El matador

Τον έλεγαν Χοσέ και εισήλθε στην αρένα
στητός, καμαρωτός και αγέρωχος.
Ως άλλος ευγενής του 17ου αιώνα
φορούσε τη στολή του την επίσημη,
καθώς καβάλα στο λευκό του άτι
παρουσιάστηκε εμπρός στο πλήθος.

El matador, el matador... ακούστηκαν οι ιαχές των!

Σε λίγο όρμησε και ένα πελώριο κτήνος στην αρένα,
η αυτού μεγαλειότης, ο ταύρος!
Μαύρος όπως ήταν και επιβλητικός στην όψη.
Ο matador κρατούσε τις λόγχες του στο χέρι
κι ετοιμαζόταν να ξεκινήσει
τον χορό εκείνο του θανάτου
που θα οδηγούσε τον ταύρο στην ιερή θυσία.

Με βηματισμό ακριβείας το άλογο πλησίαζε
το ζώο που ανήσυχο έστεκε καταμεσίς στο χώμα.
Να η πρώτη λόγχη καρφώνεται στο σβέρκο του.
Ο ταύρος ξεκινά την μάχη με τον άνθρωπο,
ή ταν ή επί τας, η ζωή σου ή η ζωή μου.
Ο matador το ξέρει καλά αυτό το παιχνίδι.

Ο ταύρος παρόλα αυτά δεν παραιτείται απ' τη ζωή,
βαστάει δυνάμεις αν και σιγά σιγά λυγίζει.
Κι άλλη μια λόγχη βυθίζεται στο κρέας του,
το αίμα κυλά στις παρειές της ωμοπλάτης.
Ξεπέζεψε ο matador, πιάνει και το πανί
για να τον ερεθίσει κι άλλο ακόμα.

Πάλεψε ταύρε, πάλεψε, μην υποκύψεις εις των ανθρώπων τα τερτίπια!

Πλησίασε ο matador τον ταύρο, κρατά άλλη μια φονική σαίτα
μα κι άλλη μια, κι άλλη μια, στο χέρι.
Όχι δεν θέλω να σε αφήσω να νικήσεις του λέει,
είσαι ένα ζώον και διαλέγω να πεθάνεις!
Μάτια που καίνε από οργή και αδημονία είν' του ταύρου
μάτια που λένε πως εχθρός τον πλησιάζει.

Η φύσις η ίδια τον οπλίζει με ορμή από τα σπλάχνα,
τις οπλές τραντάζει καθώς ξεφυσά και βρυχάται,
ορμά στον άνθρωπο και τον έκανε κομμάτια
όταν επάνω του πατά και τον περνάει.
Ω, τι κακό ο matador κείται νεκρός εις την αρένα,
το ζώον δεν έπρεπε να τον νικήσει έτσι!

Τι συμφορά, τι τέλος άδοξο για κείνον
που μόνο νίκες ήξερε να μας προσφέρει!
Και τώρα τι σημασία έχει αν κέρδισε ο ταύρος,
μιας και στη σφαγή θα καταλήξει ούτως ή άλλως?
Ω, μα τι άδικο που ήταν το μοιραίο,
ω, πάει ο ένδοξος Χοσέ, ο matador μας!

(c) Μαριαλένα, 01/07/2006 (μεσάνυκτα, με εικόνες γεμάτη η φαντασία...)

Στο βυθό

Αδιάβροχα όνειρα κάνεις καρδιά μου,
Στολή καταδύσεως φοράς και βουτάς
Στο βυθό που η άμμος χρυσίζει.

Κοίταξε πως λαμπυρίζει το φως στο σκοτάδι,
Τα κοράλλια φυτρώνουν στο βράχο
Εκεί, όπου ψάρια μικρά ξεπροβάλλουν.

Γίνε ένα με την θάλασσα καρδιά μου,
Αισθάνσου το χάδι του νερού
Να σε τυλίγει ολόγυρα και ολοκληρωτικά.

© Μαριαλένα, 26/06/2006

Τα ύδατα της Στυγός

Στα ύδατα της Στυγός θα εμβαπτιστώ
εις τις πηγές όπου το ύδωρ
αναβλύζει παγωμένο,
εκβραζόμενο από τα έγκατα της γης.

Ποιός δρόμος άγνωστος σε με αποκαλύφθηκε
εμπρός στα έκπληκτά μου μάτια,
ουδέ γνωρίζω παρά μονάχα
τούτο κατέχω ως τούδε:

Ήταν τα ακατάλυπτα λόγια της Πυθίας
που με οδήγησαν εις τις πηγές ετούτες.

Καλούμαι εγώ ο αφιχθής εκ τόπου μακρινού
να κατέλθω εις τα βάθη του σπηλαίου
και όρκον θεάρεστον να απαγγείλω
ενώπιον των πνευμάτων
δια την σωτηρίαν της ψυχής μου!

Εμπρός λοιπόν να εκπληρώσω
τα της Πυθίας προλεγόμενα
κι ύστερα ας ειπεισέλθει η λήθη
εις την νόησήν μου!

(c) Μαριαλένα, 24/06/2006 (ξημερώματα μιας μέρας, όπου νύκτα δεν υπήρξε)

Μια προσευχή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΔYΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Κύριε,

Δημιουργέ Εσύ της Πλάσης,
Του Σύμπαντος, των Πάντων,
Ορατών και αοράτων επί της Γης,


Σε Σένα, στην απέραντη αγάπη σου,
Στη Σοφία των Λόγων σου
Και στην τάξη των Πράξεών σου
Αποτίθεμαι.

Κύριε,

Ετούτη εδώ την άγια ώρα,
Τώρα που η Πλάση γαληνεύει
Και ο Ήλιος βασίλεψε,

Νιώθω την ανάγκη,
Να σου εκφράσω
Την αμέριστη ευγνωμοσύνη μου.

Κύριε,

Σε ευχαριστώ που με αξίωσες
Να ενωθώ με τα αδέλφια μου
Στο σώμα, τη ψυχή και το πνεύμα.

Εγκαταλείπομαι στο Θείο Θέλημά σου,
Φωτοδότα Εσύ της Ύπαρξης
Και δοξάζω το όνομά σου

Γι’ αυτό που θέλησες να Είμαι, το Μέρος και το Όλον,

Αμήν!


© Μαριαλένα, 19/06/2006 (η δούλη του Θεού η αμαρτωλή, γεννηθήτω το θέλημά σου)

Θέλω να αφεθώ

Θέλω να αφεθώ στην αλήθεια σου
και να ακούσω έναν χτύπο καρδιάς
στο κορμί του ενός και του άλλου.

Θέλω να αφεθώ στο παιχνίδι σου,
στο οικεία μα ξένα σου ύδατα,
στα δικά σου ανίερα χάδια.

Θέλω να αφεθώ δίχως αύριο,
δίχως να βλέπω τον χρόνο να τρέχει,
δεν υφίσταται, γιατί να προτρέχει?

Θέλω να αφεθώ στη σαγήνη σου,
στη φωτιά που από μέσα σου βγαίνει
και τη νιώθω παντού με το βλέμμα σου.

Θέλω να αφεθώ στη ταυτότητα,
στην οντότητα που μέσα μου κρύβω
και με σύμπνοια στο νου αποδέχομαι.

Θέλω να αφεθώ στην αγάπη σου,
δίχως φόβο πως θα με βλάψει,
ό,τι ορίζουμε ποτέ δεν θα υπάρξει.

(c) Marialena, 22/06/2006

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ

Κιτρινισμένο γράμμα στο συρτάρι,
Η αγάπη μας.
Ξεθωριασμένη απ’ τα χρόνια που περάσαν
Και τα αισθήματα.

Θυμάσαι τη βραδιά που σώματα γυμνά
Καθώς καμώνονταν στο κρύο,
Με φώναξες «αγάπη μου!»
Και εγώ εκεί δεν άντεξα.

Μα οι δυο σου αυτές οι λέξεις
Διαπέρασαν το αλεξίσφαιρο γιλέκο
Της φοβισμένης μου καρδιάς
Και εντυπώθηκαν για πάντα.

Δεν ήξερα τι πάει να πει αγάπη
Σάμπως και τώρα ξέρω,
Γιατί το αντικλείδι της καρδιάς
Δεν το δανείζω σε όποιον την πόρτα της χτυπάει.

Με έκανες να νιώσω την αγάπη,
Τη δική σου προς εμένα
Κι ήρθε ο καιρός ο δίσεκτος
Που σε αποχαιρέτησα με δαύτη…

…«Αγάπη μου!»

© Μαριαλένα, 19/06/2006

Η έκρηξη του ηφαιστείου

Σαν πυρωμένο σίδερο που διαπερνά τη σάρκα
εκβράστηκε η λάβα απ' το βουνό.
Κοίταξε γύρω σου, όλα στο γκρι βαφτήκαν
άλλαξε η μορφή του τοπίου με μιας.

Καυτό το μάγμα εκτοξεύεται απ' τη κορφή,
άραγε πόσο μένος κρύβει μέσα του το ηφαίστειο
ή μήπως οι χθόνιοι θεοί δίνουν τα σήματα
για έναν ακόμα πόλεμο?

Τρέξτε θνητοί, τρέξτε για να σωθείτε
ετούτη εδώ η ώρα δεν είναι αμελητέα.
Τρέξτε λοιπόν, τι περιμένετε,
όλα ανατρέπονται σε μια ανώτερη βία.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
την αποκάλυψη μετά τον ορυμαγδό,
θα μείνω εδώ γιατί δεν θέλω να ξεφύγω
από της μοίρας τα προαιώνια γραμμένα.

Πάρτε μαζί σας ό,τι έχετε ιερό,
μονάχα σκέψεις και αναμνήσεις κουβαλήστε
στη προσμονή μιας καινούργιας σας ζωής,
με θάρρος και υπομονή οπλιστείτε.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
το πυρ το καθαρτήριο να με εξαγνίσει,
δεν τη φοβάμαι τη φωτιά που αναβλύζει
γι' αυτό και τη ψυχή μου παραδίδω.

(c) Μαριαλένα, 20/06/2006

ΙΔΟΥ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ!

Ανεπαίσθητα βαδίζω στο έδαφος που η βροχή το νότισε.
Το βήμα μου δεν ορίζεται από το πάτημά μου,
Μα ούτε κι η ίδια η βροχή ποτίζει το κορμί μου.

Υπάρχω άραγε? Η μήπως τούτα είναι μοναχά
λόγια της φαντασίας μου?
Υπάρχω? Αν ναι, σε ποιόν γαλαξία διακτινίστηκα?

Διάφανο το σώμα που με περιβάλλει,
Μορφή που εξόκοσμα διαγράφει την πορεία της.
Εδώ είναι η Γη, το μέρος που θα ζήσω.

Ξενιστής της ίδιας μου της ψυχής φέρομαι
Και συμπεριφέρομαι με περισσή αθλιότητα
Καθώς τους Νόμους τους Συμπαντικούς αψηφώ.

Μα τιμωρούμαι με αιώνια διασάλευση
Κενό που δεν καλύπτεται με έννοιες απροσδιόριστες.
Άνθρωπος δεν είσαι, μήτε θα γενείς ποτέ σου!

Αυτή είναι και η ετυμηγορία που εξέδωσε
Το Δικαστήριο που μοναχός μου έστησα,
Για να πατάξω τη διαφθορά του μη-υπαρκτού μου.

© Μαριαλένα, 19/06/2006 (ασκήσεις αυτοεκτίμησης επί χάρτου)

Πάρε με...

Πάρε με σε μέρη μακρινά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με για να βρω τη χαρά,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με στη γη τη φωτεινή
πάρε με, πάρε με,
πάρε με να κάνω νέα αρχή,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με, εκεί που τα παιδιά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με εκεί που ναι παιδιά,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με στη χώρα του ουρανού,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με κι ας είναι αλλουνού,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με αγάπη μου γλυκειά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με πριν να ναι πια αργά,
πάρε με, πάρε με...!

(c) Μαριαλένα, 19/06/2006

Η σκιά

Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακρυά
στέκεις σκιά μου,
γκρίζα εσύ ά-μορφη, α-πρόσωπη,
σκιά μου.

Εκεί που ο δρόμος χωρίζει τη μοίρα μας
στέκεις σκιά μου,
για να μου θυμίζεις ότι μαζί μου
πορεύεσαι και συ ως τώρα.

Μόνον ο ήλιος ο καυτός, ο καθαρτήριος,
μπορεί να σε εξαλείψει,
μα και πάλι εμφανίζεσαι κλεφτά
εσύ σκιά μου, απροσδόκητα.

Θέλω μα την αλήθεια, να χαθώ στο πλήθος,
να χαθώ από σένα, σκιά μου,
να πάψεις να με ακολουθείς
σαν φάντασμα από πίσω.

Αλλά σε κουβαλώ και σε προβάλλω
σαν είδωλο σε σπασμένο καθρέπτη
σκιά μου πολύτροπη
και είναι άρρηκτη η σχέση η δική μας.

(c) Μαριαλένα, 19/06/2006

Αγάπησέ με...

Αγάπησέ με, λίγο, λιγάκι,
όσο κρατάει ένα φιλί,
αγάπησέ με σαν ένα ζωάκι
που σου ζητάει λίγη στοργή.

Αγάπησέ με, σαν σε ταινία
που θα χει τέλος, μέση κι αρχή,
αγάπησέ με, με τη καρδιά σου
κι άσε την πόρτα σου ανοιχτή.

Αγάπησέ με, μόνον αν πιστεύεις
πως είμαι το άλλο σου μισό,
αγάπησέ με και άφησέ με
να σου εκφράσω ό,τι ποθώ.

(c) Μαριαλένα, 16/06/2006

Οπτασία

photo by Webshots

Στην άκρη του μώλου έστεκες Πανέμορφη,
ωσάν την χρυσαλλίδα στην ανατολή
και τα μαλλιά σου ανέμιζαν ανέμελα
στο χάδι του Ανέμου.

Ο ήλιος μόλις έβγαινε στο μακρυνό ορίζοντα
δίνοντας χρώμα στη πλάση όλο τριγύρω
και σύ ατένιζες το πέλαγο,
καθώς η μέρα ξεκινούσε.

Φορούσες πέπλο διάφανο, σε αργαλιό φτιαγμένο
και ήσουνα ξυπόλητη στα ξύλα που πατούσες.
Τα χέρια είχες ανοιχτά προς τον Θεό τον ίδιο
και σε μια στάση προσευχής στεκόταν το κορμί σου.

Ακτίδα ήλιου έφτασε να σε φωτίσει ολόρθη
σαν Νύμφη μου φαινόσουνα, σαν μια οπτασία,
το σώμα σου το λυγερό καθώς φεγγοβολούσε
και έστρεφες το πρόσωπο μακριά να δει τον ήλιο.

Περπάτησες και έφτασες στην άκρη εκεί του μώλου
κοίταξες γύρω το νερό, τα ψάρια και το κύμα,
με μιας το πέπλο άφησες με κίνηση αιθέρια
και χάθηκες στη θάλασσα βουτώντας στο βυθό της...

(c) Μαριαλένα, 14/06/2006
(το 100ο ποίημα σε δύο χρόνια, γεμάτο εικόνες, χρώματα, ζωή...)

Ακροβασία στο Άπειρο

Αγέρωχη στέκεις Κόρη
στην άκρη του γκρεμού,
άραγε θα τολμήσεις
το απονεννοημένο διάβημα?

