ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ

Πες μου λοιπόν τι εφορούσες
Όταν σε είδα στο σκοτάδι,
Ήσουν θεριό ή τσαρλατάνος
Ή μήπως τίποτα απ΄ τα δύο?

Μα τι είναι αυτό που θες να μάθεις,
Τάχα η μάσκα σε ενδιαφέρει
Ή άλλο είν το ερωτημά σου
Και με ρωτάς το τι φορούσα?

Σε ερωτώ γιατί δεν ξέρω
Αν είναι αλήθεια ή και ψέμα,
Μάσκα αν φοράς και προσποιείσαι
Έναν αλλιώτικο εαυτό σου.

Ήμουν ντυμένος αρλεκίνος
Στολή λευκή με μαύρα τούλια,
Ένα καπέλο στο κεφάλι
Και βάψιμο στο πρόσωπό μου.

Είχα ένα δάκρυ κολλημένο
Πάνω μου στου ματιού την άκρη
Και ένα χαμόγελο βαμμένο
Κόκκινο σαν της φωτιάς το χρώμα.

Ήσουνα τότε ο εαυτός σου
ή μήπως κείνος ο αρλεκίνος
Που όσο πλατιά χαμογελούσε,
Τόσο βαθιά μελαγχολούσε?

Ήμουν σαν να βλεπα εμένα
Χωρίς το γνώριμο εαυτό μου
Μόνος εγώ μέσα στο πλήθος
Με μια στολή να με ορίζει…

Ήμουν τι ήμουν, δεν το ξέρω
Ένιωθα στη καρδιά μου λύπη
Που ένα ωραίο παραμύθι
Κάποτε έφτασε στο τέλος!

Μάσκα αν θέλεις για να ζήσεις
Τότε δεν τα χεις καταφέρει
Να βγεις γυμνός μες τα θηρία
Και κείνα ούτε να τα νοιάζει!

Άφησε πίσω τη στολή σου
Καθάρισε το πρόσωπό σου,
Τώρα οι Αποκριές τελειώνουν
Και η ζωή σου σε προσμένει!

© Μαριαλένα, 27/02/2006 (όταν οι μάσκες δεν αφορούν μόνο στις Απόκριες…)

Η Θυσία της Ιφιγένειας

- Γιατί πατέρα μου καλέ,
γιατί αυτήν την ώρα
με διάλεξες να έρθω εδώ,
μπροστά σ’ αυτά τα πλοία?

- Καλή μου Ιφιγένεια,
κόρη μου λατρεμένη,
ο Δίας μου το μήνυσε
το μήνυμα ετούτο,
για να αρχίσει λέει καλά
η εκστρατεία στην Τροία.

- Πατέρα μου συγχώρα με,
μα μες τους αντρειωμένους,
τι θέλω εγώ και βρίσκομαι,
μικρό κορίτσι πράμα?

- Παιδί μου ανυποψίαστο,
παιδί εσύ αθώο,
πατέρας σου κι αν ήμουνα,
πατέρας σου δε θα μαι…

- Γιατί πατέρα μου καλέ
πες μου τι σε βαραίνει?
Συμβαίνει τίποτα κακό,
Κάτι ν’ ανησυχήσω?

- Κόρη εσύ μονάκριβη,
απ’ όλες διαλεγμένη,
ο Χάρος σε εκάλεσε
να πας στον άλλο κόσμο.
Συγχώρα με παιδάκι μου,
Μα πρέπει να πεθάνεις!

- Πατέρα μου τι έκανα.
Ν’ αξίζω τέτοια τύχη?
Μόλις εχθές γεννήθηκα
Και τώρα εδώ θα σβήσω?
Αν είναι θέλημα Θεού
Έτσι λοιπόν ας γίνει!

- Σώπασε κόρη άμοιρη,
σώπα και δεν αντέχω,
να βλέπω τα ματάκια σου
να κλαιν απελπισμένα.
Η μοίρα σου το έγραψε,
κι εγώ αυτό θα πράξω.
Ξάπλωσε πάνω στο βωμό,
Σε λίγο θα κοιμάσαι!

