Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Παιχνίδι της Μοίρας

Ώρες ολάκερες σε συλλογίεμαι,
μέρες και νύχτες αναρωτιέμαι
παιχνίδι της Μοίρας
τόσο περίεργο, τόσο ακραίο,
που με βιά το διάλεξα
λες κι ήταν μοιραίο.

Πες μου μια λέξη, μια φράση μόνο,
τέτοια που θα φτανε
να αλλάξει δρόμο,
στης λογικής μου το πιο παράλογο,
καβάλα στης πίστης το μαύρο άλογο.

Ξέρεις τι νιώθω εγώ για σένα,
αν σε λαχτάρησα μακριά στα ξένα,
αν θέλω μόνο να σ'αγαπήσω
και εκεί στο πλάι σου εγώ να ζήσω?

Άκου τους χτύπους της καρδιάς μου,
δες τη ψυχή μου μες τη ματιά,
πάρε το χέρι μου στα δικά σου
και έλα να νιώσεις παιδί ξανά.

(c) Μαριαλένα, 18/07/2006

3 σχόλια:

THE_RETURN είπε...

Όμορφο και τρυφερό ποίημα...
Καλησπέρα Μαριαλένα και καλό σ/κ :-)

Marialena είπε...

Και να φανταστείς αγαπητέ μου Δ.Π. πως ντρεπόταν να εμφανιστεί στη σελίδα το συγκεκριμένο, αλλά άλλες οι βουλές του Κυρίου τέκνον μου...!

Καλησπέρα, ανταποδίδω και σ'ευχαριστώ πολύ. Να έχεις μια όμορφη νύκτα και, και, και... φλκ,Μ.

Marialena είπε...

Για μένα είναι τι σε πυροδοτεί να εκφραστείς έτσι καλή μου μαγισσούλα! Το ερέθισμα πρώτα και μετά η ανάγκη έκφρασής του, βαθιά από μέσα μου...

Όλοι έχουμε έναν δικό μας τρόπο να εκφραζόμαστε σε αυτά που θέλουμε...