ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ 2003 - 2005

Στο μονοπάτι που χαράξαμε μαζί
τώρα θα στέκω να βαδίζω μόνη,
το δισάκι μου στον ώμο θα βαστώ
γεμάτο όνειρα με μένα στο τιμόνι

Δυό χρόνια πότε περάσαν ρωτώ και αναρωτιέμαι
σαν το νεράκι κύλησαν και τα χοντρά χαλίκια
που πόνο αφήνουν στη ψυχή
αλλά και τόση γλύκα

Ήρθα σαν στρείδι στην ακτή σαν τριπλοκλειδωμένο
που έστεκε μια ζωή στο κύμα αφημένο
Μα άνοιξε η κλειδαριά και βγήκα απορημένο
να ψάχνω τα κομμάτια μου κι όμως να υπομένω

Πολλές αλήθειες ζήσαμε, το γέλιο και το δάκρυ
πότισαν τη ψυχούλα μας κάθε βραδιά Τετάρτης
μαζί στα τόσα βάσανα που τρωγαν τη χαρά μας
και νιώσαμε για όλους μας αγάπη στη καρδιά μας

Καφέ Σχολειό σε χαιρετώ με γέλιο και με δάκρυ
και με ελπίδα πως ξανά θα ανταμωθούμε πάλι
Γειά σας και σεις δασκάλοι μου, ευχαριστώ για όλα
για όσα εσείς μου δείξατε πως δεν υπάρχουν όρια!

(c) Μαριαλένα, 15-28/6/2005 Σαν απολογισμός...