Παραζάλη

Διωγμός από τον Παράδεισο, ζωγραφικός πίνακας του Marc Chagal

Καθώς με κράταγαν σφικτά τα δυο σου χέρια,
ανάσα πήρα και αφέθηκα ξανά
σε κείνο το όνειρο που έφτανε ως τ' αστέρια,
ότι θα ζούσαμε μαζί παντοτινά.

Μα ήταν μόνο του μυαλού μου παραζάλη,
ένα παιχνίδι δίχως τέλος και αρχή
γελούσες μέσα σου μικρέ μου εφιάλτη,
καθώς με άφηνες στου κόσμου τη βουή.

Κι έμεινα έτσι να κοιτάζω σαν χαμένη,
δίχως το ρούχο που φοράς το μαγικό
εκείνο τάχα που σε κάνει να αντέχεις
και μη λυγίζεις στης ζωή το ξαφνικό.

Marialena, 29/10/2007