Η αλλαγή του χρόνου

Στεφάνι απ' τα άνθη του χειμώνα θα σου πλέξω,
με ρόδια και καρπούς θα το στολίσω,
κορδέλα πορφυρή θα του τυλίξω
και στα μαλλιά αν θες θα στο φορέσω.

Κλειδί του παραδείσου θα σου δώσω
και δώρα και παιχνίδια ό,τι ζητήσεις,
αρκεί όταν σημάνει η αλλαγή του χρόνου,
με το δεξί να τον καλοσώρισεις.

Γλυκό κρασί στα δύο θα το πιούμε,
στο φως των κεριών που τρεμοπαίζουν,
γλυκίσματα αχνιστά θα μοιραστούμε,
σαν τις ευδαιμονίας οι απόηχοι θα γνέφουν.

(c) Marialena, 27/12/2006

Στην άκρη του μυαλού

Στην άκρη του μυαλού μου ζωγραφίζω,
τα χρώματα απ' τα μάτια τα κρυμμένα,
στις φαντασίας τους αγρούς τα φυτρωμένα,
εκείνα που ούτε έχω ονειρευτεί.

Στην άκρη του μυαλού μου σχηματίζω,
εικόνες απερίγραπτες ακόμα
και λέξεις που δεν βγήκαν απ' το στόμα,
καθώς τους διαδρόμους του διασχίζω.

Στην άκρη του μυαλού μου θα ελπίζω,
πως κάποτε θα φτάσω εις το τέρμα,
για να μπορέσω επιτέλους να αφήσω,
ελεύθερα τα της καρδιάς τα γκέμια.

(c) Marialena, 18/12/2006

Ζωή

Απρόσμενα στέκω εμπρός σου, Ζωή,
με μάτια ανοιχτά σ' ατενίζω,
το φως που αναδύεις εμπρός μου, Ζωή,
με κάτοπτρα κοίλα διυθίζω.

Δε φτάνει να είσαι δική μου, Ζωή,
το μοιραίο ποτέ δεν ορίζω,
μόνον ίσως το παρόν της κάθε στιγμής
κι αυτό αφού πρώτα τ' αφήσω.

(c) Marialena, 09/12/2006

Μυστικός Κήπος

Ένα λουλούδι φύτεψα στο μυστικό σου κήπο...

Το πότησα με δάκρυα,
το θρεψα με το χάδι,
το φύλαξα απ' τον καιρό,
να μεγαλώσει ωραία.

Ένα λουλούδι αντίκρυσα
μέσα, καλά κρυμμένο,
το ρώτησα για σένανε
κι εκείνο μου αποκρίθη.

Είμαι ο σπόρος σου εγώ,
εκείνος που χες βάλει,
μες της καρδιάς τις φυλλωσιές
και τώρα στέκω εμπρός σου.

Με πότισες με δάκρυα,
με θρεψες με το χάδι,
με φύλαξες απ' τον καιρό,
να μεγαλώσω ωραία.

Και να μαι ένα με τη γη,
ένα με την ψυχή σου,
εκείνη που την άφησες
στον μυστικό τον κήπο.

(c) Marialena, 09/12/2006

Mon cherie

Άπλωσε τα ξέπλεκα μαλλιά σου
κι έλα να σε πάρω αγκαλιά,
θα ναι η νύχτα αυτή μόνο δικιά σου
και όλα θα προορίζονται για μας.

Βγάλε το αιθέριο νυχτικό σου,
να χω να χαϊδεύω το κορμί,
που άγαλμα αρχαίο μου θυμίζει
σαν εξερευνώ κάθε πτυχή.

Έλα ο προστάτης σου να γίνω,
σαν θα μου αφήνεσαι υγρή
και καθώς η ανάσα σου μετράει,
κάθε μια δική μου αναπνοή.

Θέλω να σε φτάσω στα ουράνια,
στα πέρατα της γης να περπατείς,
σαν παραδωθείς στο άγγιγμα μου
και την μυρωδιά μου αναζητείς.

(c) Μαριαλένα, 06/12/2006 (ένα φιλί για καληνύχτα...)

Παράπονο

Μια σταγόνα αγάπης λαχτάρησα,
μια τοσοδούλα σταλίτσα,
μα ήταν φαίνεται τόσο παράκαιρο,
να κυλήσει στης καρδιάς μια γωνίτσα.

Ίσως φταίει που οι Μοίρες μου δώσανε,
της Χαράς το ληγμένο δελτίο,
ίσως δώρα από τα χέρια περάσανε,
που δεν ήτανε όμως για δύο.

Και τα μάτια γεμίζουνε δάκρυα,
που με βιά προσπαθώ να τα κρύβω
και τα χρόνια σαν άμμος κολλήσανε,
στης ζωής το δικό μου το πλοίο.

Μα μαζεύω ξανά τα κομμάτια μου,
το σενάριο εδώ δεν τελειώνει,
ίδια γεύση αφήνει στο στόμα μου,
ό,τι αρχίζει και μετά με ματώνει.

(c) Marialena, 3/12/2006 (γιατί κάποια πράγματα δεν έχουν γιατί...)

Κοιμήσου κόρη

Κοιμήσου κόρη όμορφη,
κοιμήσου που σου λέω,
ξάπλωσε στο κρεβάτι σου,
ο ύπνος να σε πάρει.

Είναι η νύχτα σκοτεινή,
ο άνεμος σφυρίζει,
και είναι η κρύα μου καρδιά,
προσάναμα που θέλει.

Κοιμήσου στα σκεπάσματα,
άπλωσε το κορμί σου,
λύσε τα ωραία σου μαλλιά
και ευθύς αποκοιμήσου.

Εγώ θα στέκω άγρυπνος,
φρουρός εις το πλευρό σου,
θα σε χαϊδεύω απαλά,
μέχρι να ξημερώσει.

Κοιμήσου κόρη όμορφη,
τίποτα μη φοβάσαι,
όσο θα βρίσκομαι εδώ,
κακό δεν θα σε εύρει.

Κοιμήσου εσύ μονάκριβη
και κάνε μου τη χάρη,
δες στο όνειρό σου πως εγώ,
θα μαι πάντα κοντά σου.

(c) Marialena, 28/11/2006

Χθες, σήμερα, αύριο

Αύριο - Τι κι αν όλα γίνουν ξένα,
τι κι αν πάνε στα χαμένα...

Σήμερα - Πως ο χρόνος μας κυλάει,
πως η ζωή μας προσπερνάει...

Χθες - Που να ήταν η αγάπη,
τάχα στ' ονείρου μου την άκρη...

Κι όμως άδικα ρωτάω,
απαντήσεις σαν ζητάω - εφήμερα...

Για τα μάτια τα κλαμμένα,
που ναι στη μοίρα αφημένα - ανήμερα...

(c) Marialena, 26/11/2006

Μικρό νυχτερινό V "Μονόλογος"

Πόσο μου λείπεις, να ξερες πόσο
που είμαι μονάχη σε μια γωνιά,
πόσο το θέλω το χέρι ν' απλώσω,
για να σε φτάσω εκεί μακρυά.

Σκέψου για λίγο τον ερωτά μας,
που περιμένει ν'αναστηθεί,
μα σκέψου πρώτα τη μοναξιά μας,
που μ' ένα νεύμα καραδοκεί.

(c) Marialena, 26/11/2006

Μικρό νυχτερινό ΙV "Θέλω"

Θέλω να χαθώ μέσα στα μάτια σου,
στα βάθη του πελάγου ν'αρμενίζω,
θέλω να μ'ανασταίνει η ανάσα σου,
κάθε που εγώ λέω να σβήσω.

Θέλω να ορέγομαι τα χείλη σου,
τη γεύση του φιλιού σου να ρουφάω,
θέλω να μυρίζω το μπλουζάκι σου,
όταν σαν τρελλή σ' αναζητάω.

Θέλω να σε νιώθω πάντα μέσα μου,
πάντοτε σαν ένα μου κομμάτι,
θέλω να αγγίζω το κορμάκι σου,
όταν τις νυχτιές δε κλείνω μάτι.

(c) Marialena, 26/11/2006

Βρέχει κι απόψε...

Βρέχει κι απόψε καρδιά μου,
σταγόνες βροχής δυνατής,
σταγόνες σαν δάκρυα όμοιες,
βρέχει με ουράνια ορμή,
θεόσταλτες μπόρες.

Βρέχει με τη γη να ποθεί,
να γευτεί τις σταγόνες,
σαν γυναίκα δίχως φιλί,
που αψηφά νύχτες μόνες.

Βρέχει και τ' αστέρια ψηλά,
στις κουρτίνες στεγνώνουν,
φαίνονται πια τόσο μακριά,
τη ματιά μου θολώνουν.

(c) Marialena, 24/11/2006

Plead

If I could spare a single truth,
so precious yet unspoken,
I would have gladly leave the earth,
so as to keep what's broken.

If I could utter just one word,
one meaning not another,
then I would rest my aching heart,
for I've hurt no other.

(c) Marialena, 19/11/2006 (today marks that two precious years have gone by...)

Μικρό Νυχτερινό ΙΙΙ "Το χάδι"

Τρυπώνω σαν τον κλέφτη στα σκεπάσματα,
στη χαραμάδα που μου άφησες να βλέπω,
τρυπώνω ν' ανταμώσω το κορμάκι σου,
αυτό το όμορφο, το αιθερικό, που δε χορταίνω.

Χάδι σου δίνω απ' τη μεριά μου τρυφερό,
τα χείλη βρίσκουν καταφύγιο στα δικά σου,
ω! τι να θέλω άλλο απ' αυτό,
το τώρα, το μαζί, εδώ κοντά σου.

Και συ τα χέρια μου ανοίγεις σαν φωλιά,
τη θαλπωρή στην αγκαλιά σου να τη νιώσω
και γω στο στήθος σου κυλάω απαλά,
σαν τη σταγόνα απ' το δάκρυ που σκουπίζω.

(c) Marialena, 19/11/2006

Στον κήπο των ονείρων

Στον κήπο των ονείρων σου θα μπω,
ακροβατώντας στων δακτύλων μου την άκρη,
μέχρι να βρω τον μυστικό τον θησαυρό,
που θα με βγάλει στου έρωτά σου τα πελάγη.

Κι έπειτα σαν το κλειδί σου θα κρατώ,
στη κλειδαριά της καρδιάς θε να το βάλω,
ρίγη του πάθους να διαπερνάνε και τους δυό,
καθώς ο ένας θα χάνεται γλυκά μέσα στον άλλον.

Και τότε τα μάτια θα ανοίξουν της ψυχής,
όπως τα σώματα γυμνά θα αχνοφέγγουν,
μικροί θεοί θα κοίτωνται επί της γης,
όταν σπονδή στον οργασμό θα καταθέτουν.

(c) Marialena, 19/11/2006

Οπτασία

Σταλιά σταλιά το δάκρυ μου
το μάζεψα για σένα,
μην τύχει και φανείς ξανά,
κάπου απ' τα περασμένα.

Σταλιά σταλιά σε καρτερώ,
να ρθεις εδώ μπροστά μου,
σαν οπτασία ή ξωτικό
που ζει στα όνειρά μου.

Σταλιά σταλιά το δάκρυ μου
για σένα θα φυλάξω,
σαν θα διψάσεις να κρατώ,
να ρθω να στο σταλάξω.

(c) Marialena, 12/11/2006

Επαφίεμαι ΙΙ

Επαφή, επαφίεμαι και αφήνομαι,
στου πεπρωμένου μου το στυγερό μαχαίρι,
άραγε τι όπλισε του μέλλοντος το χέρι,
ή τάχα έπαιξα παρτίδα προδωμένη?

(c) Marialena, 12/11/2006

Πέταξε ψυχή...

Πέτα ψηλά, πέτα μακρυά,
πέταξε εκεί που άνθρωπος ξανά δεν έχει φτάσει.
Βρες το κουράγιο και βγάλε από μέσα σου φτερά,
τόσο μεγάλα που θα σε παν σ' όλη τη πλάση.

Τι και αν τα πόδια σου με βία σε βαστάν,
τι και αν το σώμα σου μοιάζει ταλαιπωρημένο,
το πνεύμα κοίταξε μην είναι ηττημένο
κι οι δυνάμεις σου σε αφήσουν ξαφνικά.

(c) Marialena, 12/11/2006

Άγγελέ μου...

Όπως η νύχτα άπλωσε μαύρο μαντήλι,
έτσι κι η θλίψη έκατσε μες τη καρδιά μου,
σκιάζοντας τα ονειρά μου
και κρύβοντάς μου το φεγγάρι.

Που να σαι άραγε απόψε άγγελέ μου,
τώρα που εγώ τη θωριά σου αναζητάω,
τώρα που με την ανάσα σου μεθάω,
στης φαντασίας μου την άκρη.

Πες μου που κρύβεσαι για να ρθω να πλαγιάσω,
εκεί στο πλάι σου να με βρεις να κουρνιάζω,
πνοή στο χάδι σου να νιώθεις τ' άγγιγμά μου
και γω να θέλω μοναχά να ξαποστάσω.

(c)Marialena, 12/11/2006 (μεσάνυχτα και κάτι...)

Μοίρες

Τ' αδράχτι θα αρπάξω της Κλωθούς,
τη σαϊτιά από την Ειμαρμένη,
άραγε τι να με περιμένει
καθώς του βιού μου γυρίζει ο τροχός?

Η Λάχεση ξωπίσω θα προβάλλει,
σαν το μυστήριο ολόρθο θα μου το γνέφει,
κοίταξε μπρος σου, σαν να μου λέει, στον καθρέπτη
και η απορία θα λυθεί αν το θελήσεις...

(c) Marialena, 11/11/2006

Μη μου τους κύκλους τάραττε!

image by www.electoshot.com

Μη μου τους κύκλους τάραττε, σου λέω,
στα όρια της απόλυτης μη ύπαρξης ευρίσκομαι
και τούτο γιατί ουδέν θε να ανατρέψει τις βολές μου.

Τι και αν ο κόσμος αδιάκοπα γυρίζει,
οι εποχές θα εναλλάσονται ως έχουν στην υδρόγειο ,
εγώ διαλέγω να ευρίσκομαι σε λήθαργο, αυτονόητο και αυτάρεσκο.

Αν θα μπορούσα να αφήσω κατά μέρους το σκοτάδι μου,
τότε θα έβλεπα ξανά με άλλα μάτια,
μα αν ποτέ θελήσω να αφεθώ, τότε οι κύκλοι θα διαρραγούν συνάμα.

Μη μου τους κύκλους τάραττε, σου λέω,
όχι για κάποιον άλλο λόγο μην το πράξεις αλλά,
γιατί χωρίς τους κύκλους μου δεν ξέρω αν υπάρχω.

(c) Marialena, 27/10/2006 (μια αλληγορία για του μυαλού τα μυθεύματα)

Κι έπειτα

Απάνεμα λιμάνια, φουρτουνιασμένες θάλασσες,
αέρηδες που κύματα σηκώνουνε ψηλά
κι έπειτα, έρχεται η νηνεμία.

