Λύτρωση

photo by Webshots

Στέκω εμπρός στη θάλασσα
αυτήν την απέραντη, πλανεύτρα, γκριζογάλαζη θάλασσα
κι αναρωτιέμαι.

Να κλάψω ή να γελάσω, να φωνάξω "γιατί",
ή καλύτερα να σωπάσω και να χαθώ στ' αγνάντι
του απέραντου κενού σου.

Θάλασσα εσύ, άμορφη, άνομη και απέραντη
κι εγώ μια βαρκούλα που βρέθηκα στα αβαθή
πριν καν ξεκινήσω το ταξίδι μου.

Με έβγαλες στην άμμο, νοτισμένη, μα και σώα
από φουρτούνες που θα φύλαγες γι' αργότερα,
παλεύοντας με τους ανέμους σου.

Λύτρωση που θα κρατήσω τη βαρκάδα
σαν σε όνειρο, λύτρωση για όσα ένιωσα
στην απεραντοσύνη σου.

Λύτρωση...

(c) Marialena, 27/04/2006 (καθώς ένας ξεχωριστός μήνας τελειώνει)

I belong to you

The night has set upon the earth, soon as the sun went down
A million thoughts have captured me, wearing my etherial gown.

I wonder if you see my heart, so much to say, so much to ask,
I wonder if you feel my need, to be your love, to be so near.

The feeling is so hard to bear, to know you're far, so far away,
come over here, so close so near, my dear one , my only one.

I rip my soul a thousand threads, I see the light in every breath,
I want you to become the one, the love of mine that's hard to find.

How can I say it more clear, you belong to me, I belong to you,
for everything I say or do, this is the heart of my very truth.

Bonus track: "I belong to you"duet with Eros and Anastacia

(c) Marialena, 23/04/2006 (on Easter Sunday, trying to ease the pain of a longing heart)

Συνεπαρμένη...

Θέλω να μιλήσω για την αγάπη

Γι' αυτήν που άγγιξα στη γη,
τη νοτισμένη με δάκρυα και ιδρώτα
και λαχτάρησα στα σύννεφα
ξεμακραίνωντας από σένα.

γι' άλλη μια φορά, πάλι,
σαν τον κάκτο στην έρημο της Αριζόνα
ποτίστηκα από τη δροσιά σου
εραστή του ονείρου μου.

Το ξέρω πως δεν γίνεται αλλιώς,
μα πως να αντέξω το παράλογο του πράγματος?
Ζωή μου έδωσες, πνοή απ' τον Θεό,
και τώρα ζω με το συναίσθημα το άδειο.

Ναι, για μένα είναι αγάπη αυτό που νιώθω,
έρωτας μόνο δεν θα το λεγα πως ήταν,
όπως το χάδι, το φιλί σου το κρυφό
και τις ματιές που συναντήθηκαν στο άπειρο.

(c) Μαριαλένα, 18/04/2006 (εκφράζοντας σκέψεις γεμάτες από συναισθήματα)

Φωνή βοώντος

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή βοώντος

φωνή

φωνή που κραυγάζει τη σιωπή

εν μέσω νηνεμίας

φωνή που κατεπνίγη

εν μέσω τρικυμίας

φωνή

φωνή που ουδέποτε ακούστηκε

η χροιά της

ή έμελλε να αποκαλύψει

το αυτονόητο

φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή...

(c) Μαριαλένα, 13/04/2006, (όταν κάποια πράγματα δεν χρειάζονται λόγια για να έχουν φωνή)

Transcendal

Τοπία περνούν από μπροστά μου
ως άλλος αγνωστικός επιβάτης
επιβαίνω στο τρένο που δεν υπήρξε ποτέ.

Ταξιδεύω στα όρια της ταχύτητας του ήχου
εγώ - επιβάτης μοναδικός στην αμαξοστοιχία
με προορισμό το Βόρειο Δεσμό.

Διαβαίνω στις ράγες που το μυαλό μου διάλεξε
ως χάρακα για να ορίσω τη πορεία μου.

Αφήνουμε τον πρώτο σταθμό βιαστικά πίσω μας,
ούτε λεπτό δεν ξόδεψα για χάρη του.

Βλέπεις θέλω να φτάσω για εκεί που κίνησα να πάω.

