Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006

Του μυαλού οι αναμνήσεις...

Πάνω στη παλιά σοφίτα αναζητώ το παρελθόν μου
ανοίγω κούτες σκονισμένες και ανιχνεύω στο ημίφως,
ότι παλιό και ξεχασμένο έχω εδώ εναποθέσει.

Κούκλες, παιχνίδια και βιβλία, ένδειξη ότι ήμουν νέα,
τότε που υπήρχε στη ζωή μου ο κόσμος μόνο ο παιδικός μου
και γω με κείνον εκεί ξυπνούσα, έπαιζα και ονειρευόμουν.

Να και σε μια άκρη οι ζωγραφιές μου, να και οι μαρκαδόροι,
να πίασω λες στο χέρι έναν να δω αν θα ζωγραφίσω
σαν τότε που η φαντασία έπλαθε μύθους που τους ζούσα.

Τι θέλω και τα ανακατεύω, σάμπως γυρεύω κάτι να βρω
ή μήπως φοβηθώ στο τέλος πως θύμησες κακές θα αγγίξω
και ξάφνου το όνειρο το παλιό μου με μιας θα γίνει μόνο αέρας?

Να ζήσω θέλω έστω για λίγο, την αίσθηση που είχα τότε,
σαν ξέγνοιαστα γυροβολούσα παίζοντας μήλα στην αλάνα
σαν κάποτε που μου αρκούσε για να μουνα ευτυχισμένη.

(c) Μαριαλένα, 22/07/2006 (βραδυνές περιπλανήσεις στου μυαλού τις αναμνήσεις...)

6 σχόλια:

An-Lu είπε...

:-))))))

Marialena είπε...

Καλημέρα Γοργονίτσα μου! ;-}

PlanetExcel είπε...

Ζωντανές εικόνες, ευαίσθητης ψυχής.. Σ ευχαριστούμε!

Marialena είπε...

Καλημέρα!!!

Planet Excel: Σ'ευχαριστώ και καλοσώρισες! τέτοια πράγματα βγαίνουν μονάχα από τη ψυχή και αυτή εδώ βρίσκει διέξοδο και εκφράζεται!

Morgana: Ξέρω γω βρε μαγισσούλα, γίνεται να είμαστε πάντα κάπως και να μην προχωρά η ζωή, εμ, δε γίνεται!

scalidi είπε...

το ίδιο όμορφα μ' αυτά που ακούς είναι και αυτά που γράφεις. ελπίζω να απεκδυθείς κάποτε το "ανώνυμοι μελαγχολικοί" και να γίνεις επώνυμη αισιόδοξη. είναι φωτεινές οι σκέψεις σου, άρα κι εσύ...

Marialena είπε...

Ω, η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε πάραυτα λοιπόν από το τζίνι! Σταυρούλα μου, οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί είναι για μένα ένας φιλόξενος χώρος έκφρασης και όχι μέρος της ταυτότητας ή ιδιοσυγκρασίας μου. Όντως αυτό το φωτεινό κομμάτι προσπαθώ να θρέφω και να κρατώ ζωντανό, ακόμα και όταν βλέπω τα πράγματα μελανά.

Σε φιλώ και ευχαριστώ και πάλι, Μ.