- Αντίο κόσμε άδικε,
αντίο γονείς κι αδέλφια,
η ώρα τώρα έφτασε
να φύγω απ’ τη ζωή.
Στο έρεβος θα κατοικώ,
Ψυχή με δίχως σώμα,
Ανάθεμα το αίμα μου
Στα τόσα άλλων αθώων.
Κράτα πατέρα μου γερά
Και κάνε τη θυσία!

© Μαριαλένα, 22/02/2006 (εμπνευσμένη από την Ομήρου ιστορία και έπεται συνέχεια)

ΤΡΩΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Στη λογική του παραλόγου μου βαδίζω
Σάρκες & αίματα ξωπίσω μου ριγμένα
Μα ποια νομίζω θα ναι η τύχη μου στα ξένα,
Τα μονοπάτια τα τυφλά που περπατάω?

Αρχαία μνήματα αφήνω να στοιχειώνουνε
Την ηθική των αδυνάτων να προδίδουν
Ψυχές και σώματα να βλέπω να ανταμώνουνε
Σε μέρη ψεύτικα μες του μυαλού τα κύματα.

Κομμάτι που φυγε για να χαθεί στο άπειρο
Έτσι λοιπόν θα ανταμώσω τη ζωή μου
Εκεί που ο Θάνατος κάνει παζάρι άχαρο
Και θα πονάς που σε παρέσυρα μαζί μου.

Άδεια ψυχή, άδεια ζωή τι περιμένετε
Απ’ ένα κούφιο λάφυρο,
Οι στρατηλάτες έχουν φύγει προ πολλού
Και γω εμμένω να μην βλέπω την κατάντια μου.

© Marialena, 19/02/2006
(αν μπορούσα να εκφράσω με λόγια, τι νιώθω τον καιρό των αλλαγών…)

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΡΥΑΔΩΝ

Είδα σαν όραμα τις μυθικές Δρυάδες
να χορεύουν στο σεληνόφως
πατώντας ανάλαφρα στο φρέσκο χιόνι

Κοίταξα γύρω μου κι ήταν οι λευκές, ολόλευκες νιφάδες
που στροβιλίζονταν αέναα
καθώς χρωμάτιζαν τον ουρανό στο διάβα τους
και χάνονταν ξανά

Τοπίο ντυμένο στα χρώματα της νύχτας
γαλήνιος τόπος με λευκή φορεσιά
και τις Δρυάδες να χορεύουν στο σεληνόφως!

Νύμφες εσείς των Δασών, πλάσματα αιθέρια
πάρτε με μαζί σας
να γίνω φωτιά, αέρας ή νερό
κι απ' τη Γη να πετάξω ελεύθερη για πάντα,
σαν τις νιφάδες, σαν τις Δρυάδες!

(c) Marialena, 11/02/2006, (ένα βράδυ στο Δασικό Χωριό "Δρυάδες")

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!

Με ποια καρδιά, με ποια ψυχή θ’ αναζητήσω απ΄ την αρχή
Εκείνη την παραδοχή πως στην αγάπη χάσαμε?
Χτυπάω πόρτες στα τυφλά, γράφω μηνύματα τρελά
Μα τίποτα δεν άλλαξε.

Είσαι αλλού, πολύ μακριά για τώρα και παντοτινά,
Πως σ’ άφησα σπουργίτι μου,
Να φύγεις από μια αγκαλιά που σε κρατούσε τρυφερά
Και ύστερα σ’ αρνήθηκε?

Ήθελες μια καινούργια αρχή και εγώ φοβήθηκα πολύ
Ότι θα πόναγα ξανά σαν λίγο πριν, λίγο μετά,
Έφυγες τότε από μπρος και χάθηκε όλο μου το φως
Κι ας δάκρυζα στη σκέψη σου, ανάσα εσύ και ελπίδα μου.