Στροβιλισμός του αέρα στην άμμο της ερήμου,
χάνεις το προορισμό σου άξαφνα
κι έπειτα, μια νέα πορεία χαράζεις.

Σκοτάδι καταμεσής της μέρας,
έκλειψη ολική του ηλίου, πανικός
κι έπειτα, το φως πάλι επιστρέφει.

Και στέκεσαι εκεί θεατής μιας αόρατης παράστασης,
στο θέατρο του παραλόγου του νου σου
κι έπειτα, αδειάζει το σύμπαν με μιας.

Και αναρωτιέσαι τι να ναι αυτό που τη ζωή σου γεμίζει,
με όμορφα ψέμματα και πικρές αλήθειες
κι έπειτα, τι είναι αυτό που στο τέλος μετράει.

(c) Marialena, 25/10/2006

Μικρό πουλί τ' αηδόνι

Σ' ένα κλαρί, ένα πουλί μονάχο κελαηδάει,
είναι πρωϊ, πολύ πρωϊ, και κείνο ξαγρυπνάει.

Σ' ένα κλαρί, μικρό πουλί, κάθεται όλη μέρα,
είναι το αηδόνι που φωνή γεμίζει τον αέρα.

Για ποιόν λαλείς αηδόνι μου, ολημερίς στον κάμπο,
πες μου το σε παρακαλώ, γιατί θε να το μάθω.

Αγάπησα με μια ματιά του βασιλιά την κόρη
κι εκείνη σαν με άκουσε έγινε ξεροβόρι.

Και γω από τότε τραγουδώ τον πόνο της καρδιάς μου,
γυρεύοντας τηνε παντού, όπου θωρεί η ματιά μου.

(c) Marialena, 20/10/2006 (εμπνευσμένη από τη λαϊκή μας παράδοση)

Επαφίεμαι

Στα χέρια σου επαφίεμαι Θεέ και Κύριε των Δυνάμεων
σα εκ των σων σου είμαι, πνοή απ' την πνοή Σου.

Με έφερες στον κόσμο τούτο ως όν έλλογο και σ' έχασα,
αναζητώντας να ξεφύγω από από της φύσης μου τα όρια.

Και βολοδέρνω έκτοτε σε τόπους ανίερους, σκοτεινούς και αφιλόξενους,
ψάχνοντας να βρω αυτό που τάχα θα με κάνει ευτυχισμένη.

Και Συ Κύριε της ευσπλαχνίας, μ' αφήνεις να τριγυρνώ
έτσι μονάχη, να υποφέρω μες τις σκέψεις μου, γιατί Εσύ ξέρεις!

Στέκεις εκεί, φάρος ακλόνητος της ύπαρξης του Κόσμου
και περιμένεις να στρέψω τη ματιά μου προς Εσέ και να σ' αντικρύσω.

Και τότε ο Φάρος του φωτός θα λάμψει εμπρός μου, ολόφωτος,
με φως γλυκύτερο της ίδιας της ζωής και τότε θα ξέρω ό,τι ξέρεις και Εσύ, Κύριε!

(c) Μαριαλένα, 11/10/2006

Νυχτερινή Οπτασία

photo by Webshots.com

Πανέμορφη Θεά, νύμφη εσύ του Απροσδιορίστου,
φανερώσου.
Βγάλε από πάνω σου το προπέτασμα της Νύχτας,
στρέψου στη Σελήνη και αποκαλύψου!

Το πως θα φαίνεσαι στα μάτια των απαίδευτων,
ίσως και να μην σ' αφορά, μην σε τρομάζει.
Φέρε εσύ κάτι απ' την ουράνια σου αύρα
και αυτή θα φέγγει σαν το διάβα σου θα πάρεις.

Αν θες να μείνεις Οπτασία, μην αλλάξεις,
μονάχα πέρασε μες τη νυχτιά απ' το δάσος.
Όλα τα πλάσματα θα στέκουνε σε αγρύπνια,
σαν τη μορφή σου θα αναμένουν να αντικρύσουν.

(c) Marialena, 06/10/2006 (καθώς η νύχτα σίμωσε ξανά...)

Και πάλι

Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
πόρτα που διάβηκες και έκλεισε πίσω,
ανείπωτες λέξεις, μικρά μυστικά,
όλη η ζωή σε ένα στίχο.

Κοιτάζω απλανής το κενό μου
κάτι μου λέει να το αφήσω,
κοιμήσου εσύ φθονερό μου,
εγώ έχω τη ζωή μου να ζήσω!

Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
μικρά μυστικά, μεγάλες αλήθειες,
της πόρτας μου κρούουν το ρόπτρο,
άραγε που είναι ο Κανένας να ανοίξει?


photo by Dan Heller.com

(c) Marialena, 02/10/2006

Εξομολογήσεις

Πάνω που η πόλη κοιμήθηκε,
πάνω που το πέπλο της μοναξιάς σου σε καλεί
να σε σκεπάσει και πάλι,
δραπετεύεις με ένα άλμα προς το άγνωστο.

Φώτα πορείας ανάβεις, προβολείς,
ψάχνοντας να απαγγιάσεις στο πουθενά
και να ησυχάσει η ψυχή σου,
εις μάτην.

Ανθρώπινη φιγούρα διακρίνεις στο βάθος,
σκυμμένη με το κεφάλι προς τα κάτω.
Τολμάς να πλησιάσεις πιο κοντά
δίχως να κάνεις τη βόλτα του Θανάτου.

Θέλεις να ανοίξεις τη καρδιά σου και το κάνεις
χωρίς προσποίηση, χωρίς κουβέντες άδειες,
μιλάς σε ξένο, σε ψυχή που δεν γνωρίζεις
μα κατά βάθος όλα φαίνονται σωστά εδώ και τώρα.

Σ'ευχαριστώ του λες απλά και ταπεινά
καθώς τα βάθη της καρδιάς ανακουφίζεις,
σ'ευχαριστώ που βρέθηκες σιμά
όταν σε είχα την πιότερη ανάγκη.

Και κείνος άξαφνα χαμογελά, σε κοιτά
και λέει μοναχά δύο κουβέντες.
Ήταν γραφτό να έλθεις να με βρεις
και γω να μοιραστώ τα βάσανά σου.

Ανάβεις πάλι των ματιών τους προβολείς,
φεύγεις, στη μοναξιά σου επιστρέφεις,
μα ξέρεις πως αυτό ήθελες να γίνει
μια νύχτα σκοτεινά απελπισμένη.

(c) Μαριαλένα, 29/09/2006 (αφιερωμένο σε όσους μέσα από τις λέξεις, βλέπουν τον άνθρωπο)

ΑΠΡΟΟΠΤΑ

picture: The twilight goddess

Παράξενα της νιότης χρώματα κι αρώματα,
παράξενα καραδοκούν μπροστά μου
καθώς η πλάση έβαλε το πορφυρό της φόρεμα
κι εχάθηκαν τα πάντα απ' τη ματιά μου.

Αλλιώτικες οι μουσικές που παίζουνε
ηχούν κι ας η σιωπή μόνο κραυγάζει
στα κύματα του νου απλά σκορπίζονται,
εκεί που η φαντασία οργιάζει.

(c) Marialena, 28/09/2006

Το Γιατί

Θα μπορούσα να ντύσω τη μέρα με χίλια χρώματα,
ίσως και να φορέσω ένα φωτεινό χαμόγελο
για να την υποδεχτώ.

Θα μπορούσα...

Να φορέσω στη πλάση πολύχρωμες κορδέλες,
και όμορφα τραγούδια να συνθέτουν
της μελωδίας μου το μοναδικό της τέμπο.

Θα μπορούσα...

Να λάμπουν τα μάτια μου από τη χαρά της ζωής
μονάχα να φανταστείς,
καθώς ο καθρέπτης αντανακλά το είδωλό μου.

Θα μπορούσα...

Μα εγώ διαλέγω να αφήσω τα στολίδια παραπέρα,
άλλη είναι η ώρα που θα ρθουν να ζωντανέψουν,
έτσι το διάλεξα και έτσι θα το κάνω.

Για τώρα μοναχά μια λέξη υπάρχει "Το Γιατί?"
παντού και πάντα, εντυπωμένο στη ψυχή μου
αυτό ζητάω και σ'αυτό θα επιμείνω.

(c) Μαριαλένα, 26/09/2006 (γιατί απλά δεν υπάρχει γιατί...)

Απόψε...

Απόψε θα σε νιώσω εδώ κοντά μου,
ανάσα μου εσύ, παρηγοριά μου
και μια φορά ακόμα θα κρατήσω,
τα μάτια ανοιχτά, να σε κοιμήσω.

Απόψε θα σε πάρω αγκαλιά μου,
ανάσα μου εσύ, παρηγοριά μου
και τα μαλλιά σου απαλά θε να χαϊδεύω,
καθώς λογάκια τρυφερά θα σου προφέρω.

Απόψε δεν θα σκέφτομαι το αύριο,
αυτό το άγνωστο, το τόσο άγριο,
μα θα μετράει το κάθε μας λεπτό για δύο,
σαν να μην τέλειωσε το κάθε τι μ΄ ένα αντίο.

Απόψε θα σε βλέπω στο κρεβάτι μου,
αγάπη μου, μωρό μου και γινάτι μου
και θα νομίζω πως έτσι φέγγουνε τα άστερια,
όταν θα σε κρατώ τρυφερά στα δυό μου χέρια.

(c) Marialena, 23/09/2006

Δεν θέλησα να μ' αγαπάς

Δεν θέλησα να μ'αγαπάς,
καπνούς φωτιάς σου άναβα
για να μεριάσεις στη γωνιά
και πίσω μου να φύγεις.

Δεν θέλησα να εμπλακώ,
στου παραλόγου το σκοπό,
μα έλα που δεν άντεξα καιρό,
την τρέλλα να αγγίξω.

Δεν θέλησα να σου δωθώ,
ό,τι και αν έκανες γι' αυτό
πικρό παιχνίδι σαν κρυφτό,
έπαιζα με το μέσα μου.

Δεν θέλησα να μ' αγαπάς,
μικρέ υπέροχε φονιά,
για να μπορώ να αντισταθώ
σε αυτό που μου συνέβαινε.


picture by www.queenofwords.com

Δεν θέλησα να σου κρυφτώ,
βγήκα μπροστά στο μακελειό
και τώρα ήλθε η σειρά,
το αίμα να πάρεις πίσω.

Και γύρισα γονυπετής,
σε προκαλούσα να αμυνθείς
και της αγάπης τη πνοή
με μαχαιριά να σβήσεις!

Και έπεσα έτσι στο κενό,
με έσπρωξες δίχως γυρισμό
και ας πίστευα για μια φορά,
πως η αγάπη υπερνικά.

(c) Marialena, 19/09/2006

Παιδί στη βροχή

Κοίτα πως η βροχή με έντυσε με πλουμιστές σταγόνες,
Κοίτα πετράδια λαμπερά, κοίταξε γοητεία,
Σαν περπατώ κι ακροβατώ στο βρόχινο τοπίο.

Κοίτα ξανάγινα παιδί, χωρίς σκοπό, χωρίς ντροπή,
Να τριγυρνώ μες τη βροχή, τα όνειρα να πιάσω.
Κοίτα, δεν είναι εκπληκτικό που τώρα πια κι εγώ μπορώ,
Χωρίς στολή, χωρίς μορφή, τη μάσκα να πετάξω!

Κοίταξε, έπιασε βροχή, φεύγω από δω, πάω εκεί,
Πάω μακριά και όπου βγει, εγώ μονάχη στη βροχή,
Τις χίμαιρες να πιάσω…

© Μαριαλένα, 18/09/2006

Η Πρώτη Βροχή

Σαν τις σταγόνες της Βροχής
Στο δέρμα μου επάνω,
Τόσο απαλές και άγουρες
Σε αισθάνομαι να αγγίζεις.

Σαν του Ουρανού τα δάκρυα
Που πέφτουνε στη γη,
πως πάντα απορώ που χάνονται
Μετά την επαφή.

Και σαν το Χώμα το στεγνό
Ζητώ να με δροσίσεις,
Με ένα φιλί, με μια σταλιά,
Τη μοναξιά να σβήσεις.

Μα η Βροχή δεν είν’ καημός
Δεν είναι μετερίζι,
Είναι μια ανάσα που ένιωσα,
Πριν η Αυγή ορίσει.

© Μαριαλένα, 17/09/2006 (στη πρώτη βροχή του φθινοπώρου σήμερα, αφιερωμένο!)

Ανόητη Καρδιά (Foolish Heart)

Ανόητη που ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
που πίστεψες πως με ένα του χάδι πάλι,
θα άναβε της αγάπης το προσάναμα.

Ανόητη και απτόητη για να πονέσεις,
ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
γιατί αυτό που έχεις μέσα σου το κρύβεις.

Δείξε επιτέλους τι σημαίνει ν' αγαπάς,
δείξε αυτό που από πάντοτε φυλούσες,
δείξτο και μάθε στη ζωή να περπατάς,
δίχως τα αγκάθια που πατάς να σε πονούνε.

Ανοήτη, μικρή και άπονη καρδιά,
δεν σου αξίζει να την νιώσεις την αγάπη,
όχι έτσι όπως το κεφάλι σου χτυπάς,
σαν αισθανθείς πως κάτι μέσα σου ριγούσε...

(c) Marialena, 14/09/2006 (γιατί η αγάπη πονάει και πάλι... μέχρι πότε?)

Dancer in the dark

Here I stand all by myself,
just like in a dream,
the dark has come for good,
in perfect awe of it all.

Seems I am becoming a dancer in the dark,
a creature of my own, a fantasy!

Here I find the way to the door,
that leads me back to where I started from.
The sights and sounds call out my name,
there's no-one to blame for the ecstacy!


Dancing In the Dark painting by Liesbeth Johnson

Here I lie, half conscious, half torn,
I am calling out for more, in a strange silence.
The sweet music that I hear has ceased to cry for love,
I have to look inside to find it.

Here I am again, in no man's land, in utopia.
I cross the Rubicon, I dive into deep,
I fall myself asleep, only to wake up next
dancing for the moon, a creature so unreal!

Seems I am becoming a dancer in the dark,
a creature of my own, a fantasy!

(c)Marialena, 07/09/2006 (here's one for the full moon rising high tonight)

Μητέρα Γη

Άνοιξε την αγκαλιά σου Μητέρα Γη,
μητέρα εσύ των Πάντων και δέξου με.

Παιδί από τα σπλάχνα σου γεννήθηκα
Μητέρα Γη, σε σένα θέλω να γυρίσω.

Μάνα, μητέρα, μανούλα δέξου με,
σαν κάτι που δεν έφυγε ποτέ από κοντά σου.

Άσε με να ριζώσω μέσα σου, άσε με να χαθώ,
εκεί που όλα ξεκίνησαν και όλα καταλήγουν.

(c) Marialena, 06/09/2006

Παράθυρο στον κόσμο

picture by Marialena, 2006

Μπρος στο κλειστό το παράθυρι στέκω βουβή,
τι ώρα να ναι και τι μέρα δεν με νοιάζει,
κοιτώ τον κόσμο να διαγράφεται μπροστά
και το παράθυρο κλειστό να με εμποδίζει.

Δεν είναι τίποτα να φτάσω την λαβή,
λίγο πιο πέρα δείχνει να ναι άλλο σύμπαν,
μα με βολεύει τούτη εδώ η μοναξιά,
γιατί νομίζω πως είναι ο κόσμος ο δικός μου.

Μα δεν αντέχω, κάποτε το προσπερνώ
και το ανοίγω για να μπει φρέσκος αέρας.
Όμορφα νιώθω, μα δεν ξέρω να χαρώ
για το μικρό μου αυτό άλμα παραπέρα.

Πέρασε η μέρα, έφτασε η νύχτα αυτή
και το παράθυρο ορθάνοικτο μου μοιάζει.
Ξημέρωσε, βγήκε ο ήλιος την αυγή
και γω με μιας κλείνω απέξω ό,τι αλλάζει.

Πανικοβλήθηκα, δεν ξέρω το γιατί,
έμαθα βλέπεις να κοιτάζω από μέσα,
και τώρα που βγήκα λίγο έξω στον Νοτιά
την αίσθηση τη δυνατή την ξεγελάω.

(c) Marialena, 05/09/2006

Tempest (καταιγίδα)

storm-rain-rainstorm-at-sea-seen-from-boat-returning-from-Turtle-Island-Zante-Greece-picture by JR

Παίρνεις μια βάρκα με κουπιά, ξανοίγεσαι και φεύγεις.
Όλα καλά θα πάνε λες, χωρίς γιατί να ξέρεις.

Κι έξαφνα, ο κεραυνός καραδοκεί και οι αστραπές βροντάνε.
Δεν το υπολόγισες αυτό, πίστευες πως ήταν ψέμα.

Κι όμως, σταγόνες της βροχής ήλθαν για να σε βρούνε.
Καταμεσής στο πέλαγο, σε μια βαρκούλα μόνος.

Κι ήσουν εκεί, κι ήσουν εσύ, που τον καιρό αψηφούσες.
Μες σ'ένα καρυδότσουφλο, πάλευες να επιπλεύσεις.

Ω, Θεέ μου, τι σου συνέβαινε και τι συνέπειες είχε!
Να ξερες πως θα ξέφευγες, απ' τη μανία της φύσης.

Και τότε παραδέχτηκες την εύθραυστή σου φύση,
καθώς βρεχόσουνα πολύ, απ' της βροχής τον όγκο.

Και η βροχή σε άφησε για λίγο να στεγνώσεις
και κάθιδρος να προσπαθείς εις την στεριά να φτάσεις.

(c) Marialena, 04/09/2006

Στο ξέφωτο

Έλα να με βρεις, εκεί στο ξέφωτο,
θα χω τη πλάτη μου στραμμένη, μα θα με καταλάβεις.
Τον ήλιο θα χω αντίκρυ μου να λάμπει
και να φωτίζει της ψυχής μου τα αδιόρατα.

Έλα να με βρεις, μετά από κόπο,
τον ίδιο πέρασα και γω για να ρθω εδώθε.
Άξιζε το περπάτημα στους πάγους,
στα βράχια η προσπάθεια να εξισορροπήσω.

Έλα να με βρεις, να γίνουμε ένα,
εσύ και γω, αδέλφια ίδιας μάνας.
Θα μαστε πλάσματα που ζούνε μονιασμένα
και της ζωής τις αγωνίες ξεπεράσαν...

(c) Marialena, 02/09/2006

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ IX "ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ"

Χθες βράδυ σ' ονειρεύτηκα πεντάμορφη
λίγο πριν φτάσω στου Μορφέα το βασίλειο,
γυμνή να κοίτεσαι σε ξέστρωτα σεντόνια,
με δέρμα ολόλευκο να λάμπεις στο σκοτάδι.

Ξάπλωσες μπρούμυτα, νωχελικά, το σώμα σου
κι ήμουν εκεί για να σ' αγγίξω μ' ένα χάδι,
τη πλάτη φίλησα και τα μαλλιά σου μέριασα
σαν την απίστευτη σαγήνη σου δεν χόρταινα.

Πόθος ασίγαστος πλημμύρισε το μέσα μου
ήθελα μόνο να σε κάνω να ξυπνήσεις,
όχι γιατί δεν ήσουν όμορφη στον ύπνο σου
αλλά γιατί ήθελα τον έρωτά μου να ποθήσεις.

(c) Marialena, 31/08/2006 (if I were a man at one reincarnation...)

Εικόνες τ' Αυγούστου

Σαν γιοματάρικο κρασί σε γεύομαι
μικρό και μέγα πυροδότημα της φαντασίας μου.
Σαν τον Σιμούν, το τροπικό αγέρι,
που καυτό περνάει ανάμεσα στα σκέλια μου.

Σαν μια νυχτιά που δε λέει να τελειώσει
έστω κι αν έξω η αυγή την πρόλαβε και πάλι,
σαν τον ήχο των κυμάτων που σκάνε
εκεί που η γη ενώνεται με τη θάλασσα.

Το φράγμα του μυαλού θα ξεπεράσω,
πηδώντας στο κενό, ελεύθερη για πάντα,
αν θα σε βρω στον πάτο δεν με νοιάζει
φτάνει που έκανα εκείνο που φοβόμουν.

Και τότε, ω τότε, θα δεις και συ μαζί μου,
πως δαμάζουμε τα κύματα και πως
πατώντας ταπεινά στο άγιο χώμα,
θα σβήσουνε με μιας τα φώτα γύρω μας...

(c) Μαριαλένα, 28/08/2006

Η φυγή

Ξυπνάς μια μέρα με βροχή
και βγαίνεις έξω στο νοτιά που σε σηκώνει,
χωρίς ομπρέλα, τίποτα,
γυμνός έτσι όπως είσαι.

Και η βροχή νοτίζει το δέρμα σου,
σε βρέχει καθώς στέκεσαι ολόρθος
και συ, πες μου, τι κάνεις εσύ,
τρέχεις ή μήπως όχι, να κρυφτείς?

Ξυπνάς μια μέρα και ο κόσμος γύρω
δεν είναι όπως τον άφησες το βράδυ.
Είναι τα μάτια του μυαλού σου
που εικόνες και έννοιες αλλιώς αντιλαμβάνονται?

Και το κουβάρι της ζωής σου
μοιάζει σαν να άφησε μια τόση δα τρυπούλα
για να ξεφύγεις, να δραπετεύσεις,
από όλα αυτά που σε στοιχειώνουν.

...Και συ, πες μου, τι κάνεις εσύ,
τρέχεις ή μήπως όχι, να κρυφτείς?

(c) Μαριαλένα, 12/08/2006 (things are simple, we are not).

Γαλάζιο σαν το σύννεφο!

photo by Marialena, 2006

Σαν το γαλάζιο σύννεφο στην άκρη του μακρινού ορίζοντα,
σαν το τιτίβισμα ενός πουλιού στο δάσος,
σαν την ανέμη που κλωθογυρίζει αιώνια,
είναι αυτό που θέλω απόψε να σου γράψω.

Σαν ένα παλιό παιχνίδι που ανακάλυψες,
σαν τη δροσιά της πρωϊνής δροσοσταλίδας,
σαν δαγκωνιά στο αγαπημένο γλύκισμα,
είναι όλα αυτά που το μυαλό μου ζωγραφίζει.

Σαν το μετάξι που το κορμί μου τύλιξε,
σαν την αχτίδα που τη ψυχή ζεσταίνει,
σαν τη φορά που τόσο συγκινήθηκες,
είναι η ζωή που τώρα εμπρός σου σε προσμένει.

(c) Μαριαλένα, 04/08/2006 (la vita e bella when you feel like it!)

If only I could...

If I could be the sails in your ship,
I’d bring you safe to the open sea
So as to wander the globe with me
And travel far away.

If I could be the only sun
That lightens up the day,
I would have warmed your precious heart
And shine on you each day.

If I could be the door that leads
Out to the great blue sky,
I would have gladly be the one,
To cast your fears aside.

Come on; reach out to look for me
Afraid of no other,
It’s all written in the destiny,
We are meant to find each other.

© Marialena, 01/08/2006 (if only I could ma Lord, if I only I could…)

Το βαμπίρ!

Μάτια σβησμένα από τη φλόγα της ζωής,
φυτοζωείς ρουφώντας αδιάλειπτα ενέργεια
που στην προσφέρουν τα ανύποπτα τα θύματα,
μα ποτέ καλά το ξέρεις, πως δεν γίνεσαι.

Είσαι υπάνθρωπος, βαμπίρ διαπιστωμένο,
ψυχή δεν έχεις, μήτε ανθρωπιά καθόλου,
ζεις μοναχός στο σκοτεινό σου το δωμάτιο
δίχως κανέναν να σ' αγαπά και να σε θέλει.

Οι απειλές σου άφθονα εξακοντίζονται
όλους τους κρίνεις με τα μέτρα τα δικά σου,
έτσι έχεις μάθει να εισπράττεις τη συμπόνοια,
άραγε σε αγάπησε ποτέ η μάνα η δικιά σου?

(c) Μαριαλένα, 01/08/2006 (αν θες έλα στο Φως, αλλιώς κάτσε να καείς στη Κόλαση...)

Some dance to remember & some to forget!

Πες μου αργότερα στο μέλλον, σαν τι θα έχεις να θυμάσαι
καθώς περάσουνε τα χρόνια?

Μήπως τον χρόνο τον χαμένο σε πράγματα που δεν μετρούσαν
ή την αγωνία που περνούσες για να περάσει η κάθε μέρα?

Θα κλαις αγάπες που δεν ήλθαν ή σαν περάσανε που πήγαν
και θα κοιτάς τα άσπρα μαλλιά σου σαν δείγμα νιότης που παρήλθε?

Πες μου αν μπορείς κάτι για σένα, κάτι που σ' έκανε να κλάψεις
και να γελάσεις στη ζωή σου, μα όχι τίποτα μοιραίο που σκόνταψες και δεν συνήλθες.

Αγάπησες ποτέ με πάθος, έκανες έρωτα χαμένος στα μονοπάτια του κορμιού της,
ζήτησες να γίνετε ένα και έθρεψες φλόγα στη ψυχή της?

Σάμπως περίμενες να έλθει η ευκαιρία η μεγάλη και άλλη μετά
και πάλι άλλη κι έτσι έχασες το τρένο?

Τι να την κάνω την βιτρίνα, όσο ωραία και να είναι
όταν βαθιά μέσα στη ψυχή σου, το πεπρωμένο το χεις χάσει...

(c) Μαριαλένα, 22/07/2006 (μιλώντας για παρελθόν στο μέλλον...)

Φωτιά και Γη!

Από τι άραγε να είμαι εγώ φτιαγμένη,
πυρ ωσάν του ήλιου τη φωτιά, την καίουσα,
και χους, χώμα και πηλός από της γης τα σπλάχνα.

Λίγο νερό, όχι πολύ, να με δροσίζει
μα όχι τόσο που το χώμα παρασέρνει
σε αποσύνθεση, όχι ποτάμι, μα ρυάκι προτιμώ.

Και ο αέρας λιγοστός σαν ένα αγέρι,
τόσο που ευχάριστα το μάγουλο χαϊδεύει
δεν θέλω να ναι σαρωτικός τυφώνας
που τα πάντα στο διάβα κυριεύει.

Φωτιά και γη, ήλιος και φως,
θνητή ουσία που η γη έχει διαλέξει,
αυτό θε να μαι πάντοτε όσο θα ζω,
πλάσμα ανθρώπινο και γήινο συνάμα.

(c) Μαριαλένα, 28/07/2006

MYMONITORBANNER The Write Stuff! by Marialena 56,1 KB
http://img104.imageshack.us/img104/1260/wsnv5.gif

The credits go to Ergenis for creating this logo! Thank you very much, Marialena

Ο Δούρειος Ίππος

Ασώματος ύπαρξις, ξύλινο ομοίωμα
του άψυχου ειδώλου που φέρεις,
ωσάν άλλος Δούρειος Ίππος
πολιορκώντας με εισερχόμενος
στα τείχη της διερυγμένης Τροίας.

Στη σφαίρα του φανταστικού πραγματώνεσαι,
ή μήπως ως άλλο φθονερό αποκύημα της φαντασίας
προβάλλεις την ολογραφική σου εικόνα
εμπρός στα μάτια των ανυποψίαστων θυμάτων!

Που κρύβεις άραγε τον πολυμήχανο Οδυσσέα
και την αγέλη των κατ' εφημισμόν συντρόφων του,
κοίλο το παραπέτασμα που τους χωρίζει
από την αποκάλυψη των επιτιθεμένων.

Τολμώ να λάβω ανά χείρας έναν δαυλό,
με πλούσιο υλικό για την ανάφλεξη
που όταν η εικόνα σου αντιληφθώ πως
δεν ήταν παρά μια απαίσια ψευδαίσθηση
θα θέσω εις την πυρά το προσάναμα και θα σε πυρπολήσω.

Φλεγόμενος ο Δούρειος Ίππος θα ήταν σπουδαίο θέαμα
μα την αλήθεια, θα σε κοιτούσα να συντρίβεσαι
μέσα στις φλόγες του παραναλώματος
και θα χαιρόμουν να σε βλέπω να αποκαλύπτεσαι
φτηνό επινόημα που χάθηκε για πάντα.

(c) Μαριαλένα, 26/07/2006

Του μυαλού οι αναμνήσεις...

Πάνω στη παλιά σοφίτα αναζητώ το παρελθόν μου
ανοίγω κούτες σκονισμένες και ανιχνεύω στο ημίφως,
ότι παλιό και ξεχασμένο έχω εδώ εναποθέσει.

Κούκλες, παιχνίδια και βιβλία, ένδειξη ότι ήμουν νέα,
τότε που υπήρχε στη ζωή μου ο κόσμος μόνο ο παιδικός μου
και γω με κείνον εκεί ξυπνούσα, έπαιζα και ονειρευόμουν.

Να και σε μια άκρη οι ζωγραφιές μου, να και οι μαρκαδόροι,
να πίασω λες στο χέρι έναν να δω αν θα ζωγραφίσω
σαν τότε που η φαντασία έπλαθε μύθους που τους ζούσα.

Τι θέλω και τα ανακατεύω, σάμπως γυρεύω κάτι να βρω
ή μήπως φοβηθώ στο τέλος πως θύμησες κακές θα αγγίξω
και ξάφνου το όνειρο το παλιό μου με μιας θα γίνει μόνο αέρας?

Να ζήσω θέλω έστω για λίγο, την αίσθηση που είχα τότε,
σαν ξέγνοιαστα γυροβολούσα παίζοντας μήλα στην αλάνα
σαν κάποτε που μου αρκούσε για να μουνα ευτυχισμένη.

