Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Τετέλεσται!

Ρομφαία κρατάω στο χέρι αγάπη μου,
έτοιμη για να σ' αποτελειώσω,
εσένα, το ιδανικό που πίστευα αίσθημα,
λίγο πριν σε ακυρώσω.

Ρομφαία που έκλεψα απ' των αγγέλων τα όπλα,
με φόβο και πάθος κρατάω,
για να χτυπήσω της καρδιάς το συναίσθημα,
μήπως και πάψω να αγαπάω.

Μα το χέρι μου τρέμει σε κάθε στιγμή,
που το βάρος του ξίφους με λιώνει,
εμπρός μου κρατώ την απόφαση αυτή
κι ας είμαι στο τέλος μου μόνη.

Τετέλεσται!

(c) Marialena, 19/02/2007

12 σχόλια:

Dead Disney είπε...

etsi opws tin kratas den kaneis kai ena xarakiri re c?

Marialena είπε...

Καλή ιδέα, κρίμα είναι να πάει χαμένη η συμβουλή σου, τρέχω να το κάνω!

Ανώνυμος είπε...

Εειιιιι!!!περίμενε...σε πρότεινα για το παιχνίδι των "πέντε"... δες στο μπλόγκ μου...ελπίζω να μην είναι κι αυτό μια ακόμα αιτία για χαρακίρι:)


Ο μόνος τρόπος να πάψεις ν' αγαπάς,
είναι χτύπημα κατευθείαν στην καρδιά
Αν πιστεύεις όμως στην μετεμψύχωση,
ούτε τότε δεν έχει γιατρειά...
γιατί και στην επόμενη ζωή αυτή
η αγάπη θα είναι "καρμικά" παρούσα...
Σε καλό μου σήμερα...διάθεση για
χιουμοράκι που την έχω... :)

Marialena είπε...

Περιμένω, περιμένω, μη φοβάσαι Αναστασία μου, ο τίτλος αυτού του ποιήματος δεν αφορά σε καμμία ανθρώπινη ζωή, αλλά σε αισθήματα απέναντι σε κάποιον άνθρωπο.

Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν όταν συνειδητοποίησα πως δεν ενδιαφέρεται πια για μένα, γι' αυτό βλέπεις την ένταση να ξεπηδά από μέσα του.

Για να πάψω εγώ να αγαπάω με αυτήν την ιδεαλιστική αγάπη που διαθέτω, είναι σαν να μου ζητάς να πάψω να αναπνέω, γίνεται? Ε, δε γίνεται!

Έχω πολύ χιούμορ σαν άνθρωπος και μ' ευχαρίστηση να παίξω στο Τοπ-5 σου, έρχομαι τάχιστα! Περίμενέ με!

Ανώνυμος είπε...

με τρόμαξες...

δυνατά μεταφυσικά ωραίο αλλά ιδιαίτερα επώδυνη γραφή...

Marialena είπε...

Δεν ήθελα να σε τρομάξω, μα πίστεψέ με για να εκφράσω αυτό που ένιωθα, δεν υπήρχε εναλλακτικός τρόπς γραφής εκείνες τις στιγμές, Αλεξάνδρα μου. Υπάρχουν και τέτοιες αναφορές στη ποίησή μου. Το γιατί θα το διαπιστώσεις στη πορεία, σε φιλώ! Μ.

panagiota είπε...

Εγω δεν θα γραψω τιποτα και ξερεις το 'γιατι'.Αναλυσαμε τετ-α-τετ αυτες τις υπεροχες στροφες οταν τις εγραφες!!!!!

Marialena είπε...

Επτά η ώρα το πρωί και με ένα δάκρυ, ένα μαντήλι και με τη μέρα να χαράζει, τα είπαμε όλα, μέσα απ' τις σιωπές και τις ανάσες μας!

Ανώνυμος είπε...

Χωρίζει η μοίρα τους ανθρώπους
τ' αηδόνια αλλάζουνε φωλιά
τα μάτια βλέπουν άλλους τόπους
μα δεν αλλάζει -φως μου- η καρδιά.

Και βέβαια δεν είναι δικό μου... Πάνε γύρω στα 30 χρόνια που το είχα διαβάσει σ' ένα βιβλίο του Λουντέμη, το "ένα παιδί μετράει τ' άστρα" αν θυμάμαι καλά και το παιδί που μετρούσε τ΄άστρα ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας.... Με άγγιξε τότε, με αγγίζει ακόμα.

Μήπως το έγραψε και για σένα;

ΥΓ 1. Πόσες φορές αγαπάμε άραγε;

Marialena είπε...

Όχι, δεν αλλάζει η καρδιά ειδικά αν αισθάνεται πως ζει μέσα από το να αγαπά, έστω κι αν σκοντάφτει, αξίζει τον κόπο! Μπορεί να το έγραψε και για μένα και για πολλούς άλλους "ρομαντικούς" ακόμα ανθρώπους, ποιός ξέρει αγαπητέ Σκακιστή?

Υ.Γ. Αγαπάμε πάνω από μια φορά, γιατί κάθε φορά σηματοδοτεί κάτι καινούργιο και κάτι διαφορετικό!

Ανώνυμος είπε...

"ρομαντικούς"; Από το ρομαντικός/ή/ό; Κλείνεται όπως το αγαθός/ή/ό; Χμ, την ξέρω αυτή τη λέξη. Εφεύρημα των αναίσθητων ανθρώπων δεν είναι;
Ενδιαφέρον το υστερόγραφό σου...
Keep going!

Marialena είπε...

Ρομαντικός-ή-όν, όπως αθεράπευτος-η-ον και πάει λέγοντας. Ακριβώς έτσι! Η αγάπη είναι για να τη μοιραζόμαστε και όχι να την κρατάμε φυλακισμένη μέσα μας, αυτό πιστεύω!

No rest for the wicked my dear!