Λεν η ζωή πως προχωρά, αφήνει πίσω τα παλιά
Μα έλα όμως που εγώ, όσο το σκέφτομαι θρηνώ
Και ήθελα μόνο μια φορά να σε ξανάνιωθα σιμά
Για να σου πω πως στη καρδιά, μίσος και πόνος δεν χωρά.

Βρήκες αλλού παρηγοριά απ’ τη δική μου απονιά
Και τώρα που σε έχασα κατάλαβα καλά,
Πως έστω κι αν ήτανε γραφτό να μην τα βρούμε εμείς οι δυο
Αν η καρδιά δεν συγχωρά, μένει μονάχη τελικά.

© Marialena, 02/02/2006

ΜΗΝΕΣ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ

Πέρασαν μήνες δεκατρείς
και συ δεν ήρθες να με βρεις
αγαπημένε μου!

Πήρα το πλοίο της γραμμής
μονάχη εγώ μα ευτυχής
και χάθηκα στο πέλαγο!

Πήγα σε μέρη μακρινά,
μα με τον νόστο στην καρδιά
τη θάλασσα αψήφισα!

Γύρισα πίσω εδώ ξανά
κι η θύμησή σου στα κλεφτά
να έρχεται στη μνήμη μου!

Μα τώρα πια είμαι καλά
κι ας συγκινούμαι στα κρυφά
για όλα αυτά που ζήσαμε!

Πέρασαν μήνες δεκατρείς
και μεις, αγάπη μου, εμείς
άλλους δρόμους τραβήξαμε!

(c) Μαριαλένα, 27/01/2005

ΣΑΝ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Έξω χιονίζει, η νύχτα πέφτει

τα πάντα ντύνονται λευκά,

μες το σκοτάδι κάτι αχνοφέγγει

είναι η Σελήνη εκεί ψηλά.

Έξω χιονίζει, η πλάση λάμπει

μες τη καινούργια της φορεσιά,

το χιόνι πέφτει, τη γη αλλάζει,

άσπρο και μαύρο σαν ζωγραφιά.

Έξω χιονίζει κι έφεξε μόλις,

η πόλη ξύπνησε ξανά,

τη σιγαλιά της θα την ξεχάσει,

μες τον χιονιά σαν περπατά.

Έξω χιονίζει, κάνει και κρύο,

ντύνομαι, φεύγω για δουλειά,

παιδί θε να μουν έστω για λίγο,

να ξαναπαίξω στην παγωνιά.

(c) Marialena, 25/01/2006

ΑΧΤΙΔΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Ο κόσμος όλος μια κουκίδα
στον Γαλαξία των οικτηρμών
και Συ ψυχή μου σαν μια αχτίδα
που αχνοφέγγει στο Χάος μπρος.

Βροχή σταλάζει στο πρόσωπό μου,
δάκρυα θα ναι κάποιου Θεού,
το βλέμμα στρέφω στον ουρανό μου
νιώθοντας μέσα μου πως είσαι παντού.

Και συνεχίζω να περπατάω
εκεί μονάχη στη σιγαλιά
και την αχτίδα ν' αναζητάω
που θα προβάλλει κάπου μακρυά.

(c) Marialena, 18/01/2006

Στην Εποχή των Παγετώνων

Εξόκοσμα, απόκοσμα, παράτολμα και ελλειπτικά
Σε νιώθω, σ’ αφουκράζομαι και ανακαλύπτω
Τους χτύπους της καρδιάς σου, τις κραυγές που πνίγονται στο χάος
Και θέλω να σου φωνάξω, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου φωνάξω:

Έλα στο Φως, έλα μαζί να περπατήσουμε σε άλλα μονοπάτια
Μακριά απ’ τις Συμπληγάδες που σε συνθλίβουν, τα όρνια που ορέγονται τη σάρκα σου,
Μακριά απ΄ τα βάραθρα που ακροβατείς, μακριά απ’ τα ρεύματα που σε παγώνουν.
Έλα λοιπόν, βούτα στ’ άπειρο και βγες από την άλλη. Χάος και κει, μα δεν πειράζει.