(c) Μαριαλένα, 22/07/2006 (βραδυνές περιπλανήσεις στου μυαλού τις αναμνήσεις...)

Παιχνίδι της Μοίρας

Ώρες ολάκερες σε συλλογίεμαι,
μέρες και νύχτες αναρωτιέμαι
παιχνίδι της Μοίρας
τόσο περίεργο, τόσο ακραίο,
που με βιά το διάλεξα
λες κι ήταν μοιραίο.

Πες μου μια λέξη, μια φράση μόνο,
τέτοια που θα φτανε
να αλλάξει δρόμο,
στης λογικής μου το πιο παράλογο,
καβάλα στης πίστης το μαύρο άλογο.

Ξέρεις τι νιώθω εγώ για σένα,
αν σε λαχτάρησα μακριά στα ξένα,
αν θέλω μόνο να σ'αγαπήσω
και εκεί στο πλάι σου εγώ να ζήσω?

Άκου τους χτύπους της καρδιάς μου,
δες τη ψυχή μου μες τη ματιά,
πάρε το χέρι μου στα δικά σου
και έλα να νιώσεις παιδί ξανά.

(c) Μαριαλένα, 18/07/2006

Κοχύλι στο λαιμό

Κοχύλι φοράω στο λαιμό,
φερμένο από τις θάλασσες
εκείνες τις απέραντες,
στων τροπικών τα μέρη.

Μακρύ ταξίδι έκανε
να φτάσει να φοριέται
από παιδί της θάλασσας
σαν κόσμημα φτιαγμένο.

Και τώρα το χω πάνω μου
σαν φυλακτό μου κάνει,
πλάσμα απροσδιόριστο
που με ακουμπά στο δέρμα.

(c) Μαριαλένα, 18/07/2006

Πίσω απ' τον καθρέπτη!

Αναζητώ το κρυμμένο σου είδωλο
πίσω από τον σπασμένο καθρέπτη.
Βενετσιάνικος θαρρώ ότι έμοιαζε,
απομεινάρι μεγαλείων που φύγαν.

Θαμπή εικόνα ανάμεικτη,
σκουριά και μνήμες αντάμα
χαράζουν στην μνήμη το τίποτα,
αυτό που δεν ήλθε συνάμα.

Τον κοιτώ και μαζί του φαντάζομαι
πως θα ήταν σαν η μορφή σου προβάλλει,
μηδέ άγγελος ούτε και διάβολος
παρά μόνο ένα άδειο κουφάρι.

Κάπου ράγισε, το τζάμι έσπασε
κι η κορνίζα του έχει ξεφτίσει,
και οι θύμησες πως ξεθωριάζουνε
καθώς πέρασε του χρόνου η ρύση.

(c) Μαριαλένα, 17/07/2006

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ VIII «ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ»

Πες μου μονάκριβέ μου, ένιωσες ποτέ το χάδι του ανέμου
Να σου χαϊδεύει το κορμί απ’ άκρη σ’ άκρη?

Τα κύματα της θάλασσας να σε νοτίζουν απαλά,
Καθώς φυσά το μαϊστράλι, πες μου, ένιωσες?

Ο ήλιος ο καυτός, ο πυρωμένος δίσκος, άγγιξε το είναι σου
Και διαπέρασε τη ψυχή σου, σαν πυρ το καθαρτήριο?

Πες μου, με πόθησες μια νύχτα σαν κι αυτή, όσο σε πόθησα εγώ,
από την κάθε θύμησή σου και κάθε ίχνος της φωτιάς σου, ερωτευμένη?

Πότε ξανά θα λυτρωθώ να σε αγγίζω, να σε προσμένω μέσα στου μυαλού τη ζάλη,
Πες μου και γω θα κάνω υπομονή, σαν ο καιρός για να σε νιώσω θα σημάνει πάλι.

© Μαριαλένα, 14/07/2006

Πανσέληνος του Ιούλη

Φορώ έναν μανδύα χρυσοκέντητο,
ένα κομμάτι απ' τις νεράϊδες υφασμένο,
γίνομαι ένα με τα χρώματα της ίριδας
πετώντας προς του ουρανού το μη-ορισμένο.

Έχει πανσέληνο και η θάλασσα πλημμύρισε
από τραγούδια των πνευμάτων εμπνευσμένα,
κοίτα πως η Σελήνη καθρεπτίζεται
στα κύματα που έρχονται προς την ακτή σε μένα.

Ολόγιομος ο κύκλος της Θεάς φεγγοβολά,
αστράφτει στο απόκοσμο στερέωμα
και συ κοιτώντας την χαμογελάς
παίρνοντας φως από της ψυχής τα απωθημένα.

Φταίει το φεγγάρι του Ιούλη γι' όλα αυτά,
για ό,τι είπα κι είναι στη καρδιά μου μέσα
άκουσε, κοίτα, νιώσε μαγικά,
σαν τη Σελήνη αντικρύσεις σε μια νύχτα.

(c) Μαριαλένα, 11/07/2006 (έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία...)

Αν ήμουν το Φεγγάρι...

photo & work of art by Marialena

Αν ήμουν το Φεγγάρι,
θα ρχομουν κάθε βράδυ
στο προσκεφάλι σου.
Θα σου φεγγα με χάρη
και κει στο μαξιλάρι
θα γλύστραγα απαλά,
μες την αγκάλη σου.

Αν ήμουν ένα αστέρι,
θα σ' έπαιρνα απ' το χέρι
να περπατήσουμε.
Πάνω στης γης τα μέρη,
πιασμένοι χέρι-χέρι
να σεργιανίσουμε.

Αν ήμουν η Αυγή,
θα έφτανα εκεί που θα κοιμόσουνα
θα φώτιζα τη πλάση
και θα στελνα πουλιά
να σε ξυπνήσουνε.

Αν ήμουν Ηλιαχτίδα,
θα έψαχνα παντού να σε ζεσταίνω,
θα πέρναγα απ' τα σύννεφα
και με χρυσή φωτιά
τα πάντα γύρω σου θα έντυνα.

Αν ήμουν Συννεφούλα,
βόλτες στον ουρανό για σε θα έκανα,
ως να σε συναντήσω
και με σκιά το διάβα σου
παντοτινά θα πέρναγα.

Αν ήμουν η Αγάπη,
η μόνη σου αγάπη πόσο θα θελα,
να σε χω στη καρδιά μου
μοναδικέ ερωτά μου,
κι όσο άντεχα!

(c) Μαριαλένα, 10/07/2006 (το φεγγάρι γεμίζει & η καρδιά πλημμυρίζει από συναισθήματα)

Η παρένθεση

Δεν θέλω να μαι στη ζωή σου μια παρένθεση,
Μια τελεία εις τον χάρτη ξεχασμένη,
Μα θέλω να μαι η απρόσμενη η έκπληξη,
Που θα χαράξει το όνομά μου στη καρδιά σου.

Δεν με εκφράζει της ψυχής σου η παραίτηση
Μηδέ μετράω λόγια άδεια νοημάτων,
Θέλω αγάπη μου μονάχα να με σκέπτεσαι
Και να γυρίσεις σύντομα στην αγκαλιά μου.

Δεν θα σταθώ εις την παράλλαξη του έπειτα,
Γιατί το έπειτα ακόμα δεν εφάνει,
Αλλά θα παίξω την παρτίδα μου στον έρωτα
Και άσε τα ζάρια να μου πουν που θα με βγάλει.

© Μαριαλένα, 05/06/2006 (λέμε και καμιά παπαρίτσα να περνάει η ώρα…)

Δύο σταγόνες βροχής

Βρέχει πάλι απόψε…
Σταγόνες βροχής κυλούν επάνω σε ένα σπασμένο κάτοπτρο
Κοιτάζομαι, άραγε βρέχει πραγματικά
Ή είναι τα δάκρυα της ψυχής μου, τα ασίγαστα,
Που ξεπροβάλλουν εις τον παλιό καθρέπτη?

Βρέχει μια βροχούλα σιγανή, σχεδόν ανεπαίσθητη
Όπως η μελαγχολία, τυλιγμένη σε χρυσό χαρτόνι
Σαν αυτό που τα παιδιά κάποτε έφτιαχναν αγγέλους
στο σχολειό και ξεχάστηκαν σ’ ένα κουτί παρατημένοι,
όπως η μελαγχολία που ξέμεινε και δαύτη.

Βρέχει και οι εποχές εναλλάσσονται σαν ένα ψέμα
Καλά κρυμμένο μες την αλήθεια.
Πέφτει και η νύχτα νωρίς
και με πνίγει η σκοτεινιά της ξανά και ξανά.
Φύγε, σε παρακαλώ, φύγε μακριά μου!

Βρέχει και τα πάντα γύρω νοτίσανε
Απ’ τις σταγόνες της βροχής και θρέφονται
Και μεγαλώνουν και ομορφαίνουν.
Κλαις, μα γιατί κλαις καρδιά μου,
Δάκρυα είναι αυτά που βλέπω ή δυο σταγόνες βροχής στο μάγουλό σου?

© Μαριαλένα, 03/07/2006

El matador

Τον έλεγαν Χοσέ και εισήλθε στην αρένα
στητός, καμαρωτός και αγέρωχος.
Ως άλλος ευγενής του 17ου αιώνα
φορούσε τη στολή του την επίσημη,
καθώς καβάλα στο λευκό του άτι
παρουσιάστηκε εμπρός στο πλήθος.

El matador, el matador... ακούστηκαν οι ιαχές των!

Σε λίγο όρμησε και ένα πελώριο κτήνος στην αρένα,
η αυτού μεγαλειότης, ο ταύρος!
Μαύρος όπως ήταν και επιβλητικός στην όψη.
Ο matador κρατούσε τις λόγχες του στο χέρι
κι ετοιμαζόταν να ξεκινήσει
τον χορό εκείνο του θανάτου
που θα οδηγούσε τον ταύρο στην ιερή θυσία.

Με βηματισμό ακριβείας το άλογο πλησίαζε
το ζώο που ανήσυχο έστεκε καταμεσίς στο χώμα.
Να η πρώτη λόγχη καρφώνεται στο σβέρκο του.
Ο ταύρος ξεκινά την μάχη με τον άνθρωπο,
ή ταν ή επί τας, η ζωή σου ή η ζωή μου.
Ο matador το ξέρει καλά αυτό το παιχνίδι.

Ο ταύρος παρόλα αυτά δεν παραιτείται απ' τη ζωή,
βαστάει δυνάμεις αν και σιγά σιγά λυγίζει.
Κι άλλη μια λόγχη βυθίζεται στο κρέας του,
το αίμα κυλά στις παρειές της ωμοπλάτης.
Ξεπέζεψε ο matador, πιάνει και το πανί
για να τον ερεθίσει κι άλλο ακόμα.

Πάλεψε ταύρε, πάλεψε, μην υποκύψεις εις των ανθρώπων τα τερτίπια!

Πλησίασε ο matador τον ταύρο, κρατά άλλη μια φονική σαίτα
μα κι άλλη μια, κι άλλη μια, στο χέρι.
Όχι δεν θέλω να σε αφήσω να νικήσεις του λέει,
είσαι ένα ζώον και διαλέγω να πεθάνεις!
Μάτια που καίνε από οργή και αδημονία είν' του ταύρου
μάτια που λένε πως εχθρός τον πλησιάζει.

Η φύσις η ίδια τον οπλίζει με ορμή από τα σπλάχνα,
τις οπλές τραντάζει καθώς ξεφυσά και βρυχάται,
ορμά στον άνθρωπο και τον έκανε κομμάτια
όταν επάνω του πατά και τον περνάει.
Ω, τι κακό ο matador κείται νεκρός εις την αρένα,
το ζώον δεν έπρεπε να τον νικήσει έτσι!

Τι συμφορά, τι τέλος άδοξο για κείνον
που μόνο νίκες ήξερε να μας προσφέρει!
Και τώρα τι σημασία έχει αν κέρδισε ο ταύρος,
μιας και στη σφαγή θα καταλήξει ούτως ή άλλως?
Ω, μα τι άδικο που ήταν το μοιραίο,
ω, πάει ο ένδοξος Χοσέ, ο matador μας!

(c) Μαριαλένα, 01/07/2006 (μεσάνυκτα, με εικόνες γεμάτη η φαντασία...)

Στο βυθό

Αδιάβροχα όνειρα κάνεις καρδιά μου,
Στολή καταδύσεως φοράς και βουτάς
Στο βυθό που η άμμος χρυσίζει.

Κοίταξε πως λαμπυρίζει το φως στο σκοτάδι,
Τα κοράλλια φυτρώνουν στο βράχο
Εκεί, όπου ψάρια μικρά ξεπροβάλλουν.

Γίνε ένα με την θάλασσα καρδιά μου,
Αισθάνσου το χάδι του νερού
Να σε τυλίγει ολόγυρα και ολοκληρωτικά.

© Μαριαλένα, 26/06/2006

Τα ύδατα της Στυγός

Στα ύδατα της Στυγός θα εμβαπτιστώ
εις τις πηγές όπου το ύδωρ
αναβλύζει παγωμένο,
εκβραζόμενο από τα έγκατα της γης.

Ποιός δρόμος άγνωστος σε με αποκαλύφθηκε
εμπρός στα έκπληκτά μου μάτια,
ουδέ γνωρίζω παρά μονάχα
τούτο κατέχω ως τούδε:

Ήταν τα ακατάλυπτα λόγια της Πυθίας
που με οδήγησαν εις τις πηγές ετούτες.

Καλούμαι εγώ ο αφιχθής εκ τόπου μακρινού
να κατέλθω εις τα βάθη του σπηλαίου
και όρκον θεάρεστον να απαγγείλω
ενώπιον των πνευμάτων
δια την σωτηρίαν της ψυχής μου!

Εμπρός λοιπόν να εκπληρώσω
τα της Πυθίας προλεγόμενα
κι ύστερα ας ειπεισέλθει η λήθη
εις την νόησήν μου!

(c) Μαριαλένα, 24/06/2006 (ξημερώματα μιας μέρας, όπου νύκτα δεν υπήρξε)

Μια προσευχή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΔYΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Κύριε,

Δημιουργέ Εσύ της Πλάσης,
Του Σύμπαντος, των Πάντων,
Ορατών και αοράτων επί της Γης,


Σε Σένα, στην απέραντη αγάπη σου,
Στη Σοφία των Λόγων σου
Και στην τάξη των Πράξεών σου
Αποτίθεμαι.

Κύριε,

Ετούτη εδώ την άγια ώρα,
Τώρα που η Πλάση γαληνεύει
Και ο Ήλιος βασίλεψε,

Νιώθω την ανάγκη,
Να σου εκφράσω
Την αμέριστη ευγνωμοσύνη μου.

Κύριε,

Σε ευχαριστώ που με αξίωσες
Να ενωθώ με τα αδέλφια μου
Στο σώμα, τη ψυχή και το πνεύμα.

