερνά,
σαν ψάρι πάω κόντρα στο ρεύμα,
στον ποταμό που τριγυρνά.

Χωρίς το όνειρο, δίχως την τρέλλα,
τ' όραμα δεν θα αναστηθεί,
χωρίς εσένα μες τη καρδιά μου,
οι ουρανοί είναι κενοί.

(c) Marialena, 17/01/2007

Μαχαίρι από κρύσταλλο

Μαχαίρι από κρύσταλλο στο χέρι κρατάω,
λεπίδα στιλπνή που αστράφτει,
το σώμα ανύποπτα σαφώς προσπερνάω
και ανοίγω της καρδιάς σου το φράχτη.

Πνοή από πυρ το αίωνιο θα φέρω,
να στάξω ευθής στη πληγή,
γιατροσόφι παλιό από μάγια φτιαγμένο,
για να μείνεις κοντά μου εσύ.

Και γω σαν στοιχειό στους αγρούς θα γυρνάω,
με μαχαίρι στο χέρι μικρό,
καρδιές για να ψάχνω κλειστές να μετράω,
για να βρω το γιατρικό.

Και συ αν δεν είδες τι ήλθε κοντά σου,
πλευρό στο πλευρό θα γυρνάς,
θα ψάχνεις να νιώσεις τι λέει η καρδιά σου
κι έπειτα θα τα ξεχνάς.

(c) Marialena, 13/01/2006 (καθώς νυχτώνει...)

Σαν όνειρο

Σαν όνειρο άνοιξα τα δυό μου χέρια,
για να κυλήσεις ωσάν μικρή δροσοσταλίδα
στη παλάμη μου.

Κι έπειτα έγειρα μπροστά για να σε πιάσω,
καθώς φοβόμουν πως θα κύλαγες γοργά μακριά
και θα σε χάσω.

Μα συ μεταμορφώθηκες εμπρός μου,
με σάρκα και οστά σε κάτι άλλο
και ξάφνου χώθηκες με μιας στην αγκαλιά μου.

Ζεστά κορμιά τυλίχθηκαν μαζί,
σε μια αγκάλη που χωρούσε και τους δυο
και το όνειρο πήρε ευθύς φωτιά σαν ένα σπίρτο.

(c) Μαριαλένα, 10/01/2007

Αχ έρωτα!

Ποιός θα λεγε πως κάποτε σ' αγάπησα,
μικρή απατηλή μου οπτασία
τους δείκτες στο ρολόι πίσω αν γύριζα,
θα βούταγα ξανά στη φαντασία.

Κι έπειτα θα γευόμουν τα δυό χείλη σου,
μικρέ θανατηφόρε έρωτά μου
σταγόνα απ' τον ιδρώτα σου που θ' άγγιζα,
ξανά απ' την αρχή στα όνειρά μου.

Αχ έρωτα ατελέσφορε κι απρόοπτε,
αγάπη που δεν πρόλαβες να γίνεις
ήλθες κι απρόσμενα απ' τη ζωή μου έφυγες,
δίχως παυσίλυπο γι' αυτούς που πίσω αφήνεις.

(c) Marialena 03/01/2007

Πύρρειος Νίκη

Ας υποθέσουμε λοιπόν
πως ήλθε τ' αύριο,
αυτό το άμορφο
το τόσο άγριο
κι ας υποθέσουε ξανά
πως μου ανήκεις,
ωσάν τρανή απόδειξη
μιας Πύρρειας Νίκης.

Ας απολέσουμε για λίγο
τη συνείδηση
κι ας αρκεστούμε στο φιλί
του προδωμένου,
γλυκύ που φαίνεται
σαν όψιμη εκδίκηση,
καθώς το χρώμα του
προβάλλει ματωμένο.

(c) Μαριαλένα, 03/01/2007

Νυχτυπόλος

Νύχτωσε πάλι κι έφτασε η νύχτα, Νυχτυπόλε.
Αέρας δρυμής αντάμωσε τη μοναξιά,
στις πόλης τα σοκκάκια.

Φώτα που γνέφουν βιαστικά σε μάτια θολωμένα,
φτηνό ουίσκι και καπνός για να περάσει
η νύχτα.

Νύχτωσε τάχα πιο νωρίς η νύχτα Νυχτυπόλε.
Αμπαρωμένα σώματα σε κρύπτες αγνωσίας,
καγχάζουν με το τίποτα πως τη ζωή κατέχουν.

Χέρια σαν ρόδα αμάραντα, ψυχές απεγνωσμένες.
Πως θα γεμίσουν το κενό, η μόνη τους η έννοια
και ξάφνου από το πουθενά προβάλλει ο Καβαλάρης.

(c) Marialena, 02/01/07 (Καλή Χρονιά!)

Η αλλαγή του χρόνου

Στεφάνι απ' τα άνθη του χειμώνα θα σου πλέξω,
με ρόδια και καρπούς θα το στολίσω,
κορδέλα πορφυρή θα του τυλίξω
και στα μαλλιά αν θες θα στο φορέσω.

Κλειδί του παραδείσου θα σου δώσω
και δώρα και παιχνίδια ό,τι ζητήσεις,
αρκεί όταν σημάνει η αλλαγή του χρόνου,
με το δεξί να τον καλοσώρισεις.

Γλυκό κρασί στα δύο θα το πιούμε,
στο φως των κεριών που τρεμοπαίζουν,
γλυκίσματα αχνιστά θα μοιραστούμε,
σαν τις ευδαιμονίας οι απόηχοι θα γνέφουν.

(c) Marialena, 27/12/2006

Στην άκρη του μυαλού

Στην άκρη του μυαλού μου ζωγραφίζω,
τα χρώματα απ' τα μάτια τα κρυμμένα,
στις φαντασίας τους αγρούς τα φυτρωμένα,
εκείνα που ούτε έχω ονειρευτεί.

Στην άκρη του μυαλού μου σχηματίζω,
εικόνες απερίγραπτες ακόμα
και λέξεις που δεν βγήκαν απ' το στόμα,
καθώς τους διαδρόμους του διασχίζω.

Στην άκρη του μυαλού μου θα ελπίζω,
πως κάποτε θα φτάσω εις το τέρμα,
για να μπορέσω επιτέλους να αφήσω,
ελεύθερα τα της καρδιάς τα γκέμια.

(c) Marialena, 18/12/2006

Ζωή

Απρόσμενα στέκω εμπρός σου, Ζωή,
με μάτια ανοιχτά σ' ατενίζω,
το φως που αναδύεις εμπρός μου, Ζωή,
με κάτοπτρα κοίλα διυθίζω.

Δε φτάνει να είσαι δική μου, Ζωή,
το μοιραίο ποτέ δεν ορίζω,
μόνον ίσως το παρόν της κάθε στιγμής
κι αυτό αφού πρώτα τ' αφήσω.

(c) Marialena, 09/12/2006

Μυστικός Κήπος

Ένα λουλούδι φύτεψα στο μυστικό σου κήπο...

Το πότησα με δάκρυα,
το θρεψα με το χάδι,
το φύλαξα απ' τον καιρό,
να μεγαλώσει ωραία.

Ένα λουλούδι αντίκρυσα
μέσα, καλά κρυμμένο,
το ρώτησα για σένανε
κι εκείνο μου αποκρίθη.

Είμαι ο σπόρος σου εγώ,
εκείνος που χες βάλει,
μες της καρδιάς τις φυλλωσιές
και τώρα στέκω εμπρός σου.

Με πότισες με δάκρυα,
με θρεψες με το χάδι,
με φύλαξες απ' τον καιρό,
να μεγαλώσω ωραία.

Και να μαι ένα με τη γη,
ένα με την ψυχή σου,
εκείνη που την άφησες
στον μυστικό τον κήπο.