Πληκτρολογείς τον πόνο σου στο Δίκτυο και λες πως με χρειάζεσαι. Εμένα, εσένα, όλους!
Τι έχουμε τη ζωή μας, ένα τίποτα, ένα κουρέλι πεταμένο στον ακάλυπτο.
Τόλμα να πεθάνεις αν δεν σ’ αρέσει, ποιος σε εμποδίζει, αλλιώς ζήσε τη γαμημένη τη ζωούλα σου. Μια φορά θα ζήσουμε, μια φορά ας τολμήσουμε, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!

Λες κι άμα είμαστε καλά μες τη μιζέρια μας, θα ξεχαστούμε, θ’ αγνοηθούμε.
«Υπάρχω, τ’ ακούς, υπάρχω» φωνάζεις και παθαίνεις για να το αποδειξεις.
Σ΄ εμένα, σ’ εσένα, σ’ όλους. Το ξέρω το παιχνίδι, το παίζω καλά για χρόνια.
Μα το βαρέθηκα, μα το σιχάθηκα κι ας απορώ τι θα απογίνω δίχως βαρβάρους.

Όμως είμαι ΕΔΩ, παρούσα μα και απούσα απ’ τα παιχνίδια της παραφροσύνης μου.
Πουτάνα ζωή δεν σου χαρίζομαι, δεν σου αφήνομαι να μ’ αφανίσεις.
Θα στέκομαι βουβή μέσα στο πλήθος, ένα τίποτα μα κι ένα κάτι,
Ν’ αντιστέκομαι, να ονειρεύομαι και όσο ζήσω, θα το γλεντήσω, κι όπου με βγάλει.

© Μαριαλένα, 17/01/2006, για όλους όσους βαδίζουν σε δύσβατα μονοπάτια, hold on!

@>------- Μαύρος Γάτος -------<@ Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή: Αφιερωμένο στην Μαριαλένα...

http://mavrosgatos.blogspot.com/2006/01/blog-post_13.html

Daydreaming!

As I look into your eyes I see heaven in disguise,
I feel the emptiness inside & I wonder.

As I watch you walk on by, I just stare to see you smile
or nod for a little while & I wonder.

As I drive at the highway, I get lost into the night
hoping that you are by my side & I wonder.

I wonder if you even know I'm there,
if you know that I care & I want you.

(c) Marialena, 10/01/2005 while the day was turning into the night

Wishing Upon The Stars!

Μικρό φεγγάρι, Μεγάλη Άρκτο,
Πλειάδες, Πούλια & Αυγερινό,
έκκληση κάνω, ρίξτε το φώς σας
σ' αυτό το κόσμο τον σκοτεινό.

Στείλτε τη λάμψη σας στης Γης τα μέρη
ή ένα άστρο σαν οδηγό,
να βλέπω γύρω μου όσο θα ψάχνω
το της ψυχής άλλο μισό.

Χωρίς εσάς καλά μου αστέρια
ο ουρανός μου είναι λειψός,
και θέλω αντάμα να σας μαζεύω
να 'χω παρέα σαν σας κοιτώ.

Πείτε και σ' όλο τον Γαλαξία
αυτό που χρόνια αναζητώ,
αν είν' της Μοίρας να είμαι μόνη,
ή θ' άλλαξει κάποτ' αυτό.

Φύγετε τώρα, γυρίστε πίσω
μες το στερέωμα των πλανητών,
μα μην ξεχάστε πως κάποιο πλάσμα
μένει στη Γη μ' έναν σκοπό...

(c) Marialena, 29/12/2005 (in the wee hours, the inspiration was doubled!)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ IV Ή "ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ"

Είδ' ένα όνειρο εχθές το βράδυ
πως τάχα πλάι ήσουν εσύ
κ' έκανα έτσι για να σε πιάσω,
μα είχες φύγει σαν μια πνοή.

Είδ' ένα όνειρο πως σε φιλούσα
κ' άγγιζα πάλι ζεστό κορμί,
πόντο τον πόντο σε ψιλαφούσα
για να ξυπνήσω την ηδονή.

Είδ' ένα όνειρ βαθιά στη νύχτα
που η φαντασία στήνει χορό
πως δίπλα ήμασταν στ' ίδιο κρεβάτι
κ' είχα ανάγκη να σου το πώ.

Είδ' ένα όνειρο πως με κρατούσες
στην αγκαλιά σου για μια στιγμή
και λόγια αγάπης μου τραγουδούσες,
καθώς τα σώματα σμίγαν μαζί.

Κι ύστερα ήθελα κει να μείνω,
να σταματήσω κάθε λεπτό
που θα περνούσε χωρίς να σ' έχω,
να σ' αγαπάω, να σε ποθώ.

Μα τ' όνειρό μου κράτησε λίγο,
τόσο όσο έφτανε να σε ζητώ,
πλευρό ν' αλλάξω, μάτια ν' ανοίξω
πάει, τελειώνει και τ' όνειρο αυτό...

(c) Marialena, 29/12/2005 (λίγο πριν τη καινούργια χρονιά)

"...ΚΑΠΟΤΕ"

Κάποτε, ήθελα να πιάσω τ' αστέρια
με τα χέρια γυμνά, μα δεν έφτανα!

Κάποτε, γύρευα να βρω την αγάπη
μα την κάθε φορά, άδεια έμενα!

Κάποτε, έφτιαχνα παλάτια στην άμμο
και το κύμα με μιας, μου τα χάλαγε!

Κάποτε, έψαχνα μες το κάθε σου βλέμμα,
μα ήταν μόνο ένα ψέμα που με τύλιγε!

Κάποτε, θέλω τη ζωή να ορίζω,
στην αγάπη ν' ελπίζω και να νιώθω χαρά!

Κάποτε, θα ρθει η ώρα εκείνη,
που τα όνειρα όλα θ' αποκτήσουν πνοή!

Κάποτε, που το πριν και το τώρα,
το μετά σ' ένα όλα, θα σημαίνουν πολλά...

(c) Marialena, 07/12/2005, καθώς μια ακόμη χρονιά τελειώνει...

Οι περιπέτειες του Γατόπαρδου!

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα δάσος κοντινό,
Σ’ ένα ξέφωτο μικρό ζούσε ο Γατόπαρδος!

Είχε νύχια κοφτερά, μια μακριά ουρά,
Δυο ματάκια αστραφτερά και γελούσε δυνατά.

Τραγουδούσε όμορφα κι έπαιζε συνέχεια,
Έτρεχε στη ρεματιά και στα γύρω τα βουνά.

Ήτανε πολύ μικρός σαν ο λύκος ο κακός
Έφτασε μες τη φωλιά κι έφαγε τ’ άλλα μικρά.

Έμεινε λοιπόν αυτός γάτος ο μοναδικός
Που μεγάλωσε σιμά συντροφιά με τα πουλιά

Έμαθε να κελαϊδά, να χορεύει, να πετά
Και πολύ πολύ μετά να ακούει τη καρδιά.

Ήταν γάτος ζωηρός ο μικρός Γατόπαρδος
Κι αποφάσισε γοργά ν’ αναζητήσει τη χαρά.

Πέταξε με τα πουλιά σε μέρη τόσο μακρινά,
Που ανθρώπου νους δε βάνει μα πέρα ως πέρα αληθινά!

Είδε πόλεις και χωριά ως της γης τα πέρατα,
Έφτασε πολύ ψηλά μα απάντηση καμιά!

