Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007

Μοναξιά μου


Lonely, image by www.sptimesphotos.com

Μοναξιά μου,
Φόρεμα λευκό να βάλεις
Να έρθεις πάλι να με πάρεις,
Στ’ άλλου κόσμου τα κανάλια
Τα αφανέρωτα.

Μοναξιά μου,
Άτι αρχοντικό καβάλα
Πέρνα απ’ τα μισά ουράνια,
Φτάσε εκεί που σε προσμένω
Τα αξημέρωτα.

Μοναξιά μου,
Μη μου πεις ψέμα ή αλήθεια
Βγάλε μόνο από τα στήθια,
Τον καημό του έρωτά μου
Στον Αχέροντα.

Μοναξιά μου,
Κάνε μου μόνο μια χάρη
Πες του πάλι να προλάβει,
Ήλιος μου λαμπρός να γίνει
Εις τα πέρατα.

© Marialena, 07/10/2007

2 σχόλια:

panagiota είπε...

Μοναξιά?
Ψέμα και αλήθεια!
Φόβος και συνήθεια!

Κανε συνθήκη μαζί της και θα σε πάρει ο "λαμπρός ήλιος"ως τα πέρατα...χωρίς καημούς του έρωτα που στάζουν δάκρυα και πίκρες στον Αχέροντα....

Marialena είπε...

Μοναξιά... ένας μανδύας που σε τυλίγει για να αποφύγεις το αγιάζι, όταν τίποτε άλλο δεν μοιάζει να καλύπτει μια φοβισμένη καρδιά.

όλα μέσα στη ζωή είναι, όλα! και η μοναξιά και η συντροφικότητα, κομμάτια του εαυτού μας και τα δυο.