Εγκαταλείπομαι στο Θείο Θέλημά σου,
Φωτοδότα Εσύ της Ύπαρξης
Και δοξάζω το όνομά σου

Γι’ αυτό που θέλησες να Είμαι, το Μέρος και το Όλον,

Αμήν!


© Μαριαλένα, 19/06/2006 (η δούλη του Θεού η αμαρτωλή, γεννηθήτω το θέλημά σου)

Θέλω να αφεθώ

Θέλω να αφεθώ στην αλήθεια σου
και να ακούσω έναν χτύπο καρδιάς
στο κορμί του ενός και του άλλου.

Θέλω να αφεθώ στο παιχνίδι σου,
στο οικεία μα ξένα σου ύδατα,
στα δικά σου ανίερα χάδια.

Θέλω να αφεθώ δίχως αύριο,
δίχως να βλέπω τον χρόνο να τρέχει,
δεν υφίσταται, γιατί να προτρέχει?

Θέλω να αφεθώ στη σαγήνη σου,
στη φωτιά που από μέσα σου βγαίνει
και τη νιώθω παντού με το βλέμμα σου.

Θέλω να αφεθώ στη ταυτότητα,
στην οντότητα που μέσα μου κρύβω
και με σύμπνοια στο νου αποδέχομαι.

Θέλω να αφεθώ στην αγάπη σου,
δίχως φόβο πως θα με βλάψει,
ό,τι ορίζουμε ποτέ δεν θα υπάρξει.

(c) Marialena, 22/06/2006

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ

Κιτρινισμένο γράμμα στο συρτάρι,
Η αγάπη μας.
Ξεθωριασμένη απ’ τα χρόνια που περάσαν
Και τα αισθήματα.

Θυμάσαι τη βραδιά που σώματα γυμνά
Καθώς καμώνονταν στο κρύο,
Με φώναξες «αγάπη μου!»
Και εγώ εκεί δεν άντεξα.

Μα οι δυο σου αυτές οι λέξεις
Διαπέρασαν το αλεξίσφαιρο γιλέκο
Της φοβισμένης μου καρδιάς
Και εντυπώθηκαν για πάντα.

Δεν ήξερα τι πάει να πει αγάπη
Σάμπως και τώρα ξέρω,
Γιατί το αντικλείδι της καρδιάς
Δεν το δανείζω σε όποιον την πόρτα της χτυπάει.

Με έκανες να νιώσω την αγάπη,
Τη δική σου προς εμένα
Κι ήρθε ο καιρός ο δίσεκτος
Που σε αποχαιρέτησα με δαύτη…

…«Αγάπη μου!»

© Μαριαλένα, 19/06/2006

Η έκρηξη του ηφαιστείου

Σαν πυρωμένο σίδερο που διαπερνά τη σάρκα
εκβράστηκε η λάβα απ' το βουνό.
Κοίταξε γύρω σου, όλα στο γκρι βαφτήκαν
άλλαξε η μορφή του τοπίου με μιας.

Καυτό το μάγμα εκτοξεύεται απ' τη κορφή,
άραγε πόσο μένος κρύβει μέσα του το ηφαίστειο
ή μήπως οι χθόνιοι θεοί δίνουν τα σήματα
για έναν ακόμα πόλεμο?

Τρέξτε θνητοί, τρέξτε για να σωθείτε
ετούτη εδώ η ώρα δεν είναι αμελητέα.
Τρέξτε λοιπόν, τι περιμένετε,
όλα ανατρέπονται σε μια ανώτερη βία.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
την αποκάλυψη μετά τον ορυμαγδό,
θα μείνω εδώ γιατί δεν θέλω να ξεφύγω
από της μοίρας τα προαιώνια γραμμένα.

Πάρτε μαζί σας ό,τι έχετε ιερό,
μονάχα σκέψεις και αναμνήσεις κουβαλήστε
στη προσμονή μιας καινούργιας σας ζωής,
με θάρρος και υπομονή οπλιστείτε.

Εγώ θα μείνω εδώ να περιμένω
το πυρ το καθαρτήριο να με εξαγνίσει,
δεν τη φοβάμαι τη φωτιά που αναβλύζει
γι' αυτό και τη ψυχή μου παραδίδω.

(c) Μαριαλένα, 20/06/2006

ΙΔΟΥ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ!

Ανεπαίσθητα βαδίζω στο έδαφος που η βροχή το νότισε.
Το βήμα μου δεν ορίζεται από το πάτημά μου,
Μα ούτε κι η ίδια η βροχή ποτίζει το κορμί μου.

Υπάρχω άραγε? Η μήπως τούτα είναι μοναχά
λόγια της φαντασίας μου?
Υπάρχω? Αν ναι, σε ποιόν γαλαξία διακτινίστηκα?

Διάφανο το σώμα που με περιβάλλει,
Μορφή που εξόκοσμα διαγράφει την πορεία της.
Εδώ είναι η Γη, το μέρος που θα ζήσω.

Ξενιστής της ίδιας μου της ψυχής φέρομαι
Και συμπεριφέρομαι με περισσή αθλιότητα
Καθώς τους Νόμους τους Συμπαντικούς αψηφώ.

Μα τιμωρούμαι με αιώνια διασάλευση
Κενό που δεν καλύπτεται με έννοιες απροσδιόριστες.
Άνθρωπος δεν είσαι, μήτε θα γενείς ποτέ σου!

Αυτή είναι και η ετυμηγορία που εξέδωσε
Το Δικαστήριο που μοναχός μου έστησα,
Για να πατάξω τη διαφθορά του μη-υπαρκτού μου.

© Μαριαλένα, 19/06/2006 (ασκήσεις αυτοεκτίμησης επί χάρτου)

Πάρε με...

Πάρε με σε μέρη μακρινά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με για να βρω τη χαρά,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με στη γη τη φωτεινή
πάρε με, πάρε με,
πάρε με να κάνω νέα αρχή,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με, εκεί που τα παιδιά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με εκεί που ναι παιδιά,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με στη χώρα του ουρανού,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με κι ας είναι αλλουνού,
πάρε με, πάρε με.

Πάρε με αγάπη μου γλυκειά,
πάρε με, πάρε με,
πάρε με πριν να ναι πια αργά,
πάρε με, πάρε με...!

(c) Μαριαλένα, 19/06/2006

Η σκιά

Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακρυά
στέκεις σκιά μου,
γκρίζα εσύ ά-μορφη, α-πρόσωπη,
σκιά μου.

Εκεί που ο δρόμος χωρίζει τη μοίρα μας
στέκεις σκιά μου,
για να μου θυμίζεις ότι μαζί μου
πορεύεσαι και συ ως τώρα.

Μόνον ο ήλιος ο καυτός, ο καθαρτήριος,
μπορεί να σε εξαλείψει,
μα και πάλι εμφανίζεσαι κλεφτά
εσύ σκιά μου, απροσδόκητα.

Θέλω μα την αλήθεια, να χαθώ στο πλήθος,
να χαθώ από σένα, σκιά μου,
να πάψεις να με ακολουθείς
σαν φάντασμα από πίσω.

Αλλά σε κουβαλώ και σε προβάλλω
σαν είδωλο σε σπασμένο καθρέπτη
σκιά μου πολύτροπη
και είναι άρρηκτη η σχέση η δική μας.

(c) Μαριαλένα, 19/06/2006

Αγάπησέ με...

Αγάπησέ με, λίγο, λιγάκι,
όσο κρατάει ένα φιλί,
αγάπησέ με σαν ένα ζωάκι
που σου ζητάει λίγη στοργή.

Αγάπησέ με, σαν σε ταινία
που θα χει τέλος, μέση κι αρχή,
αγάπησέ με, με τη καρδιά σου
κι άσε την πόρτα σου ανοιχτή.

Αγάπησέ με, μόνον αν πιστεύεις
πως είμαι το άλλο σου μισό,
αγάπησέ με και άφησέ με
να σου εκφράσω ό,τι ποθώ.

(c) Μαριαλένα, 16/06/2006

Οπτασία

photo by Webshots

Στην άκρη του μώλου έστεκες Πανέμορφη,
ωσάν την χρυσαλλίδα στην ανατολή
και τα μαλλιά σου ανέμιζαν ανέμελα
στο χάδι του Ανέμου.

Ο ήλιος μόλις έβγαινε στο μακρυνό ορίζοντα
δίνοντας χρώμα στη πλάση όλο τριγύρω
και σύ ατένιζες το πέλαγο,
καθώς η μέρα ξεκινούσε.

Φορούσες πέπλο διάφανο, σε αργαλιό φτιαγμένο
και ήσουνα ξυπόλητη στα ξύλα που πατούσες.
Τα χέρια είχες ανοιχτά προς τον Θεό τον ίδιο
και σε μια στάση προσευχής στεκόταν το κορμί σου.

Ακτίδα ήλιου έφτασε να σε φωτίσει ολόρθη
σαν Νύμφη μου φαινόσουνα, σαν μια οπτασία,
το σώμα σου το λυγερό καθώς φεγγοβολούσε
και έστρεφες το πρόσωπο μακριά να δει τον ήλιο.

Περπάτησες και έφτασες στην άκρη εκεί του μώλου
κοίταξες γύρω το νερό, τα ψάρια και το κύμα,
με μιας το πέπλο άφησες με κίνηση αιθέρια
και χάθηκες στη θάλασσα βουτώντας στο βυθό της...

(c) Μαριαλένα, 14/06/2006
(το 100ο ποίημα σε δύο χρόνια, γεμάτο εικόνες, χρώματα, ζωή...)

Ακροβασία στο Άπειρο

Αγέρωχη στέκεις Κόρη
στην άκρη του γκρεμού,
άραγε θα τολμήσεις
το απονεννοημένο διάβημα?

Σκέψεις πολλές μοιάζουν
να κατακλύζουνε τον νου,
άραγε τι σε κάνει
να ακροβατείς μπρος στ' άπειρο?

Μη ρίξεις δάκρυ πίσω σου
ουδέ καμμιά κραυγή,
σαν το πουλί θα ίπτασαι
πηγαίνοντας στον θάνατο.

Μονάχα τη συνείδηση να έχεις καθαρή
καθώς τα δευτερόλεπτα θα φεύγουνε,
γιατί αυτή η λύση είναι μοναδική
γι' ανθρώπους σαν εσένα που ξεφεύγουνε.

(c) Μαριαλένα 14/06/2006

ΚΡΑΥΓΗ!

Ιαχή έσκισε τον αέρα με μιας,
κραυγή πολέμου το δίχως άλλο τρομακτική
διαπέρασε τα πέρατα της οικουμένης,
"ή ταν ή επί τας!"

Θυμός εξεφράσθη ωσάν τη λάβα
του ηφαιστείου που αρειμανίως
εξεδήλωσε την ορμή του,
καλύπτοντας την επιφάνεια της γής.

Χιλιάδες στόματα, μια φωνή,
παλμός ασύλληπτος, μένος και θύελλα
και καταιγίδα - Θεοί και Δαίμονες
όλοι μαζί, με μια έννοια κοσμοπλημμύρα.

(c) Μαριαλένα, 13/06/2006, (έκφραση για πράγματα που μας ξεπερνούν!)

Το σονέτο του φόβου

Ω φόβε, εσύ απόλυτε κυρίαρχε της λογικής
Παντοκράτορα των αισθήσεων,
Τι δύναμη πρέπει να έχεις μέσα σου
Για να ορίζεις τις τύχες των ανθρώπων!

Φοράς τον πάλλευκο μανδύα σου,
Αυτόν της εξαφάνισης της ύπαρξης
Και έρχεσαι απρόσκλητος
Μέσα στη ζωή μου, ω φόβε!

Πρόσωπο δεν έχεις ανθρώπινο
Μα η αύρα σου είναι παρούσα,
Σε κάθε ώρα, σε κάθε στιγμή
Που θα επικαλεστώ το φοβερό όνομά σου.

Ω, φόβε, εσύ σύντροφε ακάλεστε,
Δεν θέλω να σε καλωσορίσω,
Δεν σου ανήκω, δεν μου ανήκεις
Στη συγκατοίκηση που είναι παρά φύση.

Θέλω πολύ να μετοικήσεις σε άλλα σώματα
Αν είναι το καθήκον σου να κάνεις,
Άσε με ήσυχη, το τίμημα το πλήρωσα
Χρόνια πολλά που τη ζωή μου απολαμβάνεις.

© Μαριαλένα, 13/06/2006

Η θάλασσα μέσα μου

Γυναίκα εσύ, όμοια με θάλασσα,
μα την αλήθεια μου πόσο της μοιάζεις,
καθώς τα χρώματα γύρω αλλάζουνε
και συ στο διάβα της, θάλασσα μοιάζεις.

Γυναίκα εσύ, όσο κι αν πάσχισα
μόνο μια θάλασσα μέσα σου είδα,
τόσο απέραντη, τόσο μυστήρια,
που τέλος δέχτηκα αυτή τη μοίρα.

Γυναίκα εσύ, όμοια με θάλασσα,
θα λεγα είσαι μοναδική,
σαν του βυθού σου τη διαφάνεια,
καθώς προβάλλεις στη πέρα ακτή.

Γυναίκα εσύ, άλας και ύδωρ,
ζωή που φέρεις μέσα ζωή,
πνοή Θεού, μέγα το βάθος σου,
είσαι η θάλασσα, είσαι Εσύ!

(c) Μαριαλένα, 12/06/2006 (αφήνοντας τη ματιά να περιπλανηθεί στη θάλασσα...)

Στο δρόμο του Μεταξιού

Στη γη του ξακουστού του Τζένκις Χαν
που με τα άλογα διαφεύντευε το σύμπαν,
εκεί, στην έρημο του Γκόμπι,
βρέθηκα να περπατώ σε μια πορεία ατέρμονη.

Στη Χώρα του Γαλάζιου Ουρανού, τη Μογγολία,
ακολούθησα τα βήματα των προσκυνητών
και βρέθηκα στο Κατμαντού, εις το μεγάλο
το βουδιστικό το μοναστήρι και σταμάτησα.

Απ' το πηγάδι του ήπια δροσερό νερό
και κοίταξα του ουρανού το εύρος.
Ο Μάρκο Πόλο άραγε έφτασε εδώ,
καθώς ο δρόμος του τον οδηγούσε πέρα?

Στη Σαμαρκάνδη ή στο Πεκίνο να διαβώ,
ποία κατεύθυνση του δρόμου να διαλέξω,
Απ' της Περσίας να περάσω τον σταθμό
ή να κινήσω για της Κίνας το οροπέδιο?

(c) Μαριαλένα, 10/06/2006 (γιατί ο δρόμος αυτός υπάρχει κάπου μέσα μου...)

ΆΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Σαν άνθος της ερήμου μοιάζεις απίστευτα,
Τόσο σπάνιο, πολύτιμο και ποθητό συνάμα,
Χρώματα υπέροχα προβάλλονται στα πέταλα
Καθώς ο ήλιος σε προσεγγίζει με ζωντάνια.