(c) Marialena, 09/12/2006

Mon cherie

Άπλωσε τα ξέπλεκα μαλλιά σου
κι έλα να σε πάρω αγκαλιά,
θα ναι η νύχτα αυτή μόνο δικιά σου
και όλα θα προορίζονται για μας.

Βγάλε το αιθέριο νυχτικό σου,
να χω να χαϊδεύω το κορμί,
που άγαλμα αρχαίο μου θυμίζει
σαν εξερευνώ κάθε πτυχή.

Έλα ο προστάτης σου να γίνω,
σαν θα μου αφήνεσαι υγρή
και καθώς η ανάσα σου μετράει,
κάθε μια δική μου αναπνοή.

Θέλω να σε φτάσω στα ουράνια,
στα πέρατα της γης να περπατείς,
σαν παραδωθείς στο άγγιγμα μου
και την μυρωδιά μου αναζητείς.

(c) Μαριαλένα, 06/12/2006 (ένα φιλί για καληνύχτα...)

Παράπονο

Μια σταγόνα αγάπης λαχτάρησα,
μια τοσοδούλα σταλίτσα,
μα ήταν φαίνεται τόσο παράκαιρο,
να κυλήσει στης καρδιάς μια γωνίτσα.

Ίσως φταίει που οι Μοίρες μου δώσανε,
της Χαράς το ληγμένο δελτίο,
ίσως δώρα από τα χέρια περάσανε,
που δεν ήτανε όμως για δύο.

Και τα μάτια γεμίζουνε δάκρυα,
που με βιά προσπαθώ να τα κρύβω
και τα χρόνια σαν άμμος κολλήσανε,
στης ζωής το δικό μου το πλοίο.

Μα μαζεύω ξανά τα κομμάτια μου,
το σενάριο εδώ δεν τελειώνει,
ίδια γεύση αφήνει στο στόμα μου,
ό,τι αρχίζει και μετά με ματώνει.

(c) Marialena, 3/12/2006 (γιατί κάποια πράγματα δεν έχουν γιατί...)

Κοιμήσου κόρη

Κοιμήσου κόρη όμορφη,
κοιμήσου που σου λέω,
ξάπλωσε στο κρεβάτι σου,
ο ύπνος να σε πάρει.

Είναι η νύχτα σκοτεινή,
ο άνεμος σφυρίζει,
και είναι η κρύα μου καρδιά,
προσάναμα που θέλει.

Κοιμήσου στα σκεπάσματα,
άπλωσε το κορμί σου,
λύσε τα ωραία σου μαλλιά
και ευθύς αποκοιμήσου.

Εγώ θα στέκω άγρυπνος,
φρουρός εις το πλευρό σου,
θα σε χαϊδεύω απαλά,
μέχρι να ξημερώσει.

Κοιμήσου κόρη όμορφη,
τίποτα μη φοβάσαι,
όσο θα βρίσκομαι εδώ,
κακό δεν θα σε εύρει.

Κοιμήσου εσύ μονάκριβη
και κάνε μου τη χάρη,
δες στο όνειρό σου πως εγώ,
θα μαι πάντα κοντά σου.

(c) Marialena, 28/11/2006

Χθες, σήμερα, αύριο

Αύριο - Τι κι αν όλα γίνουν ξένα,
τι κι αν πάνε στα χαμένα...

Σήμερα - Πως ο χρόνος μας κυλάει,
πως η ζωή μας προσπερνάει...

Χθες - Που να ήταν η αγάπη,
τάχα στ' ονείρου μου την άκρη...

Κι όμως άδικα ρωτάω,
απαντήσεις σαν ζητάω - εφήμερα...

Για τα μάτια τα κλαμμένα,
που ναι στη μοίρα αφημένα - ανήμερα...

(c) Marialena, 26/11/2006

Μικρό νυχτερινό V "Μονόλογος"

Πόσο μου λείπεις, να ξερες πόσο
που είμαι μονάχη σε μια γωνιά,
πόσο το θέλω το χέρι ν' απλώσω,
για να σε φτάσω εκεί μακρυά.

Σκέψου για λίγο τον ερωτά μας,
που περιμένει ν'αναστηθεί,
μα σκέψου πρώτα τη μοναξιά μας,
που μ' ένα νεύμα καραδοκεί.

(c) Marialena, 26/11/2006

Μικρό νυχτερινό ΙV "Θέλω"

Θέλω να χαθώ μέσα στα μάτια σου,
στα βάθη του πελάγου ν'αρμενίζω,
θέλω να μ'ανασταίνει η ανάσα σου,
κάθε που εγώ λέω να σβήσω.

Θέλω να ορέγομαι τα χείλη σου,
τη γεύση του φιλιού σου να ρουφάω,
θέλω να μυρίζω το μπλουζάκι σου,
όταν σαν τρελλή σ' αναζητάω.

Θέλω να σε νιώθω πάντα μέσα μου,
πάντοτε σαν ένα μου κομμάτι,
θέλω να αγγίζω το κορμάκι σου,
όταν τις νυχτιές δε κλείνω μάτι.

(c) Marialena, 26/11/2006

Βρέχει κι απόψε...

Βρέχει κι απόψε καρδιά μου,
σταγόνες βροχής δυνατής,
σταγόνες σαν δάκρυα όμοιες,
βρέχει με ουράνια ορμή,
θεόσταλτες μπόρες.

Βρέχει με τη γη να ποθεί,
να γευτεί τις σταγόνες,
σαν γυναίκα δίχως φιλί,
που αψηφά νύχτες μόνες.

Βρέχει και τ' αστέρια ψηλά,
στις κουρτίνες στεγνώνουν,
φαίνονται πια τόσο μακριά,
τη ματιά μου θολώνουν.

(c) Marialena, 24/11/2006

Plead

If I could spare a single truth,
so precious yet unspoken,
I would have gladly leave the earth,
so as to keep what's broken.

If I could utter just one word,
one meaning not another,
then I would rest my aching heart,
for I've hurt no other.

(c) Marialena, 19/11/2006 (today marks that two precious years have gone by...)

Μικρό Νυχτερινό ΙΙΙ "Το χάδι"

Τρυπώνω σαν τον κλέφτη στα σκεπάσματα,
στη χαραμάδα που μου άφησες να βλέπω,
τρυπώνω ν' ανταμώσω το κορμάκι σου,
αυτό το όμορφο, το αιθερικό, που δε χορταίνω.

Χάδι σου δίνω απ' τη μεριά μου τρυφερό,
τα χείλη βρίσκουν καταφύγιο στα δικά σου,
ω! τι να θέλω άλλο απ' αυτό,
το τώρα, το μαζί, εδώ κοντά σου.

Και συ τα χέρια μου ανοίγεις σαν φωλιά,
τη θαλπωρή στην αγκαλιά σου να τη νιώσω
και γω στο στήθος σου κυλάω απαλά,
σαν τη σταγόνα απ' το δάκρυ που σκουπίζω.

(c) Marialena, 19/11/2006

Στον κήπο των ονείρων

Στον κήπο των ονείρων σου θα μπω,
ακροβατώντας στων δακτύλων μου την άκρη,
μέχρι να βρω τον μυστικό τον θησαυρό,
που θα με βγάλει στου έρωτά σου τα πελάγη.

Κι έπειτα σαν το κλειδί σου θα κρατώ,
στη κλειδαριά της καρδιάς θε να το βάλω,
ρίγη του πάθους να διαπερνάνε και τους δυό,
καθώς ο ένας θα χάνεται γλυκά μέσα στον άλλον.

Και τότε τα μάτια θα ανοίξουν της ψυχής,
όπως τα σώματα γυμνά θα αχνοφέγγουν,
μικροί θεοί θα κοίτωνται επί της γης,
όταν σπονδή στον οργασμό θα καταθέτουν.

(c) Marialena, 19/11/2006

Οπτασία

Σταλιά σταλιά το δάκρυ μου
το μάζεψα για σένα,
μην τύχει και φανείς ξανά,
κάπου απ' τα περασμένα.

Σταλιά σταλιά σε καρτερώ,
να ρθεις εδώ μπροστά μου,
σαν οπτασία ή ξωτικό
που ζει στα όνειρά μου.

Σταλιά σταλιά το δάκρυ μου
για σένα θα φυλάξω,
σαν θα διψάσεις να κρατώ,
να ρθω να στο σταλάξω.

(c) Marialena, 12/11/2006

Επαφίεμαι ΙΙ

Επαφή, επαφίεμαι και αφήνομαι,
στου πεπρωμένου μου το στυγερό μαχαίρι,
άραγε τι όπλισε του μέλλοντος το χέρι,
ή τάχα έπαιξα παρτίδα προδωμένη?

(c) Marialena, 12/11/2006

Πέταξε ψυχή...

Πέτα ψηλά, πέτα μακρυά,
πέταξε εκεί που άνθρωπος ξανά δεν έχει φτάσει.
Βρες το κουράγιο και βγάλε από μέσα σου φτερά,
τόσο μεγάλα που θα σε παν σ' όλη τη πλάση.

Τι και αν τα πόδια σου με βία σε βαστάν,
τι και αν το σώμα σου μοιάζει ταλαιπωρημένο,
το πνεύμα κοίταξε μην είναι ηττημένο
κι οι δυνάμεις σου σε αφήσουν ξαφνικά.

(c) Marialena, 12/11/2006

Άγγελέ μου...

Όπως η νύχτα άπλωσε μαύρο μαντήλι,
έτσι κι η θλίψη έκατσε μες τη καρδιά μου,
σκιάζοντας τα ονειρά μου
και κρύβοντάς μου το φεγγάρι.

Που να σαι άραγε απόψε άγγελέ μου,
τώρα που εγώ τη θωριά σου αναζητάω,
τώρα που με την ανάσα σου μεθάω,
στης φαντασίας μου την άκρη.

Πες μου που κρύβεσαι για να ρθω να πλαγιάσω,
εκεί στο πλάι σου να με βρεις να κουρνιάζω,
πνοή στο χάδι σου να νιώθεις τ' άγγιγμά μου
και γω να θέλω μοναχά να ξαποστάσω.

(c)Marialena, 12/11/2006 (μεσάνυχτα και κάτι...)

Μοίρες

Τ' αδράχτι θα αρπάξω της Κλωθούς,
τη σαϊτιά από την Ειμαρμένη,
άραγε τι να με περιμένει
καθώς του βιού μου γυρίζει ο τροχός?

Η Λάχεση ξωπίσω θα προβάλλει,
σαν το μυστήριο ολόρθο θα μου το γνέφει,
κοίταξε μπρος σου, σαν να μου λέει, στον καθρέπτη
και η απορία θα λυθεί αν το θελήσεις...

(c) Marialena, 11/11/2006

Μη μου τους κύκλους τάραττε!

image by www.electoshot.com

Μη μου τους κύκλους τάραττε, σου λέω,
στα όρια της απόλυτης μη ύπαρξης ευρίσκομαι
και τούτο γιατί ουδέν θε να ανατρέψει τις βολές μου.

Τι και αν ο κόσμος αδιάκοπα γυρίζει,
οι εποχές θα εναλλάσονται ως έχουν στην υδρόγειο ,
εγώ διαλέγω να ευρίσκομαι σε λήθαργο, αυτονόητο και αυτάρεσκο.

Αν θα μπορούσα να αφήσω κατά μέρους το σκοτάδι μου,
τότε θα έβλεπα ξανά με άλλα μάτια,
μα αν ποτέ θελήσω να αφεθώ, τότε οι κύκλοι θα διαρραγούν συνάμα.

Μη μου τους κύκλους τάραττε, σου λέω,
όχι για κάποιον άλλο λόγο μην το πράξεις αλλά,
γιατί χωρίς τους κύκλους μου δεν ξέρω αν υπάρχω.

(c) Marialena, 27/10/2006 (μια αλληγορία για του μυαλού τα μυθεύματα)

Κι έπειτα

Απάνεμα λιμάνια, φουρτουνιασμένες θάλασσες,
αέρηδες που κύματα σηκώνουνε ψηλά
κι έπειτα, έρχεται η νηνεμία.

Στροβιλισμός του αέρα στην άμμο της ερήμου,
χάνεις το προορισμό σου άξαφνα
κι έπειτα, μια νέα πορεία χαράζεις.

Σκοτάδι καταμεσής της μέρας,
έκλειψη ολική του ηλίου, πανικός
κι έπειτα, το φως πάλι επιστρέφει.

Και στέκεσαι εκεί θεατής μιας αόρατης παράστασης,
στο θέατρο του παραλόγου του νου σου
κι έπειτα, αδειάζει το σύμπαν με μιας.

Και αναρωτιέσαι τι να ναι αυτό που τη ζωή σου γεμίζει,
με όμορφα ψέμματα και πικρές αλήθειες
κι έπειτα, τι είναι αυτό που στο τέλος μετράει.

(c) Marialena, 25/10/2006

Μικρό πουλί τ' αηδόνι

Σ' ένα κλαρί, ένα πουλί μονάχο κελαηδάει,
είναι πρωϊ, πολύ πρωϊ, και κείνο ξαγρυπνάει.

Σ' ένα κλαρί, μικρό πουλί, κάθεται όλη μέρα,
είναι το αηδόνι που φωνή γεμίζει τον αέρα.

Για ποιόν λαλείς αηδόνι μου, ολημερίς στον κάμπο,
πες μου το σε παρακαλώ, γιατί θε να το μάθω.

Αγάπησα με μια ματιά του βασιλιά την κόρη
κι εκείνη σαν με άκουσε έγινε ξεροβόρι.

Και γω από τότε τραγουδώ τον πόνο της καρδιάς μου,
γυρεύοντας τηνε παντού, όπου θωρεί η ματιά μου.

(c) Marialena, 20/10/2006 (εμπνευσμένη από τη λαϊκή μας παράδοση)

Επαφίεμαι

Στα χέρια σου επαφίεμαι Θεέ και Κύριε των Δυνάμεων
σα εκ των σων σου είμαι, πνοή απ' την πνοή Σου.

Με έφερες στον κόσμο τούτο ως όν έλλογο και σ' έχασα,
αναζητώντας να ξεφύγω από από της φύσης μου τα όρια.

Και βολοδέρνω έκτοτε σε τόπους ανίερους, σκοτεινούς και αφιλόξενους,
ψάχνοντας να βρω αυτό που τάχα θα με κάνει ευτυχισμένη.

Και Συ Κύριε της ευσπλαχνίας, μ' αφήνεις να τριγυρνώ
έτσι μονάχη, να υποφέρω μες τις σκέψεις μου, γιατί Εσύ ξέρεις!

Στέκεις εκεί, φάρος ακλόνητος της ύπαρξης του Κόσμου
και περιμένεις να στρέψω τη ματιά μου προς Εσέ και να σ' αντικρύσω.

Και τότε ο Φάρος του φωτός θα λάμψει εμπρός μου, ολόφωτος,
με φως γλυκύτερο της ίδιας της ζωής και τότε θα ξέρω ό,τι ξέρεις και Εσύ, Κύριε!

(c) Μαριαλένα, 11/10/2006

Νυχτερινή Οπτασία

photo by Webshots.com

Πανέμορφη Θεά, νύμφη εσύ του Απροσδιορίστου,
φανερώσου.
Βγάλε από πάνω σου το προπέτασμα της Νύχτας,
στρέψου στη Σελήνη και αποκαλύψου!

Το πως θα φαίνεσαι στα μάτια των απαίδευτων,
ίσως και να μην σ' αφορά, μην σε τρομάζει.
Φέρε εσύ κάτι απ' την ουράνια σου αύρα
και αυτή θα φέγγει σαν το διάβα σου θα πάρεις.

Αν θες να μείνεις Οπτασία, μην αλλάξεις,
μονάχα πέρασε μες τη νυχτιά απ' το δάσος.
Όλα τα πλάσματα θα στέκουνε σε αγρύπνια,
σαν τη μορφή σου θα αναμένουν να αντικρύσουν.

(c) Marialena, 06/10/2006 (καθώς η νύχτα σίμωσε ξανά...)

Και πάλι

Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
πόρτα που διάβηκες και έκλεισε πίσω,
ανείπωτες λέξεις, μικρά μυστικά,
όλη η ζωή σε ένα στίχο.

Κοιτάζω απλανής το κενό μου
κάτι μου λέει να το αφήσω,
κοιμήσου εσύ φθονερό μου,
εγώ έχω τη ζωή μου να ζήσω!

Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
μικρά μυστικά, μεγάλες αλήθειες,
της πόρτας μου κρούουν το ρόπτρο,
άραγε που είναι ο Κανένας να ανοίξει?


photo by Dan Heller.com

(c) Marialena, 02/10/2006

Εξομολογήσεις

Πάνω που η πόλη κοιμήθηκε,
πάνω που το πέπλο της μοναξιάς σου σε καλεί
να σε σκεπάσει και πάλι,
δραπετεύεις με ένα άλμα προς το άγνωστο.

Φώτα πορείας ανάβεις, προβολείς,
ψάχνοντας να απαγγιάσεις στο πουθενά
και να ησυχάσει η ψυχή σου,
εις μάτην.

Ανθρώπινη φιγούρα διακρίνεις στο βάθος,
σκυμμένη με το κεφάλι προς τα κάτω.
Τολμάς να πλησιάσεις πιο κοντά
δίχως να κάνεις τη βόλτα του Θανάτου.

Θέλεις να ανοίξεις τη καρδιά σου και το κάνεις
χωρίς προσποίηση, χωρίς κουβέντες άδειες,
μιλάς σε ξένο, σε ψυχή που δεν γνωρίζεις
μα κατά βάθος όλα φαίνονται σωστά εδώ και τώρα.

Σ'ευχαριστώ του λες απλά και ταπεινά
καθώς τα βάθη της καρδιάς ανακουφίζεις,
σ'ευχαριστώ που βρέθηκες σιμά
όταν σε είχα την πιότερη ανάγκη.

Και κείνος άξαφνα χαμογελά, σε κοιτά
και λέει μοναχά δύο κουβέντες.
Ήταν γραφτό να έλθεις να με βρεις
και γω να μοιραστώ τα βάσανά σου.

Ανάβεις πάλι των ματιών τους προβολείς,
φεύγεις, στη μοναξιά σου επιστρέφεις,
μα ξέρεις πως αυτό ήθελες να γίνει
μια νύχτα σκοτεινά απελπισμένη.

(c) Μαριαλένα, 29/09/2006 (αφιερωμένο σε όσους μέσα από τις λέξεις, βλέπουν τον άνθρωπο)

ΑΠΡΟΟΠΤΑ

picture: The twilight goddess

Παράξενα της νιότης χρώματα κι αρώματα,
παράξενα καραδοκούν μπροστά μου
καθώς η πλάση έβαλε το πορφυρό της φόρεμα
κι εχάθηκαν τα πάντα απ' τη ματιά μου.

Αλλιώτικες οι μουσικές που παίζουνε
ηχούν κι ας η σιωπή μόνο κραυγάζει
στα κύματα του νου απλά σκορπίζονται,
εκεί που η φαντασία οργιάζει.

(c) Marialena, 28/09/2006

Το Γιατί

Θα μπορούσα να ντύσω τη μέρα με χίλια χρώματα,
ίσως και να φορέσω ένα φωτεινό χαμόγελο
για να την υποδεχτώ.

Θα μπορούσα...

Να φορέσω στη πλάση πολύχρωμες κορδέλες,
και όμορφα τραγούδια να συνθέτουν
της μελωδίας μου το μοναδικό της τέμπο.

Θα μπορούσα...

Να λάμπουν τα μάτια μου από τη χαρά της ζωής
μονάχα να φανταστείς,
καθώς ο καθρέπτης αντανακλά το είδωλό μου.

Θα μπορούσα...

Μα εγώ διαλέγω να αφήσω τα στολίδια παραπέρα,
άλλη είναι η ώρα που θα ρθουν να ζωντανέψουν,
έτσι το διάλεξα και έτσι θα το κάνω.

Για τώρα μοναχά μια λέξη υπάρχει "Το Γιατί?"
παντού και πάντα, εντυπωμένο στη ψυχή μου
αυτό ζητάω και σ'αυτό θα επιμείνω.

(c) Μαριαλένα, 26/09/2006 (γιατί απλά δεν υπάρχει γιατί...)

Απόψε...

Απόψε θα σε νιώσω εδώ κοντά μου,
ανάσα μου εσύ, παρηγοριά μου
και μια φορά ακόμα θα κρατήσω,
τα μάτια ανοιχτά, να σε κοιμήσω.

Απόψε θα σε πάρω αγκαλιά μου,
ανάσα μου εσύ, παρηγοριά μου
και τα μαλλιά σου απαλά θε να χαϊδεύω,
καθώς λογάκια τρυφερά θα σου προφέρω.

Απόψε δεν θα σκέφτομαι το αύριο,
αυτό το άγνωστο, το τόσο άγριο,
μα θα μετράει το κάθε μας λεπτό για δύο,
σαν να μην τέλειωσε το κάθε τι μ΄ ένα αντίο.

Απόψε θα σε βλέπω στο κρεβάτι μου,
αγάπη μου, μωρό μου και γινάτι μου
και θα νομίζω πως έτσι φέγγουνε τα άστερια,
όταν θα σε κρατώ τρυφερά στα δυό μου χέρια.

(c) Marialena, 23/09/2006

Δεν θέλησα να μ' αγαπάς

Δεν θέλησα να μ'αγαπάς,
καπνούς φωτιάς σου άναβα
για να μεριάσεις στη γωνιά
και πίσω μου να φύγεις.

Δεν θέλησα να εμπλακώ,
στου παραλόγου το σκοπό,
μα έλα που δεν άντεξα καιρό,
την τρέλλα να αγγίξω.

Δεν θέλησα να σου δωθώ,
ό,τι και αν έκανες γι' αυτό
πικρό παιχνίδι σαν κρυφτό,
έπαιζα με το μέσα μου.

Δεν θέλησα να μ' αγαπάς,
μικρέ υπέροχε φονιά,
για να μπορώ να αντισταθώ
σε αυτό που μου συνέβαινε.


picture by www.queenofwords.com

Δεν θέλησα να σου κρυφτώ,
βγήκα μπροστά στο μακελειό
και τώρα ήλθε η σειρά,
το αίμα να πάρεις πίσω.

Και γύρισα γονυπετής,
σε προκαλούσα να αμυνθείς
και της αγάπης τη πνοή
με μαχαιριά να σβήσεις!

Και έπεσα έτσι στο κενό,
με έσπρωξες δίχως γυρισμό
και ας πίστευα για μια φορά,
πως η αγάπη υπερνικά.

(c) Marialena, 19/09/2006

Παιδί στη βροχή

Κοίτα πως η βροχή με έντυσε με πλουμιστές σταγόνες,
Κοίτα πετράδια λαμπερά, κοίταξε γοητεία,
Σαν περπατώ κι ακροβατώ στο βρόχινο τοπίο.

Κοίτα ξανάγινα παιδί, χωρίς σκοπό, χωρίς ντροπή,
Να τριγυρνώ μες τη βροχή, τα όνειρα να πιάσω.
Κοίτα, δεν είναι εκπληκτικό που τώρα πια κι εγώ μπορώ,
Χωρίς στολή, χωρίς μορφή, τη μάσκα να πετάξω!

