Danae receiving the golden rain,
by Tiziano Vecellio di Gregorio
(Over 1490 - 1576)
painting hosted at Prado Museum
***
Χρυσή βροχή στο διάβα σου
θα στείλω να νοτίσει,
σταγόνες απ' τα δάκρυα
που έκλαψα για σένα.
Ή ένα αεράκι δροσερό
να σε χει από δίπλα,
για να φυσά στο δρόμο σου
πιο γρήγορα να φτάσεις.
Κι έπειτα για χατήρι σου
στον ουρανό θα ανέβω,
τ' άστρα να στρέψω πάνω σου
το φως να μην σου λείψει.
Μα την αγάπη στη καρδιά
εσύ θε να την βάλεις,
γιατί εγώ μονάχη μου
νιώθω σαν να με διώχνεις...
(c) Marialena, 02/02/2007
4 σχόλια:
Χρυσές σταγόνες δακρύων,
ανάσες αύρας απαλής,
μια αγκαλιά αστέρια...
Όλα τα αδύνατα τα κάνουμε δυνατά
για την αγάπη...
Μόνο εκείνη αφήνουμε άστεγη
να περιφέρεται στον φόβο...
και περιμένουμε από τον άλλο
να την "στεγάσει"...
Εγωϊστικό δεν είναι αυτό?
Καλησπέρα Αναστασία μου! Χμ, μου θέτεις ένα ερώτημα τόσο ουσιαστικό... Θα σου απαντήσω λοιπόν με την δική μου οπτική: Αν ένας άνθρωπος θέλει, αλλά ο άλλος άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται κατά το δοκούν στα αισθήματά του, εκεί τι κάνεις? Τα εσκαμμένα μου θέλω να τα υπερβώ για την αγάπη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Όχι δεν περιμένω να στεγάσει κανείς τη δική μου αγάπη, νιώθω ήδη πλούσια που αισθάνομαι έτσι, μα είναι θέμα πρόθεσης και επιθυμίας η σύμπλευση στην αγάπη!
Σ'ευχαριστώ που με έκανες να μπω πάλι λίγο πιο βαθιά μέσα μου, Μ.
χρυση να'ναι η βροχη στο διαβα σου και σε δακρυα να μην περπατας.
.στα αστρα να ανεβεις και η αγαπη να ειναι παντα στην καρδια σου,για να μας αγαπας και να σε χαιρομαστε.Μακαριος αυτος που θα σε"ανακαλυψει"...
Καλημέρα Παναγιώτα μου! Μακάριοι οι έχοντες, μα συγχώρα με που η επισήμανση της φίλης Αναστασίας με έβαλε σε σκέψεις ξανά και δικαίως για το δικό μου μερίδιο στο φόβο της αγάπης, ό,τι και να πιστεύω και όπως και αν το γράφω. Δίκιο έχει...
Να μαστε καλά να μοιράζόμαστε τα όμορφα της ζωής και όχι μόνο!
Δημοσίευση σχολίου