Transcendal στο χωροχρόνο της απόλυτης ουτοπίας μου,
για μια στιγμή αφήνομαι να γίνω._

(c) Μαριαλένα, 08/04/2006 (στο τρένο για Θεσσαλονίκη)

Αποχαιρετισμός

Σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα,
μια άλλη αίσθηση με κατακλύζει.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Ελεύθερος είσαι να πετάξεις
για άλλα μέρη, άλλες πολιτείες.

Μα εγώ χαμηλώνω τα μάτια,
σφίγγω τη καρδιά γιατί σε χάνω.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Αν το σκεφτείς και τι μ' αυτό θα πεις
και θα προχωρήσεις παρακάτω.

Μα εγώ σ' ένιωθα δίπλα μου
και τώρα κρυώνω απ' το κενό σου.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Φύγε!

Γιατί έτσι είναι η ζωή και
θα κάνεις αυτό που αποφάσισες να γίνει.

Τα μάτια χαμηλώνω και σε αποχαιρετώ,
τίποτα δεν πάει χαμένο στον άνεμο.

Γειά σου... σ' αγαπώ!

(c) Μαριαλένα, 06/04/2006 (αποχαιρετισμός σ' έναν φίλο)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ V Ή "ΕΠΙΘΥΜΙΑ"

Καυτό φιλί, καυτό κορμί, καυτή η ανάσα σου
Και συ, σαν άλλος Άδωνις να ζεις
τον πειρασμό με την Αρτέμιδα

Μαλλιά στιλπνά, μάτια ανοιχτά και δύο χείλη τρυφερά
Να λάμπουν σαν βεγγαλικά
Σε νύχτα δίχως όρια.

Στάλες ιδρώτα σαν φωτιά, λόγια του πόθου φλογερά
Τα δύο σου χέρια στιβαρά
Να εξάπτουν τις αισθήσεις μου.

Οδήγησέ με όπου θες, πάθους ορμή εσύ με καις
Πάρε με χίλιες αγκαλιές
Στην άβυσσο του έρωτα.

Κάνε να νιώσω τη στιγμή, της ένωσης μοναδική
Που εσύ και εγώ, οι δύο μαζί
Στη κορυφή μας φτάσαμε.

Κι έπειτα ο τρόπος σου γλυκός, ήσυχα κατευναστικός,
Θα γίνει πλέον κιβωτός
Για να χαθούμε στ’ άπειρο.

© Μαριαλένα 04/04/2006, (όταν η επιθυμία οδηγεί στην έκφραση)

ΣΑΝ ΌΝΕΙΡΟ

Άξαφνα φάνηκε εμπρός μου ο Μελχιώρ
Μάγος τρανός, απ΄της Περσίας τα παλάτια
Σήκω μου είπε, κοίταξε τον ουρανό
Και μέτρα τ’ άστρα που θα λάμπουνε στα μάτια.

Εγώ όμως τότε άλλαξα ευθύς πλευρό,
Μια παραίσθηση ήταν, τέλειωσε και πάει
Μα εκείνος έστεκε και πάλι δίπλα μου ορθός,
Με μάτια ήρεμα και με σκυφτό κεφάλι.

Σήκω μονάκριβη, στ’ αλήθεια είμαι εδώ
Τον κόσμο έξω να σου δείξω για να μάθεις,
Βγες απ’ την κλίνη σου και αντίκρισε το Φως
Κι άσε την Τύχη όπου θέλει να σε πάει.

Μάγε μου, άραγε είναι γέννημα του νου
Η οπτασία σου κρυμμένη στο σκοτάδι,
Ή μήπως μήνυμα μου φέρνεις απ’ αλλού
Της μοίρας κέλευσμα στ’ ονείρου μου το χάδι?

Ξύπνησε κόρη από του ύπνου τη στοργή
Κι ανέβα στ’ άρμα που κρατάς το χαλινάρι,
Άγριο άλογο μοιάζει να ναι η ζωή
Που συ ορίζεις κατά που θέλει να πάει.

© Μαριαλένα, 03/04/2006 (αφιερωμένο σε όλους εμάς που η ζωή μας φοβίζει...)

Ζεϊμπέκικος Καϋμός

Μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο δανεικό
ψάχνω τον κόσμο για να σε βρω μωρό μου,
κλείνω τα μάτια κι αγαντεύω το κενό
κάνοντας τάχα πως μιλώ στον εαυτό μου.

