Το Καράβι

Ένα καράβι μοιάζει να ΄ναι το κορμί μου
Όμοιο σαν κείνα που δεν ταξίδεψαν ποτέ.
Στέκει μονάχο του στου λιμανιού την άκρη,
Αναπολώντας δόξες και θύμησες παλιές.

Τρέμει στο άκουσμα «το πλοίο της αγάπης»
Όνομα τέλειο γι’ αυτό που ήταν χθες…
Κι όπως αφήνει να κυλήσει ένα δάκρυ
Έρχονται αυτόματα συγκινήσεις δυνατές.

Θέλει τον καπετάνιο του να πιάσει το τιμόνι
Κι ολόγυρα οι μούτσοι του να βγάζουν το σχοινί,
Εκείνο που το κράταγε με ήλιο, βροχή και χιόνι
Να φύγει απ΄ τη θέση του, να πετάξει σαν πουλί.

Άξαφνα ένα άγγιγμα το ξύπνησε απ’ τη λήθη
Κατάσταση που βόλευε να μένει στη σιωπή.
Είναι ο καπετάνιος του που σαν στο παραμύθι,
Επέστρεψε στη θέση του να δώσει νέα ζωή!

Μαριαλένα, 01/07/2004