Τρίτη, Οκτωβρίου 30, 2007

Προχώρα!



Προχώρα, προχώρα σου είπανε
Να γίνεις άνθρωπος σωστός,
Της κοινωνίας ουραγός
Προχώρα!

Κρατώντας αλλουνού σειρά
Με μάτια μόνο σφαλιστά,
Προχώρα και μην ρωτάς πολλά
Στην ανηφόρα.

Κι αν κάπου εσύ θα απορείς
Αν το κλειδί ποτέ θα βρεις
Εκεί μακριά στην σκοτεινιά,
Νόημα δεν θα βγάζεις πια.

Προχώρα, προχώρα ολοταχώς
Μην χάσεις τον εμπρός τυφλό,
Που σ’ οδηγεί γονατιστός
Προς τον γκρεμό που στέκει εμπρός.


© Marialena, 16/10/2007

5 σχόλια:

Ταχυδρόμος! είπε...

Μα, ο δρόμος αυτός είνια δύσκολος
και μακρύς αλλά ποτέ ποτέ μην τον εγκαταλήψεις γιατί τον εαυτό σου ίσως να μισήσεις..

Την καλημέρα μου!

Marialena είπε...

Ταχυδρόμε καλημέρα! Αυτές οι επιλογές γίνονται όχι βάσει της ευκολίας αλλά βάσει της αποστολής που πιστεύει κανείς ότι έχει ερχόμενος σε αυτή τη ζωή.

Όντως, από ένα σημείο και μετά είναι μονόδρομος. Να σαι καλά, Μ.

panagiota είπε...

Προχώρα-προχώρα...Οι μονόδρομοι πάντα βγάζουν σε δρόμους διπλής κατεύθυνσης.
Και η ανηφόρα πάντα οδηγει στην κατηφόρα.Αλλά τα μάτια πρέπει να είναι ανοιχτά.Μόνο έτσι θα βρεθούν τα κλειδιά και τα νοήματα θα λάμψουν ξανά....

Marialena είπε...

Προχώρα, άραγε στην κόψη του ξυραφιού ή στην άκρη του γκρεμού?

Τι δίνει νόημα στη ζωή μας Παναγιώτα μου? Ο δρόμος που λιγότερο περπατήθηκε ή μια απέραντη πεδιάδα? Το ύψος ή το βάθος?

panagiota είπε...

Στην κόψη του ξυραφιού κάνουμε ανακωχή με τον πόνο.
Στην άκρη του γκρεμού μαθαίνουμε να ισορροπούμε!
Προσωπικά προτιμώ τον λιγότερο περπατημένο δρόμο.Είναι αργή και επίπονη η διάβαση του αλλά σιγουρεύουμε το κάθε επόμενο βήμα μας.Αποφεύγω τις ανοιχτές πεδιάδες,τις φοβάμαι μήπως και κρύβουν μια έρημο ή μια άγρια ζούγκλα πέρα απο το οπτικό μου πεδίο.
Και το ύψος και το βάθος κρατάνε φυλαγμένα μυστικά.Εξαρτάται απο το αν μάθαμε να είμαστε αλπινιστές ή δύτες,ή και τα δύο.Αν δεν γίναμε τίποτα απο αυτά ή θα γκρεμοτσακιστούμε ή θα πνιγούμε...