Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2006

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!

Με ποια καρδιά, με ποια ψυχή θ’ αναζητήσω απ΄ την αρχή
Εκείνη την παραδοχή πως στην αγάπη χάσαμε?
Χτυπάω πόρτες στα τυφλά, γράφω μηνύματα τρελά
Μα τίποτα δεν άλλαξε.

Είσαι αλλού, πολύ μακριά για τώρα και παντοτινά,
Πως σ’ άφησα σπουργίτι μου,
Να φύγεις από μια αγκαλιά που σε κρατούσε τρυφερά
Και ύστερα σ’ αρνήθηκε?

Ήθελες μια καινούργια αρχή και εγώ φοβήθηκα πολύ
Ότι θα πόναγα ξανά σαν λίγο πριν, λίγο μετά,
Έφυγες τότε από μπρος και χάθηκε όλο μου το φως
Κι ας δάκρυζα στη σκέψη σου, ανάσα εσύ και ελπίδα μου.

Λεν η ζωή πως προχωρά, αφήνει πίσω τα παλιά
Μα έλα όμως που εγώ, όσο το σκέφτομαι θρηνώ
Και ήθελα μόνο μια φορά να σε ξανάνιωθα σιμά
Για να σου πω πως στη καρδιά, μίσος και πόνος δεν χωρά.

Βρήκες αλλού παρηγοριά απ’ τη δική μου απονιά
Και τώρα που σε έχασα κατάλαβα καλά,
Πως έστω κι αν ήτανε γραφτό να μην τα βρούμε εμείς οι δυο
Αν η καρδιά δεν συγχωρά, μένει μονάχη τελικά.

© Marialena, 02/02/2006

13 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Κανενας δεν μενει μονος...Η μοναξια μενει με εμας...

Marialena είπε...

Καλημέρα! Δεν είναι θέμα συγκυριών για μένα, αλλά θέμα επιλογών...

THE_RETURN είπε...

"Πως σ’ άφησα σπουργίτι μου,"

Αυτό στη συγκεκριμένη θέση που βρίσκεται εντός του ποιήματος είναι τόσο τρυφερό, τόσο καταλυτικό, και εν τέλει τόσο όμορφο στην παιχνιδιάρικη απλότητά του,

που για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να ...ασχοληθώ με την ορνιθολογία, και την ιδιαίτερη σχέση πτηνών-ανθρώπου !

να είσαι καλά

Marialena είπε...

Νομίζω ότι με πειράζεις αγαπητέ? Πανω που το πρώτο μέρος του σχολίου σου προορίζονταν για την γυναικεία ευαισθησία μου, στο δεύτερο μέρος μου το γυρνάς στα πτηνά! Πάει το σώψυχό μου, έγινε αντικείμενο ορνιθολογικής μελέτης... Αλλά από την άλλη, δεν είχε περάσει από το μυαλό μου αυτή η διάσταση των στίχων μου! Χμμμμ...

THE_RETURN είπε...

Όχι, βέβαια. Για όνομα του θεού. Δεν σε πειράζω. Ίσα ίσα θαύμασα τον στίχο σου. Και συνόδευσα το θαυμασμό μου με υπερθεματικό χιούμορ.

Marialena είπε...

;-} Everything's fine! I guess you know better when it comes to humor!

Ανώνυμος είπε...

Σαν απάντηση στο δικό σου ποιητικό οίστρο:

Aσε το χέρι σου απαλά
μες το δικό μου κι έλα
γύρε στον όμο μου ξανά
μες στις νύχτιάς την τρέλλα
και η φωνή σου αντίλαλους
μες την ψυχή να κάνει
μέσα σε χρόνους δύσκολους
τους φόβους να σκοτώνει.

Κι όταν μου λές πως μ'αγαπάς
με ελπίδα να με ντύνει
σαν να'ναι μήνυμα χάρας
την πίκρα μου που σβήνει
λές κι είναι ψίθυροι καρδιάς
κι απόμακρο λιμάνι.

Και γύρω μας να παίζουνε
ο ουρανός και τα άστρα
και όνειρα θα χτίζουμε
και φωτεινά παλάτια
που μέσα εκεί θα κατοικεί
αυτή η μεγάλη αγάπη
που χρόνια τώρα καρτερεί
να βρεί ενα λιμάνι.

Στην άκρη τις ακρογιαλιάς
το κύμα θα γελάει
και το τραγούδι της χαράς
την θλίψη θα σκορπάει
σαν θα μου λές πως μ'αγαπάς
ξάφνου θα μου μιλάει
μέσα στα χρόνια της φωτιάς
θα μου χαμογελάει.

Θόδωρος
Μαραμένος Κρίνος

Marialena είπε...

Υπέροχη η έμπνευσή σου Θοδωρή, να σαι καλά! Μ.

Marialena είπε...

Θοδωρή, επειδή υπάρχουν ορισμένα προβληματικά άτομα με αρρωστημένες νοοτροπίες που επιμένουν να ξεδιπλώνουν την δυστυχία τους σ' αυτόν τον κατά τ' άλλα φιλόξενο διαδυκτιακό τόπο, γι' αυτό και δεν θα μπορείτε ν' αφήσετε ανώνυμα τα σχόλιά σας από δω και στο εξής. Αν θες να επικοινωνήσεις μαζί μου αναζήτησε εναλλακτικές λύσεις που θα βρεις με προσεκτική αναζήτηση. Συγνώμη, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αποφύγω τις ενοχλήσεις από ανόητους από δω και μπρος! Μ.

Porfiry Petrovich είπε...

Μην κλαις πια.

Marialena είπε...

@ porfiry: Καλημέρα! ;-} M.

Λύσιππος είπε...

Η αγάπη που ξεγλυστρά σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλα, γίνεται πηλός και χτίζει πιό γερά θεμέλια την επόμενη φορά. Ωσπου να γίνει τσιμέντο και ατσάλι, στερεή.

Marialena είπε...

Λύσιππε καλωσόρισες! Αυτό που λες είναι από τα όμορφα πράγματα που μου έχουν γράψει σαν σχόλιο! Θα χαρώ να ανταλλάσουμε απόψεις. Ευχαριστώ... Μ.