Μη μου τους κύκλους τάραττε!

image by www.electoshot.com

Μη μου τους κύκλους τάραττε, σου λέω,
στα όρια της απόλυτης μη ύπαρξης ευρίσκομαι
και τούτο γιατί ουδέν θε να ανατρέψει τις βολές μου.

Τι και αν ο κόσμος αδιάκοπα γυρίζει,
οι εποχές θα εναλλάσονται ως έχουν στην υδρόγειο ,
εγώ διαλέγω να ευρίσκομαι σε λήθαργο, αυτονόητο και αυτάρεσκο.

Αν θα μπορούσα να αφήσω κατά μέρους το σκοτάδι μου,
τότε θα έβλεπα ξανά με άλλα μάτια,
μα αν ποτέ θελήσω να αφεθώ, τότε οι κύκλοι θα διαρραγούν συνάμα.

Μη μου τους κύκλους τάραττε, σου λέω,
όχι για κάποιον άλλο λόγο μην το πράξεις αλλά,
γιατί χωρίς τους κύκλους μου δεν ξέρω αν υπάρχω.

(c) Marialena, 27/10/2006 (μια αλληγορία για του μυαλού τα μυθεύματα)

Κι έπειτα

Απάνεμα λιμάνια, φουρτουνιασμένες θάλασσες,
αέρηδες που κύματα σηκώνουνε ψηλά
κι έπειτα, έρχεται η νηνεμία.

Στροβιλισμός του αέρα στην άμμο της ερήμου,
χάνεις το προορισμό σου άξαφνα
κι έπειτα, μια νέα πορεία χαράζεις.

Σκοτάδι καταμεσής της μέρας,
έκλειψη ολική του ηλίου, πανικός
κι έπειτα, το φως πάλι επιστρέφει.

Και στέκεσαι εκεί θεατής μιας αόρατης παράστασης,
στο θέατρο του παραλόγου του νου σου
κι έπειτα, αδειάζει το σύμπαν με μιας.

Και αναρωτιέσαι τι να ναι αυτό που τη ζωή σου γεμίζει,
με όμορφα ψέμματα και πικρές αλήθειες
κι έπειτα, τι είναι αυτό που στο τέλος μετράει.

(c) Marialena, 25/10/2006

Μικρό πουλί τ' αηδόνι

Σ' ένα κλαρί, ένα πουλί μονάχο κελαηδάει,
είναι πρωϊ, πολύ πρωϊ, και κείνο ξαγρυπνάει.

Σ' ένα κλαρί, μικρό πουλί, κάθεται όλη μέρα,
είναι το αηδόνι που φωνή γεμίζει τον αέρα.

Για ποιόν λαλείς αηδόνι μου, ολημερίς στον κάμπο,
πες μου το σε παρακαλώ, γιατί θε να το μάθω.

Αγάπησα με μια ματιά του βασιλιά την κόρη
κι εκείνη σαν με άκουσε έγινε ξεροβόρι.

Και γω από τότε τραγουδώ τον πόνο της καρδιάς μου,
γυρεύοντας τηνε παντού, όπου θωρεί η ματιά μου.

(c) Marialena, 20/10/2006 (εμπνευσμένη από τη λαϊκή μας παράδοση)

Επαφίεμαι

Στα χέρια σου επαφίεμαι Θεέ και Κύριε των Δυνάμεων
σα εκ των σων σου είμαι, πνοή απ' την πνοή Σου.

Με έφερες στον κόσμο τούτο ως όν έλλογο και σ' έχασα,
αναζητώντας να ξεφύγω από από της φύσης μου τα όρια.

Και βολοδέρνω έκτοτε σε τόπους ανίερους, σκοτεινούς και αφιλόξενους,
ψάχνοντας να βρω αυτό που τάχα θα με κάνει ευτυχισμένη.

Και Συ Κύριε της ευσπλαχνίας, μ' αφήνεις να τριγυρνώ
έτσι μονάχη, να υποφέρω μες τις σκέψεις μου, γιατί Εσύ ξέρεις!

Στέκεις εκεί, φάρος ακλόνητος της ύπαρξης του Κόσμου
και περιμένεις να στρέψω τη ματιά μου προς Εσέ και να σ' αντικρύσω.

