Πόσο μου λείπεις, να ξερες πόσο
που είμαι μονάχη σε μια γωνιά,
πόσο το θέλω το χέρι ν' απλώσω,
για να σε φτάσω εκεί μακρυά.
Σκέψου για λίγο τον ερωτά μας,
που περιμένει ν'αναστηθεί,
μα σκέψου πρώτα τη μοναξιά μας,
που μ' ένα νεύμα καραδοκεί.
(c) Marialena, 26/11/2006
Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006
Μικρό νυχτερινό V "Μονόλογος"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ax...ερωτα ερωτα,παιχνιδιαρικο γυμνο παχουλο μωρο,αντε κατσε φρονιμα επιτελους...
Σους! Μη του λες τέτοια του μικρού, το πάρει πάνω του και χάσει τελείως τον στόχο...
Δημοσίευση σχολίου