Κανείς δε ξέρει πόσο σ’ αγάπησα,
Αν αγάπη λέγονταν αυτό που νιώθω
Βαθιά μέσα μου για σένα.
Κανείς δεν ξέρει πόσο σε σκέφτομαι
Νύχτα και μέρα, κάθε στιγμή,
Όσο κι αν λέω πως προσπαθώ να σε ξεχάσω.
Κανείς, ούτε και συ ίσως δεν μπόρεσες
Αυτή τη φλόγα να φυλάξεις,
Σαν φυλακτό μέσα στα στήθια σου.
Για να σε βρω ξανά μέσα στο έρεβος
Για να με βρεις ξανά μέσα στη μπόρα,
Για να βρεθούμε κάποτε ξανά μαζί.
Κανείς δεν ξέρει πια πως τ’ όνειρο ξεθώριασε
Σαν το μπλουζάκι που φορούσα το δικό σου,
Κράτα τουλάχιστον αυτό για σύντροφό σου.
© Marialena, 14/04/2007
Παρασκευή, Απριλίου 20, 2007
Κανείς δεν ξέρει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
"Όταν θα ξημερώσει εκείνο το δευτερόλεπτο που
δεν θα υπάρξεις στην σκέψη, θα είναι το πρώτο
απειροελάχιστο φτερούγισμα μακριά σου..."
".. κρυφομίλησε με τις σκιές των βράχων
κρύβοντας στο στήθος της
το πετρωμένο όνειρο σα μυστικό"
Από κάποες δικές μου εγγραφές,
γιατί κανείς δεν ξέρει...δεν μπορεί να καταλάβει, ουτε κι αυτός ακόμη...
Καλησπέρα καλή μου Αναστασία,
ξέρεις σαν μια έμπνευση θέλει να εκφραστεί με λόγια ανθρώπινα, ακολουθώ αυτό που μου υπαγορεύει κάθε φορά, μα είναι περίεργο πραγματικά ότι όταν αφήνομαι στο να μιλά η ψυχή μου μέσα από την ποίηση, βγαίνουν αυτά εδώ τα λόγια και όχι μόνο...
Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και να υπερβούμε το εγώ μας για να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Ίσως σε μια άλλη διάσταση, μπορεί!
Δημοσίευση σχολίου