Και τότε ο Φάρος του φωτός θα λάμψει εμπρός μου, ολόφωτος,
με φως γλυκύτερο της ίδιας της ζωής και τότε θα ξέρω ό,τι ξέρεις και Εσύ, Κύριε!

(c) Μαριαλένα, 11/10/2006

Νυχτερινή Οπτασία

photo by Webshots.com

Πανέμορφη Θεά, νύμφη εσύ του Απροσδιορίστου,
φανερώσου.
Βγάλε από πάνω σου το προπέτασμα της Νύχτας,
στρέψου στη Σελήνη και αποκαλύψου!

Το πως θα φαίνεσαι στα μάτια των απαίδευτων,
ίσως και να μην σ' αφορά, μην σε τρομάζει.
Φέρε εσύ κάτι απ' την ουράνια σου αύρα
και αυτή θα φέγγει σαν το διάβα σου θα πάρεις.

Αν θες να μείνεις Οπτασία, μην αλλάξεις,
μονάχα πέρασε μες τη νυχτιά απ' το δάσος.
Όλα τα πλάσματα θα στέκουνε σε αγρύπνια,
σαν τη μορφή σου θα αναμένουν να αντικρύσουν.

(c) Marialena, 06/10/2006 (καθώς η νύχτα σίμωσε ξανά...)

Και πάλι

Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
πόρτα που διάβηκες και έκλεισε πίσω,
ανείπωτες λέξεις, μικρά μυστικά,
όλη η ζωή σε ένα στίχο.

Κοιτάζω απλανής το κενό μου
κάτι μου λέει να το αφήσω,
κοιμήσου εσύ φθονερό μου,
εγώ έχω τη ζωή μου να ζήσω!

Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
μικρά μυστικά, μεγάλες αλήθειες,
της πόρτας μου κρούουν το ρόπτρο,
άραγε που είναι ο Κανένας να ανοίξει?


photo by Dan Heller.com

(c) Marialena, 02/10/2006

Εξομολογήσεις

Πάνω που η πόλη κοιμήθηκε,
πάνω που το πέπλο της μοναξιάς σου σε καλεί
να σε σκεπάσει και πάλι,
δραπετεύεις με ένα άλμα προς το άγνωστο.

Φώτα πορείας ανάβεις, προβολείς,
ψάχνοντας να απαγγιάσεις στο πουθενά
και να ησυχάσει η ψυχή σου,
εις μάτην.

Ανθρώπινη φιγούρα διακρίνεις στο βάθος,
σκυμμένη με το κεφάλι προς τα κάτω.
Τολμάς να πλησιάσεις πιο κοντά
δίχως να κάνεις τη βόλτα του Θανάτου.

Θέλεις να ανοίξεις τη καρδιά σου και το κάνεις
χωρίς προσποίηση, χωρίς κουβέντες άδειες,
μιλάς σε ξένο, σε ψυχή που δεν γνωρίζεις
μα κατά βάθος όλα φαίνονται σωστά εδώ και τώρα.

Σ'ευχαριστώ του λες απλά και ταπεινά
καθώς τα βάθη της καρδιάς ανακουφίζεις,
σ'ευχαριστώ που βρέθηκες σιμά
όταν σε είχα την πιότερη ανάγκη.

Και κείνος άξαφνα χαμογελά, σε κοιτά
και λέει μοναχά δύο κουβέντες.
Ήταν γραφτό να έλθεις να με βρεις
και γω να μοιραστώ τα βάσανά σου.

Ανάβεις πάλι των ματιών τους προβολείς,
φεύγεις, στη μοναξιά σου επιστρέφεις,
μα ξέρεις πως αυτό ήθελες να γίνει
μια νύχτα σκοτεινά απελπισμένη.

(c) Μαριαλένα, 29/09/2006 (αφιερωμένο σε όσους μέσα από τις λέξεις, βλέπουν τον άνθρωπο)

ΑΠΡΟΟΠΤΑ

picture: The twilight goddess

Παράξενα της νιότης χρώματα κι αρώματα,
παράξενα καραδοκούν μπροστά μου
καθώς η πλάση έβαλε το πορφυρό της φόρεμα
κι εχάθηκαν τα πάντα απ' τη ματιά μου.

Αλλιώτικες οι μουσικές που παίζουνε
ηχούν κι ας η σιωπή μόνο κραυγάζει
στα κύματα του νου απλά σκορπίζονται,
εκεί που η φαντασία οργιάζει.

(c) Marialena, 28/09/2006

Το Γιατί

Θα μπορούσα να ντύσω τη μέρα με χίλια χρώματα,
ίσως και να φορέσω ένα φωτεινό χαμόγελο
για να την υποδεχτώ.

Θα μπορούσα...

Να φορέσω στη πλάση πολύχρωμες κορδέλες,
και όμορφα τραγούδια να συνθέτουν
της μελωδίας μου το μοναδικό της τέμπο.

Θα μπορούσα...

Να λάμπουν τα μάτια μου από τη χαρά της ζωής
μονάχα να φανταστείς,
καθώς ο καθρέπτης αντανακλά το είδωλό μου.

Θα μπορούσα...

Μα εγώ διαλέγω να αφήσω τα στολίδια παραπέρα,
άλλη είναι η ώρα που θα ρθουν να ζωντανέψουν,
έτσι το διάλεξα και έτσι θα το κάνω.

Για τώρα μοναχά μια λέξη υπάρχει "Το Γιατί?"
παντού και πάντα, εντυπωμένο στη ψυχή μου
αυτό ζητάω και σ'αυτό θα επιμείνω.

(c) Μαριαλένα, 26/09/2006 (γιατί απλά δεν υπάρχει γιατί...)

Απόψε...

Απόψε θα σε νιώσω εδώ κοντά μου,
ανάσα μου εσύ, παρηγοριά μου
και μια φορά ακόμα θα κρατήσω,
τα μάτια ανοιχτά, να σε κοιμήσω.

Απόψε θα σε πάρω αγκαλιά μου,
ανάσα μου εσύ, παρηγοριά μου
και τα μαλλιά σου απαλά θε να χαϊδεύω,
καθώς λογάκια τρυφερά θα σου προφέρω.

Απόψε δεν θα σκέφτομαι το αύριο,
αυτό το άγνωστο, το τόσο άγριο,
μα θα μετράει το κάθε μας λεπτό για δύο,
σαν να μην τέλειωσε το κάθε τι μ΄ ένα αντίο.

Απόψε θα σε βλέπω στο κρεβάτι μου,
αγάπη μου, μωρό μου και γινάτι μου
και θα νομίζω πως έτσι φέγγουνε τα άστερια,
όταν θα σε κρατώ τρυφερά στα δυό μου χέρια.

(c) Marialena, 23/09/2006

Δεν θέλησα να μ' αγαπάς

Δεν θέλησα να μ'αγαπάς,
καπνούς φωτιάς σου άναβα
για να μεριάσεις στη γωνιά
και πίσω μου να φύγεις.

Δεν θέλησα να εμπλακώ,
στου παραλόγου το σκοπό,
μα έλα που δεν άντεξα καιρό,
την τρέλλα να αγγίξω.

Δεν θέλησα να σου δωθώ,
ό,τι και αν έκανες γι' αυτό
πικρό παιχνίδι σαν κρυφτό,
έπαιζα με το μέσα μου.

Δεν θέλησα να μ' αγαπάς,
μικρέ υπέροχε φονιά,
για να μπορώ να αντισταθώ
σε αυτό που μου συνέβαινε.


picture by www.queenofwords.com

Δεν θέλησα να σου κρυφτώ,
βγήκα μπροστά στο μακελειό
και τώρα ήλθε η σειρά,
το αίμα να πάρεις πίσω.

Και γύρισα γονυπετής,
σε προκαλούσα να αμυνθείς
και της αγάπης τη πνοή
με μαχαιριά να σβήσεις!

Και έπεσα έτσι στο κενό,
με έσπρωξες δίχως γυρισμό
και ας πίστευα για μια φορά,
πως η αγάπη υπερνικά.

(c) Marialena, 19/09/2006

Παιδί στη βροχή

Κοίτα πως η βροχή με έντυσε με πλουμιστές σταγόνες,
Κοίτα πετράδια λαμπερά, κοίταξε γοητεία,
Σαν περπατώ κι ακροβατώ στο βρόχινο τοπίο.

Κοίτα ξανάγινα παιδί, χωρίς σκοπό, χωρίς ντροπή,
Να τριγυρνώ μες τη βροχή, τα όνειρα να πιάσω.
Κοίτα, δεν είναι εκπληκτικό που τώρα πια κι εγώ μπορώ,
Χωρίς στολή, χωρίς μορφή, τη μάσκα να πετάξω!

Κοίταξε, έπιασε βροχή, φεύγω από δω, πάω εκεί,
Πάω μακριά και όπου βγει, εγώ μονάχη στη βροχή,
Τις χίμαιρες να πιάσω…

© Μαριαλένα, 18/09/2006

Η Πρώτη Βροχή

Σαν τις σταγόνες της Βροχής
Στο δέρμα μου επάνω,
Τόσο απαλές και άγουρες
Σε αισθάνομαι να αγγίζεις.

Σαν του Ουρανού τα δάκρυα
Που πέφτουνε στη γη,
πως πάντα απορώ που χάνονται
Μετά την επαφή.

Και σαν το Χώμα το στεγνό
Ζητώ να με δροσίσεις,
Με ένα φιλί, με μια σταλιά,
Τη μοναξιά να σβήσεις.

Μα η Βροχή δεν είν’ καημός
Δεν είναι μετερίζι,
Είναι μια ανάσα που ένιωσα,
Πριν η Αυγή ορίσει.

© Μαριαλένα, 17/09/2006 (στη πρώτη βροχή του φθινοπώρου σήμερα, αφιερωμένο!)

Ανόητη Καρδιά (Foolish Heart)

Ανόητη που ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
που πίστεψες πως με ένα του χάδι πάλι,
θα άναβε της αγάπης το προσάναμα.

Ανόητη και απτόητη για να πονέσεις,
ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
γιατί αυτό που έχεις μέσα σου το κρύβεις.

Δείξε επιτέλους τι σημαίνει ν' αγαπάς,
δείξε αυτό που από πάντοτε φυλούσες,
δείξτο και μάθε στη ζωή να περπατάς,
δίχως τα αγκάθια που πατάς να σε πονούνε.

Ανοήτη, μικρή και άπονη καρδιά,
δεν σου αξίζει να την νιώσεις την αγάπη,
όχι έτσι όπως το κεφάλι σου χτυπάς,
σαν αισθανθείς πως κάτι μέσα σου ριγούσε...

(c) Marialena, 14/09/2006 (γιατί η αγάπη πονάει και πάλι... μέχρι πότε?)

Dancer in the dark

Here I stand all by myself,
just like in a dream,
the dark has come for good,
in perfect awe of it all.

Seems I am becoming a dancer in the dark,
a creature of my own, a fantasy!

Here I find the way to the door,
that leads me back to where I started from.
The sights and sounds call out my name,
there's no-one to blame for the ecstacy!


Dancing In the Dark painting by Liesbeth Johnson

Here I lie, half conscious, half torn,
I am calling out for more, in a strange silence.
The sweet music that I hear has ceased to cry for love,
I have to look inside to find it.

Here I am again, in no man's land, in utopia.
I cross the Rubicon, I dive into deep,
I fall myself asleep, only to wake up next
dancing for the moon, a creature so unreal!

Seems I am becoming a dancer in the dark,
a creature of my own, a fantasy!

(c)Marialena, 07/09/2006 (here's one for the full moon rising high tonight)

Μητέρα Γη

Άνοιξε την αγκαλιά σου Μητέρα Γη,
μητέρα εσύ των Πάντων και δέξου με.

Παιδί από τα σπλάχνα σου γεννήθηκα
Μητέρα Γη, σε σένα θέλω να γυρίσω.

Μάνα, μητέρα, μανούλα δέξου με,
σαν κάτι που δεν έφυγε ποτέ από κοντά σου.

Άσε με να ριζώσω μέσα σου, άσε με να χαθώ,
εκεί που όλα ξεκίνησαν και όλα καταλήγουν.

(c) Marialena, 06/09/2006

Παράθυρο στον κόσμο

picture by Marialena, 2006

Μπρος στο κλειστό το παράθυρι στέκω βουβή,
τι ώρα να ναι και τι μέρα δεν με νοιάζει,
κοιτώ τον κόσμο να διαγράφεται μπροστά
και το παράθυρο κλειστό να με εμποδίζει.

Δεν είναι τίποτα να φτάσω την λαβή,
λίγο πιο πέρα δείχνει να ναι άλλο σύμπαν,
μα με βολεύει τούτη εδώ η μοναξιά,
γιατί νομίζω πως είναι ο κόσμος ο δικός μου.

