Η Πρώτη Βροχή

Σαν τις σταγόνες της Βροχής
Στο δέρμα μου επάνω,
Τόσο απαλές και άγουρες
Σε αισθάνομαι να αγγίζεις.

Σαν του Ουρανού τα δάκρυα
Που πέφτουνε στη γη,
πως πάντα απορώ που χάνονται
Μετά την επαφή.

Και σαν το Χώμα το στεγνό
Ζητώ να με δροσίσεις,
Με ένα φιλί, με μια σταλιά,
Τη μοναξιά να σβήσεις.

Μα η Βροχή δεν είν’ καημός
Δεν είναι μετερίζι,
Είναι μια ανάσα που ένιωσα,
Πριν η Αυγή ορίσει.

© Μαριαλένα, 17/09/2006 (στη πρώτη βροχή του φθινοπώρου σήμερα, αφιερωμένο!)