Μ' έναν καφέ κι ένα τσιγάρο άφιλτρο
γύρεψα μήπως σ' ακουμπήσω σε μιαν άκρη,
τόσο θα μου φτανε σαν πριν από καιρό
ο έρωτας έλεγα πως μου κλεισε το μάτι.

(Ρεφρέν)
Καπνός, φωτιά στη σιγαλιά
στα μονοπάτια τα απάτητα που καίγονται,
καθώς νομίζω πως σε παίρνω αγκαλιά
που μες τη νύχτα τη καυτή όλα επιτρέπονται.

(c) Μαριαλένα, 03/04/2006 (καταγράφωντας πρωινές εμπνεύσεις)

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ...

Φτάνει που σ’ άγγιξα μια νύχτα, μια φορά
Σαν όνειρο που τέλειωσε νωρίς, πριν καν αρχίσει.

Και ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που γεύτηκα τη γεύση του φιλιού σου,
Σαν άγουρη φράουλα κομμένη απ’ το κλαρί.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που πρόλαβα να δω μέσα στα μάτια σου
Ό,τι δεν ήταν ούτε αλήθεια, μα ούτε ψέμα.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που άφησα στα χέρια σου το πνεύμα μου,
Πρώτη φορά που το ένιωσα να φεύγει απ’ το κορμί μου.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που βρήκα το Όλον και το Ένα - κάποτε,
Μα μόνο του έμεινε στο Όλον το Κανένα.


Φτάνει…

Κι ύστερα?

© Μαριαλένα, 29/03/2006 (ρωτώντας χωρίς νόημα, μια ερώτηση χωρίς απάντηση!)

A Lonely Heart's Dream

Lonely is the heart
that love desires
so much as to say
you bring me higher.

Awesome is the dream
to hold on tight
if you feel that close
we can reach the sky.

Beautiful the night
or so it seems
lighting up my life
with my eyes mist.

Dreaming of a dream
that can come true,
this is the essence of my wish
from me to you.

(c) Marialena, 29/03/2006

Μια ψυχή-ένα τίποτα

Ανέντιμα σχεδόν σε ακουμπώ
ψυχούλα μου.

Προβάρω τα βέλη του ολέθρου
στο εύθραυστο κορμάκι σου.

Ψυχούλα μου.

Και σαρκαστικά επαίρομαι η ανόητη.

Για μια νίκη δίχως νόημα,
για μια αυταπάτη.

Για το τίποτα.

Σκίζω λουρίδες από το φόρεμα που σου φτιαξα
και σε βασανίζω αρώτηγα.

Ψυχούλα μου.

Σου δίνω ψίχουλα για να χορτάσεις την ανάγκη σου
και σου στερώ τα βασικά σου δικαιώματα.

Για το τίποτα.

Θέλω να βγω απ' τον Λαβύρινθο της σκέψης μου,
της απαξίωσης να αφήσω τα στολίδια.

Φτερά και πούπουλα με τίμημα ανεκτίμητο
που στη συντέλεια σε οδηγούν ταχύτατα.

Ψυχούλα μου.

(c) Μαριαλένα, 28/03/2006

ΙΚΕΣΙΑ

Στέκω εμπρός σου ταπεινά
Κόρη εσύ του Δία,
ικέτιδα στα πόδια σου
κοινή θνητή το μόνο.

Γονυπετής παρακαλώ
εσένανε Θεά μου,
από ψηλά στον Όλυμπο
σημάδι να μου δώσεις.

Είναι οι σκέψεις μου πολλές,
τα βάσανα άλλα τόσα,
μα η γλυκειά η έμπνευση
βάλσαμο στη ψυχή μου.

Στείλε μου έναν οιωνό
με του Ερμή τα πόδια,
πως το μήνυμά μου έλαβες
ετούτη εδώ την ώρα.

Προστάτιδα της Πόλης μου
που φέρεις τη σοφία,
κλάδο ελιάς σου ακουμπώ
εις τον βωμό σου επάνω.

Δώσε μου θάρρος στη καρδιά
και μάτια άλλου κανένα,
να βλέπω - να αφουκράζομαι -
τα λόγια μου να γράφω.

Όνειρα να χω περισσά
κίβδηλα να μην είναι,
η πένα μου να μ' οδηγεί,
κνόδαλο να μην γίνω.

Αυτά που ήθελα να πω
στα είπα μα τον Δία,
ώρα λοιπόν να προσδοκώ
το θαύμα σου να κάνεις!

(c) Μαριαλένα, 26/03/2006 (επίκληση στη θεά Αθηνά, τη θεά της Σοφίας)

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Μόνη και πάλι περπατώ, μονάχη,
ακροβατώντας στης μοναξιάς μου την αφάνεια,
μόνη αντίκρυ στο σκοτάδι της βραδυάς
βλέποντας να ρχεται η ζωή στην επιφάνεια.

Ήθελα να σουν κάτι τόσο ωραίο, τόσο θελκτικό
μα την αλήθεια σου την πρόβαλες περίτρανα,
ύψωσες τείχη απ' εκείνα που κατέρριψα
για να με δεις με τον καινούργιο μου εαυτό.

Μα τι σου λέω, σάμπως ενδιαφέρεσαι
για το τι σκέφτομαι, τι θέλω, τι ζητάω,
ο φόβος σου καλύπτει τα ενδόμυχα
και μένω με την αίσθηση του πως συμπεριφέρεσαι.

Θέλω το πάθος να ξεφεύγει απ' το σώμα μου
και τη ψυχή να ακολουθεί το μετερίζι της
θέλω ο έρωτας να γίνεται κυρίαρχος
και συ σαν άλλος πρίγκηπας να θες να με ορίζεις.

Μα το χω δει το έργο πριν αγόρι μου
τα ίδια πράγματα παιγμένα και ληγμένα,
τι να την κάνω την όποια σου συμπάθεια
όταν μου κρύβεσαι πίσω απ' τα τετριμμένα?

(c) Μαριαλένα, 17/03/2006 (έχοντας στο νου κάποιον που μ' έκανε να γράψω αυτά τα λόγια-αξίζει τελικά?) Αυτό είναι το 50ο μου ποίημα σε 2 1/2 περίπου χρόνια. Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα έφτανα εδώ όταν ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου σε στίχους... Μ.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Οδυσσέας κίνησε να φύγει από την Τροία
Σαν νικητής το βέβαιο, μετά από δέκα χρόνια.

Πήρε ένα πλοίο έτοιμο, γεμάτο ανδριωμένους
Λάφυρα φόρτωσε πολλά απ’ την καμένη Τροία.

Έφυγε μες τη θάλασσα τα πέλαγα να ορίσει
Για να γυρίσει σύντομα στη νήσο της Ιθάκης.

Όμως καθώς ταξίδευε στο πέλαγο του Αιγαίου,
Η τύχη άλλα θέλησε να του εφανερώσει…

Καθώς λιμάνια έψαχνε για να βρει τα απάγκια
Στους Λαστρυγώνες έφτασε, στην Καλυψώ, στην Κίρκη.

Στου Κύκλωπα μες τη σπηλιά έστησε μια πλεκτάνη
Και οι Λωτοφάγοι θέλησαν να τον εξεγελάσουν!

Μα τους θεούς στον Όλυμπο, βρέθηκε να γυρίζει
Με χάρτη τη πατρίδα του και με τυφλή πυξίδα.

Τα χρόνια πως εκύλησαν, πολλά το δίχως άλλο
Χρόνια που όλα δύσκολα φαινόταν του Οδυσσέα.

Όμως σαν κείνος έφτασε στη νήσο των Φαιάκων,
Μόνος σαν γερο-κουρελής, ναυάγιο στη ξέρα.

Το γένος του κατάλαβαν πως ήταν του Λαέρτη
Και ο βασιλιάς του πρόσφερε το πλοίο στη πατρίδα.

Κι ο Οδυσσέας έκανε ό,τι ήτανε γραμμένο
Στης Μοίρας τα κατάστιχα, απ’ τους θνητούς κρυμμένα.

Τη χώρα του αντίκρυσε μετά από δέκα χρόνια
Ιθάκη την ελέγανε στον κόσμο αυτή μονάχα!

© Μαριαλένα, 12/03/2006 (για το ταξίδι και τον προορισμό, ένα βράδυ Κυριακής)

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΆΝΟΙΞΗ

photo by Webshots.com

Άνοιξη κόρη ζηλευτή,
πλανεύτρα εσύ μεγάλη,
Οι μυρωδιές σου με μεθούν
Και τα άνθη παραζάλη.

Άνοιξη έφτασες ξανά
Τη χειμωνιά να διώξεις
Φέρε μαζί σου τη χαρά
Στη φύση να απλώσεις.

Άνοιξη στέγνωσε με μιας
Μια θάλασσα από δάκρυα
Στείλε τον ήλιο εδώ κοντά
Να φέξει όλη η πλάση.

Άνοιξη νύμφες κάλεσε
Να στήσουνε καρτέρι
Στα δάση σαν θα περπατώ
Να μου κρατούν το χέρι.

Άνοιξη γίνε και βοριάς
Τα σύννεφα να διώξεις
Και μες την άδεια μου καρδιά
Έρωτας να σιμώσει.

Άνοιξη παίξε σαν παιδί
Και κάνε ό,τι θέλεις
Η φύση σου υποκλίνεται
Όταν εσύ μαγεύεις.

© Μαριαλένα, 08/03/2006, μια ανοιξιάτικη μέρα του Μάρτη

Σ' αυτήν την πόλη!

Σ' αυτήν την πόλη που κοιμάται
μέσα στο άδειο της κρεββάτι,
που τα όνειρα δεν ταξιδεύουν
μέχρι του ουρανού την άκρη-κάτι κινείται!

Είναι τα νιάτα που χορεύουν,
πίνουν, γλεντούν και ξενυχτάνε,
ζουν τη ζωή ως το μεδούλι
και όσα έρθουν κι όσα πάνε!

Σ' αυτή τη πόλη που κοιμάται,
ο έρως βαδίζει στα σκοτάδια,
τα βέλη του τα χει ξοδέψει
σε κάποιες άλλες πολιτείες.

Σ' αυτή τη πόλη τη γεμάτη
ζούμε μαζί μα τόσο μόνοι,
μέσα στα άδεια τα κλουβιά μας
και περιμένουμε να φέξει.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω
είναι τ' αποψινό μου κλάμα,
δάκρυ το δάκρυ που κυλάει
για έναν έρωτα χαμένο.

Εσείς που είσαστε εκεί έξω,
βγείτε λοιπόν στην επιφάνεια,
έξω απ' της λήθης την αφάνεια
και ζήστε έξω απ' το σκοτάδι!

Πάμε λοιπόν στο Καρναβάλι,
όλοι ντυμένοι μασκαράδες,
πάμε μες του κεφιού τη ζάλη
κι όπου μας βγάλει στην αγάπη...

(c) Mαριαλένα, 03/03/2006 Απόκριες-Καληνύχτα σας!

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ

Πες μου λοιπόν τι εφορούσες
Όταν σε είδα στο σκοτάδι,
Ήσουν θεριό ή τσαρλατάνος
Ή μήπως τίποτα απ΄ τα δύο?

Μα τι είναι αυτό που θες να μάθεις,
Τάχα η μάσκα σε ενδιαφέρει
Ή άλλο είν το ερωτημά σου
Και με ρωτάς το τι φορούσα?

Σε ερωτώ γιατί δεν ξέρω
Αν είναι αλήθεια ή και ψέμα,
Μάσκα αν φοράς και προσποιείσαι
Έναν αλλιώτικο εαυτό σου.

Ήμουν ντυμένος αρλεκίνος
Στολή λευκή με μαύρα τούλια,
Ένα καπέλο στο κεφάλι
Και βάψιμο στο πρόσωπό μου.

Είχα ένα δάκρυ κολλημένο
Πάνω μου στου ματιού την άκρη
Και ένα χαμόγελο βαμμένο
Κόκκινο σαν της φωτιάς το χρώμα.

Ήσουνα τότε ο εαυτός σου
ή μήπως κείνος ο αρλεκίνος
Που όσο πλατιά χαμογελούσε,
Τόσο βαθιά μελαγχολούσε?

Ήμουν σαν να βλεπα εμένα
Χωρίς το γνώριμο εαυτό μου
Μόνος εγώ μέσα στο πλήθος
Με μια στολή να με ορίζει…

Ήμουν τι ήμουν, δεν το ξέρω
Ένιωθα στη καρδιά μου λύπη
Που ένα ωραίο παραμύθι
Κάποτε έφτασε στο τέλος!