Γύρισε λοιπόν ξανά στης κουφάλας τη φωλιά,
Έγειρε στη ζεστασιά και κοιμήθηκε βαθιά.

Ονειρεύτηκε λοιπόν έναν άλλον εαυτό,
Τον Γατόπαρδο αυτό κάπως διαφορετικό.

Μα δεν είχε νόημα να κοιτάζει ξέχωρα,
Γιατί μέσα εκεί βαθιά εκρυβόταν η χαρά.

Ξύπνησε το πρωινό, βγήκε έξω στο βουνό,
Κοίταξε γύρω ξανά και εμφανίστηκε η χαρά!

Χαμογέλασε με μιας στη δική του τη χαρά,
Που τον πήρε αγκαλιά και τον φίλησε γλυκά.

Και ο γάτος ο τρελός έγινε τότε σοφός
Κι ήξερε πως τώρα πια δεν φοβόταν τίποτα!

© Marialena, 11/11/2005 (γράφοντας ένα παιδικό παραμύθι για όλα τα παιδιά στην καρδιά)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ

Μια κραυγή στο σκοτάδι, μια ανάσα, ένα χάδι και το πρώτο φιλί,
Ένα βλέμμα χαμένο στα κλεφτά περιμένω να μου στείλεις εσύ.

Δυο ματιές που ανταμώνουν στα ρυάκια του χρόνου κι ύστερα ξεγλυστρούν
Στο δικό τους το αύριο, τόσο μόνο και άγριο ψάχνουν ν’ αντισταθούν.

Δυο καρδιές που χτυπούνε και κρυφά προσδοκούνε να γεμίσουν φωτιά,
Χαρά, γέλιο και δάκρυ, μα και τ’ ονείρου την άκρη σαν να ήταν παιδιά.

Δυο ψυχές, ένα σώμα, ένα όραμα ακόμα για να πάμε μπροστά
Με της ψυχής τα ταξίδια, σαν εκείνα τα ίδια που μας δίνουν φτερά.

Μια κραυγή στο σκοτάδι, μια ανάσα, ένα χάδι και το πρώτο φιλί,
Ένα βλέμμα που λέει, ένα δάκρυ που καίει, προτού φανείς εσύ.

© Marialena, 31/10/2005, (εμπνευσμένη από την ευτυχία δύο ανθρώπων)

SEASONS CHANGE

Φθινοπώριασε πάλι & εδώ είναι όλα ίδια
σαν της ζωής τα ταξίδια που δεν γίναν ποτέ
& γω ψάχνω για να βρω της ζωής μου το κάτι
κάτω απ' τ' άδειο κρεββάτι το γεμάτο σιωπές

Φθινοπώριασε έξω & άρχισα να κρυώνω - ίσως
& να το μετανιώνω που μαι μόνη ξανά,
μα γυρίζω το βλέμμα μακρυά απ' την αλήθεια
θα ναι λέω η συνήθεια που τα σκέφτομαι αυτά

Φθινοπώριασε φέτος & ο χρόνος κυλάει
σαν ποτάμι που ρέει στου βουνού τις πλαγιές,
ίσως μοιάζει με δάκρυα που τον πόνο απαλύνουν
& αφήνουν ξωπίσω αμαρτίες παλιές

Φθινοπώριασε Θέε μου & οι μέρες μικραίνουν
το σκοτάδι όμως φέρνουν στη μικρή μου ψυχή,
λυχνοστάτη θε να χω τη δική σου αγάπη
φωτεινό μονοπάτι στης εποχής την αλλαγή.

(c) Μαριαλένα 09/10/05

...ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Όταν το δείλι σιμώνει δειλά, τότε είναι που μου λείπεις
Το γέλιο, το άρωμά σου, το χάδι και τα φιλιά σου,
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Όταν τα δάκρυα κυλούν βουβά και θολώνουν τη ματιά μου
Τότε είναι που μου λείπεις,
μέρα και νύχτα δίχως τελειωμό μια σκέψη προβάλει μονάχα
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Σαν τη βροχή που πέφτει αργά και νοτίζει τη θύμησή σου
Στο καθρέφτη του μυαλού μου που θολώνει όταν νιώθω
πόσο μου λείπεις!

Μου λείπεις χωρίς να το ξέρεις, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεσαι κάτι
Παρά μόνο η θλίψη στο βλέμμα και η σιωπή
Που λένε πολλά αν το προσέξεις και τότε θα καταλάβεις
Πόσο μου λείπεις!

© Μαριαλένα, μια φθινοπωρινή Κυριακή του Οκτώβρη, 9/10/2005

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ!

ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ,
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΗ ΣΚΥΛΛΑ & ΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ,
ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ!
ΙΔΙΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ
ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ,
ΧΑΜΕΝΟΣ ΜΕΣ' ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙΑ,
ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΑ & ΨΕΥΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΜΟΙΖΑΝ ΑΣΤΕΙΑ.
ΠΗΓΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΕΙ ΚΟΝΤΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΑΘΩ,
ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ!

ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΑΛΛΟΥ ΜΕΣ' ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ,
ΕΛΕΓΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΡΕΛΛΑ-ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ,
ΠΩΣ ΤΑΧΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΑΝΕ ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΟΝΑΧΑ ΗΘΕΛΕ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ!

ΜΑ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΚΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΞΕΝΑ,
ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ, ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΛΑΕΡΤΗ!
ΗΘΕΛΕ ΠΛΗΡΩΜΑ ΚΑΛΟ, ΝΕΟΥΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ,
ΠΟΥ ΝΑ ΚΩΠΗΛΑΤΟΥΝ ΓΕΡΑ ΣΕ ΌΛΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ!
ΜΑ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΝΕΠΝΕΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ,
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΣΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ?

ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΠΙΘΑΝΗ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΩ,
ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝΕ ΠΡΟΣΦΕΡΩ,
ΜΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΟΥ ΑΠΕΦΥΓΑ ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ,
ΚΑΝΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΙΛΑΕΙ!

ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ,
ΝΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΡΗΓΙΟΥ
ΚΑΙ Ν' ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΠΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ,
Θ' ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΙ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΤΗ ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ ΤΟΥ ΙΘΑΚΗ,
ΠΡΙΝ ΝΑ ΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΡΓΑ ΚΙ Ο ΧΑΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕΙ!

ΟΣΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΦΥΓΑ ΔΕΙΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΝΙΩΘΑ ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΩ,
ΣΑΝ Τ' ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ...

Μαριαλένα, (c) 29/08/2005, σαν απολογισμός του ταξιδιού μου στη Κάτω Ιταλία

Full moon in July!

(ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ)

Φεγγάρι μου ολόγιομο, φεγγάρι μαγεμένο
Εσένα βλέπω αντίκρυ μου, κοιτώ και περιμένω
Φέρε μου εκείνον που αγαπώ, εκείνον που λατρεύω
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει που τον προσμένω.

Φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο, φεγγάρι μακρινό
Με τη ματιά μου χάνομαι στ’ απέραντο κενό,
Ακούω ψίθυρους πολλούς, στη γη και στον αέρα
Μα τη φωνή του αναζητώ ολόκληρη τη μέρα.

Δώσε φεγγάρι μου φτερά στη λάμψη σου ένα γύρο
Μήπως και φτάσει γρήγορα εκεί που θα τη στείλω
Και αν θα βρει τον έρωτα, τότε μην τον αφήσει,
Γιατί τον θέλω να ρθει εδώ, τη μοναξιά να σβήσει.

Φεγγάρι καλοκαιρινό, φεγγάρι μου ωραίο
Τον άνδρα κείνον θέλω εγώ που ξέρει πως πεθαίνω,
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει και να γυρίσει
Γιατί μετά φεγγάρι μου, η αγάπη θα μιλήσει!

Μαριαλένα © 20/07/2005