Καθώς σε κράταγα σφικτά στα δυό μου χέρια,
όπως σε είχα στη δική μου αγκαλιά,
πουλί σε ένιωσα να γίνεσαι εμπρός μου
και μ' ένα πέταγμα να φεύγεις μακριά.
Και γω απέμεινα μονάχη να κοιτάζω,
στου κρεββατιού μας την αλλοτινή φωλιά,
λευκό πουλί να γίνεσαι μια νύχτα,
τότε που δίψαγα για χάδια και φιλιά.
(c) Marialena, 03/02/2007
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007
Εφιάλτης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αφου αφησε μια σφιχτη ,ζεστη αγκαλια και εφυγε,Μαυροκορακας ηταν οχι πουλι ασπρο.Εχει κι αλλλα ομορφα πουλακια...Την καλησπερα μου φιλτατη,,,,,εξω απο το χιουμορ που εκανα,εξαισια η εικονα του εφιαλτη.
Δυστυχως καπως ετσι ειναι "οι φυγες"χωρις αιτια....
Μπορεί να ήταν και Μαύρο... Πρόβατο Παναγιώτα μου! Μαύρος και άραχνος σίγουρα. Έτσι συμβαίνει στη ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι Παναγιώτα μου. Αφήνουμε όταν η καρδιά μας δεν είναι εκεί που είναι και το σώμα μας. Άμα δεν δωθείς ολόψυχα, φεύγεις μοιραία, ανάγκη είναι ανθρώπινη, άσε τους λόγους στην άκρη που υπάρχουν.
Αλοίμονο αν δεν κάνουμε και χιούμορ, σώζει από πολλά "κακώς κείμενα". Τώρα που το λες, λέω να στήσω ξώβεργες μπας και πιάσω κανένα πουλάκι ξέμπαργκο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις... Σε φιλώ!
Φυγή χωρίς αιτία δεν υπάρχει.
Ακόμα κι αν είναι έξω από 'μας.
Μόνο που μερικά "λευκά" πουλιά
περιμένουν να βρούν άλλη φωλια
και μετά να πετάξουν... εκ του ασφαλούς...Κι απομένεις να κοιτάς
την άδεια σου αγκαλιά έχοντας ακόμα την αίσθηση του άλλου σώματος...
Καλησπέρα Αναστασία μου! Θύτες και θύματα είμαστε στο ίδιο το παιχνίδι, μόνο που κάθε φορά που επιτρέπουμε να συμβαίνει στη ζωή μας, ο πόνος είναι ο ίδιος, όποιος και αν το έχει προκαλέσει να συμβεί!
Δημοσίευση σχολίου