Το Ταξίδι

Image by http://blogs.suntimes.com

Κι έφτασε μια μέρα
που άφησες πιο πέρα
τα μπαγκάζια σου
κι ανέτοιμος από καιρό
όπως ήσουν,
περπάτησες με χέρια
κρεμασμένα
προς την έρημο.

Ξεμάκραινες ολοένα
και πιο πέρα, θυμάσαι,
καθώς τα βήματά σου
σε έφερναν
όλο και πιο κοντά,
μα ακόμα πιο μακριά
από τον στόχο σου.

Δίχως πυξίδα ή άλλο
σημάδι στον ορίζοντα
βάδιζες,
με πόδια να λυγούν
σε κάθε βήμα
μα όσο το κορμί σου
εγκατέλειπες,
τόσο γινόσουν σώμα
κι αίμα της ερήμου.

Marialena, 10/10/2007