Μα δεν αντέχω, κάποτε το προσπερνώ
και το ανοίγω για να μπει φρέσκος αέρας.
Όμορφα νιώθω, μα δεν ξέρω να χαρώ
για το μικρό μου αυτό άλμα παραπέρα.

Πέρασε η μέρα, έφτασε η νύχτα αυτή
και το παράθυρο ορθάνοικτο μου μοιάζει.
Ξημέρωσε, βγήκε ο ήλιος την αυγή
και γω με μιας κλείνω απέξω ό,τι αλλάζει.

Πανικοβλήθηκα, δεν ξέρω το γιατί,
έμαθα βλέπεις να κοιτάζω από μέσα,
και τώρα που βγήκα λίγο έξω στον Νοτιά
την αίσθηση τη δυνατή την ξεγελάω.

(c) Marialena, 05/09/2006

Tempest (καταιγίδα)

storm-rain-rainstorm-at-sea-seen-from-boat-returning-from-Turtle-Island-Zante-Greece-picture by JR

Παίρνεις μια βάρκα με κουπιά, ξανοίγεσαι και φεύγεις.
Όλα καλά θα πάνε λες, χωρίς γιατί να ξέρεις.

Κι έξαφνα, ο κεραυνός καραδοκεί και οι αστραπές βροντάνε.
Δεν το υπολόγισες αυτό, πίστευες πως ήταν ψέμα.

Κι όμως, σταγόνες της βροχής ήλθαν για να σε βρούνε.
Καταμεσής στο πέλαγο, σε μια βαρκούλα μόνος.

Κι ήσουν εκεί, κι ήσουν εσύ, που τον καιρό αψηφούσες.
Μες σ'ένα καρυδότσουφλο, πάλευες να επιπλεύσεις.

Ω, Θεέ μου, τι σου συνέβαινε και τι συνέπειες είχε!
Να ξερες πως θα ξέφευγες, απ' τη μανία της φύσης.

Και τότε παραδέχτηκες την εύθραυστή σου φύση,
καθώς βρεχόσουνα πολύ, απ' της βροχής τον όγκο.

Και η βροχή σε άφησε για λίγο να στεγνώσεις
και κάθιδρος να προσπαθείς εις την στεριά να φτάσεις.

(c) Marialena, 04/09/2006

Στο ξέφωτο

Έλα να με βρεις, εκεί στο ξέφωτο,
θα χω τη πλάτη μου στραμμένη, μα θα με καταλάβεις.
Τον ήλιο θα χω αντίκρυ μου να λάμπει
και να φωτίζει της ψυχής μου τα αδιόρατα.

Έλα να με βρεις, μετά από κόπο,
τον ίδιο πέρασα και γω για να ρθω εδώθε.
Άξιζε το περπάτημα στους πάγους,
στα βράχια η προσπάθεια να εξισορροπήσω.

Έλα να με βρεις, να γίνουμε ένα,
εσύ και γω, αδέλφια ίδιας μάνας.
Θα μαστε πλάσματα που ζούνε μονιασμένα
και της ζωής τις αγωνίες ξεπεράσαν...

(c) Marialena, 02/09/2006

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ IX "ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ"

Χθες βράδυ σ' ονειρεύτηκα πεντάμορφη
λίγο πριν φτάσω στου Μορφέα το βασίλειο,
γυμνή να κοίτεσαι σε ξέστρωτα σεντόνια,
με δέρμα ολόλευκο να λάμπεις στο σκοτάδι.

Ξάπλωσες μπρούμυτα, νωχελικά, το σώμα σου
κι ήμουν εκεί για να σ' αγγίξω μ' ένα χάδι,
τη πλάτη φίλησα και τα μαλλιά σου μέριασα
σαν την απίστευτη σαγήνη σου δεν χόρταινα.

Πόθος ασίγαστος πλημμύρισε το μέσα μου
ήθελα μόνο να σε κάνω να ξυπνήσεις,
όχι γιατί δεν ήσουν όμορφη στον ύπνο σου
αλλά γιατί ήθελα τον έρωτά μου να ποθήσεις.

(c) Marialena, 31/08/2006 (if I were a man at one reincarnation...)