Σκέψεις πολλές μοιάζουν
να κατακλύζουνε τον νου,
άραγε τι σε κάνει
να ακροβατείς μπρος στ' άπειρο?

Μη ρίξεις δάκρυ πίσω σου
ουδέ καμμιά κραυγή,
σαν το πουλί θα ίπτασαι
πηγαίνοντας στον θάνατο.

Μονάχα τη συνείδηση να έχεις καθαρή
καθώς τα δευτερόλεπτα θα φεύγουνε,
γιατί αυτή η λύση είναι μοναδική
γι' ανθρώπους σαν εσένα που ξεφεύγουνε.

(c) Μαριαλένα 14/06/2006

ΚΡΑΥΓΗ!

Ιαχή έσκισε τον αέρα με μιας,
κραυγή πολέμου το δίχως άλλο τρομακτική
διαπέρασε τα πέρατα της οικουμένης,
"ή ταν ή επί τας!"

Θυμός εξεφράσθη ωσάν τη λάβα
του ηφαιστείου που αρειμανίως
εξεδήλωσε την ορμή του,
καλύπτοντας την επιφάνεια της γής.

Χιλιάδες στόματα, μια φωνή,
παλμός ασύλληπτος, μένος και θύελλα
και καταιγίδα - Θεοί και Δαίμονες
όλοι μαζί, με μια έννοια κοσμοπλημμύρα.

(c) Μαριαλένα, 13/06/2006, (έκφραση για πράγματα που μας ξεπερνούν!)

Το σονέτο του φόβου

Ω φόβε, εσύ απόλυτε κυρίαρχε της λογικής
Παντοκράτορα των αισθήσεων,
Τι δύναμη πρέπει να έχεις μέσα σου
Για να ορίζεις τις τύχες των ανθρώπων!

Φοράς τον πάλλευκο μανδύα σου,
Αυτόν της εξαφάνισης της ύπαρξης
Και έρχεσαι απρόσκλητος
Μέσα στη ζωή μου, ω φόβε!

Πρόσωπο δεν έχεις ανθρώπινο
Μα η αύρα σου είναι παρούσα,
Σε κάθε ώρα, σε κάθε στιγμή
Που θα επικαλεστώ το φοβερό όνομά σου.

Ω, φόβε, εσύ σύντροφε ακάλεστε,
Δεν θέλω να σε καλωσορίσω,
Δεν σου ανήκω, δεν μου ανήκεις
Στη συγκατοίκηση που είναι παρά φύση.

Θέλω πολύ να μετοικήσεις σε άλλα σώματα
Αν είναι το καθήκον σου να κάνεις,
Άσε με ήσυχη, το τίμημα το πλήρωσα
Χρόνια πολλά που τη ζωή μου απολαμβάνεις.

© Μαριαλένα, 13/06/2006

Η θάλασσα μέσα μου

Γυναίκα εσύ, όμοια με θάλασσα,
μα την αλήθεια μου πόσο της μοιάζεις,
καθώς τα χρώματα γύρω αλλάζουνε
και συ στο διάβα της, θάλασσα μοιάζεις.

Γυναίκα εσύ, όσο κι αν πάσχισα
μόνο μια θάλασσα μέσα σου είδα,
τόσο απέραντη, τόσο μυστήρια,
που τέλος δέχτηκα αυτή τη μοίρα.

Γυναίκα εσύ, όμοια με θάλασσα,
θα λεγα είσαι μοναδική,
σαν του βυθού σου τη διαφάνεια,
καθώς προβάλλεις στη πέρα ακτή.

Γυναίκα εσύ, άλας και ύδωρ,
ζωή που φέρεις μέσα ζωή,
πνοή Θεού, μέγα το βάθος σου,
είσαι η θάλασσα, είσαι Εσύ!

(c) Μαριαλένα, 12/06/2006 (αφήνοντας τη ματιά να περιπλανηθεί στη θάλασσα...)

Στο δρόμο του Μεταξιού

Στη γη του ξακουστού του Τζένκις Χαν
που με τα άλογα διαφεύντευε το σύμπαν,
εκεί, στην έρημο του Γκόμπι,
βρέθηκα να περπατώ σε μια πορεία ατέρμονη.

Στη Χώρα του Γαλάζιου Ουρανού, τη Μογγολία,
ακολούθησα τα βήματα των προσκυνητών
και βρέθηκα στο Κατμαντού, εις το μεγάλο
το βουδιστικό το μοναστήρι και σταμάτησα.

Απ' το πηγάδι του ήπια δροσερό νερό
και κοίταξα του ουρανού το εύρος.
Ο Μάρκο Πόλο άραγε έφτασε εδώ,
καθώς ο δρόμος του τον οδηγούσε πέρα?

Στη Σαμαρκάνδη ή στο Πεκίνο να διαβώ,
ποία κατεύθυνση του δρόμου να διαλέξω,
Απ' της Περσίας να περάσω τον σταθμό
ή να κινήσω για της Κίνας το οροπέδιο?

(c) Μαριαλένα, 10/06/2006 (γιατί ο δρόμος αυτός υπάρχει κάπου μέσα μου...)

ΆΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Σαν άνθος της ερήμου μοιάζεις απίστευτα,
Τόσο σπάνιο, πολύτιμο και ποθητό συνάμα,
Χρώματα υπέροχα προβάλλονται στα πέταλα
Καθώς ο ήλιος σε προσεγγίζει με ζωντάνια.

Είδα μια μέλισσα να τριγυρνά στα φύλλα σου,
Σύντομα θα έρθει να γευτεί και τους καρπούς σου
Καλή μου, πρόσεχε της μέλισσας το πέταγμα,
Γιατί το νέκταρ θε να τρυγήσει από την πηγή σου.

Άνοιξ’ τα πέταλα όσο μπορείς, άστα να ανοίξουνε,
Δείξε τον δρόμο το σωστό ν’ ακολουθήσει,
Γιατί η μέλισσα εσένα πάντα έψαχνε
Και τώρα είναι αργά για να σ’ αφήσει.

Καθώς η μέλισσα θα εισέρχεται στο στήμονα,
Δέξου με χάρη το αιθέριο της παιχνίδι,
Έχεις κρυμμένο στη καρδιά το θείο κάλεσμα
Και αυτή θα κάνει ό,τι η μοίρα της ορίζει.

Σαν με την γλύκα απ’ τους χυμούς σου θα μεθύσετε
Μες τον απόλυτο οργασμό που θα προκύψει,
Νιώσε υπέροχα για την τιμή που σου έκανε,
Καθώς ο έρωτας εκφράζεται στη φύση.

© Μαριαλένα, 08/06/2006 (η απόλυτη μαγεία στον έρωτα, κρύβεται στη χημεία δύο ανθρώπων…)

Ο έκπτωτος άγγελος

Άνοιξα τα χέρια μου και είδα πως
τα φτερά μου είχαν πέσει κάτω,
πιο κάτω από την γή την ίδια,
ακόμα πιο κάτω.

Και απόρησα.

Γιατί μου συνέβει εμένα αυτό?
Τι έκανα για να αξίζω τέτοια τύχη?
Σας είχα στη ζωή σαν φυλακτό
και τώρα μένουν απροστάτευτα τα τείχη.

Και έκλαψα.

Των άλλων των αγγέλων οι μουσικές
δεν φτάνουν για να γεμίσουν το κενό μου,
αν είχα σάρκα, θα την ξέσκιζα σαν χθες
που σε προσκάλεσα πάλι στο όνειρό μου.

Μα έχουν οι άγγελοι ανάγκη από ζωή,
δεν είναι η φύση τους αλλιώτικα πλασμένη?
Γιατί να θέλω την ανθρώπινη πνοή,
αφού για άλλα πράγματα είμαι φτιαγμένη?

Και έγινα έκπτωτος άγγελος.

Και διάλεξα να μην ζήσω.

Αμήν.

(c) Μαριαλένα 08/06/2006 (συγχώρα με καρδιά μου...)

Μικρό ερωτικό VII «Το παιχνίδισμα»

Άσε με να δω μέσα στα μάτια σου
Το πιο ωραίο ταξίδι από όλα τ’ άλλα,
Χρώματα πλημμυρίζουνε την ίριδα
και δυο ματάκια φεγγοβολούν λιακάδα.

Άσε με να γενώ ο καπετάνιος τους
Στα ήρεμα νερά σαν ταξιδεύουν,
Φουρτούνες στα βαθιά να μην γνωρίσουνε
Και δάκρυα ποτέ να μην μαζεύουν.

Άσε να σου φιλήσω τα ματόκλαδα
Όμορφα στέφανα που τη ματιά στολίζουν,
Θέλω να τα γευτώ να ανοιγοκλείνουνε
Σαν τα ματάκια σου με χάρη θα γυρεύουν.

Άσε να σου χαϊδέψω και τα φρύδια σου,
Όρη και πέλαγα που σμίγουνε σε ένα,
Πόσο απαλά φαντάζουνε στο χέρι μου
Όταν τα δάκτυλα το σχήμα τους μαντεύουν.

© Μαριαλένα, 08/06/2006 (γιατί ο έρωτας είναι παντού…)

Αποδόμηση της Λογικής

Η αποδόμηση της λογικής θα επιτευχθεί
μόνον εάν εκλείψει το ερέθισμα της σκέψης.
Αυτό σκεφτόμουν καθώς χανόμουν στο γιατί,
η τελευταία άμυνα πριν έλθει η αποσύνθεση.

Στήσου στον τοίχο, στα πέντε μέτρα απλανής
γύρνα την πλάτη στη ζωή που σε προσμένει,
μια είναι η λύση, η ασφαλής, η ευκρινής,
να μπεις στον λάκκο των φιδιών που ναι κρυμμένη.

Αυτά εικάζει από πριν η λογική
και ω του θαύματος ακολουθώ αβούλως,
ό,τι και αν κάνω δεν αλλάζει η ροή
παρά μονάχα η κατεύθυνση του αέρος.

Γιατί κρατιέμαι στις απότομες πλαγιές
του φαραγγιού που ολοένα και γλυστράω,
δεν ξέρω ακόμα-μην με ρωτήσεις το γιατί,
είναι το κάτι που στη ζωή μου αναζητάω...

(c) Μαριαλένα 06-07/06/2006, (γιατί έρχεται κάποτε η ώρα που η λογική χρειάζεται αποδόμηση)

Απουσίες II...

Χθες βράδυ καθώς πλησίαζε το δείλι,
σε αναζήτησα.
Απογύμνωσα τη ψυχή μου από κάθε τι περίσσιο
και αφέθηκα να σε καλώ κοντά μου.

Σου φώναξα με όλη μου τη δύναμη
χωρίς να αρθρώσω λέξη,
να ρθεις κοντά μου, να ρθεις εκεί
στης μοναξιάς μου το απέραντο μαρτύριο.

Μα συ δεν έφτασες ποτέ,
δεν ήλθες να με κάνεις να ησυχάσω,
δεν ήσουν κεί που σε ζητούσα απεγνωσμένα.
Απλά με άφησες να το παλεύω μόνη μου, το τίποτα.

Και γω υπέφερα μέσα σ' αυτό που ζούσα,
η νύχτα σίμωνε γοργά να με πλακώσει.
Μια ψυχή έστεκε μόνη της στο διάστημα
και συ δεν ήσουν πουθενά να με τυλίξεις.

(c) Μαριαλένα 06/06/2006 (ψυχή μου ευάλωτη, αποκαλύψου...)

Μια πνοή του ανέμου

Σε είδα καθώς ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου
μπρος πίσω και πάλι εμπρός και συ,
ατάραχος οδηγούσες κόντρα στον άνεμο, κόντρα στα πάντα!
Δυό μάτια αποφασιστικά καλύπτονταν από γυαλιά ηλίου
και ας ήταν ώρα που θα μπορούσες να τα βγάλεις.
Χέρια γυμνά, μπράτσα στητά, αντρίκια,
αγκάλιαζαν το τιμόνι καθώς όριζες τη πορεία του οχήματος.

Και οδηγούσες με βλέμμα προς το άπειρο
και οδηγούσες με σφρίγος και πεποίθηση,
πως το ταξίδι αυτό θα σε οδηγήσει κάπου.

Σταμάτησες το αμάξι σου πιο πέρα στο πλάτωμα,
και βγήκες έξω στην άκρη του δρόμου.
Σώμα ενός άντρα που δεν περνά απαρατήρητο, το δίχως άλλο.
Κάθησες με την πλάτη στο καπώ και αγνάντευες τα βράχια.
Τι να σκεφτόσουν άραγε?

Ήθελα να σταματήσω και γω εκεί δίπλα σου,
να νιώσω λίγη απ΄την ορμή σου, μα δεν το κανα.
Προσπέρασα και σ' άφησα να μείνεις μόνο στη φαντασία.
Πόθος ανεκπλήρωτος και φαντασίωση στο μυαλό μιας γυναίκας,
που οδηγούσατε παράλληλα για ένα κλάσμα του χρόνου, μόνο.

(c) Μαριαλένα, 05/06/2006

Ανάσταση

Everlasting light, Google Pictures

Διάλεξαν να διαμελίσουν τα ιμάτιά σου,
Θεέ και Κύριε και
ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι,
να νίψουν τας χείρας τους γι' αυτό.

Προτίμησαν να σε σταυρώσουν
Υιέ του Θεού, εσέ τον Μονογενή
και να σε βλέπουν να πεθαίνεις
πάνω στο σταυρό του Μαρτυρίου.

Νόμιζαν πως όταν ξεψυχούσες
πέθαινε μαζί σου ο Θνητός, ο Άνθρωπος,
αυτό που ήξεραν για σένα τέλος πάντων,
μα εσύ επέλεξες αλλιώς να γίνει.

Ανήλθες εις τους Ουρανούς
και σε μέρες τρεις επέστρεψες αναστημένος
όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά,
για να αποδείξεις πως η ζωή είναι αλλού...

(c) Μαριαλένα, 02/06/2006 (αφιερωμένο σε όσους σηκώνουν τον σταυρό του δικού τους μαρτυρίου στην εδώ ζωή)

Άδωνις 2004

Adonis d'après James Northcote

Ξάπλωσες το σώμα σου στην άμμο,
εφηβικό ακόμα το παράστημά σου
η σάρκα σου σφικτή και μαυρισμένη
και γω έστρεψα τη ματιά μου πάνω σου.

Μικρές σταγόνες ιδρώτα μαζί με αλμύρα
χρύσιζαν στον ήλιο του μεσημεριού,
καθώς άπλωνες το αψεγάδιαστο κορμί σου
στην αγκαλιά της άμμου.

Εγώ πιο δίπλα σε παρατηρούσα
άφωνη από την ομορφιά σου, το σφρίγος σου,
και κάθε ανάσα που έπαιρνες τη μετρούσα,
έκθαμβη από το θέαμα που αντίκρυζα.

Ω, τι ορμή ξεπηδούσε από μέσα σου,
τι εικόνα Αθηναίου Εφήβου ήσουν στο μυαλό μου
ως άλλη ενσάρκωση του αιωνίου ιδεώδους,
του Άδωνι, που ολοζώντανος επρόβαλε μπροστά μου.

(c) Μαριαλένα 02/06/2006, (αναμνήσεις από το καλοκαίρι του 2004, Αλεποχώρι)

Λαίδη Μ.

Εκεί στο ξέφωτο, βαθιά μέσα στο δάσος
σε συνάντησα.
Νοτισμένη απ' τη βροχή που μ' ακολούθησε,
πριν να σε ανταμώσω.

Ήσουν εκεί και με περίμενες να έλθω,
ανάβοντας το τζάκι στη καλύβα.
Άνοιξα τη πόρτα, με υποδέχτηκες
και έβγαλα τα ρούχα να στεγνώσουν.

Οι φλόγες έκαιγαν σιγά μέσα στο τζάκι
και μεις καθόμασταν μπροστά να ζεσταθούμε.
Το χέρι σου άπλωσες εις το υγρό κορμί μου
και με συντάραξε το άγγιγμά σου.

Ξάπλωσα πάνω στο ανοιχτό πουκάμισό σου
χαϊδεύοντας το χνούδι στη κοιλιά σου.
Σε φίλησα κάτω από τον αφαλό
και έκανα να σε χαϊδέψω κι άλλο...

Εκεί καθήσαμε για ώρες που περνούσαν
μέσα στο χάδι, το φιλί και την κουβέντα.
Κοίτα, στέγνωσε πάνω μου η παλιά κουβέρτα
και τώρα θα την βγάλω για να βγω έξω.

Ολόγυμνη, τρυφερή λευκή μου σάρκα,
προβάλλεις κάτασπρη μέσα στο μαύρο δάσος.
Ξωπίσω μου έτρεξες κι εσύ με δίχως ρούχα,
για να με πιάσεις καθώς οι σταγόνες μ' έβρεχαν.

Στο ξέφωτο με πήρες αγκαλιά και
έρωτα μου έκανες αλάργα,
δύο σώματα γυμνά, δύο κορμιά,
που απ τη βροχή εφάνταζαν αγάλματα.

(c) Μαριαλένα, 01/06/2006, (εμπνευσμένη από τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ, του D.H. Lawrence)

Μαγιάτικο Στεφάνι

Μαγιάτικο στεφάνι θα σου φτιάξω
με του αγρού τα ολάνθιστα λουλούδια
στο προσκεφάλι σου σιμά θα το ακουμπήσω
σαν θα ξυπνάς μέσα απ' τα τραγούδια.

Μαγιάτικο στεφάνι θα σου φτιάξω
γεμάτο χρώματα της φύσης και αρώματα
λουλούδια του αγρού θα το στολίζουν
τόσα πολλά που θα γενούν τραγούδια.

Θα σε φιλώ μέσα στην αγκαλιά μου
και τα λουλούδια θα στολίζουν τα μαλλάκια σου
που σε παρασύρουν με την ομορφιά τους
για να υμνήσεις την αγάπη και τον έρωτα.

(c) Μαριαλένα, 01/06/2006 (ξυπνώντας με εικόνες ομορφιάς-καλό μήνα!)

Του αγγέλου τα φτερά!

Με του αγγέλου τα φτερά, πέτα ψηλά, πέτα μακριά
και άσε την γη να ξαγρυπνά στις αιώνιες αγωνίες της.

Βάλε του αγγέλου τα φτερά, λεπτά πολύ και δυνατά,
ντύσε το σώμα στα λευκά και πέταξε στα Ουράνια.

Ζήσε για λίγο θεϊκά, όσο μπορείς κι αναζητάς,
γιατί του αγγέλου τα φτερά δεν θα πετούν παντοτινά.

Κι ύστερα σαν θα ξενυχτάς μες της νυχτιάς τη σιγαλιά,
μια αίσθηση θα σε διαπερνά, σαν του αγγέλου τα φτερά!

(c) Μαριαλένα, 31/05/2006 (γιατί όλοι μας έχουμε του αγγέλου τα φτερά μέσα μας)

Lullaby

Like an angel in the sky
spread your wings and fly high,
fly away above the clouds
my sweet baby, love of mine.

Come and rest into my arms
let me touch your precious charm,
fall asleep deep in a dream
I'll make sure you're safe within.

My sweet baby, love of mine,
you are so dear, you are so fine,
I will love you till I die
cause you bring Heaven inside.

I am looking at your smile,
and I see the reason why
I am falling into you,
cause you make my dreams come true.

(C) Marialena, 29/05/2006 (dedicated to what triggers our love to express itself)

Κορμιά στον αέρα

Βράδυ Σαββάτου, νύχτωσε, συνάντηση στο κέντρο,
εσύ κι εγώ, βραδυά Μαγιού, για έξοδο μιλάμε.

Στο χώρο του παραμυθιού πήγαμε για να πιούμε
μέλι απ' τη χώρα των θεών, κέφι απ' τα τραγούδια.

Χαλιά από κάτω περσικά, τριγύρω ναργιλέδες,
εσύ κι εγώ, μ' ένα ποτό στον ουρανό θα πάμε.

Χορός ως το ξημέρωμα, κινήσεις, αρμονία,
γυναίκες που εκφράζονται λυκνίζοντας το σώμα.

Ύστερα ο κατευνασμός, γλυκειά η ηρεμία,
καθήσαμε στον καναπέ, η μια αγκαλιά στην άλλη.

Τα λόγια έρρεαν σιγά, χαμόγελα που φέγγαν,
ένιωθα την ενέργεια να βγαίνει απ' το κορμί μου.

Είπαμε για τον έρωτα, γι' αυτά που λαχταράμε,
και γι' άλλα που μας ένωσαν στης Γης το μετερίζι.

Τα χέρια δώσαμε καθώς οι δρόμοι μας χωρίζαν,
μια καληνύχτα, ένα φιλί για σένα που αγαπάω!

(c) Μαριαλένα, 28/05/2006, (Moresko, εσύ κι εγώ, τι ομορφιά μοιραστήκαμε!)
Υ.Γ. Κάντε κλικ στον τίτλο για να κατεβάσετε ένα Bonus Track. M.

Ψυχή μου εσύ...

Γιατί ψυχούλα μου εσύ, γιατί να τυραννιέσαι,
μες τα ψυχρά κατάβαθα της μαύρης λογικής σου?

Γιατί να θες να μη χαρείς, γιατί να θες να σβήσεις,
γιατί να ψάχνεις αφορμές στο θάνατο να φτάσεις?

Πόσο μπορείς να αντισταθείς, πόσο μπορείς να κλάψεις,
πόσο θα ανοίγουν οι πληγές με βάσανα φτιαγμένες?

Είναι η αγάπη βάλσαμο στο πόνο της ψυχής σου,
μα αγάπη δεν σου δώθηκε για να σε θεραπεύσει.

Αντίθετα σου έκανε τον Φόβο να θεριέψει
να θέλει να σε κυβερνά, στερώντας σου αγάπη.

Και συ πονάς και συ θρηνείς και συ μου βαλαντώνεις
που σε θηλιά σε βάλανε σαν θέλεις να ξεφύγεις.

Μα ήλθε κάτι στη ζωή, η αληθινή αγάπη,
να σου διδάξει απ' την αρχή πως έτσι δεν αξίζει.

(c) Μαριαλένα, 27/05/2006 (αφιερωμένο σ' όσους αισθάνονται αληθινή αγάπη και τη μοιράζονται-never look back!)

Just a fantasy?

I want to be a teardrop in your eyes
when all of a sudden you whisper "goodbye",
I want to be the Heaven in your soul,
when there's nothing left for me to do for more.

I want to long to touch you once again
my heart will always speak the truth that dares,
I want to see what lies beneath your skin,
my love or is it just a fantasy? (Chorus)

I want to kiss your body till the dawn,
making the sweetest love of all
I want to creep into the darkness like the Moon
and shine on to the night to guide you home.

I want to long to touch you once again
my heart will always speak the truth that dares,
I want to see what lies beneath your skin,
my love or is it just a fantasy? (Chorus)

(c) Marialena, 25/05/2006

Just Because - Anita Baker

(Micheal O'Hara, Sami McKinney & Alex Brown)

When I think about how much I'm loving you
No limitations, no set of regimented rules
I'm amazed how much this love has touched my life
And the commitment that we share is a welcome sacrifice
This must be, sweet fatal attraction
My life-long date with destiny
Love this strong, it just brings out the passion
I never knew was here in me
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby, just because you're you
Just because you're you
You're a diamond in my mind. a treasure found
A precious gem to me. you're so nice to have around
I'm so glad I took the path that led to this
And it's amazin' loving you, I'm doin' things
I never thought I'd do
I don't know, there ain't no explanation
Of why I'm sharin' love at last this way
I won't try to work out all my reasons
I'II use these words to simply say
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby, just because you're you
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby.
Could it be that there's more to this than meets the eye
Maybe that's the reason why
All I know is when I'm in your arms it feels all right
I'II hold you tight and I come alive
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby, just because you're you
til fade

Τους στίχους του υπέροχου αυτού τραγουδιού της Anita Baker, θα ήθελα με πολλή αγάπη να τους αφιερώσω σε δύο διαδυκτιακούς soulmates μου την αγαπημένη μου φίλη Serenity & τον Άρχοντα Κώστα που μαζί τους αισθάνομαι να μοιράζομαι ένα κομμάτι της καρδιάς μου! Αντί για ποίημα ή άλλη αφιέρωση, κρατήστε αυτούς τους στίχους από κάποια που σας αγαπά... Just Because! M. 26/05/2006

Απορίας άξιον!

Γεννήθηκα σε μήτρα ξενική,
ένα πρωί που αποφάσισα να ζήσω
εδώ, στον κόσμο των θνητών,
των καταφρονεμένων.

Αν ήξερα τι ήθελα να γίνω
εδώ, στον κόσμο των τρελλών
και των αλλοπαρμένων,
θα το χα κάνει δίχως δισταγμό.

Όμως φορτώθηκα νωρίς
τα κρίματα των άλλων,
σαν άλλο νόημα ζωής
που βιάστηκα να πάρω.

Και τώρα βρίσκομαι εμπρός
στον όγκο των πραγμάτων,
τραύματα φέρω στη ψυχή
που ολημερίς ματώνουν.

Μάνα γιατί σε διάλεξα
και σένα βρε πατέρα,
γιατί να δοκιμάζομαι
όσο ο καιρός περνάει?

Γιατί όλα είναι εδώ και δυνατά
αρκεί να το θελήσεις,
μου απαντάει το είναι μου
κι ας κάνω πως δεν ακούω.

(c) Μαριαλένα, 25/05/2006 (εν μέσω απολογισμών για να πάμε παρακάτω)

Ηλεκτροσόκ

Ηλεκτροφόρα καλώδια διαπερνούσαν το κορμί της.
Η θεραπεία ήταν σαφής, ηλεκτροσόκ.
Απρόθυμη έβγαινε απ' το λευκό κελί της
και οδηγείτο στην αίθουσα των εγκλεισμών.

Ηλεκτροσόκ ήταν το μέσο για να αντέχει
στις θεραπείες που κατά καιρούς υφίσταντο,
ηλεκτροσόκ τόσο όσο για να έχει
την συνείδησή της κεκοιμημένη εις το άπειρο.

Και πάλι πίσω στο λευκό κλουβί
επέστρεφε μετά τη θεραπεία της,
δεν ένιωθε, είχε παραδοθεί
στης μοίρας τα παράξενα παιχνίδια.

Ήλπιζε πως κάποια μέρα θα πεθάνει
και τα καλώδια δεν θα την ετυλίγανε
μα κάθε μέρα πάλι το ίδιο το μαρτύριο,
ηλεκτροσόκ για να μη θέλει να πεθάνει.

(c) Μαριαλένα, 24/05/2006

Μαινάδες

Τρελλό χορό εστήσανε καταμεσίς στ' αλώνι,
οι Μαινάδες.
Πλήθος κραυγές και αλαλαγμοί έσκισαν τον αέρα,
επίκληση προς τον θεό Διόνυσο να κάνουν.

Γυμνά κορμιά λικνίζονταν καταμεσίς στ' αλώνι,
οι Μαινάδες.
Φωτιές ανάψαν με κλαδιά από τα γύρω δέντρα
και χορεύανε.

Θεέ εσύ της έκστασης, έλα στη συντροφιά μας,
έλα να το γιορτάσουμε στη φύση όλοι παρέα,
εφώναζαν στον Ουρανό στον Ολύμπο να φτάσει.

Διόνυσε ευλόγα μας με άφθονό σου οίνο
να μας ευφράνει τη καρδιά με το βαθύ του χρώμα
και μεις εδώ στις προσταγές σου θα μαστε για πάντα.

Και έτσι έστησαν χορό καταμεσίς στ' αλώνι,
οι Μαινάδες.
Και με τον Πάνα συντροφιά η έκσταση τις βρήκε,
μέχρι το δείλι που 'φτασε και σίμωσε η νύχτα...

(c) Μαριαλένα, 23/05/2006 (πλάθωντας εικόνες)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΙΙ "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ"

Κοιμήθηκα το βράδυ χτες αργά
και σ' ονειρεύτηκα ξανά καλέ μου,
στην αγκαλιά μου να αποκοιμηθείς
και γω να σε χαϊδεύω στο σκοτάδι.

Κοιμήθηκα το βράδυ χθες αργά
και στο όνειρό μου είδα ένα άσπρο περιστέρι,
να ανοίγει τα φτερά του στοργικά
να σε τυλίγει μην κρυώσεις μακριά μου.

Κοιμήθηκα το βράδυ χθες αργά
και σε φαντάστηκα να βρίσκεσαι κοντά μου,
ανάσα εσύ, γλυκειά παρηγοριά μου
και σε αποθύμησα μέσα στην αγκαλιά μου.

Κοιμήθηκα το βράδυ χθες αργά
και ο ύπνος δεν ερχόταν στο κρεββάτι,
τη ζεστασιά σου έψαχνα τυφλά
σαν ήρθε ο Μορφέας να με πάρει.

(c) Μαριαλένα 22/05/2006 (καθώς μια ακόμα νύχτα έχει πέσει πάνω από την πόλη)

Ημέρα Γιορτής

Bonus Track: Sweet Love by Anita Baker
Dedicated to all those who are longing to be loved!

Χίλιες και μια μουσικές
απόψε που γιορτάζω,
χίλιες είναι κι οι σκέψεις μου
σε σένα που δεν έχω.

Νότες γλυκές, στίχοι πολλοί
για την αγάπη λένε,
μα εμένα η καρδούλα μου
χτυπά μόνο για σένα.

Τι κι άμα έχουμε γιορτή,
τι κι αν γιορτάζει η πλάση,
μα αν δεν είμαστε μαζί
εγώ τι να το κάνω?

Με πήρες να μου ευχηθείς
κάτι για τη γιορτή μου,
μα ξέρεις πως το δώρο μου
μόνο εσύ θε να σαι!

Ούτε τραγούδια, ούτε γιορτή,
ούτε κάτι άλλο θέλω
γιατί σπαράζω μέσα μου
κι ας κάνω τη γενναία.

Εσένα θέλω, να ξέρες,
πέρα από κάθε άλλο,
εσένα και μονολογώ
χωρίς τι θα απογίνω.

Αν είσαι Αγάπη δυνατή
μαζί ας μας ενώσεις,
αλλιώς την άδεια μου καρδιά
κάντη να μην πονάει...

(c) Μαριαλένα, 21/05/2006 (Το μόνο που θα θελα απόψε ήταν να μαι στην αγκαλιά του)

Στη παραζάλη του μεσημεριού

Ήθελα να μασταν μαζί στη παραζάλη του μεσημεριού,
και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά ξανά και ξανά,
αργά και ηδονιστικά.

Ήθελα να με πάρεις αγκαλιά, μια μεγάλη αγκαλιά
που θα χωρά και τους δυό μας
και θα ναι μεγάλη όσο και η αγάπη μας!

Ήθελα να κοιταζόμαστε στα μάτια και
να μεθάμε με το άρωμα του πάθους μας
ακουμπώντας τα χείλη στο σώμα μας!

Ήθελα να ακούσω την ανάσα σου να μιλά,
ξανά και ξανά, στις αισθήσεις μου
και να συντονίζομαι με τους χτύπους της καρδιάς σου!

Ήθελα να μονογράψω στον έρωτά σου τη σφραγίδα μου
τη μοναδική και απόλυτη παραδοχή πως σου ανήκω,
αγάπη εσύ εκφρασμένη στη στιγμή που όλα γίνονται ΈΝΑ!



(c) Mαριαλένα, 19/05/2006

Η ανάπαυση του πολεμιστή

Ο πολεμιστής ακούμπησε τα όπλα του χάμω
και σωριάστηκε δίπλα τους αποκαμωμένος.
Ο δράκοντας δεν είχε ακόμα νικηθεί
και ούτε επρόκειτο, εκτός και άν...

Ο πολεμιστής σκούπισε τον ιδρώτα του.
Ήταν συνηθισμένος στην αναμέτρηση,
σχεδόν όλη του τη ζωή.
Αυτός και ο δράκος, σε μια μάχη άνιση.

Ο πολεμιστής θυμήθηκε τις τελευταίες μέρες
πως έφτασε μέχρι τα έγκατα της γης
για να μάθει πως να κερδίζει κάποιες άλλες μάχες,
αλλά αυτήν με τον δράκοντα δεν ήξερε ακόμα πως.

Ο πολεμιστής πήρε μια ανάσα κοφτή και γρήγορη,
νομίζοντας για μια στιγμή πως έβλεπε δράκους τριγύρω
ζωντανούς και φανταστικούς, έτοιμους για μάχη.
Φοβήθηκε τότε πολύ και έκλεισε τα μάτια μήπως χαθούν.

Ο πολεμιστής έσκυψε μήπως αν σηκωνόταν θα του επιτεθούν.
Σε μια στιγμή ένα χέρι πλησίασε το κορμί του απρόσμενα.
Ήταν η πριγκηπέσσα που τον πήρε αγκαλιά και τον χάιδεψε
και τότε ο πολεμιστής έκλαψε με την ψυχή του γι' αυτά που ένιωθε.

Η λύτρωση από τους δράκοντες δεν είχε έρθει ακόμα, τι ειρωνεία!

(C) Μαριαλένα, 16/05/2006 (όταν ένα παραμύθι γίνεται πραγματικότητα)

Μέθεξη

Reflections on Heraion Lake, photo by Marialena & Serenity, 2006

Μες τα γαλήνια νερά της λίμνης της ψυχής μου
καθρεφτίζομαι,
ωσάν το όρος που αντίκρυσα με δέος τότε.
Ψυχή μου θυμάσαι?

Γρανίτης και νερό σε ένα μόρφωμα,
συνδιασμός παράξενος μα την αλήθεια
αλλά και τόσο φυσικά δημιουργημένος.
Ψυχή μου θυμάσαι?

Ήταν τότε που Έρωτας πλημμύρισε το Είναι μου
για το Θείο, το Πανανθρώπινο, το Σύμπαν.
Τροφή εκ της σαρκός μου, ενέργεια αστείρευτη.
Ψυχή μου θυμάσαι?

Ω! τι συναίσθημα ήταν αυτό που με κατέκλυσε,
ρίγη διαπέρασαν ολόκληρο το σώμα,
ανακαλώντας μνήμες αιθερικές και αιώνιες
Ψυχή μου, αυτό δεν χρειάζεται να πω αν το θυμάσαι!

(c)Μαριαλένα, 16/05/2006 (διαβάζοντας τον Έρωτα του Κώστα Φωτεινού, απόγευμα Δευτέρας)

Το βίωμα

Fields of Gold, photo by Sharon Rogers

Εκεί που ησυχάζει ο νους,
οι σκέψεις σαν σε σύννεφο
προβάλλουν, ταξιδεύοντας
στο στερέωμα της μη ύπαρξης.

Εκεί λοιπόν ο Εσώτερος Εαυτός προβάλει
στο μαύρο πέπλο του υποσυνειδήτου,
που ορίζει και ορίζεται από
ένα μοναχά στοιχείο, τη πρόθεση.

Ο κόσμος γύρω σε σιγή, κινείται
ή μήπως όχι? Δεν έχει σημασία.
Εγκαταλείποντας την αγωνιώδη προσπάθεια
της επιβεβαίωσης, ξάφνου αναδύεται το Είναι.

Εικόνες πολύτροπες, πολύχρωμες εισβάλλουν
εκεί που μόνο οι σκέψεις κατοικούσαν πριν.
Κοίτα με, έγινα δελφίνι στα βάθη του ωκεανού
μετά ένα στάχυ σε χωράφι που χορεύει!

Τέλος, πουλί μεταμορφώθηκα θαρρώ
και να πετάξω πάνω από της γης τα μέρη.
Προσπαθώ, μα είναι η δύναμη του νου
που με βαστά καθηλωμένη σε μια θέση.

Όμως μια εσωτερική φωνή, φωνάζει μέσα μου
"Πέτα ψηλά, πέτα, απ' άκρη σ' άκρη"
και γω φτερά ανοίγω προς τον ουρανό
αέρα νιώθοντας και ουρανό στο βάθος.

Είμαι εγώ αυτά που γίνονται στον νου
εγώ αυτή με αυτά που διάλεξα να γίνω,
είμαι κομμάτι Φύσης και του Ουρανού
πλάσμα ανυπόστατο μαζί και αληθινό...

Είμαι το βίωμα που διάλεξα να ζήσω!


Bottlenose dolpin, photo by Ralf Hicker

(c) Μαριαλένα, 15/05/2006 (περιγράφοντας ένα πρόσφατο βίωμα)

Ελεύθερη πτώση

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πετάμε
λίγο πιο πέρα απ' τον μακρυνό ορίζοντα,
στων οριζόνων τα ατέλειωτα χωράφια
κάπου κοντά στο μακρυά μα και το τίποτα.

Ας εξαντλήσουμε τα καύσιμα της πτήσης μας
και λίγο πριν τη συντριβή ας το σκεφτούμε,
άξιζε άραγε το απίθανο ταξίδι μας
ή ήταν πλάνη απ' το μυαλό καθορισμένη?

Λίγο μετά και λίγο πριν να ξεψυχήσουμε
εκεί που η μοίρα θα μας ρίξει το αεροσκάφος,
σώμα μονάκριβο ας μην το σπαταλίσουμε
και την υπέρβαση να κάνουμε στον βράχο.

(c) Μαριαλένα 12/05/2006 (απόγευμα Παρασκευής πετώντας στη γη)

σ.σ. Αυτό είναι το 70o ποίημα σε 2 χρόνια και συνεχίζω ακάθεκτη όσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο υπάρχει έμπευση!

Νυχτερινό Ι

Πάρε με νύχτα πάρε με,
σκοτάδι σκέπασέ με
Πουλιά σιγάστε τη λαλιά,
Τη σιγαλιά να ακούσω…

Απόψε κλαίει ο ουρανός,
απόψε κλαίνε τ’ άστρα
Απόψε η αγάπη ξενυχτά,
Στης σκοτεινιάς τα αλώνια.

Φεγγάρι φέγγε από ψηλά
Το φως το φιλντισένιο
Και σεις θολά μου σύννεφα,
Τον ουρανό φωτίστε.

Άγγελοι να έρθουνε στη Γη,
Γλυκά να φτερουγίσουν
Μήνυμα να μου φέρουνε,
Αυτό που περιμένω.

Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε
Και αποκοίμισε με,
Φέρε νερό, φέρε κρασί,
Σπονδή ευθύς να κάνω.

Ύπνο θε να χω ελαφρύ
Μ’ όνειρα στολισμένο,
Και συ κορμί με την ψυχή
Απάγκιο να βρείτε.

© Μαριαλένα, 11/05/2006

Θέλω να πετάξω!

Μάτια μου μελαγχολικά, ολόλευκά μου μάτια.
Μάτια απλανή μα και μαβιά, στ' άπειρο καρφωμένα,
τι ατενίζετε εκεί που η κεφαλή σας κλείνει?

Ζωή που έζησα θαρρώ, ζωή σαν εφιάλτη,
σαν ένα πουλί, λευκό πουλί, ένα άσπρο περιστέρι,
που πάνω στο δέντρο κάθεται μονάχο του και κλαίει.

Μονάχο σου γιατί είσαι εκεί, σκυφτό, μαραζωμένο?
Πέτα ψηλά, πέτα μακριά, με τα φτερά σου τα γερά,
που η φύση σου χει δώσει.

Χρόνια περάσανε πολλά χωρίς να καταλάβω,
αν να πετώ γεννήθηκα ή στο κλαδί να μένω.
Τώρα δεν ξέρω να πετώ, νέο είναι αυτό για μένα.

Άνοιξε τα φτεράκια σου, ίσια απ' άκρη σ' άκρη,
σήκωσε τα χέρια σου ψηλά και στάσου στα δυό πόδια.
Κοίτα μακριά, πολύ μακριά και πέτα στον αέρα!

Να καταφέρω λες μπορώ σαν το πουλί να γίνω,
με τα φτερά μου να πετώ στου ουρανού τα πλάτη
ή να καθήσω εδώ ξανά πάνω σ' ένα κλαράκι?

Δες σε σαν ήδη σε τροχιά στα πέρατα του κόσμου,
εσύ μονάχα το μπορείς αν θέλεις να πετάξεις.
Φόβος να μην σε συγκρατεί ούτε και μαύρες σκέψεις!

Κοίτα με στέκω στο κλαρί έτοιμος να πετάξω,
το χάος δεν τ' αρνήθηκα μα τώρα δεν φοβάμαι.
Μπορώ να φύγω απ' εδώ, άλλη ζωή για να βρω...



(c) Μαριαλένα, 11/05/2006 (sometimes you feel like flying all the way up to the sky...)

Μικρό ερωτικό VI "Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ"

-Πάρε με αγκαλιά, φοβάμαι!
-Γιατί?
-Φοβάμαι σου λέω, κράτα με σφιχτά.
-Γιατί?
-Ότι δεν μ' αγαπάς, αυτό φοβάμαι.
-Γιατί?
-Σε θέλω και συ φεύγεις μακριά, γι'αυτό!
(...)
-Δεν θέλω να σε πληγώσω...
-Δεν θέλω να με πληγώσεις...
(...)

(c) Μαριαλένα, 09/05/2006 (όταν ο ήλιος της αγάπης δεν ζεσταίνει τη ψυχή)

Το ταξίδι του Ήλιου

photo by Webshots

Ο ήλιος βγήκε στο σεργιάνι
τις πληγές καρδιάς να γιάνει
και να σβήσει τις φωτιές
που μου άναψες σαν χθες.

Ο ήλιος βγήκε στο κατώπι
θάλασσες, βουνά και τόποι
πέρασαν απ' τις αχτίδες
για να δουν πότε με βρήκες.

Ο ήλιος έλαμψε στη πλάση
μήπως και με έχεις ξεχάσει
και μ' αφήνεις μοναχή
μες στης πόλης τη βοή.

Ο ήλιος πέρασε και είδε
του μυαλού μου τις παγίδες
και έκαψε τυφλές ελπίδες,
γι' αυτόν που δεν τον είδε!

(c) Μαριαλένα 08/05/2006

Η ψυχή του Σαμουράι

Καθώς ο ήλιος εκρυβόταν στον ορίζοντα
καλπάζων ήλθε στην αυλή ο Σαμουράι.
Πέρασαν μήνες που χε φύγει για τον πόλεμο,
και τώρα γύριζε στου Άρχοντα το σπίτι.

Επάνω στ' άλογο εβάδιζε αμίλητος,
σκέψεις πολλές δεν είχε πια μες το μυαλό του,
μόνο το χρώμα των μαλλιών της τον πλημμύριζε
κι αυτό το είχε πάντοτε σαν φυλακτό του.



Νύχτα εσκέπαζε του ουρανού το πάπλωμα
κι εκείνος βρέθηκε στου Άρχοντα το χώρο.
Νίκη τρανή να προμηνύσει ήθελε
και το πρωί θα έφευγε για το πεδίο της μάχης.

Όταν τελείωσε και σήμανε η έξοδος,
πήγε στα δώματα ο ύπνος να τον πάρει.
Μα ξύπνιος ήτανε σαν πήδηξε στα πόδια του,
τη πόρτα άνοιξε και εχάθη στο σκοτάδι.



Σε λίγο έφτασε στης γκέισας το μέγαρο
το ρόπτρο έκρουσε στη πόρτα της εισόδου,
κι η πόρτα άνοιξε για να δεχθεί στα εσώτερα
αυτόν που τόσο λαχταρούσε να εισέλθει.

Εκείνη κείτονταν στο πάτωμα κοιμόμενη
δεν είχε ακούσει ούτε χτύπο, ούτε ανάσα,
μα με μιας τον ένιωσε να σκύβει στο προσκέφαλο
και χάδι απλώχερο να ρέει στα μαλλιά της.



"Καλή μου γύρισα και ήλθα να ανταμώσουμε"
είπε εκείνος μοναχά πριν τη φιλήσει,
κι εκείνη έκπληκτη τα μάτια της μισόκλεισε
και αφέθη στο άγγιγμα του ποθητού αφέντη.

Εκεί λοιπόν στο μισοσκότεινο δωμάτιο
εκεί, εκείνος έκανε έρωτα σαν πρώτα,
τη σάρκα αγγίζοντας τη τρυφερή της γκέισας
και πόθο εγείροντας στο φλογερό κορμί του.



Ρυθμός αστείρευτος κυρίευε το είναι τους,
πάθος ασύλληπτο στα μάτια διαφαινόταν
καθώς η θάλασσα της ένωσης τους έμοιαζε
με κάτι ατέλειωτα υγρό και ιδρωμένο.

Έρωτας ήταν το λοιπόν αυτό που ένιωθε,
έρωτας πέρα από κάθε αμφιβολία,
όταν με ρίγος μια πνοή μέσα της άφηνε
κι εκείνη έγειρε με μιας στην αγκαλιά του.



"Θα φύγω τώρα κι ας μην θέλω να χωρίσουμε",
είπε σε κείνη όταν κίνησε να φύγει,
Φεύγω, μα μονάχα εσένανε θα σκέφτομαι
σαν τη πηγή που το νερό της αναβλύζει.

Έξω εχάραζε στου ορίζοντα τα όρια,
νύχτα και μέρα δισδιάκριτα ακόμα
κι εκείνος φίλησε τα χείλη που τον δρόσισαν
και μια ψυχή άφησε τότε, εκεί στο δώμα.



(c) Μαριαλένα, 04/05/2006, (γιατί μπορεί κάποτε να ήμουν κι εγώ Σαμουράι...)

