Εν απογνώσει

Πέρασε πάνω της σαν μια λευκή λωρίδα,
Γεμάτη όνειρα και αισθήματα κρυμμένα
Από αυτά τα δίχως μέλλον και ελπίδα,
Όμοια με εκείνα στο σεντούκι που φυλούσε.

Κι εκείνη ξύπνησε από ύπνο του δικαίου,
Δεν καταλάβαινε ακόμα τι συνέβη
Ίσως να ήταν του μυαλού αποκαΐδια
Ή μάλλον έπρεπε απόκρυφα να μείνουν.

Μα των ματιών της οι εικόνες διαλυόταν,
Καθώς τα είδωλα που ήξερε για οικεία
Στρέφονταν τώρα στην πλευρά του εφιάλτη,
Όσο κι αν ήλπιζε ότι απλά ονειρευόταν.

Μαγνήτης έγινε η σκέψη της η δόλια,
Δεν το μπορούσε να αποφύγει το μοιραίο
Μήτε που διάλεξε να ζήσει ξεχασμένη,
Ούτε που πίστευε ποτέ πως ήταν έτσι.

© Marialena, 16/10/2007