Κοίταξε, έπιασε βροχή, φεύγω από δω, πάω εκεί,
Πάω μακριά και όπου βγει, εγώ μονάχη στη βροχή,
Τις χίμαιρες να πιάσω…

© Μαριαλένα, 18/09/2006

Η Πρώτη Βροχή

Σαν τις σταγόνες της Βροχής
Στο δέρμα μου επάνω,
Τόσο απαλές και άγουρες
Σε αισθάνομαι να αγγίζεις.

Σαν του Ουρανού τα δάκρυα
Που πέφτουνε στη γη,
πως πάντα απορώ που χάνονται
Μετά την επαφή.

Και σαν το Χώμα το στεγνό
Ζητώ να με δροσίσεις,
Με ένα φιλί, με μια σταλιά,
Τη μοναξιά να σβήσεις.

Μα η Βροχή δεν είν’ καημός
Δεν είναι μετερίζι,
Είναι μια ανάσα που ένιωσα,
Πριν η Αυγή ορίσει.

© Μαριαλένα, 17/09/2006 (στη πρώτη βροχή του φθινοπώρου σήμερα, αφιερωμένο!)

Ανόητη Καρδιά (Foolish Heart)

Ανόητη που ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
που πίστεψες πως με ένα του χάδι πάλι,
θα άναβε της αγάπης το προσάναμα.

Ανόητη και απτόητη για να πονέσεις,
ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
γιατί αυτό που έχεις μέσα σου το κρύβεις.

Δείξε επιτέλους τι σημαίνει ν' αγαπάς,
δείξε αυτό που από πάντοτε φυλούσες,
δείξτο και μάθε στη ζωή να περπατάς,
δίχως τα αγκάθια που πατάς να σε πονούνε.

Ανοήτη, μικρή και άπονη καρδιά,
δεν σου αξίζει να την νιώσεις την αγάπη,
όχι έτσι όπως το κεφάλι σου χτυπάς,
σαν αισθανθείς πως κάτι μέσα σου ριγούσε...

(c) Marialena, 14/09/2006 (γιατί η αγάπη πονάει και πάλι... μέχρι πότε?)

Dancer in the dark

Here I stand all by myself,
just like in a dream,
the dark has come for good,
in perfect awe of it all.

Seems I am becoming a dancer in the dark,
a creature of my own, a fantasy!

Here I find the way to the door,
that leads me back to where I started from.
The sights and sounds call out my name,
there's no-one to blame for the ecstacy!


Dancing In the Dark painting by Liesbeth Johnson

Here I lie, half conscious, half torn,
I am calling out for more, in a strange silence.
The sweet music that I hear has ceased to cry for love,
I have to look inside to find it.

Here I am again, in no man's land, in utopia.
I cross the Rubicon, I dive into deep,
I fall myself asleep, only to wake up next
dancing for the moon, a creature so unreal!

Seems I am becoming a dancer in the dark,
a creature of my own, a fantasy!

(c)Marialena, 07/09/2006 (here's one for the full moon rising high tonight)

Μητέρα Γη

Άνοιξε την αγκαλιά σου Μητέρα Γη,
μητέρα εσύ των Πάντων και δέξου με.

Παιδί από τα σπλάχνα σου γεννήθηκα
Μητέρα Γη, σε σένα θέλω να γυρίσω.

Μάνα, μητέρα, μανούλα δέξου με,
σαν κάτι που δεν έφυγε ποτέ από κοντά σου.

Άσε με να ριζώσω μέσα σου, άσε με να χαθώ,
εκεί που όλα ξεκίνησαν και όλα καταλήγουν.

(c) Marialena, 06/09/2006

Παράθυρο στον κόσμο

picture by Marialena, 2006

Μπρος στο κλειστό το παράθυρι στέκω βουβή,
τι ώρα να ναι και τι μέρα δεν με νοιάζει,
κοιτώ τον κόσμο να διαγράφεται μπροστά
και το παράθυρο κλειστό να με εμποδίζει.

Δεν είναι τίποτα να φτάσω την λαβή,
λίγο πιο πέρα δείχνει να ναι άλλο σύμπαν,
μα με βολεύει τούτη εδώ η μοναξιά,
γιατί νομίζω πως είναι ο κόσμος ο δικός μου.

Μα δεν αντέχω, κάποτε το προσπερνώ
και το ανοίγω για να μπει φρέσκος αέρας.
Όμορφα νιώθω, μα δεν ξέρω να χαρώ
για το μικρό μου αυτό άλμα παραπέρα.

Πέρασε η μέρα, έφτασε η νύχτα αυτή
και το παράθυρο ορθάνοικτο μου μοιάζει.
Ξημέρωσε, βγήκε ο ήλιος την αυγή
και γω με μιας κλείνω απέξω ό,τι αλλάζει.

Πανικοβλήθηκα, δεν ξέρω το γιατί,
έμαθα βλέπεις να κοιτάζω από μέσα,
και τώρα που βγήκα λίγο έξω στον Νοτιά
την αίσθηση τη δυνατή την ξεγελάω.

(c) Marialena, 05/09/2006

Tempest (καταιγίδα)

storm-rain-rainstorm-at-sea-seen-from-boat-returning-from-Turtle-Island-Zante-Greece-picture by JR

Παίρνεις μια βάρκα με κουπιά, ξανοίγεσαι και φεύγεις.
Όλα καλά θα πάνε λες, χωρίς γιατί να ξέρεις.

Κι έξαφνα, ο κεραυνός καραδοκεί και οι αστραπές βροντάνε.
Δεν το υπολόγισες αυτό, πίστευες πως ήταν ψέμα.

Κι όμως, σταγόνες της βροχής ήλθαν για να σε βρούνε.
Καταμεσής στο πέλαγο, σε μια βαρκούλα μόνος.

Κι ήσουν εκεί, κι ήσουν εσύ, που τον καιρό αψηφούσες.
Μες σ'ένα καρυδότσουφλο, πάλευες να επιπλεύσεις.

Ω, Θεέ μου, τι σου συνέβαινε και τι συνέπειες είχε!
Να ξερες πως θα ξέφευγες, απ' τη μανία της φύσης.

Και τότε παραδέχτηκες την εύθραυστή σου φύση,
καθώς βρεχόσουνα πολύ, απ' της βροχής τον όγκο.

Και η βροχή σε άφησε για λίγο να στεγνώσεις
και κάθιδρος να προσπαθείς εις την στεριά να φτάσεις.

(c) Marialena, 04/09/2006

Στο ξέφωτο

Έλα να με βρεις, εκεί στο ξέφωτο,
θα χω τη πλάτη μου στραμμένη, μα θα με καταλάβεις.
Τον ήλιο θα χω αντίκρυ μου να λάμπει
και να φωτίζει της ψυχής μου τα αδιόρατα.

Έλα να με βρεις, μετά από κόπο,
τον ίδιο πέρασα και γω για να ρθω εδώθε.
Άξιζε το περπάτημα στους πάγους,
στα βράχια η προσπάθεια να εξισορροπήσω.

Έλα να με βρεις, να γίνουμε ένα,
εσύ και γω, αδέλφια ίδιας μάνας.
Θα μαστε πλάσματα που ζούνε μονιασμένα
και της ζωής τις αγωνίες ξεπεράσαν...

(c) Marialena, 02/09/2006

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ IX "ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ"

Χθες βράδυ σ' ονειρεύτηκα πεντάμορφη
λίγο πριν φτάσω στου Μορφέα το βασίλειο,
γυμνή να κοίτεσαι σε ξέστρωτα σεντόνια,
με δέρμα ολόλευκο να λάμπεις στο σκοτάδι.

