Μόνη και πάλι περπατώ, μονάχη,
ακροβατώντας στης μοναξιάς μου την αφάνεια,
μόνη αντίκρυ στο σκοτάδι της βραδυάς
βλέποντας να ρχεται η ζωή στην επιφάνεια.
Ήθελα να σουν κάτι τόσο ωραίο, τόσο θελκτικό
μα την αλήθεια σου την πρόβαλες περίτρανα,
ύψωσες τείχη απ' εκείνα που κατέρριψα
για να με δεις με τον καινούργιο μου εαυτό.
Μα τι σου λέω, σάμπως ενδιαφέρεσαι
για το τι σκέφτομαι, τι θέλω, τι ζητάω,
ο φόβος σου καλύπτει τα ενδόμυχα
και μένω με την αίσθηση του πως συμπεριφέρεσαι.
Θέλω το πάθος να ξεφεύγει απ' το σώμα μου
και τη ψυχή να ακολουθεί το μετερίζι της
θέλω ο έρωτας να γίνεται κυρίαρχος
και συ σαν άλλος πρίγκηπας να θες να με ορίζεις.
Μα το χω δει το έργο πριν αγόρι μου
τα ίδια πράγματα παιγμένα και ληγμένα,
τι να την κάνω την όποια σου συμπάθεια
όταν μου κρύβεσαι πίσω απ' τα τετριμμένα?
(c) Μαριαλένα, 17/03/2006 (έχοντας στο νου κάποιον που μ' έκανε να γράψω αυτά τα λόγια-αξίζει τελικά?) Αυτό είναι το 50ο μου ποίημα σε 2 1/2 περίπου χρόνια. Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα έφτανα εδώ όταν ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου σε στίχους... Μ.
Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006
Οι κανόνες του παιχνιδιού
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, "Μια δούλα"
Ακούσατε τι έπαθε στο τζάντε
με μια δούλα
για να την μπλέξει σ' έρωτα
του 'καψε την καρδούλα
Μια μέρα την συνάντησε
της έκλεισε το μάτι
και κείνη αποκρίθηκε
στο διάολο χωριάτη
Καρναβαλάκι ήτανε
και βράδυ μοναχούλα
τότε που αποφάσισε
να εκδικηθεί την δούλα
Την έβαλε και έκατσε
σε καναπέ με σούστα
κι ολονυχτίς του έκανε
του έρωτα τα γούστα
Περίπολα τον πήγανε
εις την εισαγγελία
"τη δούλα την παντρεύομαι
χωρίς διαμαρτυρία"
Εισαγγελείς κατάλαβαν
πως είναι ερώτου λύσσα
σε γάμο τον τιμώρησαν
και τόνε απολύσαν
Λύσιππε διαισθάνομαι μέσα από τους στίχους που παραθέτεις, αυτήν την τόσο γήινη δύναμη που κινεί τα πάντα στο σύμπαν, την ουσία της ίδιας της ύπαρξης. Αυτό που σαν λάβα καυτή κατακλύει το σύμπαν και αλλάζει τη φύση των πραγμάτων όπως τα ξέρουμε. Δεν θα το ονομάσω, αλλά το αισθάνομαι! Ο καθένας μας ας του δώσει τ'όνομα που του ταιριάζει. Σ΄ευχαριστώ, Μ.
Κάποτε είναι θέμα επιθυμίας - άλλοτε, επικοινωνίας.
Μόνο οι δυό τους ξέρουν την αλήθεια.
Άραγε την ξέρουν και οι δύο ή όπως συνήθως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση ακόμα και στον έρωτα τον πανδαμάτορα Λύσιππε? Καλησπέρα, Μ.
Μα ναι. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ απόλυτη όταν υπάρχουν δύο μυαλά, δύο ζευγάρια μάτια, αυτιά - δύο καρδιές. Είναι όλα υποκειμενικά.
Τελικά, πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας - να τον αγαπάμε πολύ. Οχι εγωιστικά, αλλά να τον αγαπάμε με αγάπη αγαπημένη. Αν δεν το τόνισα αρκετά, είναι αυτό που γράφεις στο κάτω μέρος της σελίδας σου.
Δημοσίευση σχολίου