...ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Όταν το δείλι σιμώνει δειλά, τότε είναι που μου λείπεις
Το γέλιο, το άρωμά σου, το χάδι και τα φιλιά σου,
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Όταν τα δάκρυα κυλούν βουβά και θολώνουν τη ματιά μου
Τότε είναι που μου λείπεις,
μέρα και νύχτα δίχως τελειωμό μια σκέψη προβάλει μονάχα
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Σαν τη βροχή που πέφτει αργά και νοτίζει τη θύμησή σου
Στο καθρέφτη του μυαλού μου που θολώνει όταν νιώθω
πόσο μου λείπεις!

Μου λείπεις χωρίς να το ξέρεις, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεσαι κάτι
Παρά μόνο η θλίψη στο βλέμμα και η σιωπή
Που λένε πολλά αν το προσέξεις και τότε θα καταλάβεις
Πόσο μου λείπεις!

© Μαριαλένα, μια φθινοπωρινή Κυριακή του Οκτώβρη, 9/10/2005