Ξάπλωσες μπρούμυτα, νωχελικά, το σώμα σου
κι ήμουν εκεί για να σ' αγγίξω μ' ένα χάδι,
τη πλάτη φίλησα και τα μαλλιά σου μέριασα
σαν την απίστευτη σαγήνη σου δεν χόρταινα.

Πόθος ασίγαστος πλημμύρισε το μέσα μου
ήθελα μόνο να σε κάνω να ξυπνήσεις,
όχι γιατί δεν ήσουν όμορφη στον ύπνο σου
αλλά γιατί ήθελα τον έρωτά μου να ποθήσεις.

(c) Marialena, 31/08/2006 (if I were a man at one reincarnation...)

Εικόνες τ' Αυγούστου

Σαν γιοματάρικο κρασί σε γεύομαι
μικρό και μέγα πυροδότημα της φαντασίας μου.
Σαν τον Σιμούν, το τροπικό αγέρι,
που καυτό περνάει ανάμεσα στα σκέλια μου.

Σαν μια νυχτιά που δε λέει να τελειώσει
έστω κι αν έξω η αυγή την πρόλαβε και πάλι,
σαν τον ήχο των κυμάτων που σκάνε
εκεί που η γη ενώνεται με τη θάλασσα.

Το φράγμα του μυαλού θα ξεπεράσω,
πηδώντας στο κενό, ελεύθερη για πάντα,
αν θα σε βρω στον πάτο δεν με νοιάζει
φτάνει που έκανα εκείνο που φοβόμουν.

Και τότε, ω τότε, θα δεις και συ μαζί μου,
πως δαμάζουμε τα κύματα και πως
πατώντας ταπεινά στο άγιο χώμα,
θα σβήσουνε με μιας τα φώτα γύρω μας...

(c) Μαριαλένα, 28/08/2006

Η φυγή

Ξυπνάς μια μέρα με βροχή
και βγαίνεις έξω στο νοτιά που σε σηκώνει,
χωρίς ομπρέλα, τίποτα,
γυμνός έτσι όπως είσαι.

Και η βροχή νοτίζει το δέρμα σου,
σε βρέχει καθώς στέκεσαι ολόρθος
και συ, πες μου, τι κάνεις εσύ,
τρέχεις ή μήπως όχι, να κρυφτείς?

Ξυπνάς μια μέρα και ο κόσμος γύρω
δεν είναι όπως τον άφησες το βράδυ.
Είναι τα μάτια του μυαλού σου
που εικόνες και έννοιες αλλιώς αντιλαμβάνονται?

Και το κουβάρι της ζωής σου
μοιάζει σαν να άφησε μια τόση δα τρυπούλα
για να ξεφύγεις, να δραπετεύσεις,
από όλα αυτά που σε στοιχειώνουν.

...Και συ, πες μου, τι κάνεις εσύ,
τρέχεις ή μήπως όχι, να κρυφτείς?

(c) Μαριαλένα, 12/08/2006 (things are simple, we are not).

Γαλάζιο σαν το σύννεφο!

photo by Marialena, 2006

Σαν το γαλάζιο σύννεφο στην άκρη του μακρινού ορίζοντα,
σαν το τιτίβισμα ενός πουλιού στο δάσος,
σαν την ανέμη που κλωθογυρίζει αιώνια,
είναι αυτό που θέλω απόψε να σου γράψω.

Σαν ένα παλιό παιχνίδι που ανακάλυψες,
σαν τη δροσιά της πρωϊνής δροσοσταλίδας,
σαν δαγκωνιά στο αγαπημένο γλύκισμα,
είναι όλα αυτά που το μυαλό μου ζωγραφίζει.

Σαν το μετάξι που το κορμί μου τύλιξε,
σαν την αχτίδα που τη ψυχή ζεσταίνει,
σαν τη φορά που τόσο συγκινήθηκες,
είναι η ζωή που τώρα εμπρός σου σε προσμένει.

(c) Μαριαλένα, 04/08/2006 (la vita e bella when you feel like it!)

If only I could...

If I could be the sails in your ship,
I’d bring you safe to the open sea
So as to wander the globe with me
And travel far away.

If I could be the only sun
That lightens up the day,
I would have warmed your precious heart
And shine on you each day.

If I could be the door that leads
Out to the great blue sky,
I would have gladly be the one,
To cast your fears aside.

Come on; reach out to look for me
Afraid of no other,
It’s all written in the destiny,
We are meant to find each other.

© Marialena, 01/08/2006 (if only I could ma Lord, if I only I could…)

Το βαμπίρ!

Μάτια σβησμένα από τη φλόγα της ζωής,
φυτοζωείς ρουφώντας αδιάλειπτα ενέργεια
που στην προσφέρουν τα ανύποπτα τα θύματα,
μα ποτέ καλά το ξέρεις, πως δεν γίνεσαι.

Είσαι υπάνθρωπος, βαμπίρ διαπιστωμένο,
ψυχή δεν έχεις, μήτε ανθρωπιά καθόλου,
ζεις μοναχός στο σκοτεινό σου το δωμάτιο
δίχως κανέναν να σ' αγαπά και να σε θέλει.

Οι απειλές σου άφθονα εξακοντίζονται
όλους τους κρίνεις με τα μέτρα τα δικά σου,
έτσι έχεις μάθει να εισπράττεις τη συμπόνοια,
άραγε σε αγάπησε ποτέ η μάνα η δικιά σου?

(c) Μαριαλένα, 01/08/2006 (αν θες έλα στο Φως, αλλιώς κάτσε να καείς στη Κόλαση...)

Some dance to remember & some to forget!

Πες μου αργότερα στο μέλλον, σαν τι θα έχεις να θυμάσαι
καθώς περάσουνε τα χρόνια?

Μήπως τον χρόνο τον χαμένο σε πράγματα που δεν μετρούσαν
ή την αγωνία που περνούσες για να περάσει η κάθε μέρα?

Θα κλαις αγάπες που δεν ήλθαν ή σαν περάσανε που πήγαν
και θα κοιτάς τα άσπρα μαλλιά σου σαν δείγμα νιότης που παρήλθε?

Πες μου αν μπορείς κάτι για σένα, κάτι που σ' έκανε να κλάψεις
και να γελάσεις στη ζωή σου, μα όχι τίποτα μοιραίο που σκόνταψες και δεν συνήλθες.

Αγάπησες ποτέ με πάθος, έκανες έρωτα χαμένος στα μονοπάτια του κορμιού της,
ζήτησες να γίνετε ένα και έθρεψες φλόγα στη ψυχή της?

Σάμπως περίμενες να έλθει η ευκαιρία η μεγάλη και άλλη μετά
και πάλι άλλη κι έτσι έχασες το τρένο?

Τι να την κάνω την βιτρίνα, όσο ωραία και να είναι
όταν βαθιά μέσα στη ψυχή σου, το πεπρωμένο το χεις χάσει...

(c) Μαριαλένα, 22/07/2006 (μιλώντας για παρελθόν στο μέλλον...)

Φωτιά και Γη!

Από τι άραγε να είμαι εγώ φτιαγμένη,
πυρ ωσάν του ήλιου τη φωτιά, την καίουσα,
και χους, χώμα και πηλός από της γης τα σπλάχνα.

Λίγο νερό, όχι πολύ, να με δροσίζει
μα όχι τόσο που το χώμα παρασέρνει
σε αποσύνθεση, όχι ποτάμι, μα ρυάκι προτιμώ.

Και ο αέρας λιγοστός σαν ένα αγέρι,
τόσο που ευχάριστα το μάγουλο χαϊδεύει
δεν θέλω να ναι σαρωτικός τυφώνας
που τα πάντα στο διάβα κυριεύει.

Φωτιά και γη, ήλιος και φως,
θνητή ουσία που η γη έχει διαλέξει,
αυτό θε να μαι πάντοτε όσο θα ζω,
πλάσμα ανθρώπινο και γήινο συνάμα.

