Πνοή Ανέμου

Σαν Άνεμος που φύσηξε με μιας
το μάγουλο μου χάιδεψες στο δείλι,
κουνώντας τα μαλλιά μου δυνατά
με μια στροφή στο βλέμμα μου που σβήνει.

Και είπα πως δεν ήταν δυνατόν
ξανά να δω τον Άνεμο μπροστά μου,
μες την εικόνα σου να γίνεσαι μορφή
και συ να θέλεις να πλανέψεις τη καρδιά μου.

Ω, Άνεμε μεγάλε και τρανέ,
στοιχειό της Φύσης που το σύμπαν παρασύρεις,
πες μου γιατί σαν άνδρας ντύθηκες ξανά
και με ορμή μου φίλησες τα χείλη.

Μα σαν κάθε σου αέρια κίνηση,
κάθησες λίγο, όσο έφτανε να νιώσω,
ότι μονάχα οι ωραιότεροι τρελλοί
ίσως να πίστεψαν πως θα σε ανταμώσω.

Άνεμε...

Marialena, 28/10/2007