Θέλω να ακούσω τη καρδιά σου να χτυπά,
στις πέντε το πρωί,
στα ξαφνικά,
σαν όνειρο μες του μυαλού τη ζάλη.
Θέλω να είμαι δίπλα σου εγώ
σαν άγγελος και όχι τιμωρός,
να σου χαϊδεύω τα μαλλιά μες το σκοτάδι
αποζητώντας την αγάπη σε ένα χάδι.
Θέλω να πάρεις σάρκα και οστά,
να πάψεις να μην υπάρχεις πουθενά
παρά μονάχα σε αναμνήσεις και οράματα,
της φαντασίας μου πληγή μες τα μεσάνυχτα.
Marialena, 25/12/2007 (αγάπη μου...)
Παρασκευή, Ιανουαρίου 11, 2008
Πέντε το πρωί
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Τα θέλω μας (τα συναισθηματικά) είναι συνήθως σπαρακτικά... αυτό όμως έχει και μια δόση αισιοδοξίας :) Και πρέπει να είναι αισιόδοξος ο εραστής που ξέρει τουλάχιστον τι θέλει...
Καλή βδομάδα :)
Ανδρέα μου καλέ, εκείνην την ώρα μέσα στην ησυχία της νύχτας, είσαι μόνος με τον εαυτό σου και ό,τι λες βγαίνει από βαθιά μέσα σου γιατί όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία.
Ναι, όντως σπαραγμός είναι αυτό που βγαίνει από μέσα σου και προσπαθείς να τιθασεύσεις τις εικόνες του μυαλού σου που προβάλλουν ολοζώντανες! Σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου