Θα θελα να ήσουνα εδώ,
τέτοιες στιγμές,
κάθε λεπτό που σε θυμίζει
και στο μυαλό που πέρνει ανάποδες στροφές
να βρεις τον τρόπο,
να του πεις να σταματήσει.
Θα θελα να ήσουνα εδώ,
αυτή τη μέρα,
όπως τότε που εδώ εσύ βρισκόσουν
να σου ζητάω αγκαλιά να με κρατάς
κι εσύ σαν άλλωτε να μην μου το αρνιόσουν,
μέχρι που κάποτε σταμάτησε κι αυτό.
θα θελα να ήσουνα εδώ,
να μην μας χώριζε ο φόβος της αγάπης
πουλί που πέταξε καθώς ήμουνα εγώ
κι εσύ ο άνεμος που σάρωσε κι εχάθη,
μόνοι μας είμαστε στου χρόνου το κενό
άνθρωποι ξένοι που διασταυρώθηκαν στο χάρτη.
Marialena, 8/3/2008 (love hurts...)
Παρασκευή, Μαρτίου 14, 2008
Να ήσουνα εδώ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Mαριαλενα μου
κεντας με τους στιχους σου...
Καλη νυχτα κοριτσι μου
ναναι ελαφρυς ουπνος οπως το χερι σου σαν γραφει...
Φαραόνα μου, κάνω κατάβαση στα μύχια της ψυχής μου και γράφω και οι εμπνεύσεις μου σχηματοποιούνται όπως ένα έμβρυο στη μήτρα της μητέρας του ώσπου να έλθει η γέννηση του ποιήματος.
Αυτό το ποίημα-εξομολόγηση γεννήθηκε τρία χρόνια μετά από την ίδια εποχή που συνέβαιναν συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή μου. Και όσο και αν πιστεύω πως "τακτοποιήθηκαν", έρχονται στιγμές σαν κι αυτές να ξεπηδούν από μέσα μου ζητώντας το δικό τους χώρο στη ψυχή μου.
Σε φιλώ, όνειρα γλυκά να έλθουν να σε βρούνε απόψε!
Είναι κάποιες νύχτες που τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα τυλίγουν με φλόγες τις τρυφερές ψυχές.
Κι όσο κι αν φωνάζουν"θα'θελα νά'σουν εδώ"οι άνθρωποι γίνονται κουφοί και η ερημιά τριγύρω σκορπάει τον αντίλαλο...
Το ανθρώπινο μυαλό έχει πολλά μονοπάτια, άλλα φωτεινότερα κι άλλα πιο σκοτεινά.
Εκεί που τα λούζει το φως έρχεται και η κάθαρση, μα στα μισοφωτεισμένα κρύβονται σκέψεις που ζητούν να βρουν διέξοδο... μέχρι να φτάσουν κι αυτές στο φως και να επέλθη η κάθαρση.
Σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου