Τι κι αν σε άγγιξα μια νύχτα σαν σε όνειρο
όταν επρόβαλες μπροστά μου απαστράπτων
κι έναν χορό μου χάρησες αξέχαστο
τα σώματά μας τυλιγμένα μες το μαύρο.
Τι κι αν σ' αγκάλιασα σφιχτά μέσα στα χέρια μου
για να μπορέσω να σε νιώσω πιο κοντά μου
κι ήλθε στιγμή που ένα χάδι σου με ζέστανε
ξυπνώντας τη χαρά μέσα στην άδολη καρδιά μου.
Τι κι αν χωρίσαμε με ένα φιλί στο μάγουλο
όταν με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου,
τη κάπα φόρεσες και ανέβηκες στο άλογο
και χάθηκες μακριά κυνηγώντας τη σκιά σου.
Marialena, 20/1/2008
Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008
Ο Μαύρος Καβαλλάρης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Μια ζωη για ερωτες και αγαπες θα μιλαμε...Τουλαχιστον στο τελος...ολο και κατι θα μεινει...Μπορει στις επομενες σχεσεις να φανουμε και να βγουμε πιο δυνατοι...
Αχ!!!!αγάπη,αγάπη,αγάπη......
@ Πρέζα TV: Με αφορμή το σχόλιό σου Νίκο μου, έγραψα ένα ποιήμα το οποίο θα δεις δημοσιευμένο λίγο αργότερα... Μιλάμε για αυτά που μας σημαδεύουν χωρίς να έχουμε ποτέ λαβωθεί, για ό,τι εκφράζεται μα δεν υπάρχει στη πραγματικότητα!
@ Παναγιώτα: μακάρι αυτά που γράφω να εκφράζουν αγάπη, ολοκληρωτικά και ανερυθρίαστα... αυτό θα ήταν το μεγαλύτερό μου επίτευγμα ως άνθρωπος! Φιλάκια.
Δημοσίευση σχολίου