Είδα μια μέλισσα να τριγυρνά στα φύλλα σου,
Σύντομα θα έρθει να γευτεί και τους καρπούς σου
Καλή μου, πρόσεχε της μέλισσας το πέταγμα,
Γιατί το νέκταρ θε να τρυγήσει από την πηγή σου.

Άνοιξ’ τα πέταλα όσο μπορείς, άστα να ανοίξουνε,
Δείξε τον δρόμο το σωστό ν’ ακολουθήσει,
Γιατί η μέλισσα εσένα πάντα έψαχνε
Και τώρα είναι αργά για να σ’ αφήσει.

Καθώς η μέλισσα θα εισέρχεται στο στήμονα,
Δέξου με χάρη το αιθέριο της παιχνίδι,
Έχεις κρυμμένο στη καρδιά το θείο κάλεσμα
Και αυτή θα κάνει ό,τι η μοίρα της ορίζει.

Σαν με την γλύκα απ’ τους χυμούς σου θα μεθύσετε
Μες τον απόλυτο οργασμό που θα προκύψει,
Νιώσε υπέροχα για την τιμή που σου έκανε,
Καθώς ο έρωτας εκφράζεται στη φύση.

© Μαριαλένα, 08/06/2006 (η απόλυτη μαγεία στον έρωτα, κρύβεται στη χημεία δύο ανθρώπων…)

Ο έκπτωτος άγγελος

Άνοιξα τα χέρια μου και είδα πως
τα φτερά μου είχαν πέσει κάτω,
πιο κάτω από την γή την ίδια,
ακόμα πιο κάτω.

Και απόρησα.

Γιατί μου συνέβει εμένα αυτό?
Τι έκανα για να αξίζω τέτοια τύχη?
Σας είχα στη ζωή σαν φυλακτό
και τώρα μένουν απροστάτευτα τα τείχη.

Και έκλαψα.

Των άλλων των αγγέλων οι μουσικές
δεν φτάνουν για να γεμίσουν το κενό μου,
αν είχα σάρκα, θα την ξέσκιζα σαν χθες
που σε προσκάλεσα πάλι στο όνειρό μου.

Μα έχουν οι άγγελοι ανάγκη από ζωή,
δεν είναι η φύση τους αλλιώτικα πλασμένη?
Γιατί να θέλω την ανθρώπινη πνοή,
αφού για άλλα πράγματα είμαι φτιαγμένη?

Και έγινα έκπτωτος άγγελος.

Και διάλεξα να μην ζήσω.

Αμήν.

(c) Μαριαλένα 08/06/2006 (συγχώρα με καρδιά μου...)

Μικρό ερωτικό VII «Το παιχνίδισμα»

Άσε με να δω μέσα στα μάτια σου
Το πιο ωραίο ταξίδι από όλα τ’ άλλα,
Χρώματα πλημμυρίζουνε την ίριδα
και δυο ματάκια φεγγοβολούν λιακάδα.

Άσε με να γενώ ο καπετάνιος τους
Στα ήρεμα νερά σαν ταξιδεύουν,
Φουρτούνες στα βαθιά να μην γνωρίσουνε
Και δάκρυα ποτέ να μην μαζεύουν.

Άσε να σου φιλήσω τα ματόκλαδα
Όμορφα στέφανα που τη ματιά στολίζουν,
Θέλω να τα γευτώ να ανοιγοκλείνουνε
Σαν τα ματάκια σου με χάρη θα γυρεύουν.

Άσε να σου χαϊδέψω και τα φρύδια σου,
Όρη και πέλαγα που σμίγουνε σε ένα,
Πόσο απαλά φαντάζουνε στο χέρι μου
Όταν τα δάκτυλα το σχήμα τους μαντεύουν.

© Μαριαλένα, 08/06/2006 (γιατί ο έρωτας είναι παντού…)

Αποδόμηση της Λογικής

Η αποδόμηση της λογικής θα επιτευχθεί
μόνον εάν εκλείψει το ερέθισμα της σκέψης.
Αυτό σκεφτόμουν καθώς χανόμουν στο γιατί,
η τελευταία άμυνα πριν έλθει η αποσύνθεση.

Στήσου στον τοίχο, στα πέντε μέτρα απλανής
γύρνα την πλάτη στη ζωή που σε προσμένει,
μια είναι η λύση, η ασφαλής, η ευκρινής,
να μπεις στον λάκκο των φιδιών που ναι κρυμμένη.

Αυτά εικάζει από πριν η λογική
και ω του θαύματος ακολουθώ αβούλως,
ό,τι και αν κάνω δεν αλλάζει η ροή
παρά μονάχα η κατεύθυνση του αέρος.

Γιατί κρατιέμαι στις απότομες πλαγιές
του φαραγγιού που ολοένα και γλυστράω,
δεν ξέρω ακόμα-μην με ρωτήσεις το γιατί,
είναι το κάτι που στη ζωή μου αναζητάω...

(c) Μαριαλένα 06-07/06/2006, (γιατί έρχεται κάποτε η ώρα που η λογική χρειάζεται αποδόμηση)

Απουσίες II...

Χθες βράδυ καθώς πλησίαζε το δείλι,
σε αναζήτησα.
Απογύμνωσα τη ψυχή μου από κάθε τι περίσσιο
και αφέθηκα να σε καλώ κοντά μου.

Σου φώναξα με όλη μου τη δύναμη
χωρίς να αρθρώσω λέξη,
να ρθεις κοντά μου, να ρθεις εκεί
στης μοναξιάς μου το απέραντο μαρτύριο.

Μα συ δεν έφτασες ποτέ,
δεν ήλθες να με κάνεις να ησυχάσω,
δεν ήσουν κεί που σε ζητούσα απεγνωσμένα.
Απλά με άφησες να το παλεύω μόνη μου, το τίποτα.

Και γω υπέφερα μέσα σ' αυτό που ζούσα,
η νύχτα σίμωνε γοργά να με πλακώσει.
Μια ψυχή έστεκε μόνη της στο διάστημα
και συ δεν ήσουν πουθενά να με τυλίξεις.

(c) Μαριαλένα 06/06/2006 (ψυχή μου ευάλωτη, αποκαλύψου...)

Μια πνοή του ανέμου

Σε είδα καθώς ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου
μπρος πίσω και πάλι εμπρός και συ,
ατάραχος οδηγούσες κόντρα στον άνεμο, κόντρα στα πάντα!
Δυό μάτια αποφασιστικά καλύπτονταν από γυαλιά ηλίου
και ας ήταν ώρα που θα μπορούσες να τα βγάλεις.
Χέρια γυμνά, μπράτσα στητά, αντρίκια,
αγκάλιαζαν το τιμόνι καθώς όριζες τη πορεία του οχήματος.

Και οδηγούσες με βλέμμα προς το άπειρο
και οδηγούσες με σφρίγος και πεποίθηση,
πως το ταξίδι αυτό θα σε οδηγήσει κάπου.

Σταμάτησες το αμάξι σου πιο πέρα στο πλάτωμα,
και βγήκες έξω στην άκρη του δρόμου.
Σώμα ενός άντρα που δεν περνά απαρατήρητο, το δίχως άλλο.
Κάθησες με την πλάτη στο καπώ και αγνάντευες τα βράχια.
Τι να σκεφτόσουν άραγε?

Ήθελα να σταματήσω και γω εκεί δίπλα σου,
να νιώσω λίγη απ΄την ορμή σου, μα δεν το κανα.
Προσπέρασα και σ' άφησα να μείνεις μόνο στη φαντασία.
Πόθος ανεκπλήρωτος και φαντασίωση στο μυαλό μιας γυναίκας,
που οδηγούσατε παράλληλα για ένα κλάσμα του χρόνου, μόνο.

(c) Μαριαλένα, 05/06/2006

Ανάσταση

Everlasting light, Google Pictures

Διάλεξαν να διαμελίσουν τα ιμάτιά σου,
Θεέ και Κύριε και
ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι,
να νίψουν τας χείρας τους γι' αυτό.

Προτίμησαν να σε σταυρώσουν
Υιέ του Θεού, εσέ τον Μονογενή
και να σε βλέπουν να πεθαίνεις
πάνω στο σταυρό του Μαρτυρίου.

Νόμιζαν πως όταν ξεψυχούσες
πέθαινε μαζί σου ο Θνητός, ο Άνθρωπος,
αυτό που ήξεραν για σένα τέλος πάντων,
μα εσύ επέλεξες αλλιώς να γίνει.

Ανήλθες εις τους Ουρανούς
και σε μέρες τρεις επέστρεψες αναστημένος
όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά,
για να αποδείξεις πως η ζωή είναι αλλού...

(c) Μαριαλένα, 02/06/2006 (αφιερωμένο σε όσους σηκώνουν τον σταυρό του δικού τους μαρτυρίου στην εδώ ζωή)

Άδωνις 2004

Adonis d'après James Northcote

Ξάπλωσες το σώμα σου στην άμμο,
εφηβικό ακόμα το παράστημά σου
η σάρκα σου σφικτή και μαυρισμένη
και γω έστρεψα τη ματιά μου πάνω σου.

Μικρές σταγόνες ιδρώτα μαζί με αλμύρα
χρύσιζαν στον ήλιο του μεσημεριού,
καθώς άπλωνες το αψεγάδιαστο κορμί σου
στην αγκαλιά της άμμου.

Εγώ πιο δίπλα σε παρατηρούσα
άφωνη από την ομορφιά σου, το σφρίγος σου,
και κάθε ανάσα που έπαιρνες τη μετρούσα,
έκθαμβη από το θέαμα που αντίκρυζα.

Ω, τι ορμή ξεπηδούσε από μέσα σου,
τι εικόνα Αθηναίου Εφήβου ήσουν στο μυαλό μου
ως άλλη ενσάρκωση του αιωνίου ιδεώδους,
του Άδωνι, που ολοζώντανος επρόβαλε μπροστά μου.

(c) Μαριαλένα 02/06/2006, (αναμνήσεις από το καλοκαίρι του 2004, Αλεποχώρι)

Λαίδη Μ.

Εκεί στο ξέφωτο, βαθιά μέσα στο δάσος
σε συνάντησα.
Νοτισμένη απ' τη βροχή που μ' ακολούθησε,
πριν να σε ανταμώσω.

Ήσουν εκεί και με περίμενες να έλθω,
ανάβοντας το τζάκι στη καλύβα.
Άνοιξα τη πόρτα, με υποδέχτηκες
και έβγαλα τα ρούχα να στεγνώσουν.

Οι φλόγες έκαιγαν σιγά μέσα στο τζάκι
και μεις καθόμασταν μπροστά να ζεσταθούμε.
Το χέρι σου άπλωσες εις το υγρό κορμί μου
και με συντάραξε το άγγιγμά σου.

Ξάπλωσα πάνω στο ανοιχτό πουκάμισό σου
χαϊδεύοντας το χνούδι στη κοιλιά σου.
Σε φίλησα κάτω από τον αφαλό
και έκανα να σε χαϊδέψω κι άλλο...

Εκεί καθήσαμε για ώρες που περνούσαν
μέσα στο χάδι, το φιλί και την κουβέντα.
Κοίτα, στέγνωσε πάνω μου η παλιά κουβέρτα
και τώρα θα την βγάλω για να βγω έξω.

Ολόγυμνη, τρυφερή λευκή μου σάρκα,
προβάλλεις κάτασπρη μέσα στο μαύρο δάσος.
Ξωπίσω μου έτρεξες κι εσύ με δίχως ρούχα,
για να με πιάσεις καθώς οι σταγόνες μ' έβρεχαν.

Στο ξέφωτο με πήρες αγκαλιά και
έρωτα μου έκανες αλάργα,
δύο σώματα γυμνά, δύο κορμιά,
που απ τη βροχή εφάνταζαν αγάλματα.

(c) Μαριαλένα, 01/06/2006, (εμπνευσμένη από τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ, του D.H. Lawrence)

Μαγιάτικο Στεφάνι

Μαγιάτικο στεφάνι θα σου φτιάξω
με του αγρού τα ολάνθιστα λουλούδια
στο προσκεφάλι σου σιμά θα το ακουμπήσω
σαν θα ξυπνάς μέσα απ' τα τραγούδια.

Μαγιάτικο στεφάνι θα σου φτιάξω
γεμάτο χρώματα της φύσης και αρώματα
λουλούδια του αγρού θα το στολίζουν
τόσα πολλά που θα γενούν τραγούδια.

Θα σε φιλώ μέσα στην αγκαλιά μου
και τα λουλούδια θα στολίζουν τα μαλλάκια σου
που σε παρασύρουν με την ομορφιά τους
για να υμνήσεις την αγάπη και τον έρωτα.

(c) Μαριαλένα, 01/06/2006 (ξυπνώντας με εικόνες ομορφιάς-καλό μήνα!)

Του αγγέλου τα φτερά!

Με του αγγέλου τα φτερά, πέτα ψηλά, πέτα μακριά
και άσε την γη να ξαγρυπνά στις αιώνιες αγωνίες της.

Βάλε του αγγέλου τα φτερά, λεπτά πολύ και δυνατά,
ντύσε το σώμα στα λευκά και πέταξε στα Ουράνια.

Ζήσε για λίγο θεϊκά, όσο μπορείς κι αναζητάς,
γιατί του αγγέλου τα φτερά δεν θα πετούν παντοτινά.

Κι ύστερα σαν θα ξενυχτάς μες της νυχτιάς τη σιγαλιά,
μια αίσθηση θα σε διαπερνά, σαν του αγγέλου τα φτερά!

(c) Μαριαλένα, 31/05/2006 (γιατί όλοι μας έχουμε του αγγέλου τα φτερά μέσα μας)

Lullaby

Like an angel in the sky
spread your wings and fly high,
fly away above the clouds
my sweet baby, love of mine.

Come and rest into my arms
let me touch your precious charm,
fall asleep deep in a dream
I'll make sure you're safe within.

My sweet baby, love of mine,
you are so dear, you are so fine,
I will love you till I die
cause you bring Heaven inside.

I am looking at your smile,
and I see the reason why
I am falling into you,
cause you make my dreams come true.

(C) Marialena, 29/05/2006 (dedicated to what triggers our love to express itself)

Κορμιά στον αέρα

Βράδυ Σαββάτου, νύχτωσε, συνάντηση στο κέντρο,
εσύ κι εγώ, βραδυά Μαγιού, για έξοδο μιλάμε.

Στο χώρο του παραμυθιού πήγαμε για να πιούμε
μέλι απ' τη χώρα των θεών, κέφι απ' τα τραγούδια.

Χαλιά από κάτω περσικά, τριγύρω ναργιλέδες,
εσύ κι εγώ, μ' ένα ποτό στον ουρανό θα πάμε.

Χορός ως το ξημέρωμα, κινήσεις, αρμονία,
γυναίκες που εκφράζονται λυκνίζοντας το σώμα.