(c) Μαριαλένα, 28/07/2006

MYMONITORBANNER The Write Stuff! by Marialena 56,1 KB
http://img104.imageshack.us/img104/1260/wsnv5.gif

The credits go to Ergenis for creating this logo! Thank you very much, Marialena

Ο Δούρειος Ίππος

Ασώματος ύπαρξις, ξύλινο ομοίωμα
του άψυχου ειδώλου που φέρεις,
ωσάν άλλος Δούρειος Ίππος
πολιορκώντας με εισερχόμενος
στα τείχη της διερυγμένης Τροίας.

Στη σφαίρα του φανταστικού πραγματώνεσαι,
ή μήπως ως άλλο φθονερό αποκύημα της φαντασίας
προβάλλεις την ολογραφική σου εικόνα
εμπρός στα μάτια των ανυποψίαστων θυμάτων!

Που κρύβεις άραγε τον πολυμήχανο Οδυσσέα
και την αγέλη των κατ' εφημισμόν συντρόφων του,
κοίλο το παραπέτασμα που τους χωρίζει
από την αποκάλυψη των επιτιθεμένων.

Τολμώ να λάβω ανά χείρας έναν δαυλό,
με πλούσιο υλικό για την ανάφλεξη
που όταν η εικόνα σου αντιληφθώ πως
δεν ήταν παρά μια απαίσια ψευδαίσθηση
θα θέσω εις την πυρά το προσάναμα και θα σε πυρπολήσω.

Φλεγόμενος ο Δούρειος Ίππος θα ήταν σπουδαίο θέαμα
μα την αλήθεια, θα σε κοιτούσα να συντρίβεσαι
μέσα στις φλόγες του παραναλώματος
και θα χαιρόμουν να σε βλέπω να αποκαλύπτεσαι
φτηνό επινόημα που χάθηκε για πάντα.

(c) Μαριαλένα, 26/07/2006

Του μυαλού οι αναμνήσεις...

Πάνω στη παλιά σοφίτα αναζητώ το παρελθόν μου
ανοίγω κούτες σκονισμένες και ανιχνεύω στο ημίφως,
ότι παλιό και ξεχασμένο έχω εδώ εναποθέσει.

Κούκλες, παιχνίδια και βιβλία, ένδειξη ότι ήμουν νέα,
τότε που υπήρχε στη ζωή μου ο κόσμος μόνο ο παιδικός μου
και γω με κείνον εκεί ξυπνούσα, έπαιζα και ονειρευόμουν.

Να και σε μια άκρη οι ζωγραφιές μου, να και οι μαρκαδόροι,
να πίασω λες στο χέρι έναν να δω αν θα ζωγραφίσω
σαν τότε που η φαντασία έπλαθε μύθους που τους ζούσα.

Τι θέλω και τα ανακατεύω, σάμπως γυρεύω κάτι να βρω
ή μήπως φοβηθώ στο τέλος πως θύμησες κακές θα αγγίξω
και ξάφνου το όνειρο το παλιό μου με μιας θα γίνει μόνο αέρας?

Να ζήσω θέλω έστω για λίγο, την αίσθηση που είχα τότε,
σαν ξέγνοιαστα γυροβολούσα παίζοντας μήλα στην αλάνα
σαν κάποτε που μου αρκούσε για να μουνα ευτυχισμένη.

(c) Μαριαλένα, 22/07/2006 (βραδυνές περιπλανήσεις στου μυαλού τις αναμνήσεις...)

Παιχνίδι της Μοίρας

Ώρες ολάκερες σε συλλογίεμαι,
μέρες και νύχτες αναρωτιέμαι
παιχνίδι της Μοίρας
τόσο περίεργο, τόσο ακραίο,
που με βιά το διάλεξα
λες κι ήταν μοιραίο.

Πες μου μια λέξη, μια φράση μόνο,
τέτοια που θα φτανε
να αλλάξει δρόμο,
στης λογικής μου το πιο παράλογο,
καβάλα στης πίστης το μαύρο άλογο.

Ξέρεις τι νιώθω εγώ για σένα,
αν σε λαχτάρησα μακριά στα ξένα,
αν θέλω μόνο να σ'αγαπήσω
και εκεί στο πλάι σου εγώ να ζήσω?

Άκου τους χτύπους της καρδιάς μου,
δες τη ψυχή μου μες τη ματιά,
πάρε το χέρι μου στα δικά σου
και έλα να νιώσεις παιδί ξανά.

(c) Μαριαλένα, 18/07/2006

Κοχύλι στο λαιμό

Κοχύλι φοράω στο λαιμό,
φερμένο από τις θάλασσες
εκείνες τις απέραντες,
στων τροπικών τα μέρη.

Μακρύ ταξίδι έκανε
να φτάσει να φοριέται
από παιδί της θάλασσας
σαν κόσμημα φτιαγμένο.

Και τώρα το χω πάνω μου
σαν φυλακτό μου κάνει,
πλάσμα απροσδιόριστο
που με ακουμπά στο δέρμα.

(c) Μαριαλένα, 18/07/2006

Πίσω απ' τον καθρέπτη!

Αναζητώ το κρυμμένο σου είδωλο
πίσω από τον σπασμένο καθρέπτη.
Βενετσιάνικος θαρρώ ότι έμοιαζε,
απομεινάρι μεγαλείων που φύγαν.

Θαμπή εικόνα ανάμεικτη,
σκουριά και μνήμες αντάμα
χαράζουν στην μνήμη το τίποτα,
αυτό που δεν ήλθε συνάμα.

Τον κοιτώ και μαζί του φαντάζομαι
πως θα ήταν σαν η μορφή σου προβάλλει,
μηδέ άγγελος ούτε και διάβολος
παρά μόνο ένα άδειο κουφάρι.

Κάπου ράγισε, το τζάμι έσπασε
κι η κορνίζα του έχει ξεφτίσει,
και οι θύμησες πως ξεθωριάζουνε
καθώς πέρασε του χρόνου η ρύση.

(c) Μαριαλένα, 17/07/2006

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ VIII «ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ»

Πες μου μονάκριβέ μου, ένιωσες ποτέ το χάδι του ανέμου
Να σου χαϊδεύει το κορμί απ’ άκρη σ’ άκρη?

Τα κύματα της θάλασσας να σε νοτίζουν απαλά,
Καθώς φυσά το μαϊστράλι, πες μου, ένιωσες?

Ο ήλιος ο καυτός, ο πυρωμένος δίσκος, άγγιξε το είναι σου
Και διαπέρασε τη ψυχή σου, σαν πυρ το καθαρτήριο?

Πες μου, με πόθησες μια νύχτα σαν κι αυτή, όσο σε πόθησα εγώ,
από την κάθε θύμησή σου και κάθε ίχνος της φωτιάς σου, ερωτευμένη?

Πότε ξανά θα λυτρωθώ να σε αγγίζω, να σε προσμένω μέσα στου μυαλού τη ζάλη,
Πες μου και γω θα κάνω υπομονή, σαν ο καιρός για να σε νιώσω θα σημάνει πάλι.

© Μαριαλένα, 14/07/2006

Πανσέληνος του Ιούλη

Φορώ έναν μανδύα χρυσοκέντητο,
ένα κομμάτι απ' τις νεράϊδες υφασμένο,
γίνομαι ένα με τα χρώματα της ίριδας
πετώντας προς του ουρανού το μη-ορισμένο.

Έχει πανσέληνο και η θάλασσα πλημμύρισε
από τραγούδια των πνευμάτων εμπνευσμένα,
κοίτα πως η Σελήνη καθρεπτίζεται
στα κύματα που έρχονται προς την ακτή σε μένα.

Ολόγιομος ο κύκλος της Θεάς φεγγοβολά,
αστράφτει στο απόκοσμο στερέωμα
και συ κοιτώντας την χαμογελάς
παίρνοντας φως από της ψυχής τα απωθημένα.

Φταίει το φεγγάρι του Ιούλη γι' όλα αυτά,
για ό,τι είπα κι είναι στη καρδιά μου μέσα
άκουσε, κοίτα, νιώσε μαγικά,
σαν τη Σελήνη αντικρύσεις σε μια νύχτα.

(c) Μαριαλένα, 11/07/2006 (έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία...)

Αν ήμουν το Φεγγάρι...

photo & work of art by Marialena

Αν ήμουν το Φεγγάρι,
θα ρχομουν κάθε βράδυ
στο προσκεφάλι σου.
Θα σου φεγγα με χάρη
και κει στο μαξιλάρι
θα γλύστραγα απαλά,
μες την αγκάλη σου.

Αν ήμουν ένα αστέρι,
θα σ' έπαιρνα απ' το χέρι
να περπατήσουμε.
Πάνω στης γης τα μέρη,
πιασμένοι χέρι-χέρι
να σεργιανίσουμε.

Αν ήμουν η Αυγή,
θα έφτανα εκεί που θα κοιμόσουνα
θα φώτιζα τη πλάση
και θα στελνα πουλιά
να σε ξυπνήσουνε.

Αν ήμουν Ηλιαχτίδα,
θα έψαχνα παντού να σε ζεσταίνω,
θα πέρναγα απ' τα σύννεφα
και με χρυσή φωτιά
τα πάντα γύρω σου θα έντυνα.

Αν ήμουν Συννεφούλα,
βόλτες στον ουρανό για σε θα έκανα,
ως να σε συναντήσω
και με σκιά το διάβα σου
παντοτινά θα πέρναγα.

Αν ήμουν η Αγάπη,
η μόνη σου αγάπη πόσο θα θελα,
να σε χω στη καρδιά μου
μοναδικέ ερωτά μου,
κι όσο άντεχα!

(c) Μαριαλένα, 10/07/2006 (το φεγγάρι γεμίζει & η καρδιά πλημμυρίζει από συναισθήματα)

Η παρένθεση

Δεν θέλω να μαι στη ζωή σου μια παρένθεση,
Μια τελεία εις τον χάρτη ξεχασμένη,
Μα θέλω να μαι η απρόσμενη η έκπληξη,
Που θα χαράξει το όνομά μου στη καρδιά σου.

Δεν με εκφράζει της ψυχής σου η παραίτηση
Μηδέ μετράω λόγια άδεια νοημάτων,
Θέλω αγάπη μου μονάχα να με σκέπτεσαι
Και να γυρίσεις σύντομα στην αγκαλιά μου.

Δεν θα σταθώ εις την παράλλαξη του έπειτα,
Γιατί το έπειτα ακόμα δεν εφάνει,
Αλλά θα παίξω την παρτίδα μου στον έρωτα
Και άσε τα ζάρια να μου πουν που θα με βγάλει.

© Μαριαλένα, 05/06/2006 (λέμε και καμιά παπαρίτσα να περνάει η ώρα…)

Δύο σταγόνες βροχής

Βρέχει πάλι απόψε…
Σταγόνες βροχής κυλούν επάνω σε ένα σπασμένο κάτοπτρο
Κοιτάζομαι, άραγε βρέχει πραγματικά
Ή είναι τα δάκρυα της ψυχής μου, τα ασίγαστα,
Που ξεπροβάλλουν εις τον παλιό καθρέπτη?

Βρέχει μια βροχούλα σιγανή, σχεδόν ανεπαίσθητη
Όπως η μελαγχολία, τυλιγμένη σε χρυσό χαρτόνι
Σαν αυτό που τα παιδιά κάποτε έφτιαχναν αγγέλους
στο σχολειό και ξεχάστηκαν σ’ ένα κουτί παρατημένοι,
όπως η μελαγχολία που ξέμεινε και δαύτη.

Βρέχει και οι εποχές εναλλάσσονται σαν ένα ψέμα
Καλά κρυμμένο μες την αλήθεια.
Πέφτει και η νύχτα νωρίς
και με πνίγει η σκοτεινιά της ξανά και ξανά.
Φύγε, σε παρακαλώ, φύγε μακριά μου!

Βρέχει και τα πάντα γύρω νοτίσανε
Απ’ τις σταγόνες της βροχής και θρέφονται
Και μεγαλώνουν και ομορφαίνουν.
Κλαις, μα γιατί κλαις καρδιά μου,
Δάκρυα είναι αυτά που βλέπω ή δυο σταγόνες βροχής στο μάγουλό σου?

© Μαριαλένα, 03/07/2006

El matador

Τον έλεγαν Χοσέ και εισήλθε στην αρένα
στητός, καμαρωτός και αγέρωχος.
Ως άλλος ευγενής του 17ου αιώνα
φορούσε τη στολή του την επίσημη,
καθώς καβάλα στο λευκό του άτι
παρουσιάστηκε εμπρός στο πλήθος.

El matador, el matador... ακούστηκαν οι ιαχές των!

Σε λίγο όρμησε και ένα πελώριο κτήνος στην αρένα,
η αυτού μεγαλειότης, ο ταύρος!
Μαύρος όπως ήταν και επιβλητικός στην όψη.
Ο matador κρατούσε τις λόγχες του στο χέρι
κι ετοιμαζόταν να ξεκινήσει
τον χορό εκείνο του θανάτου
που θα οδηγούσε τον ταύρο στην ιερή θυσία.

Με βηματισμό ακριβείας το άλογο πλησίαζε
το ζώο που ανήσυχο έστεκε καταμεσίς στο χώμα.
Να η πρώτη λόγχη καρφώνεται στο σβέρκο του.
Ο ταύρος ξεκινά την μάχη με τον άνθρωπο,
ή ταν ή επί τας, η ζωή σου ή η ζωή μου.
Ο matador το ξέρει καλά αυτό το παιχνίδι.

Ο ταύρος παρόλα αυτά δεν παραιτείται απ' τη ζωή,
βαστάει δυνάμεις αν και σιγά σιγά λυγίζει.
Κι άλλη μια λόγχη βυθίζεται στο κρέας του,
το αίμα κυλά στις παρειές της ωμοπλάτης.
Ξεπέζεψε ο matador, πιάνει και το πανί
για να τον ερεθίσει κι άλλο ακόμα.

Πάλεψε ταύρε, πάλεψε, μην υποκύψεις εις των ανθρώπων τα τερτίπια!

Πλησίασε ο matador τον ταύρο, κρατά άλλη μια φονική σαίτα
μα κι άλλη μια, κι άλλη μια, στο χέρι.
Όχι δεν θέλω να σε αφήσω να νικήσεις του λέει,
είσαι ένα ζώον και διαλέγω να πεθάνεις!
Μάτια που καίνε από οργή και αδημονία είν' του ταύρου
μάτια που λένε πως εχθρός τον πλησιάζει.

Η φύσις η ίδια τον οπλίζει με ορμή από τα σπλάχνα,
τις οπλές τραντάζει καθώς ξεφυσά και βρυχάται,
ορμά στον άνθρωπο και τον έκανε κομμάτια
όταν επάνω του πατά και τον περνάει.
Ω, τι κακό ο matador κείται νεκρός εις την αρένα,
το ζώον δεν έπρεπε να τον νικήσει έτσι!

Τι συμφορά, τι τέλος άδοξο για κείνον
που μόνο νίκες ήξερε να μας προσφέρει!
Και τώρα τι σημασία έχει αν κέρδισε ο ταύρος,
μιας και στη σφαγή θα καταλήξει ούτως ή άλλως?
Ω, μα τι άδικο που ήταν το μοιραίο,
ω, πάει ο ένδοξος Χοσέ, ο matador μας!

(c) Μαριαλένα, 01/07/2006 (μεσάνυκτα, με εικόνες γεμάτη η φαντασία...)