Στο ναό της Ήρας της Ακραίας

photo by Serenity (c)2006

Αρχαίες πέτρες εσείς μοναδικές και αυθύπαρκτες,
απόδειξη της ύπαρξης του Θείου
εις τους αιώνας των αιώνων,
προσκυνώ σας!

Εις τον ναό της Ήρας της Ακραίας
σας συνάντησα,
να στέκετε ορθές σε πείσμα των καιρών,
των δύσκολων, των αιμοβόρων.

Βροχή πλανόταν στον αέρα,
βροχή σαν κείνες που νοτίζουν τη ψυχή
σαν σουρουπώσει.
Και σεις εστέκατε ορθές σε πείσμα όλων!

Ξάφνου μια νύμφη εμφανίσθηκε στ'ορίζοντα,
στάθηκε ορθή και υπερήφανη στο κέντρο
συντρίμια γύρω μα κείνη εφωτίζονταν
από το Φως το εξώκοσμο, στο σώμα της τριγύρω!

Τότε η ματιά μου εσταμάτησε στο είδωλο,
Αρχαία Κόρη καθώς έμοιαζε να είναι
Κοίταξα και τον ουρανό που σκίστηκε,
ακτίνα ήλιου καθώς έριχνε σε εκείνη.

Ήτανε βλέπεις θέαμα ασυνήθιστο
μορφή γυναίκας να προβάλει στα συντρίμια,
μα ήλθε και έφυγε για να αποδείξει κάποτε
πως η ίδια ήτανε ιέρεια στο χώρο!

(c) Μαριαλένα, 02/05/2006, (αφιερωμένο στη Βασιλική, έναν ξεχωριστό άνθρωπο)

Λύτρωση

photo by Webshots

Στέκω εμπρός στη θάλασσα
αυτήν την απέραντη, πλανεύτρα, γκριζογάλαζη θάλασσα
κι αναρωτιέμαι.

Να κλάψω ή να γελάσω, να φωνάξω "γιατί",
ή καλύτερα να σωπάσω και να χαθώ στ' αγνάντι
του απέραντου κενού σου.

Θάλασσα εσύ, άμορφη, άνομη και απέραντη
κι εγώ μια βαρκούλα που βρέθηκα στα αβαθή
πριν καν ξεκινήσω το ταξίδι μου.

Με έβγαλες στην άμμο, νοτισμένη, μα και σώα
από φουρτούνες που θα φύλαγες γι' αργότερα,
παλεύοντας με τους ανέμους σου.

Λύτρωση που θα κρατήσω τη βαρκάδα
σαν σε όνειρο, λύτρωση για όσα ένιωσα
στην απεραντοσύνη σου.

Λύτρωση...

(c) Marialena, 27/04/2006 (καθώς ένας ξεχωριστός μήνας τελειώνει)

I belong to you

The night has set upon the earth, soon as the sun went down
A million thoughts have captured me, wearing my etherial gown.

I wonder if you see my heart, so much to say, so much to ask,
I wonder if you feel my need, to be your love, to be so near.

The feeling is so hard to bear, to know you're far, so far away,
come over here, so close so near, my dear one , my only one.

I rip my soul a thousand threads, I see the light in every breath,
I want you to become the one, the love of mine that's hard to find.

How can I say it more clear, you belong to me, I belong to you,
for everything I say or do, this is the heart of my very truth.

Bonus track: "I belong to you"duet with Eros and Anastacia

(c) Marialena, 23/04/2006 (on Easter Sunday, trying to ease the pain of a longing heart)

Συνεπαρμένη...

Θέλω να μιλήσω για την αγάπη

Γι' αυτήν που άγγιξα στη γη,
τη νοτισμένη με δάκρυα και ιδρώτα
και λαχτάρησα στα σύννεφα
ξεμακραίνωντας από σένα.

γι' άλλη μια φορά, πάλι,
σαν τον κάκτο στην έρημο της Αριζόνα
ποτίστηκα από τη δροσιά σου
εραστή του ονείρου μου.

Το ξέρω πως δεν γίνεται αλλιώς,
μα πως να αντέξω το παράλογο του πράγματος?
Ζωή μου έδωσες, πνοή απ' τον Θεό,
και τώρα ζω με το συναίσθημα το άδειο.

Ναι, για μένα είναι αγάπη αυτό που νιώθω,
έρωτας μόνο δεν θα το λεγα πως ήταν,
όπως το χάδι, το φιλί σου το κρυφό
και τις ματιές που συναντήθηκαν στο άπειρο.

(c) Μαριαλένα, 18/04/2006 (εκφράζοντας σκέψεις γεμάτες από συναισθήματα)

Φωνή βοώντος

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή βοώντος

φωνή

φωνή που κραυγάζει τη σιωπή

εν μέσω νηνεμίας

φωνή που κατεπνίγη

εν μέσω τρικυμίας

φωνή

φωνή που ουδέποτε ακούστηκε

η χροιά της

ή έμελλε να αποκαλύψει

το αυτονόητο

φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή...

(c) Μαριαλένα, 13/04/2006, (όταν κάποια πράγματα δεν χρειάζονται λόγια για να έχουν φωνή)

Transcendal

Τοπία περνούν από μπροστά μου
ως άλλος αγνωστικός επιβάτης
επιβαίνω στο τρένο που δεν υπήρξε ποτέ.

Ταξιδεύω στα όρια της ταχύτητας του ήχου
εγώ - επιβάτης μοναδικός στην αμαξοστοιχία
με προορισμό το Βόρειο Δεσμό.

Διαβαίνω στις ράγες που το μυαλό μου διάλεξε
ως χάρακα για να ορίσω τη πορεία μου.

Αφήνουμε τον πρώτο σταθμό βιαστικά πίσω μας,
ούτε λεπτό δεν ξόδεψα για χάρη του.

Βλέπεις θέλω να φτάσω για εκεί που κίνησα να πάω.

Transcendal στο χωροχρόνο της απόλυτης ουτοπίας μου,
για μια στιγμή αφήνομαι να γίνω._

(c) Μαριαλένα, 08/04/2006 (στο τρένο για Θεσσαλονίκη)

Αποχαιρετισμός

Σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα,
μια άλλη αίσθηση με κατακλύζει.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Ελεύθερος είσαι να πετάξεις
για άλλα μέρη, άλλες πολιτείες.

Μα εγώ χαμηλώνω τα μάτια,
σφίγγω τη καρδιά γιατί σε χάνω.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Αν το σκεφτείς και τι μ' αυτό θα πεις
και θα προχωρήσεις παρακάτω.

Μα εγώ σ' ένιωθα δίπλα μου
και τώρα κρυώνω απ' το κενό σου.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Φύγε!

Γιατί έτσι είναι η ζωή και
θα κάνεις αυτό που αποφάσισες να γίνει.

Τα μάτια χαμηλώνω και σε αποχαιρετώ,
τίποτα δεν πάει χαμένο στον άνεμο.

Γειά σου... σ' αγαπώ!

(c) Μαριαλένα, 06/04/2006 (αποχαιρετισμός σ' έναν φίλο)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ V Ή "ΕΠΙΘΥΜΙΑ"

Καυτό φιλί, καυτό κορμί, καυτή η ανάσα σου
Και συ, σαν άλλος Άδωνις να ζεις
τον πειρασμό με την Αρτέμιδα

Μαλλιά στιλπνά, μάτια ανοιχτά και δύο χείλη τρυφερά
Να λάμπουν σαν βεγγαλικά
Σε νύχτα δίχως όρια.

Στάλες ιδρώτα σαν φωτιά, λόγια του πόθου φλογερά
Τα δύο σου χέρια στιβαρά
Να εξάπτουν τις αισθήσεις μου.

Οδήγησέ με όπου θες, πάθους ορμή εσύ με καις
Πάρε με χίλιες αγκαλιές
Στην άβυσσο του έρωτα.

Κάνε να νιώσω τη στιγμή, της ένωσης μοναδική
Που εσύ και εγώ, οι δύο μαζί
Στη κορυφή μας φτάσαμε.

Κι έπειτα ο τρόπος σου γλυκός, ήσυχα κατευναστικός,
Θα γίνει πλέον κιβωτός
Για να χαθούμε στ’ άπειρο.

© Μαριαλένα 04/04/2006, (όταν η επιθυμία οδηγεί στην έκφραση)

ΣΑΝ ΌΝΕΙΡΟ

Άξαφνα φάνηκε εμπρός μου ο Μελχιώρ
Μάγος τρανός, απ΄της Περσίας τα παλάτια
Σήκω μου είπε, κοίταξε τον ουρανό
Και μέτρα τ’ άστρα που θα λάμπουνε στα μάτια.

Εγώ όμως τότε άλλαξα ευθύς πλευρό,
Μια παραίσθηση ήταν, τέλειωσε και πάει
Μα εκείνος έστεκε και πάλι δίπλα μου ορθός,
Με μάτια ήρεμα και με σκυφτό κεφάλι.

Σήκω μονάκριβη, στ’ αλήθεια είμαι εδώ
Τον κόσμο έξω να σου δείξω για να μάθεις,
Βγες απ’ την κλίνη σου και αντίκρισε το Φως
Κι άσε την Τύχη όπου θέλει να σε πάει.

Μάγε μου, άραγε είναι γέννημα του νου
Η οπτασία σου κρυμμένη στο σκοτάδι,
Ή μήπως μήνυμα μου φέρνεις απ’ αλλού
Της μοίρας κέλευσμα στ’ ονείρου μου το χάδι?

Ξύπνησε κόρη από του ύπνου τη στοργή
Κι ανέβα στ’ άρμα που κρατάς το χαλινάρι,
Άγριο άλογο μοιάζει να ναι η ζωή
Που συ ορίζεις κατά που θέλει να πάει.

© Μαριαλένα, 03/04/2006 (αφιερωμένο σε όλους εμάς που η ζωή μας φοβίζει...)

Ζεϊμπέκικος Καϋμός

Μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο δανεικό
ψάχνω τον κόσμο για να σε βρω μωρό μου,
κλείνω τα μάτια κι αγαντεύω το κενό
κάνοντας τάχα πως μιλώ στον εαυτό μου.

Μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο άφιλτρο
γύρεψα μήπως σ' ακουμπήσω σε μιαν άκρη,
τόσο θα μου φτανε σαν πριν από καιρό
ο έρωτας έλεγα πως μου κλεισε το μάτι.

(Ρεφρέν)
Καπνός, φωτιά στη σιγαλιά
στα μονοπάτια τα απάτητα που καίγονται,
καθώς νομίζω πως σε παίρνω αγκαλιά
που μες τη νύχτα τη καυτή όλα επιτρέπονται.

(c) Μαριαλένα, 03/04/2006 (καταγράφωντας πρωινές εμπνεύσεις)

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ...

Φτάνει που σ’ άγγιξα μια νύχτα, μια φορά
Σαν όνειρο που τέλειωσε νωρίς, πριν καν αρχίσει.

Και ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που γεύτηκα τη γεύση του φιλιού σου,
Σαν άγουρη φράουλα κομμένη απ’ το κλαρί.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που πρόλαβα να δω μέσα στα μάτια σου
Ό,τι δεν ήταν ούτε αλήθεια, μα ούτε ψέμα.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που άφησα στα χέρια σου το πνεύμα μου,
Πρώτη φορά που το ένιωσα να φεύγει απ’ το κορμί μου.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που βρήκα το Όλον και το Ένα - κάποτε,
Μα μόνο του έμεινε στο Όλον το Κανένα.


Φτάνει…

Κι ύστερα?

© Μαριαλένα, 29/03/2006 (ρωτώντας χωρίς νόημα, μια ερώτηση χωρίς απάντηση!)

A Lonely Heart's Dream

Lonely is the heart
that love desires
so much as to say
you bring me higher.

Awesome is the dream
to hold on tight
if you feel that close
we can reach the sky.

Beautiful the night
or so it seems
lighting up my life
with my eyes mist.

Dreaming of a dream
that can come true,
this is the essence of my wish
from me to you.

(c) Marialena, 29/03/2006

Μια ψυχή-ένα τίποτα

Ανέντιμα σχεδόν σε ακουμπώ
ψυχούλα μου.

Προβάρω τα βέλη του ολέθρου
στο εύθραυστο κορμάκι σου.

Ψυχούλα μου.

Και σαρκαστικά επαίρομαι η ανόητη.

Για μια νίκη δίχως νόημα,
για μια αυταπάτη.

Για το τίποτα.

Σκίζω λουρίδες από το φόρεμα που σου φτιαξα
και σε βασανίζω αρώτηγα.

Ψυχούλα μου.

Σου δίνω ψίχουλα για να χορτάσεις την ανάγκη σου
και σου στερώ τα βασικά σου δικαιώματα.

Για το τίποτα.

Θέλω να βγω απ' τον Λαβύρινθο της σκέψης μου,
της απαξίωσης να αφήσω τα στολίδια.

Φτερά και πούπουλα με τίμημα ανεκτίμητο
που στη συντέλεια σε οδηγούν ταχύτατα.

Ψυχούλα μου.

(c) Μαριαλένα, 28/03/2006

ΙΚΕΣΙΑ

Στέκω εμπρός σου ταπεινά
Κόρη εσύ του Δία,
ικέτιδα στα πόδια σου
κοινή θνητή το μόνο.

Γονυπετής παρακαλώ
εσένανε Θεά μου,
από ψηλά στον Όλυμπο
σημάδι να μου δώσεις.

Είναι οι σκέψεις μου πολλές,
τα βάσανα άλλα τόσα,
μα η γλυκειά η έμπνευση
βάλσαμο στη ψυχή μου.

Στείλε μου έναν οιωνό
με του Ερμή τα πόδια,
πως το μήνυμά μου έλαβες
ετούτη εδώ την ώρα.

Προστάτιδα της Πόλης μου
που φέρεις τη σοφία,
κλάδο ελιάς σου ακουμπώ
εις τον βωμό σου επάνω.

Δώσε μου θάρρος στη καρδιά
και μάτια άλλου κανένα,
να βλέπω - να αφουκράζομαι -
τα λόγια μου να γράφω.

Όνειρα να χω περισσά
κίβδηλα να μην είναι,
η πένα μου να μ' οδηγεί,
κνόδαλο να μην γίνω.

Αυτά που ήθελα να πω
στα είπα μα τον Δία,
ώρα λοιπόν να προσδοκώ
το θαύμα σου να κάνεις!

(c) Μαριαλένα, 26/03/2006 (επίκληση στη θεά Αθηνά, τη θεά της Σοφίας)

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Μόνη και πάλι περπατώ, μονάχη,
ακροβατώντας στης μοναξιάς μου την αφάνεια,
μόνη αντίκρυ στο σκοτάδι της βραδυάς
βλέποντας να ρχεται η ζωή στην επιφάνεια.

Ήθελα να σουν κάτι τόσο ωραίο, τόσο θελκτικό
μα την αλήθεια σου την πρόβαλες περίτρανα,
ύψωσες τείχη απ' εκείνα που κατέρριψα
για να με δεις με τον καινούργιο μου εαυτό.

Μα τι σου λέω, σάμπως ενδιαφέρεσαι
για το τι σκέφτομαι, τι θέλω, τι ζητάω,
ο φόβος σου καλύπτει τα ενδόμυχα
και μένω με την αίσθηση του πως συμπεριφέρεσαι.