Ύστερα ο κατευνασμός, γλυκειά η ηρεμία,
καθήσαμε στον καναπέ, η μια αγκαλιά στην άλλη.

Τα λόγια έρρεαν σιγά, χαμόγελα που φέγγαν,
ένιωθα την ενέργεια να βγαίνει απ' το κορμί μου.

Είπαμε για τον έρωτα, γι' αυτά που λαχταράμε,
και γι' άλλα που μας ένωσαν στης Γης το μετερίζι.

Τα χέρια δώσαμε καθώς οι δρόμοι μας χωρίζαν,
μια καληνύχτα, ένα φιλί για σένα που αγαπάω!

(c) Μαριαλένα, 28/05/2006, (Moresko, εσύ κι εγώ, τι ομορφιά μοιραστήκαμε!)
Υ.Γ. Κάντε κλικ στον τίτλο για να κατεβάσετε ένα Bonus Track. M.

Ψυχή μου εσύ...

Γιατί ψυχούλα μου εσύ, γιατί να τυραννιέσαι,
μες τα ψυχρά κατάβαθα της μαύρης λογικής σου?

Γιατί να θες να μη χαρείς, γιατί να θες να σβήσεις,
γιατί να ψάχνεις αφορμές στο θάνατο να φτάσεις?

Πόσο μπορείς να αντισταθείς, πόσο μπορείς να κλάψεις,
πόσο θα ανοίγουν οι πληγές με βάσανα φτιαγμένες?

Είναι η αγάπη βάλσαμο στο πόνο της ψυχής σου,
μα αγάπη δεν σου δώθηκε για να σε θεραπεύσει.

Αντίθετα σου έκανε τον Φόβο να θεριέψει
να θέλει να σε κυβερνά, στερώντας σου αγάπη.

Και συ πονάς και συ θρηνείς και συ μου βαλαντώνεις
που σε θηλιά σε βάλανε σαν θέλεις να ξεφύγεις.

Μα ήλθε κάτι στη ζωή, η αληθινή αγάπη,
να σου διδάξει απ' την αρχή πως έτσι δεν αξίζει.

(c) Μαριαλένα, 27/05/2006 (αφιερωμένο σ' όσους αισθάνονται αληθινή αγάπη και τη μοιράζονται-never look back!)

Just a fantasy?

I want to be a teardrop in your eyes
when all of a sudden you whisper "goodbye",
I want to be the Heaven in your soul,
when there's nothing left for me to do for more.

I want to long to touch you once again
my heart will always speak the truth that dares,
I want to see what lies beneath your skin,
my love or is it just a fantasy? (Chorus)

I want to kiss your body till the dawn,
making the sweetest love of all
I want to creep into the darkness like the Moon
and shine on to the night to guide you home.

I want to long to touch you once again
my heart will always speak the truth that dares,
I want to see what lies beneath your skin,
my love or is it just a fantasy? (Chorus)

(c) Marialena, 25/05/2006

Just Because - Anita Baker

(Micheal O'Hara, Sami McKinney & Alex Brown)

When I think about how much I'm loving you
No limitations, no set of regimented rules
I'm amazed how much this love has touched my life
And the commitment that we share is a welcome sacrifice
This must be, sweet fatal attraction
My life-long date with destiny
Love this strong, it just brings out the passion
I never knew was here in me
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby, just because you're you
Just because you're you
You're a diamond in my mind. a treasure found
A precious gem to me. you're so nice to have around
I'm so glad I took the path that led to this
And it's amazin' loving you, I'm doin' things
I never thought I'd do
I don't know, there ain't no explanation
Of why I'm sharin' love at last this way
I won't try to work out all my reasons
I'II use these words to simply say
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby, just because you're you
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby.
Could it be that there's more to this than meets the eye
Maybe that's the reason why
All I know is when I'm in your arms it feels all right
I'II hold you tight and I come alive
I love you just because
I love you just because
Just because I do, my darlin'
Emotions more than words can help me say
I love you, baby, just because you're you
til fade

Τους στίχους του υπέροχου αυτού τραγουδιού της Anita Baker, θα ήθελα με πολλή αγάπη να τους αφιερώσω σε δύο διαδυκτιακούς soulmates μου την αγαπημένη μου φίλη Serenity & τον Άρχοντα Κώστα που μαζί τους αισθάνομαι να μοιράζομαι ένα κομμάτι της καρδιάς μου! Αντί για ποίημα ή άλλη αφιέρωση, κρατήστε αυτούς τους στίχους από κάποια που σας αγαπά... Just Because! M. 26/05/2006

Απορίας άξιον!

Γεννήθηκα σε μήτρα ξενική,
ένα πρωί που αποφάσισα να ζήσω
εδώ, στον κόσμο των θνητών,
των καταφρονεμένων.

Αν ήξερα τι ήθελα να γίνω
εδώ, στον κόσμο των τρελλών
και των αλλοπαρμένων,
θα το χα κάνει δίχως δισταγμό.

Όμως φορτώθηκα νωρίς
τα κρίματα των άλλων,
σαν άλλο νόημα ζωής
που βιάστηκα να πάρω.

Και τώρα βρίσκομαι εμπρός
στον όγκο των πραγμάτων,
τραύματα φέρω στη ψυχή
που ολημερίς ματώνουν.

Μάνα γιατί σε διάλεξα
και σένα βρε πατέρα,
γιατί να δοκιμάζομαι
όσο ο καιρός περνάει?

Γιατί όλα είναι εδώ και δυνατά
αρκεί να το θελήσεις,
μου απαντάει το είναι μου
κι ας κάνω πως δεν ακούω.

(c) Μαριαλένα, 25/05/2006 (εν μέσω απολογισμών για να πάμε παρακάτω)

Ηλεκτροσόκ

Ηλεκτροφόρα καλώδια διαπερνούσαν το κορμί της.
Η θεραπεία ήταν σαφής, ηλεκτροσόκ.
Απρόθυμη έβγαινε απ' το λευκό κελί της
και οδηγείτο στην αίθουσα των εγκλεισμών.

Ηλεκτροσόκ ήταν το μέσο για να αντέχει
στις θεραπείες που κατά καιρούς υφίσταντο,
ηλεκτροσόκ τόσο όσο για να έχει
την συνείδησή της κεκοιμημένη εις το άπειρο.

Και πάλι πίσω στο λευκό κλουβί
επέστρεφε μετά τη θεραπεία της,
δεν ένιωθε, είχε παραδοθεί
στης μοίρας τα παράξενα παιχνίδια.

Ήλπιζε πως κάποια μέρα θα πεθάνει
και τα καλώδια δεν θα την ετυλίγανε
μα κάθε μέρα πάλι το ίδιο το μαρτύριο,
ηλεκτροσόκ για να μη θέλει να πεθάνει.

(c) Μαριαλένα, 24/05/2006

Μαινάδες

Τρελλό χορό εστήσανε καταμεσίς στ' αλώνι,
οι Μαινάδες.
Πλήθος κραυγές και αλαλαγμοί έσκισαν τον αέρα,
επίκληση προς τον θεό Διόνυσο να κάνουν.

Γυμνά κορμιά λικνίζονταν καταμεσίς στ' αλώνι,
οι Μαινάδες.
Φωτιές ανάψαν με κλαδιά από τα γύρω δέντρα
και χορεύανε.

Θεέ εσύ της έκστασης, έλα στη συντροφιά μας,
έλα να το γιορτάσουμε στη φύση όλοι παρέα,
εφώναζαν στον Ουρανό στον Ολύμπο να φτάσει.

Διόνυσε ευλόγα μας με άφθονό σου οίνο
να μας ευφράνει τη καρδιά με το βαθύ του χρώμα
και μεις εδώ στις προσταγές σου θα μαστε για πάντα.

Και έτσι έστησαν χορό καταμεσίς στ' αλώνι,
οι Μαινάδες.
Και με τον Πάνα συντροφιά η έκσταση τις βρήκε,
μέχρι το δείλι που 'φτασε και σίμωσε η νύχτα...

(c) Μαριαλένα, 23/05/2006 (πλάθωντας εικόνες)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΙΙ "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ"

Κοιμήθηκα το βράδυ χτες αργά
και σ' ονειρεύτηκα ξανά καλέ μου,
στην αγκαλιά μου να αποκοιμηθείς
και γω να σε χαϊδεύω στο σκοτάδι.

Κοιμήθηκα το βράδυ χθες αργά
και στο όνειρό μου είδα ένα άσπρο περιστέρι,
να ανοίγει τα φτερά του στοργικά
να σε τυλίγει μην κρυώσεις μακριά μου.

Κοιμήθηκα το βράδυ χθες αργά
και σε φαντάστηκα να βρίσκεσαι κοντά μου,
ανάσα εσύ, γλυκειά παρηγοριά μου
και σε αποθύμησα μέσα στην αγκαλιά μου.

Κοιμήθηκα το βράδυ χθες αργά
και ο ύπνος δεν ερχόταν στο κρεββάτι,
τη ζεστασιά σου έψαχνα τυφλά
σαν ήρθε ο Μορφέας να με πάρει.

(c) Μαριαλένα 22/05/2006 (καθώς μια ακόμα νύχτα έχει πέσει πάνω από την πόλη)

Ημέρα Γιορτής

Bonus Track: Sweet Love by Anita Baker
Dedicated to all those who are longing to be loved!

Χίλιες και μια μουσικές
απόψε που γιορτάζω,
χίλιες είναι κι οι σκέψεις μου
σε σένα που δεν έχω.

Νότες γλυκές, στίχοι πολλοί
για την αγάπη λένε,
μα εμένα η καρδούλα μου
χτυπά μόνο για σένα.

Τι κι άμα έχουμε γιορτή,
τι κι αν γιορτάζει η πλάση,
μα αν δεν είμαστε μαζί
εγώ τι να το κάνω?

Με πήρες να μου ευχηθείς
κάτι για τη γιορτή μου,
μα ξέρεις πως το δώρο μου
μόνο εσύ θε να σαι!

Ούτε τραγούδια, ούτε γιορτή,
ούτε κάτι άλλο θέλω
γιατί σπαράζω μέσα μου
κι ας κάνω τη γενναία.

Εσένα θέλω, να ξέρες,
πέρα από κάθε άλλο,
εσένα και μονολογώ
χωρίς τι θα απογίνω.

Αν είσαι Αγάπη δυνατή
μαζί ας μας ενώσεις,
αλλιώς την άδεια μου καρδιά
κάντη να μην πονάει...

(c) Μαριαλένα, 21/05/2006 (Το μόνο που θα θελα απόψε ήταν να μαι στην αγκαλιά του)

Στη παραζάλη του μεσημεριού

Ήθελα να μασταν μαζί στη παραζάλη του μεσημεριού,
και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά ξανά και ξανά,
αργά και ηδονιστικά.

Ήθελα να με πάρεις αγκαλιά, μια μεγάλη αγκαλιά
που θα χωρά και τους δυό μας
και θα ναι μεγάλη όσο και η αγάπη μας!

Ήθελα να κοιταζόμαστε στα μάτια και
να μεθάμε με το άρωμα του πάθους μας
ακουμπώντας τα χείλη στο σώμα μας!

Ήθελα να ακούσω την ανάσα σου να μιλά,
ξανά και ξανά, στις αισθήσεις μου
και να συντονίζομαι με τους χτύπους της καρδιάς σου!

Ήθελα να μονογράψω στον έρωτά σου τη σφραγίδα μου
τη μοναδική και απόλυτη παραδοχή πως σου ανήκω,
αγάπη εσύ εκφρασμένη στη στιγμή που όλα γίνονται ΈΝΑ!



(c) Mαριαλένα, 19/05/2006

Η ανάπαυση του πολεμιστή

Ο πολεμιστής ακούμπησε τα όπλα του χάμω
και σωριάστηκε δίπλα τους αποκαμωμένος.
Ο δράκοντας δεν είχε ακόμα νικηθεί
και ούτε επρόκειτο, εκτός και άν...

Ο πολεμιστής σκούπισε τον ιδρώτα του.
Ήταν συνηθισμένος στην αναμέτρηση,
σχεδόν όλη του τη ζωή.
Αυτός και ο δράκος, σε μια μάχη άνιση.

Ο πολεμιστής θυμήθηκε τις τελευταίες μέρες
πως έφτασε μέχρι τα έγκατα της γης
για να μάθει πως να κερδίζει κάποιες άλλες μάχες,
αλλά αυτήν με τον δράκοντα δεν ήξερε ακόμα πως.

Ο πολεμιστής πήρε μια ανάσα κοφτή και γρήγορη,
νομίζοντας για μια στιγμή πως έβλεπε δράκους τριγύρω
ζωντανούς και φανταστικούς, έτοιμους για μάχη.
Φοβήθηκε τότε πολύ και έκλεισε τα μάτια μήπως χαθούν.

Ο πολεμιστής έσκυψε μήπως αν σηκωνόταν θα του επιτεθούν.
Σε μια στιγμή ένα χέρι πλησίασε το κορμί του απρόσμενα.
Ήταν η πριγκηπέσσα που τον πήρε αγκαλιά και τον χάιδεψε
και τότε ο πολεμιστής έκλαψε με την ψυχή του γι' αυτά που ένιωθε.

Η λύτρωση από τους δράκοντες δεν είχε έρθει ακόμα, τι ειρωνεία!

(C) Μαριαλένα, 16/05/2006 (όταν ένα παραμύθι γίνεται πραγματικότητα)

Μέθεξη

Reflections on Heraion Lake, photo by Marialena & Serenity, 2006

Μες τα γαλήνια νερά της λίμνης της ψυχής μου
καθρεφτίζομαι,
ωσάν το όρος που αντίκρυσα με δέος τότε.
Ψυχή μου θυμάσαι?

Γρανίτης και νερό σε ένα μόρφωμα,
συνδιασμός παράξενος μα την αλήθεια
αλλά και τόσο φυσικά δημιουργημένος.
Ψυχή μου θυμάσαι?

Ήταν τότε που Έρωτας πλημμύρισε το Είναι μου
για το Θείο, το Πανανθρώπινο, το Σύμπαν.
Τροφή εκ της σαρκός μου, ενέργεια αστείρευτη.
Ψυχή μου θυμάσαι?

Ω! τι συναίσθημα ήταν αυτό που με κατέκλυσε,
ρίγη διαπέρασαν ολόκληρο το σώμα,
ανακαλώντας μνήμες αιθερικές και αιώνιες
Ψυχή μου, αυτό δεν χρειάζεται να πω αν το θυμάσαι!

(c)Μαριαλένα, 16/05/2006 (διαβάζοντας τον Έρωτα του Κώστα Φωτεινού, απόγευμα Δευτέρας)

Το βίωμα

Fields of Gold, photo by Sharon Rogers

Εκεί που ησυχάζει ο νους,
οι σκέψεις σαν σε σύννεφο
προβάλλουν, ταξιδεύοντας
στο στερέωμα της μη ύπαρξης.

