Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

Απουσίες II...

Χθες βράδυ καθώς πλησίαζε το δείλι,
σε αναζήτησα.
Απογύμνωσα τη ψυχή μου από κάθε τι περίσσιο
και αφέθηκα να σε καλώ κοντά μου.

Σου φώναξα με όλη μου τη δύναμη
χωρίς να αρθρώσω λέξη,
να ρθεις κοντά μου, να ρθεις εκεί
στης μοναξιάς μου το απέραντο μαρτύριο.

Μα συ δεν έφτασες ποτέ,
δεν ήλθες να με κάνεις να ησυχάσω,
δεν ήσουν κεί που σε ζητούσα απεγνωσμένα.
Απλά με άφησες να το παλεύω μόνη μου, το τίποτα.

Και γω υπέφερα μέσα σ' αυτό που ζούσα,
η νύχτα σίμωνε γοργά να με πλακώσει.
Μια ψυχή έστεκε μόνη της στο διάστημα
και συ δεν ήσουν πουθενά να με τυλίξεις.

(c) Μαριαλένα 06/06/2006 (ψυχή μου ευάλωτη, αποκαλύψου...)

3 σχόλια:

Marialena είπε...

Καλησπέρα μαγισσούλα! Άντεξες να αρνηθείς τα πάντα? Πόσο μακρύς είναι ο λαβύρινθος των σκέψεων, πόσο...

Serenity είπε...

Δεν έχω να πω κάτι.
Στη μοναξιά είχα πάρει κι εγώ διδακτορικό.
Ώρες-ώρες δεν παλεύεται το πράγμα.
So, Ι know how you feel.

Marialena είπε...

Δεν χρειάζεται πριγκίπησσα. Όμως έρχονται κάποιες ώρες που η μοναξιά φοράει τον πιο απαίσιο μανδύα της και τότε απειλεί να σε κατασπαράξει και δεν έχεις από πουθενά να κρυφτείς... Όλα μέσα στη ζωή είναι, αλλά, αλλά, αλλά...

σε φιλώ, Μ.