Θέλω να πετάξω!

Μάτια μου μελαγχολικά, ολόλευκά μου μάτια.
Μάτια απλανή μα και μαβιά, στ' άπειρο καρφωμένα,
τι ατενίζετε εκεί που η κεφαλή σας κλείνει?

Ζωή που έζησα θαρρώ, ζωή σαν εφιάλτη,
σαν ένα πουλί, λευκό πουλί, ένα άσπρο περιστέρι,
που πάνω στο δέντρο κάθεται μονάχο του και κλαίει.

Μονάχο σου γιατί είσαι εκεί, σκυφτό, μαραζωμένο?
Πέτα ψηλά, πέτα μακριά, με τα φτερά σου τα γερά,
που η φύση σου χει δώσει.

Χρόνια περάσανε πολλά χωρίς να καταλάβω,
αν να πετώ γεννήθηκα ή στο κλαδί να μένω.
Τώρα δεν ξέρω να πετώ, νέο είναι αυτό για μένα.

Άνοιξε τα φτεράκια σου, ίσια απ' άκρη σ' άκρη,
σήκωσε τα χέρια σου ψηλά και στάσου στα δυό πόδια.
Κοίτα μακριά, πολύ μακριά και πέτα στον αέρα!

Να καταφέρω λες μπορώ σαν το πουλί να γίνω,
με τα φτερά μου να πετώ στου ουρανού τα πλάτη
ή να καθήσω εδώ ξανά πάνω σ' ένα κλαράκι?

Δες σε σαν ήδη σε τροχιά στα πέρατα του κόσμου,
εσύ μονάχα το μπορείς αν θέλεις να πετάξεις.
Φόβος να μην σε συγκρατεί ούτε και μαύρες σκέψεις!

Κοίτα με στέκω στο κλαρί έτοιμος να πετάξω,
το χάος δεν τ' αρνήθηκα μα τώρα δεν φοβάμαι.
Μπορώ να φύγω απ' εδώ, άλλη ζωή για να βρω...



(c) Μαριαλένα, 11/05/2006 (sometimes you feel like flying all the way up to the sky...)