Μάσκα αν θέλεις για να ζήσεις
Τότε δεν τα χεις καταφέρει
Να βγεις γυμνός μες τα θηρία
Και κείνα ούτε να τα νοιάζει!

Άφησε πίσω τη στολή σου
Καθάρισε το πρόσωπό σου,
Τώρα οι Αποκριές τελειώνουν
Και η ζωή σου σε προσμένει!

© Μαριαλένα, 27/02/2006 (όταν οι μάσκες δεν αφορούν μόνο στις Απόκριες…)

Η Θυσία της Ιφιγένειας

- Γιατί πατέρα μου καλέ,
γιατί αυτήν την ώρα
με διάλεξες να έρθω εδώ,
μπροστά σ’ αυτά τα πλοία?

- Καλή μου Ιφιγένεια,
κόρη μου λατρεμένη,
ο Δίας μου το μήνυσε
το μήνυμα ετούτο,
για να αρχίσει λέει καλά
η εκστρατεία στην Τροία.

- Πατέρα μου συγχώρα με,
μα μες τους αντρειωμένους,
τι θέλω εγώ και βρίσκομαι,
μικρό κορίτσι πράμα?

- Παιδί μου ανυποψίαστο,
παιδί εσύ αθώο,
πατέρας σου κι αν ήμουνα,
πατέρας σου δε θα μαι…

- Γιατί πατέρα μου καλέ
πες μου τι σε βαραίνει?
Συμβαίνει τίποτα κακό,
Κάτι ν’ ανησυχήσω?

- Κόρη εσύ μονάκριβη,
απ’ όλες διαλεγμένη,
ο Χάρος σε εκάλεσε
να πας στον άλλο κόσμο.
Συγχώρα με παιδάκι μου,
Μα πρέπει να πεθάνεις!

- Πατέρα μου τι έκανα.
Ν’ αξίζω τέτοια τύχη?
Μόλις εχθές γεννήθηκα
Και τώρα εδώ θα σβήσω?
Αν είναι θέλημα Θεού
Έτσι λοιπόν ας γίνει!

- Σώπασε κόρη άμοιρη,
σώπα και δεν αντέχω,
να βλέπω τα ματάκια σου
να κλαιν απελπισμένα.
Η μοίρα σου το έγραψε,
κι εγώ αυτό θα πράξω.
Ξάπλωσε πάνω στο βωμό,
Σε λίγο θα κοιμάσαι!

- Αντίο κόσμε άδικε,
αντίο γονείς κι αδέλφια,
η ώρα τώρα έφτασε
να φύγω απ’ τη ζωή.
Στο έρεβος θα κατοικώ,
Ψυχή με δίχως σώμα,
Ανάθεμα το αίμα μου
Στα τόσα άλλων αθώων.
Κράτα πατέρα μου γερά
Και κάνε τη θυσία!

© Μαριαλένα, 22/02/2006 (εμπνευσμένη από την Ομήρου ιστορία και έπεται συνέχεια)

ΤΡΩΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Στη λογική του παραλόγου μου βαδίζω
Σάρκες & αίματα ξωπίσω μου ριγμένα
Μα ποια νομίζω θα ναι η τύχη μου στα ξένα,
Τα μονοπάτια τα τυφλά που περπατάω?

Αρχαία μνήματα αφήνω να στοιχειώνουνε
Την ηθική των αδυνάτων να προδίδουν
Ψυχές και σώματα να βλέπω να ανταμώνουνε
Σε μέρη ψεύτικα μες του μυαλού τα κύματα.

Κομμάτι που φυγε για να χαθεί στο άπειρο
Έτσι λοιπόν θα ανταμώσω τη ζωή μου
Εκεί που ο Θάνατος κάνει παζάρι άχαρο
Και θα πονάς που σε παρέσυρα μαζί μου.

Άδεια ψυχή, άδεια ζωή τι περιμένετε
Απ’ ένα κούφιο λάφυρο,
Οι στρατηλάτες έχουν φύγει προ πολλού
Και γω εμμένω να μην βλέπω την κατάντια μου.

© Marialena, 19/02/2006
(αν μπορούσα να εκφράσω με λόγια, τι νιώθω τον καιρό των αλλαγών…)