Ο περιηγητής

Drawing by Adolfo Arranz, from the "Ring of Nimbelungen"

Μ' ένα ραβδί στον άδειο δρόμο περπατάω,
δίχως να ξέρω που ο δρόμος θα με βγάλει,
τα λιγοστά υπάρχοντά μου κουβαλάω
κι όπου το βράδυ θα με βρει, θα ξαποστάσω.

Γένια μακριά και τα μαλλιά μου σαν μπαμπάκι,
ήλθαν τα χρόνια και τα άλλαξαν ως έχουν,
μάτια που γύρω τους κοιτούν στο μονοπάτι
και μια μαγκούρα να βαστάει το κορμί μου.

Οι μήνες πέρασαν, το ίδιο και τα χρόνια,
μα εγώ στη στράτα μου μονάχος συνεχίζω,
είναι που κάποτε σηκώθηκα να φύγω
και από τότε δεν μπορώ να σταματήσω.

Είδα στο διάβα μου πολλά για να θυμάμαι,
τοπία, πλάσματα, βουνά και πεδιάδες,
μα ένα που έχω από όλα να διακρίνω,
είναι πως είμαστε Θεού πνοή κι ανάσα.

Γέρος κι αν έγινα γυρίζοντας τον κόσμο,
μέσα μου έψαξα για να βρω μιαν άκρη,
η μοναξιά και ο άερας σύντροφοί μου
κι εγώ το δρόμο το δικό μου να βαδίζω.

(c) Marialena, 16/03/2007 (γιατί μερικά πράγματα δεν έχουν εξήγηση σε αυτή τη ζωή)