Θέλω το πάθος να ξεφεύγει απ' το σώμα μου
και τη ψυχή να ακολουθεί το μετερίζι της
θέλω ο έρωτας να γίνεται κυρίαρχος
και συ σαν άλλος πρίγκηπας να θες να με ορίζεις.

Μα το χω δει το έργο πριν αγόρι μου
τα ίδια πράγματα παιγμένα και ληγμένα,
τι να την κάνω την όποια σου συμπάθεια
όταν μου κρύβεσαι πίσω απ' τα τετριμμένα?

(c) Μαριαλένα, 17/03/2006 (έχοντας στο νου κάποιον που μ' έκανε να γράψω αυτά τα λόγια-αξίζει τελικά?) Αυτό είναι το 50ο μου ποίημα σε 2 1/2 περίπου χρόνια. Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα έφτανα εδώ όταν ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου σε στίχους... Μ.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Οδυσσέας κίνησε να φύγει από την Τροία
Σαν νικητής το βέβαιο, μετά από δέκα χρόνια.

Πήρε ένα πλοίο έτοιμο, γεμάτο ανδριωμένους
Λάφυρα φόρτωσε πολλά απ’ την καμένη Τροία.

Έφυγε μες τη θάλασσα τα πέλαγα να ορίσει
Για να γυρίσει σύντομα στη νήσο της Ιθάκης.

Όμως καθώς ταξίδευε στο πέλαγο του Αιγαίου,
Η τύχη άλλα θέλησε να του εφανερώσει…

Καθώς λιμάνια έψαχνε για να βρει τα απάγκια
Στους Λαστρυγώνες έφτασε, στην Καλυψώ, στην Κίρκη.

Στου Κύκλωπα μες τη σπηλιά έστησε μια πλεκτάνη
Και οι Λωτοφάγοι θέλησαν να τον εξεγελάσουν!

Μα τους θεούς στον Όλυμπο, βρέθηκε να γυρίζει
Με χάρτη τη πατρίδα του και με τυφλή πυξίδα.

Τα χρόνια πως εκύλησαν, πολλά το δίχως άλλο
Χρόνια που όλα δύσκολα φαινόταν του Οδυσσέα.

Όμως σαν κείνος έφτασε στη νήσο των Φαιάκων,
Μόνος σαν γερο-κουρελής, ναυάγιο στη ξέρα.

Το γένος του κατάλαβαν πως ήταν του Λαέρτη
Και ο βασιλιάς του πρόσφερε το πλοίο στη πατρίδα.

Κι ο Οδυσσέας έκανε ό,τι ήτανε γραμμένο
Στης Μοίρας τα κατάστιχα, απ’ τους θνητούς κρυμμένα.

Τη χώρα του αντίκρυσε μετά από δέκα χρόνια
Ιθάκη την ελέγανε στον κόσμο αυτή μονάχα!

© Μαριαλένα, 12/03/2006 (για το ταξίδι και τον προορισμό, ένα βράδυ Κυριακής)

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΆΝΟΙΞΗ

photo by Webshots.com

Άνοιξη κόρη ζηλευτή,
πλανεύτρα εσύ μεγάλη,
Οι μυρωδιές σου με μεθούν
Και τα άνθη παραζάλη.

Άνοιξη έφτασες ξανά
Τη χειμωνιά να διώξεις
Φέρε μαζί σου τη χαρά
Στη φύση να απλώσεις.

Άνοιξη στέγνωσε με μιας
Μια θάλασσα από δάκρυα
Στείλε τον ήλιο εδώ κοντά
Να φέξει όλη η πλάση.

Άνοιξη νύμφες κάλεσε
Να στήσουνε καρτέρι
Στα δάση σαν θα περπατώ
Να μου κρατούν το χέρι.

Άνοιξη γίνε και βοριάς
Τα σύννεφα να διώξεις
Και μες την άδεια μου καρδιά
Έρωτας να σιμώσει.

Άνοιξη παίξε σαν παιδί
Και κάνε ό,τι θέλεις
Η φύση σου υποκλίνεται
Όταν εσύ μαγεύεις.

© Μαριαλένα, 08/03/2006, μια ανοιξιάτικη μέρα του Μάρτη

Σ' αυτήν την πόλη!

Σ' αυτήν την πόλη που κοιμάται
μέσα στο άδειο της κρεββάτι,
που τα όνειρα δεν ταξιδεύουν
μέχρι του ουρανού την άκρη-κάτι κινείται!

Είναι τα νιάτα που χορεύουν,
πίνουν, γλεντούν και ξενυχτάνε,
ζουν τη ζωή ως το μεδούλι
και όσα έρθουν κι όσα πάνε!

Σ' αυτή τη πόλη που κοιμάται,
ο έρως βαδίζει στα σκοτάδια,
τα βέλη του τα χει ξοδέψει
σε κάποιες άλλες πολιτείες.

Σ' αυτή τη πόλη τη γεμάτη
ζούμε μαζί μα τόσο μόνοι,
μέσα στα άδεια τα κλουβιά μας
και περιμένουμε να φέξει.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω
είναι τ' αποψινό μου κλάμα,
δάκρυ το δάκρυ που κυλάει
για έναν έρωτα χαμένο.

Εσείς που είσαστε εκεί έξω,
βγείτε λοιπόν στην επιφάνεια,
έξω απ' της λήθης την αφάνεια
και ζήστε έξω απ' το σκοτάδι!

Πάμε λοιπόν στο Καρναβάλι,
όλοι ντυμένοι μασκαράδες,
πάμε μες του κεφιού τη ζάλη
κι όπου μας βγάλει στην αγάπη...

(c) Mαριαλένα, 03/03/2006 Απόκριες-Καληνύχτα σας!

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ

Πες μου λοιπόν τι εφορούσες
Όταν σε είδα στο σκοτάδι,
Ήσουν θεριό ή τσαρλατάνος
Ή μήπως τίποτα απ΄ τα δύο?

Μα τι είναι αυτό που θες να μάθεις,
Τάχα η μάσκα σε ενδιαφέρει
Ή άλλο είν το ερωτημά σου
Και με ρωτάς το τι φορούσα?

Σε ερωτώ γιατί δεν ξέρω
Αν είναι αλήθεια ή και ψέμα,
Μάσκα αν φοράς και προσποιείσαι
Έναν αλλιώτικο εαυτό σου.

Ήμουν ντυμένος αρλεκίνος
Στολή λευκή με μαύρα τούλια,
Ένα καπέλο στο κεφάλι
Και βάψιμο στο πρόσωπό μου.

Είχα ένα δάκρυ κολλημένο
Πάνω μου στου ματιού την άκρη
Και ένα χαμόγελο βαμμένο
Κόκκινο σαν της φωτιάς το χρώμα.

Ήσουνα τότε ο εαυτός σου
ή μήπως κείνος ο αρλεκίνος
Που όσο πλατιά χαμογελούσε,
Τόσο βαθιά μελαγχολούσε?

Ήμουν σαν να βλεπα εμένα
Χωρίς το γνώριμο εαυτό μου
Μόνος εγώ μέσα στο πλήθος
Με μια στολή να με ορίζει…

Ήμουν τι ήμουν, δεν το ξέρω
Ένιωθα στη καρδιά μου λύπη
Που ένα ωραίο παραμύθι
Κάποτε έφτασε στο τέλος!

Μάσκα αν θέλεις για να ζήσεις
Τότε δεν τα χεις καταφέρει
Να βγεις γυμνός μες τα θηρία
Και κείνα ούτε να τα νοιάζει!

Άφησε πίσω τη στολή σου
Καθάρισε το πρόσωπό σου,
Τώρα οι Αποκριές τελειώνουν
Και η ζωή σου σε προσμένει!

© Μαριαλένα, 27/02/2006 (όταν οι μάσκες δεν αφορούν μόνο στις Απόκριες…)

Η Θυσία της Ιφιγένειας

- Γιατί πατέρα μου καλέ,
γιατί αυτήν την ώρα
με διάλεξες να έρθω εδώ,
μπροστά σ’ αυτά τα πλοία?

- Καλή μου Ιφιγένεια,
κόρη μου λατρεμένη,
ο Δίας μου το μήνυσε
το μήνυμα ετούτο,
για να αρχίσει λέει καλά
η εκστρατεία στην Τροία.

- Πατέρα μου συγχώρα με,
μα μες τους αντρειωμένους,
τι θέλω εγώ και βρίσκομαι,
μικρό κορίτσι πράμα?

- Παιδί μου ανυποψίαστο,
παιδί εσύ αθώο,
πατέρας σου κι αν ήμουνα,
πατέρας σου δε θα μαι…

- Γιατί πατέρα μου καλέ
πες μου τι σε βαραίνει?
Συμβαίνει τίποτα κακό,
Κάτι ν’ ανησυχήσω?

- Κόρη εσύ μονάκριβη,
απ’ όλες διαλεγμένη,
ο Χάρος σε εκάλεσε
να πας στον άλλο κόσμο.
Συγχώρα με παιδάκι μου,
Μα πρέπει να πεθάνεις!

- Πατέρα μου τι έκανα.
Ν’ αξίζω τέτοια τύχη?
Μόλις εχθές γεννήθηκα
Και τώρα εδώ θα σβήσω?
Αν είναι θέλημα Θεού
Έτσι λοιπόν ας γίνει!

- Σώπασε κόρη άμοιρη,
σώπα και δεν αντέχω,
να βλέπω τα ματάκια σου
να κλαιν απελπισμένα.
Η μοίρα σου το έγραψε,
κι εγώ αυτό θα πράξω.
Ξάπλωσε πάνω στο βωμό,
Σε λίγο θα κοιμάσαι!

- Αντίο κόσμε άδικε,
αντίο γονείς κι αδέλφια,
η ώρα τώρα έφτασε
να φύγω απ’ τη ζωή.
Στο έρεβος θα κατοικώ,
Ψυχή με δίχως σώμα,
Ανάθεμα το αίμα μου
Στα τόσα άλλων αθώων.
Κράτα πατέρα μου γερά
Και κάνε τη θυσία!

© Μαριαλένα, 22/02/2006 (εμπνευσμένη από την Ομήρου ιστορία και έπεται συνέχεια)

ΤΡΩΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Στη λογική του παραλόγου μου βαδίζω
Σάρκες & αίματα ξωπίσω μου ριγμένα
Μα ποια νομίζω θα ναι η τύχη μου στα ξένα,
Τα μονοπάτια τα τυφλά που περπατάω?

Αρχαία μνήματα αφήνω να στοιχειώνουνε
Την ηθική των αδυνάτων να προδίδουν
Ψυχές και σώματα να βλέπω να ανταμώνουνε
Σε μέρη ψεύτικα μες του μυαλού τα κύματα.

Κομμάτι που φυγε για να χαθεί στο άπειρο
Έτσι λοιπόν θα ανταμώσω τη ζωή μου
Εκεί που ο Θάνατος κάνει παζάρι άχαρο
Και θα πονάς που σε παρέσυρα μαζί μου.

Άδεια ψυχή, άδεια ζωή τι περιμένετε
Απ’ ένα κούφιο λάφυρο,
Οι στρατηλάτες έχουν φύγει προ πολλού
Και γω εμμένω να μην βλέπω την κατάντια μου.

© Marialena, 19/02/2006
(αν μπορούσα να εκφράσω με λόγια, τι νιώθω τον καιρό των αλλαγών…)

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΡΥΑΔΩΝ

Είδα σαν όραμα τις μυθικές Δρυάδες
να χορεύουν στο σεληνόφως
πατώντας ανάλαφρα στο φρέσκο χιόνι

Κοίταξα γύρω μου κι ήταν οι λευκές, ολόλευκες νιφάδες
που στροβιλίζονταν αέναα
καθώς χρωμάτιζαν τον ουρανό στο διάβα τους
και χάνονταν ξανά

Τοπίο ντυμένο στα χρώματα της νύχτας
γαλήνιος τόπος με λευκή φορεσιά
και τις Δρυάδες να χορεύουν στο σεληνόφως!

Νύμφες εσείς των Δασών, πλάσματα αιθέρια
πάρτε με μαζί σας
να γίνω φωτιά, αέρας ή νερό
κι απ' τη Γη να πετάξω ελεύθερη για πάντα,
σαν τις νιφάδες, σαν τις Δρυάδες!

(c) Marialena, 11/02/2006, (ένα βράδυ στο Δασικό Χωριό "Δρυάδες")

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!

Με ποια καρδιά, με ποια ψυχή θ’ αναζητήσω απ΄ την αρχή
Εκείνη την παραδοχή πως στην αγάπη χάσαμε?
Χτυπάω πόρτες στα τυφλά, γράφω μηνύματα τρελά
Μα τίποτα δεν άλλαξε.

Είσαι αλλού, πολύ μακριά για τώρα και παντοτινά,
Πως σ’ άφησα σπουργίτι μου,
Να φύγεις από μια αγκαλιά που σε κρατούσε τρυφερά
Και ύστερα σ’ αρνήθηκε?

Ήθελες μια καινούργια αρχή και εγώ φοβήθηκα πολύ
Ότι θα πόναγα ξανά σαν λίγο πριν, λίγο μετά,
Έφυγες τότε από μπρος και χάθηκε όλο μου το φως
Κι ας δάκρυζα στη σκέψη σου, ανάσα εσύ και ελπίδα μου.

Λεν η ζωή πως προχωρά, αφήνει πίσω τα παλιά
Μα έλα όμως που εγώ, όσο το σκέφτομαι θρηνώ
Και ήθελα μόνο μια φορά να σε ξανάνιωθα σιμά
Για να σου πω πως στη καρδιά, μίσος και πόνος δεν χωρά.

Βρήκες αλλού παρηγοριά απ’ τη δική μου απονιά
Και τώρα που σε έχασα κατάλαβα καλά,
Πως έστω κι αν ήτανε γραφτό να μην τα βρούμε εμείς οι δυο
Αν η καρδιά δεν συγχωρά, μένει μονάχη τελικά.

© Marialena, 02/02/2006

ΜΗΝΕΣ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ

Πέρασαν μήνες δεκατρείς
και συ δεν ήρθες να με βρεις
αγαπημένε μου!

Πήρα το πλοίο της γραμμής
μονάχη εγώ μα ευτυχής
και χάθηκα στο πέλαγο!

Πήγα σε μέρη μακρινά,
μα με τον νόστο στην καρδιά
τη θάλασσα αψήφισα!

Γύρισα πίσω εδώ ξανά
κι η θύμησή σου στα κλεφτά
να έρχεται στη μνήμη μου!

Μα τώρα πια είμαι καλά
κι ας συγκινούμαι στα κρυφά
για όλα αυτά που ζήσαμε!

Πέρασαν μήνες δεκατρείς
και μεις, αγάπη μου, εμείς
άλλους δρόμους τραβήξαμε!

(c) Μαριαλένα, 27/01/2005

ΣΑΝ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Έξω χιονίζει, η νύχτα πέφτει

τα πάντα ντύνονται λευκά,

μες το σκοτάδι κάτι αχνοφέγγει

είναι η Σελήνη εκεί ψηλά.

Έξω χιονίζει, η πλάση λάμπει

μες τη καινούργια της φορεσιά,

το χιόνι πέφτει, τη γη αλλάζει,

άσπρο και μαύρο σαν ζωγραφιά.

Έξω χιονίζει κι έφεξε μόλις,

η πόλη ξύπνησε ξανά,

τη σιγαλιά της θα την ξεχάσει,

μες τον χιονιά σαν περπατά.

Έξω χιονίζει, κάνει και κρύο,

ντύνομαι, φεύγω για δουλειά,

παιδί θε να μουν έστω για λίγο,

να ξαναπαίξω στην παγωνιά.

(c) Marialena, 25/01/2006

ΑΧΤΙΔΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Ο κόσμος όλος μια κουκίδα
στον Γαλαξία των οικτηρμών
και Συ ψυχή μου σαν μια αχτίδα
που αχνοφέγγει στο Χάος μπρος.

Βροχή σταλάζει στο πρόσωπό μου,
δάκρυα θα ναι κάποιου Θεού,
το βλέμμα στρέφω στον ουρανό μου
νιώθοντας μέσα μου πως είσαι παντού.

Και συνεχίζω να περπατάω
εκεί μονάχη στη σιγαλιά
και την αχτίδα ν' αναζητάω
που θα προβάλλει κάπου μακρυά.

(c) Marialena, 18/01/2006

Στην Εποχή των Παγετώνων

Εξόκοσμα, απόκοσμα, παράτολμα και ελλειπτικά
Σε νιώθω, σ’ αφουκράζομαι και ανακαλύπτω
Τους χτύπους της καρδιάς σου, τις κραυγές που πνίγονται στο χάος
Και θέλω να σου φωνάξω, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου φωνάξω:

Έλα στο Φως, έλα μαζί να περπατήσουμε σε άλλα μονοπάτια
Μακριά απ’ τις Συμπληγάδες που σε συνθλίβουν, τα όρνια που ορέγονται τη σάρκα σου,
Μακριά απ΄ τα βάραθρα που ακροβατείς, μακριά απ’ τα ρεύματα που σε παγώνουν.
Έλα λοιπόν, βούτα στ’ άπειρο και βγες από την άλλη. Χάος και κει, μα δεν πειράζει.

Πληκτρολογείς τον πόνο σου στο Δίκτυο και λες πως με χρειάζεσαι. Εμένα, εσένα, όλους!
Τι έχουμε τη ζωή μας, ένα τίποτα, ένα κουρέλι πεταμένο στον ακάλυπτο.
Τόλμα να πεθάνεις αν δεν σ’ αρέσει, ποιος σε εμποδίζει, αλλιώς ζήσε τη γαμημένη τη ζωούλα σου. Μια φορά θα ζήσουμε, μια φορά ας τολμήσουμε, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!

Λες κι άμα είμαστε καλά μες τη μιζέρια μας, θα ξεχαστούμε, θ’ αγνοηθούμε.
«Υπάρχω, τ’ ακούς, υπάρχω» φωνάζεις και παθαίνεις για να το αποδειξεις.
Σ΄ εμένα, σ’ εσένα, σ’ όλους. Το ξέρω το παιχνίδι, το παίζω καλά για χρόνια.
Μα το βαρέθηκα, μα το σιχάθηκα κι ας απορώ τι θα απογίνω δίχως βαρβάρους.

Όμως είμαι ΕΔΩ, παρούσα μα και απούσα απ’ τα παιχνίδια της παραφροσύνης μου.
Πουτάνα ζωή δεν σου χαρίζομαι, δεν σου αφήνομαι να μ’ αφανίσεις.
Θα στέκομαι βουβή μέσα στο πλήθος, ένα τίποτα μα κι ένα κάτι,
Ν’ αντιστέκομαι, να ονειρεύομαι και όσο ζήσω, θα το γλεντήσω, κι όπου με βγάλει.

© Μαριαλένα, 17/01/2006, για όλους όσους βαδίζουν σε δύσβατα μονοπάτια, hold on!

@>------- Μαύρος Γάτος -------<@ Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή: Αφιερωμένο στην Μαριαλένα...

http://mavrosgatos.blogspot.com/2006/01/blog-post_13.html

Daydreaming!

As I look into your eyes I see heaven in disguise,
I feel the emptiness inside & I wonder.

As I watch you walk on by, I just stare to see you smile
or nod for a little while & I wonder.

As I drive at the highway, I get lost into the night
hoping that you are by my side & I wonder.

I wonder if you even know I'm there,
if you know that I care & I want you.

(c) Marialena, 10/01/2005 while the day was turning into the night

Wishing Upon The Stars!

Μικρό φεγγάρι, Μεγάλη Άρκτο,
Πλειάδες, Πούλια & Αυγερινό,
έκκληση κάνω, ρίξτε το φώς σας
σ' αυτό το κόσμο τον σκοτεινό.

Στείλτε τη λάμψη σας στης Γης τα μέρη
ή ένα άστρο σαν οδηγό,
να βλέπω γύρω μου όσο θα ψάχνω
το της ψυχής άλλο μισό.

Χωρίς εσάς καλά μου αστέρια
ο ουρανός μου είναι λειψός,
και θέλω αντάμα να σας μαζεύω
να 'χω παρέα σαν σας κοιτώ.

Πείτε και σ' όλο τον Γαλαξία
αυτό που χρόνια αναζητώ,
αν είν' της Μοίρας να είμαι μόνη,
ή θ' άλλαξει κάποτ' αυτό.

Φύγετε τώρα, γυρίστε πίσω
μες το στερέωμα των πλανητών,
μα μην ξεχάστε πως κάποιο πλάσμα
μένει στη Γη μ' έναν σκοπό...

(c) Marialena, 29/12/2005 (in the wee hours, the inspiration was doubled!)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ IV Ή "ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ"

Είδ' ένα όνειρο εχθές το βράδυ
πως τάχα πλάι ήσουν εσύ
κ' έκανα έτσι για να σε πιάσω,
μα είχες φύγει σαν μια πνοή.

Είδ' ένα όνειρο πως σε φιλούσα
κ' άγγιζα πάλι ζεστό κορμί,
πόντο τον πόντο σε ψιλαφούσα
για να ξυπνήσω την ηδονή.

Είδ' ένα όνειρ βαθιά στη νύχτα
που η φαντασία στήνει χορό
πως δίπλα ήμασταν στ' ίδιο κρεβάτι
κ' είχα ανάγκη να σου το πώ.

Είδ' ένα όνειρο πως με κρατούσες
στην αγκαλιά σου για μια στιγμή
και λόγια αγάπης μου τραγουδούσες,
καθώς τα σώματα σμίγαν μαζί.

Κι ύστερα ήθελα κει να μείνω,
να σταματήσω κάθε λεπτό
που θα περνούσε χωρίς να σ' έχω,
να σ' αγαπάω, να σε ποθώ.

Μα τ' όνειρό μου κράτησε λίγο,
τόσο όσο έφτανε να σε ζητώ,
πλευρό ν' αλλάξω, μάτια ν' ανοίξω
πάει, τελειώνει και τ' όνειρο αυτό...

(c) Marialena, 29/12/2005 (λίγο πριν τη καινούργια χρονιά)

"...ΚΑΠΟΤΕ"

Κάποτε, ήθελα να πιάσω τ' αστέρια
με τα χέρια γυμνά, μα δεν έφτανα!

Κάποτε, γύρευα να βρω την αγάπη
μα την κάθε φορά, άδεια έμενα!

Κάποτε, έφτιαχνα παλάτια στην άμμο
και το κύμα με μιας, μου τα χάλαγε!

Κάποτε, έψαχνα μες το κάθε σου βλέμμα,
μα ήταν μόνο ένα ψέμα που με τύλιγε!

Κάποτε, θέλω τη ζωή να ορίζω,
στην αγάπη ν' ελπίζω και να νιώθω χαρά!

Κάποτε, θα ρθει η ώρα εκείνη,
που τα όνειρα όλα θ' αποκτήσουν πνοή!

Κάποτε, που το πριν και το τώρα,
το μετά σ' ένα όλα, θα σημαίνουν πολλά...

(c) Marialena, 07/12/2005, καθώς μια ακόμη χρονιά τελειώνει...

Οι περιπέτειες του Γατόπαρδου!

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα δάσος κοντινό,
Σ’ ένα ξέφωτο μικρό ζούσε ο Γατόπαρδος!

Είχε νύχια κοφτερά, μια μακριά ουρά,
Δυο ματάκια αστραφτερά και γελούσε δυνατά.

Τραγουδούσε όμορφα κι έπαιζε συνέχεια,
Έτρεχε στη ρεματιά και στα γύρω τα βουνά.

Ήτανε πολύ μικρός σαν ο λύκος ο κακός
Έφτασε μες τη φωλιά κι έφαγε τ’ άλλα μικρά.

Έμεινε λοιπόν αυτός γάτος ο μοναδικός
Που μεγάλωσε σιμά συντροφιά με τα πουλιά

Έμαθε να κελαϊδά, να χορεύει, να πετά
Και πολύ πολύ μετά να ακούει τη καρδιά.

Ήταν γάτος ζωηρός ο μικρός Γατόπαρδος
Κι αποφάσισε γοργά ν’ αναζητήσει τη χαρά.

Πέταξε με τα πουλιά σε μέρη τόσο μακρινά,
Που ανθρώπου νους δε βάνει μα πέρα ως πέρα αληθινά!

Είδε πόλεις και χωριά ως της γης τα πέρατα,
Έφτασε πολύ ψηλά μα απάντηση καμιά!

Γύρισε λοιπόν ξανά στης κουφάλας τη φωλιά,
Έγειρε στη ζεστασιά και κοιμήθηκε βαθιά.

Ονειρεύτηκε λοιπόν έναν άλλον εαυτό,
Τον Γατόπαρδο αυτό κάπως διαφορετικό.

Μα δεν είχε νόημα να κοιτάζει ξέχωρα,
Γιατί μέσα εκεί βαθιά εκρυβόταν η χαρά.

Ξύπνησε το πρωινό, βγήκε έξω στο βουνό,
Κοίταξε γύρω ξανά και εμφανίστηκε η χαρά!

Χαμογέλασε με μιας στη δική του τη χαρά,
Που τον πήρε αγκαλιά και τον φίλησε γλυκά.

Και ο γάτος ο τρελός έγινε τότε σοφός
Κι ήξερε πως τώρα πια δεν φοβόταν τίποτα!

© Marialena, 11/11/2005 (γράφοντας ένα παιδικό παραμύθι για όλα τα παιδιά στην καρδιά)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ

Μια κραυγή στο σκοτάδι, μια ανάσα, ένα χάδι και το πρώτο φιλί,
Ένα βλέμμα χαμένο στα κλεφτά περιμένω να μου στείλεις εσύ.

Δυο ματιές που ανταμώνουν στα ρυάκια του χρόνου κι ύστερα ξεγλυστρούν
Στο δικό τους το αύριο, τόσο μόνο και άγριο ψάχνουν ν’ αντισταθούν.

Δυο καρδιές που χτυπούνε και κρυφά προσδοκούνε να γεμίσουν φωτιά,
Χαρά, γέλιο και δάκρυ, μα και τ’ ονείρου την άκρη σαν να ήταν παιδιά.

Δυο ψυχές, ένα σώμα, ένα όραμα ακόμα για να πάμε μπροστά
Με της ψυχής τα ταξίδια, σαν εκείνα τα ίδια που μας δίνουν φτερά.

Μια κραυγή στο σκοτάδι, μια ανάσα, ένα χάδι και το πρώτο φιλί,
Ένα βλέμμα που λέει, ένα δάκρυ που καίει, προτού φανείς εσύ.

© Marialena, 31/10/2005, (εμπνευσμένη από την ευτυχία δύο ανθρώπων)

SEASONS CHANGE

Φθινοπώριασε πάλι & εδώ είναι όλα ίδια
σαν της ζωής τα ταξίδια που δεν γίναν ποτέ
& γω ψάχνω για να βρω της ζωής μου το κάτι
κάτω απ' τ' άδειο κρεββάτι το γεμάτο σιωπές

Φθινοπώριασε έξω & άρχισα να κρυώνω - ίσως
& να το μετανιώνω που μαι μόνη ξανά,
μα γυρίζω το βλέμμα μακρυά απ' την αλήθεια
θα ναι λέω η συνήθεια που τα σκέφτομαι αυτά

Φθινοπώριασε φέτος & ο χρόνος κυλάει
σαν ποτάμι που ρέει στου βουνού τις πλαγιές,
ίσως μοιάζει με δάκρυα που τον πόνο απαλύνουν
& αφήνουν ξωπίσω αμαρτίες παλιές

Φθινοπώριασε Θέε μου & οι μέρες μικραίνουν
το σκοτάδι όμως φέρνουν στη μικρή μου ψυχή,
λυχνοστάτη θε να χω τη δική σου αγάπη
φωτεινό μονοπάτι στης εποχής την αλλαγή.

(c) Μαριαλένα 09/10/05

...ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Όταν το δείλι σιμώνει δειλά, τότε είναι που μου λείπεις
Το γέλιο, το άρωμά σου, το χάδι και τα φιλιά σου,
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Όταν τα δάκρυα κυλούν βουβά και θολώνουν τη ματιά μου
Τότε είναι που μου λείπεις,
μέρα και νύχτα δίχως τελειωμό μια σκέψη προβάλει μονάχα
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Σαν τη βροχή που πέφτει αργά και νοτίζει τη θύμησή σου
Στο καθρέφτη του μυαλού μου που θολώνει όταν νιώθω
πόσο μου λείπεις!

Μου λείπεις χωρίς να το ξέρεις, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεσαι κάτι
Παρά μόνο η θλίψη στο βλέμμα και η σιωπή
Που λένε πολλά αν το προσέξεις και τότε θα καταλάβεις
Πόσο μου λείπεις!

© Μαριαλένα, μια φθινοπωρινή Κυριακή του Οκτώβρη, 9/10/2005

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ!

ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ,
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΗ ΣΚΥΛΛΑ & ΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ,
ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ!
ΙΔΙΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ
ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ,
ΧΑΜΕΝΟΣ ΜΕΣ' ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙΑ,
ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΑ & ΨΕΥΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΜΟΙΖΑΝ ΑΣΤΕΙΑ.
ΠΗΓΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΕΙ ΚΟΝΤΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΑΘΩ,
ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ!

ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΑΛΛΟΥ ΜΕΣ' ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ,
ΕΛΕΓΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΡΕΛΛΑ-ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ,
ΠΩΣ ΤΑΧΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΑΝΕ ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΟΝΑΧΑ ΗΘΕΛΕ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ!

ΜΑ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΚΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΞΕΝΑ,
ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ, ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΛΑΕΡΤΗ!
ΗΘΕΛΕ ΠΛΗΡΩΜΑ ΚΑΛΟ, ΝΕΟΥΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ,
ΠΟΥ ΝΑ ΚΩΠΗΛΑΤΟΥΝ ΓΕΡΑ ΣΕ ΌΛΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ!
ΜΑ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΝΕΠΝΕΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ,
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΣΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ?

ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΠΙΘΑΝΗ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΩ,
ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝΕ ΠΡΟΣΦΕΡΩ,
ΜΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΟΥ ΑΠΕΦΥΓΑ ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ,
ΚΑΝΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΙΛΑΕΙ!

ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ,
ΝΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΡΗΓΙΟΥ
ΚΑΙ Ν' ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΠΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ,
Θ' ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΙ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΤΗ ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ ΤΟΥ ΙΘΑΚΗ,
ΠΡΙΝ ΝΑ ΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΡΓΑ ΚΙ Ο ΧΑΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕΙ!

ΟΣΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΦΥΓΑ ΔΕΙΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΝΙΩΘΑ ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΩ,
ΣΑΝ Τ' ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ...

Μαριαλένα, (c) 29/08/2005, σαν απολογισμός του ταξιδιού μου στη Κάτω Ιταλία

Full moon in July!

(ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ)

Φεγγάρι μου ολόγιομο, φεγγάρι μαγεμένο
Εσένα βλέπω αντίκρυ μου, κοιτώ και περιμένω
Φέρε μου εκείνον που αγαπώ, εκείνον που λατρεύω
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει που τον προσμένω.

Φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο, φεγγάρι μακρινό
Με τη ματιά μου χάνομαι στ’ απέραντο κενό,
Ακούω ψίθυρους πολλούς, στη γη και στον αέρα
Μα τη φωνή του αναζητώ ολόκληρη τη μέρα.

Δώσε φεγγάρι μου φτερά στη λάμψη σου ένα γύρο
Μήπως και φτάσει γρήγορα εκεί που θα τη στείλω
Και αν θα βρει τον έρωτα, τότε μην τον αφήσει,
Γιατί τον θέλω να ρθει εδώ, τη μοναξιά να σβήσει.

Φεγγάρι καλοκαιρινό, φεγγάρι μου ωραίο
Τον άνδρα κείνον θέλω εγώ που ξέρει πως πεθαίνω,
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει και να γυρίσει
Γιατί μετά φεγγάρι μου, η αγάπη θα μιλήσει!

Μαριαλένα © 20/07/2005

ΌΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Παράξενα, παράδοξα μου φαίνονται όλα τώρα
Τώρα που σήμανε ο καιρός και έφτασε η ώρα.

Ψάχνω μα δεν αναζητώ, κοιτάζω μα δεν βλέπω
Το τι συμβαίνει γύρω μου απλά το παραβλέπω.

Πες μου μια λέξη μοναχά, μια τόσο δα λεξούλα,
Που θα κινήσει τα κουπιά στ’ ονείρου τη βαρκούλα.

Έλα να φύγουμε απ’ εδώ, να πάμε σ’ άλλα μέρη
Εκεί που τρέχει ο άνεμος και μένει ένα αστέρι.

Πάμε να βρούμε ουρανό, ν’ αγγίξουμε τον ήλιο
Να φτάσουμε μακρύτερα απ’ τον αρχαίο Νείλο.

Βάζω φτερά στους ώμους μου και φτάνω σε μιαν άκρη
Για να πετάξω πιο ψηλά, να χω τη Γη αγνάντι…

(c) Μαριαλένα, 05/07/2005 (Σαν να ζωγραφίζω σε μια έμπνευση της στιγμής)

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στο κήπο της θυσίας μου και της απελπισίας μου
συνάντησα το λάγνο έρωτά σου,
ήταν πολλά τα ψέματα και πιο πολλά μπερδέματα
που μ' έριξαν ευθύς στην αγκαλιά σου.

Χωρίς να ξέρω βρέθηκα να πίνω απ' τα φιλιά σου
μεθώντας με τη γλύκα τους αλλά και τη δροσιά τους,
μα ξέχασα εμένανε, τι ένιωθα στ' αλήθεια
και χάθηκα ν' αναζητώ τη πιο πικρή αλήθεια.

Κάποτε όμως ξύπνησα με τα φτερά κομμένα
γιατί εσύ φοβόσουνα οι δυό να γίνουν ένα.
Φοβήθηκα λοιπόν και γω τι κρύβει η ψυχή σου
και ένα άλμα έκανα να φύγω απ΄τη ζωή σου.

Έπεσα κάτω, χτύπησα και έφυγα ματωμένη
μαζεύοντας κομμάτια μου, ήμουνα πικραμένη
κι έμεινες συ να απορείς τι στο καλό συμβαίνει
που ό,τι είχαμε το χάσαμε στου χάους την ανέμη.

Κρύφτηκα μες τη μοναξιά παίζοντας με τον πόνο,
με μία σκέψη στο μυαλό, εσένανε και μόνο
κι όταν ξαναπλησίασες κοίταξα τη πληγή μου,
που έγιανε σιγά σιγά, πέρα απ' τη λογική μου.

Θα θέλα όσο τίποτα να ήμασταν πλασμένοι
ο ένας για τον άλλονε κόντρα στην Ειμαρμένη,
μ' αυτά θαρρώ συμβαίνουνε μόνο στη φαντασία,
γιατί στ' εδώ και τώρα μου αλλού είναι η ΟΥΣΙΑ!

(c) Μαριαλένα, 02/07/2005

ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ 2003 - 2005

Στο μονοπάτι που χαράξαμε μαζί
τώρα θα στέκω να βαδίζω μόνη,
το δισάκι μου στον ώμο θα βαστώ
γεμάτο όνειρα με μένα στο τιμόνι

Δυό χρόνια πότε περάσαν ρωτώ και αναρωτιέμαι
σαν το νεράκι κύλησαν και τα χοντρά χαλίκια
που πόνο αφήνουν στη ψυχή
αλλά και τόση γλύκα

Ήρθα σαν στρείδι στην ακτή σαν τριπλοκλειδωμένο
που έστεκε μια ζωή στο κύμα αφημένο
Μα άνοιξε η κλειδαριά και βγήκα απορημένο
να ψάχνω τα κομμάτια μου κι όμως να υπομένω

Πολλές αλήθειες ζήσαμε, το γέλιο και το δάκρυ
πότισαν τη ψυχούλα μας κάθε βραδιά Τετάρτης
μαζί στα τόσα βάσανα που τρωγαν τη χαρά μας
και νιώσαμε για όλους μας αγάπη στη καρδιά μας

Καφέ Σχολειό σε χαιρετώ με γέλιο και με δάκρυ
και με ελπίδα πως ξανά θα ανταμωθούμε πάλι
Γειά σας και σεις δασκάλοι μου, ευχαριστώ για όλα
για όσα εσείς μου δείξατε πως δεν υπάρχουν όρια!

(c) Μαριαλένα, 15-28/6/2005 Σαν απολογισμός...

ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ

Με μια κιθάρα αγκαλιά
και δάκρυα στα μάτια
σου γράφω απόψε αγάπη μου
την πιο γλυκειά μπαλάντα

Με τη φωνή του αηδονιού
θε να σου τραγουδήσω
τα βάσανα του έρωτα
βάλσαμο στη ψυχή σου

Στα βάθη του ωκεανού
τις νότες μου θα κρύψω
μήπως και τύχει να βρεθείς
και στις αποκαλύψω

Με μια κιθάρα αγκαλιά
θα κλάψω την αγάπη
αυτή που ίσως είχαμε
και τώρα δεν υπάρχει

Πάρε και αυτά τα λόγια μου
στο στέρνο φύλαξέ τα
μην τύχει και σε δω ξανά
και τότε αφησέ τα

(c) Μαριαλένα, 27/06/2005

ΈΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Ένα τραγούδι θε να σου γράψω
Τόσο μα τόσο αισθαντικό,
Ένα τραγούδι που θα θυμίζει
Ότι για σένα είμαι εδώ.

Ένα τραγούδι θε να σου γράψω
Που θα κρατάς σαν φυλακτό,
Ένα τραγούδι μόνο για σένα
Με της καρδιάς μου το σκοπό.

Θαν μια μπαλάντα που θα σ’ αγγίξει
Όπως δεν ένιωσες ξανά,
Σαν κάποιον που σου έχει λείψει
Μα είναι παρών και δεν ξεχνά.

Ή μήπως θα ναι από κείνα
Τα τραγουδάκια τ’ ερωτικά,
Που διαπερνάν τη λογική σου
Και ζωντανεύουν στα κρυφά?

Ένα τραγούδι θε να σου γράψω
Το πιο ωραίο και τρυφερό,
Που όταν στο δώσω να βάλεις νότες
Στης αγάπης το ρυθμό.

© Μαριαλένα, 01/06/2005

TALKING TO MYSELF

I wish I could turn this thought away,
So as to keep my mind sane,
Off from the haunting ghost of you,
I’m so messed up what can I do?

Leave me alone you guilty thought,
Seek the exit through my soul,
Take your place back in time
And get at last out of my life!

I’ve had enough of tears to cry
And sadness became a part of mine,
For not a reason to remind,
But for all the wrongs I justified!

Oh, please come on eternal light,
Shed all your rays to lead me right,
Hit straight to the heart of mine
And let the loving part come by!

© Marialena, May 26, 2005

Για την Αμάντα!

Μου ζήτησες να γράψω ένα ποίημα για τη Φιλία
Και γω σκέφτομαι σένα,
Όπως το φύλλο τη δροσοσταλιά και η μέλισσα το νέκταρ
Όπως ο αέρας τη φωτιά κι η νύχτα το φεγγάρι

Και σκέφτομαι πως είναι η Φιλία
Για σένα, για μένα, για όλους μας.
Και χαμογελώ όταν σκέφτομαι τη λάμψη των ματιών σου,
Τη φλόγα των λόγων σου και το γάργαρό σου γέλιο
Και χαμογελώ!

Η Φιλία λοιπόν δε σημαίνει πολλά,
Ίσως και τίποτα απ’ αυτά που λέμε ότι ξέρουμε
Η Φιλία για μένα είναι σαν να σε ήξερα από πάντα
Χωρίς ν’ αναρωτιέμαι πότε σε γνώρισα

Είσαι εκεί μες της καρδιάς τη λογική και το συναίσθημα,
Είσαι εκεί που συναντιούνται οι ματιές μας, μες το άπειρο.
Είσαι εδώ και πουθενά, μακριά μα και κοντά μου
Είσαι εκείνη που με έκανε να πω αυτά τα λόγια,
Για σένα, για μένα, για τη Φιλία!

Μαριαλένα © 25/05/2005 Αφιερωμένο εξαιρετικά!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ

Στα πέταλα των ρόδων και στ’ άστρα του ουρανού,
Θα ψάξω να σε βρω αγαπημένε μου!
Στης θάλασσας τα βάθη και στα ψηλά βουνά,
Θα φτάσω για να μάθω την αγάπη σου!

Αέρας θε να γίνω μα και αστροφεγγιά
Μόνο για να γευτώ το καρδιοχτύπι σου
Και δάκρυ σαν κυλήσει θε να μαι η φωτιά
Που θα ζεστάνει τη μικρή καρδούλα σου!

Τα βέλη μου θα ρίξω ωσάν μικρός θεός
Να βρούνε κατευθείαν στη ψυχούλα σου
Κι ύστερα θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν
Για να γενώ για πάντα η αγαπούλα σου!

© Μαριαλένα 14/05/2005

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Εσύ που έφυγες νωρίς, σαν μια σταγόνα της βροχής, καλό ταξίδι!

Το χώμα που αγάπησες τώρα θα σε σκεπάζει,
Για να θυμίζει πάντοτε τη φύση πως αλλάζει.

Τα νιάτα σου εκόπηκαν σε μια στιγμή στα δύο,
Όταν ο χάρος σ’ έγγραψε στης μοίρας το βιβλίο.

Καλό ταξίδι αγόρι μου με δάκρυα στα μάτια,
Απ’ όλους όσους σ’ ήξεραν για τώρα και για πάντα!

Μαριαλένα © 10/05/05,
(Στον Φραγκίσκο που έφυγε αναπάντεχα απ’ τη ζωή πριν λίγες μέρες).

ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΟ!

Κατάβαση στα έγκατα της μοναξιάς
θα κάνω,
μήπως και βρω τι έφταιξε και θάλασσα
τα κάνω.

Πάλι γυρίζω μόνη μου βιώνοντας
τον πόνο,
που νιώθουν όσοι μπλέκονται με
την αγάπη μόνο.

Τρέμει το φυλλοκάρδι μου το φόβο μου
ν' αγγίξω,
μα να τολμήσω δε βαστώ σαν νιώθω
πως λυγίζω.

Δεν είναι ότι ζητάω πολλά
λίγη αγάπη μόνο,
μα είν' το τίμημα βαρύ και
τ' ακριβοπληρώνω!

Μαριαλένα (c) 05/05/2005

MISSSING YOU

I miss you with every breath I take,
with every move I make I miss you!

I miss you when the sun sets in,
and when the moon shines through I miss you!

I miss you when I hear a song,
if then I sing along I miss you!

I miss you when I'm feeling good
or when I'm getting blue I still miss you!

I miss you in the corner of my mind
and for all the staff I left behind I miss you!

I miss you more than I can say,
but all I hope and pray is not to miss you!

(c) Marialena 05/05/2005

CHASING A DREAM Ή ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΗ

Έλα να κάνουμε ένα ταξίδι στ’ αστέρια

Με τα χέρια ανοιχτά να πετάξουμε

Και στον έβδομο ουρανό να φτάσουμε,

Χτυπώντας τις φτερούγες μας σαν τα περιστέρια.

Let’s fly away to cloud nine,

Where worries are left behind

And the future seems so promising

For we would be way up high!

Σ’ άλλη διάσταση θε ν’ ανεβούμε

Εσύ και γω με την ελπίδα οδηγό μας,

Μ’ αγάπη στη καρδιά θα προχωρήσουμε

Για το καλύτερο αύριο που θα ναι όλο δικό μας!

Marialena © 09/04/2005

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ξύπνα καρδιά μου, ξύπνησε
και βγες από τη λήθη,
που σ' είχε βάλει ο χιονιάς
σ' ένα άλλο παραμύθι.

Ξύπνα και κοίτα γύρω σου τη φύση να ανθίζει,
έτσι και συ σιγά-σιγά
άνοιξ' τα φυλλοκάρδια σου
ο ήλιος να σ' αγγίξει.

Ξύπνα καρδούλα μου γλυκειά
ν' αφήσεις τη συνήθεια
του να φοβάσαι τη σκιά
κι αφέσου στην αλήθεια...

*Επειδή η ζωή δεν είναι μόνο πόνος, άντε να βάλουμε λίγη χαρά και αισιοδοξία, για να πάρουμε τα πάνω μας! Αϊντε! Μ.

Farewell to an Angel!

Κοιτάζω το χαρτί κι αναρωτιέμαι, τι έφταιξε με μας και τα χαλάσαμε.
Που ήτανε το χάος μας κρυμμένο όταν στο τέλος της αγάπης φτάσαμε!

Κοιτάζω στη ψυχή και αναπολώ όταν ο Ίμερος μας χτύπησε την πόρτα
Τότε που έδειχναν τα πράγματα ωραία, ίσως πιο ρόδινα απ ότι μοιάζουν τώρα!

Κοιτάζω το φεγγάρι και κρατιέμαι να πάρω το τηλέφωνο να επικοινωνήσω,
Για να σου πω ότι μου λειψες τρελά και με φιλιά αγάπη μου, να σε γυρίσω πίσω.

Θυμάμαι τ’ άγγιγμά σου να ξυπνά πόθους ανείπωτους, κρυφούς μες το κορμί μου,
Τα λόγια σου να με μεθούν γλυκά όταν αντάμωναν βαθιά στη λογική μου.

Θυμάμαι και το τέλος μας πικρό, πόσο άδικο κι αστείο θα μας έμελλε
να παίζουμε με την μοίρα μας κρυφτό, πριν πούμε το αντίο που μας έπρεπε!

Farewell my angel of darkness, farewell, and for the rest of your life I wish you well!