Ascent, image by www.blueroebuck.com
Τα φύλλα της καρδιάς μου άνοιξε,
Άνεμε
και φύσα δυνατά μέχρι να σπάσουν,
γιατί είναι η ζωή ένα σου θρόισμα
κι αλίμονο σε αυτούς
που θα το χάσουν.
Το αίμα στο κορμί κίνησε αέναα,
Δύναμη,
σε κάθε αναπνοή να ξεπηδάει,
μιας και ο δρόμος που
για μας χαράκτηκε κάποτε,
με χνάρια ματωμένα ξεκινάει.
Τα βλέφαρα κλειστά με Πίστη
κράτησε,
για όσα εξελίσσονται στο διάβα,
αφού τα μάτια της ψυχής
θα ανοίξουνε,
πυξίδα στα αβέβαια βήματά μας.
Marialena, 20/09/2007
Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2007
Ανέμου Δύναμη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
"Η ζωή ειν'ενα θρόισμα κι αλίμονο σε αυτούς που θα το χάσουν"
Αναρωτιέμαι αν πρέπει ν'αφήσω τον άνεμο να με διαλύσει και πάλι σε χίλια κομμάτια,μήπως και νιώσω ξανά το υπέρτατο νόημα της αδιάφορης υπαρξης μου,ακολουθώντας με ευλάβεια τα ματωμένα χνάρια που θα χαράξουν τον καινούριο δρόμο......
Παρομοίως αναρωτιέμαι κι εγώ Παναγιώτα μου... γιατί όσο αντιστεκόμαστε στο Θείο Σχέδιο, τόσο δεν εκπληρώνουμε το νόημα για το οποίο ήλθαμε στη γη με τη μορφή την ανθρώπινη!
Νομίζω πως τέτοιες συζητήσεις θα μπορούσαμε να κάνουμε για ώρες...
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου