Ω φόβε, εσύ απόλυτε κυρίαρχε της λογικής
Παντοκράτορα των αισθήσεων,
Τι δύναμη πρέπει να έχεις μέσα σου
Για να ορίζεις τις τύχες των ανθρώπων!
Φοράς τον πάλλευκο μανδύα σου,
Αυτόν της εξαφάνισης της ύπαρξης
Και έρχεσαι απρόσκλητος
Μέσα στη ζωή μου, ω φόβε!
Πρόσωπο δεν έχεις ανθρώπινο
Μα η αύρα σου είναι παρούσα,
Σε κάθε ώρα, σε κάθε στιγμή
Που θα επικαλεστώ το φοβερό όνομά σου.
Ω, φόβε, εσύ σύντροφε ακάλεστε,
Δεν θέλω να σε καλωσορίσω,
Δεν σου ανήκω, δεν μου ανήκεις
Στη συγκατοίκηση που είναι παρά φύση.
Θέλω πολύ να μετοικήσεις σε άλλα σώματα
Αν είναι το καθήκον σου να κάνεις,
Άσε με ήσυχη, το τίμημα το πλήρωσα
Χρόνια πολλά που τη ζωή μου απολαμβάνεις.
© Μαριαλένα, 13/06/2006
Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006
Το σονέτο του φόβου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ομορφια σκετη. Η συγκατοικιση παρα φυση με σκοτωσε, κι ας ειναι λιγο υπερβατικο!
Καλησπέρα Δόκτωρ μου. Εχει άραγε ομορφιά ο φόβος ή ο τρόπος με τον οποίο εξέφρασα αυτές εδώ τις σκέψεις? Δε ξέρω να σου πω, προς το παρόν μόνο η σιωπή μου αρμόζει.
Δημοσίευση σχολίου