Εκεί λοιπόν ο Εσώτερος Εαυτός προβάλει
στο μαύρο πέπλο του υποσυνειδήτου,
που ορίζει και ορίζεται από
ένα μοναχά στοιχείο, τη πρόθεση.

Ο κόσμος γύρω σε σιγή, κινείται
ή μήπως όχι? Δεν έχει σημασία.
Εγκαταλείποντας την αγωνιώδη προσπάθεια
της επιβεβαίωσης, ξάφνου αναδύεται το Είναι.

Εικόνες πολύτροπες, πολύχρωμες εισβάλλουν
εκεί που μόνο οι σκέψεις κατοικούσαν πριν.
Κοίτα με, έγινα δελφίνι στα βάθη του ωκεανού
μετά ένα στάχυ σε χωράφι που χορεύει!

Τέλος, πουλί μεταμορφώθηκα θαρρώ
και να πετάξω πάνω από της γης τα μέρη.
Προσπαθώ, μα είναι η δύναμη του νου
που με βαστά καθηλωμένη σε μια θέση.

Όμως μια εσωτερική φωνή, φωνάζει μέσα μου
"Πέτα ψηλά, πέτα, απ' άκρη σ' άκρη"
και γω φτερά ανοίγω προς τον ουρανό
αέρα νιώθοντας και ουρανό στο βάθος.

Είμαι εγώ αυτά που γίνονται στον νου
εγώ αυτή με αυτά που διάλεξα να γίνω,
είμαι κομμάτι Φύσης και του Ουρανού
πλάσμα ανυπόστατο μαζί και αληθινό...

Είμαι το βίωμα που διάλεξα να ζήσω!


Bottlenose dolpin, photo by Ralf Hicker

(c) Μαριαλένα, 15/05/2006 (περιγράφοντας ένα πρόσφατο βίωμα)

Ελεύθερη πτώση

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πετάμε
λίγο πιο πέρα απ' τον μακρυνό ορίζοντα,
στων οριζόνων τα ατέλειωτα χωράφια
κάπου κοντά στο μακρυά μα και το τίποτα.

Ας εξαντλήσουμε τα καύσιμα της πτήσης μας
και λίγο πριν τη συντριβή ας το σκεφτούμε,
άξιζε άραγε το απίθανο ταξίδι μας
ή ήταν πλάνη απ' το μυαλό καθορισμένη?

Λίγο μετά και λίγο πριν να ξεψυχήσουμε
εκεί που η μοίρα θα μας ρίξει το αεροσκάφος,
σώμα μονάκριβο ας μην το σπαταλίσουμε
και την υπέρβαση να κάνουμε στον βράχο.

(c) Μαριαλένα 12/05/2006 (απόγευμα Παρασκευής πετώντας στη γη)

σ.σ. Αυτό είναι το 70o ποίημα σε 2 χρόνια και συνεχίζω ακάθεκτη όσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο υπάρχει έμπευση!

Νυχτερινό Ι

Πάρε με νύχτα πάρε με,
σκοτάδι σκέπασέ με
Πουλιά σιγάστε τη λαλιά,
Τη σιγαλιά να ακούσω…

Απόψε κλαίει ο ουρανός,
απόψε κλαίνε τ’ άστρα
Απόψε η αγάπη ξενυχτά,
Στης σκοτεινιάς τα αλώνια.

Φεγγάρι φέγγε από ψηλά
Το φως το φιλντισένιο
Και σεις θολά μου σύννεφα,
Τον ουρανό φωτίστε.

Άγγελοι να έρθουνε στη Γη,
Γλυκά να φτερουγίσουν
Μήνυμα να μου φέρουνε,
Αυτό που περιμένω.

Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε
Και αποκοίμισε με,
Φέρε νερό, φέρε κρασί,
Σπονδή ευθύς να κάνω.

Ύπνο θε να χω ελαφρύ
Μ’ όνειρα στολισμένο,
Και συ κορμί με την ψυχή
Απάγκιο να βρείτε.

© Μαριαλένα, 11/05/2006

Θέλω να πετάξω!

Μάτια μου μελαγχολικά, ολόλευκά μου μάτια.
Μάτια απλανή μα και μαβιά, στ' άπειρο καρφωμένα,
τι ατενίζετε εκεί που η κεφαλή σας κλείνει?

Ζωή που έζησα θαρρώ, ζωή σαν εφιάλτη,
σαν ένα πουλί, λευκό πουλί, ένα άσπρο περιστέρι,
που πάνω στο δέντρο κάθεται μονάχο του και κλαίει.

Μονάχο σου γιατί είσαι εκεί, σκυφτό, μαραζωμένο?
Πέτα ψηλά, πέτα μακριά, με τα φτερά σου τα γερά,
που η φύση σου χει δώσει.

Χρόνια περάσανε πολλά χωρίς να καταλάβω,
αν να πετώ γεννήθηκα ή στο κλαδί να μένω.
Τώρα δεν ξέρω να πετώ, νέο είναι αυτό για μένα.

Άνοιξε τα φτεράκια σου, ίσια απ' άκρη σ' άκρη,
σήκωσε τα χέρια σου ψηλά και στάσου στα δυό πόδια.
Κοίτα μακριά, πολύ μακριά και πέτα στον αέρα!

Να καταφέρω λες μπορώ σαν το πουλί να γίνω,
με τα φτερά μου να πετώ στου ουρανού τα πλάτη
ή να καθήσω εδώ ξανά πάνω σ' ένα κλαράκι?

Δες σε σαν ήδη σε τροχιά στα πέρατα του κόσμου,
εσύ μονάχα το μπορείς αν θέλεις να πετάξεις.
Φόβος να μην σε συγκρατεί ούτε και μαύρες σκέψεις!

Κοίτα με στέκω στο κλαρί έτοιμος να πετάξω,
το χάος δεν τ' αρνήθηκα μα τώρα δεν φοβάμαι.
Μπορώ να φύγω απ' εδώ, άλλη ζωή για να βρω...



(c) Μαριαλένα, 11/05/2006 (sometimes you feel like flying all the way up to the sky...)

Μικρό ερωτικό VI "Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ"

-Πάρε με αγκαλιά, φοβάμαι!
-Γιατί?
-Φοβάμαι σου λέω, κράτα με σφιχτά.
-Γιατί?
-Ότι δεν μ' αγαπάς, αυτό φοβάμαι.
-Γιατί?
-Σε θέλω και συ φεύγεις μακριά, γι'αυτό!
(...)
-Δεν θέλω να σε πληγώσω...
-Δεν θέλω να με πληγώσεις...
(...)

(c) Μαριαλένα, 09/05/2006 (όταν ο ήλιος της αγάπης δεν ζεσταίνει τη ψυχή)

Το ταξίδι του Ήλιου

photo by Webshots

Ο ήλιος βγήκε στο σεργιάνι
τις πληγές καρδιάς να γιάνει
και να σβήσει τις φωτιές
που μου άναψες σαν χθες.

Ο ήλιος βγήκε στο κατώπι
θάλασσες, βουνά και τόποι
πέρασαν απ' τις αχτίδες
για να δουν πότε με βρήκες.

Ο ήλιος έλαμψε στη πλάση
μήπως και με έχεις ξεχάσει
και μ' αφήνεις μοναχή
μες στης πόλης τη βοή.

Ο ήλιος πέρασε και είδε
του μυαλού μου τις παγίδες
και έκαψε τυφλές ελπίδες,
γι' αυτόν που δεν τον είδε!

(c) Μαριαλένα 08/05/2006

Η ψυχή του Σαμουράι

Καθώς ο ήλιος εκρυβόταν στον ορίζοντα
καλπάζων ήλθε στην αυλή ο Σαμουράι.
Πέρασαν μήνες που χε φύγει για τον πόλεμο,
και τώρα γύριζε στου Άρχοντα το σπίτι.

Επάνω στ' άλογο εβάδιζε αμίλητος,
σκέψεις πολλές δεν είχε πια μες το μυαλό του,
μόνο το χρώμα των μαλλιών της τον πλημμύριζε
κι αυτό το είχε πάντοτε σαν φυλακτό του.



Νύχτα εσκέπαζε του ουρανού το πάπλωμα
κι εκείνος βρέθηκε στου Άρχοντα το χώρο.
Νίκη τρανή να προμηνύσει ήθελε
και το πρωί θα έφευγε για το πεδίο της μάχης.

Όταν τελείωσε και σήμανε η έξοδος,
πήγε στα δώματα ο ύπνος να τον πάρει.
Μα ξύπνιος ήτανε σαν πήδηξε στα πόδια του,
τη πόρτα άνοιξε και εχάθη στο σκοτάδι.



Σε λίγο έφτασε στης γκέισας το μέγαρο
το ρόπτρο έκρουσε στη πόρτα της εισόδου,
κι η πόρτα άνοιξε για να δεχθεί στα εσώτερα
αυτόν που τόσο λαχταρούσε να εισέλθει.

Εκείνη κείτονταν στο πάτωμα κοιμόμενη
δεν είχε ακούσει ούτε χτύπο, ούτε ανάσα,
μα με μιας τον ένιωσε να σκύβει στο προσκέφαλο
και χάδι απλώχερο να ρέει στα μαλλιά της.



"Καλή μου γύρισα και ήλθα να ανταμώσουμε"
είπε εκείνος μοναχά πριν τη φιλήσει,
κι εκείνη έκπληκτη τα μάτια της μισόκλεισε
και αφέθη στο άγγιγμα του ποθητού αφέντη.

Εκεί λοιπόν στο μισοσκότεινο δωμάτιο
εκεί, εκείνος έκανε έρωτα σαν πρώτα,
τη σάρκα αγγίζοντας τη τρυφερή της γκέισας
και πόθο εγείροντας στο φλογερό κορμί του.



Ρυθμός αστείρευτος κυρίευε το είναι τους,
πάθος ασύλληπτο στα μάτια διαφαινόταν
καθώς η θάλασσα της ένωσης τους έμοιαζε
με κάτι ατέλειωτα υγρό και ιδρωμένο.

Έρωτας ήταν το λοιπόν αυτό που ένιωθε,
έρωτας πέρα από κάθε αμφιβολία,
όταν με ρίγος μια πνοή μέσα της άφηνε
κι εκείνη έγειρε με μιας στην αγκαλιά του.



"Θα φύγω τώρα κι ας μην θέλω να χωρίσουμε",
είπε σε κείνη όταν κίνησε να φύγει,
Φεύγω, μα μονάχα εσένανε θα σκέφτομαι
σαν τη πηγή που το νερό της αναβλύζει.

Έξω εχάραζε στου ορίζοντα τα όρια,
νύχτα και μέρα δισδιάκριτα ακόμα
κι εκείνος φίλησε τα χείλη που τον δρόσισαν
και μια ψυχή άφησε τότε, εκεί στο δώμα.



(c) Μαριαλένα, 04/05/2006, (γιατί μπορεί κάποτε να ήμουν κι εγώ Σαμουράι...)

Στο ναό της Ήρας της Ακραίας

photo by Serenity (c)2006

Αρχαίες πέτρες εσείς μοναδικές και αυθύπαρκτες,
απόδειξη της ύπαρξης του Θείου
εις τους αιώνας των αιώνων,
προσκυνώ σας!

Εις τον ναό της Ήρας της Ακραίας
σας συνάντησα,
να στέκετε ορθές σε πείσμα των καιρών,
των δύσκολων, των αιμοβόρων.

Βροχή πλανόταν στον αέρα,
βροχή σαν κείνες που νοτίζουν τη ψυχή
σαν σουρουπώσει.
Και σεις εστέκατε ορθές σε πείσμα όλων!

Ξάφνου μια νύμφη εμφανίσθηκε στ'ορίζοντα,
στάθηκε ορθή και υπερήφανη στο κέντρο
συντρίμια γύρω μα κείνη εφωτίζονταν
από το Φως το εξώκοσμο, στο σώμα της τριγύρω!

Τότε η ματιά μου εσταμάτησε στο είδωλο,
Αρχαία Κόρη καθώς έμοιαζε να είναι
Κοίταξα και τον ουρανό που σκίστηκε,
ακτίνα ήλιου καθώς έριχνε σε εκείνη.

Ήτανε βλέπεις θέαμα ασυνήθιστο
μορφή γυναίκας να προβάλει στα συντρίμια,
μα ήλθε και έφυγε για να αποδείξει κάποτε
πως η ίδια ήτανε ιέρεια στο χώρο!

(c) Μαριαλένα, 02/05/2006, (αφιερωμένο στη Βασιλική, έναν ξεχωριστό άνθρωπο)

Λύτρωση

photo by Webshots

Στέκω εμπρός στη θάλασσα
αυτήν την απέραντη, πλανεύτρα, γκριζογάλαζη θάλασσα
κι αναρωτιέμαι.

Να κλάψω ή να γελάσω, να φωνάξω "γιατί",
ή καλύτερα να σωπάσω και να χαθώ στ' αγνάντι
του απέραντου κενού σου.

Θάλασσα εσύ, άμορφη, άνομη και απέραντη
κι εγώ μια βαρκούλα που βρέθηκα στα αβαθή
πριν καν ξεκινήσω το ταξίδι μου.

Με έβγαλες στην άμμο, νοτισμένη, μα και σώα
από φουρτούνες που θα φύλαγες γι' αργότερα,
παλεύοντας με τους ανέμους σου.

Λύτρωση που θα κρατήσω τη βαρκάδα
σαν σε όνειρο, λύτρωση για όσα ένιωσα
στην απεραντοσύνη σου.

Λύτρωση...

(c) Marialena, 27/04/2006 (καθώς ένας ξεχωριστός μήνας τελειώνει)

I belong to you

The night has set upon the earth, soon as the sun went down
A million thoughts have captured me, wearing my etherial gown.

I wonder if you see my heart, so much to say, so much to ask,
I wonder if you feel my need, to be your love, to be so near.

The feeling is so hard to bear, to know you're far, so far away,
come over here, so close so near, my dear one , my only one.

I rip my soul a thousand threads, I see the light in every breath,
I want you to become the one, the love of mine that's hard to find.

How can I say it more clear, you belong to me, I belong to you,
for everything I say or do, this is the heart of my very truth.

Bonus track: "I belong to you"duet with Eros and Anastacia

(c) Marialena, 23/04/2006 (on Easter Sunday, trying to ease the pain of a longing heart)

Συνεπαρμένη...

Θέλω να μιλήσω για την αγάπη

Γι' αυτήν που άγγιξα στη γη,
τη νοτισμένη με δάκρυα και ιδρώτα
και λαχτάρησα στα σύννεφα
ξεμακραίνωντας από σένα.

γι' άλλη μια φορά, πάλι,
σαν τον κάκτο στην έρημο της Αριζόνα
ποτίστηκα από τη δροσιά σου
εραστή του ονείρου μου.

Το ξέρω πως δεν γίνεται αλλιώς,
μα πως να αντέξω το παράλογο του πράγματος?
Ζωή μου έδωσες, πνοή απ' τον Θεό,
και τώρα ζω με το συναίσθημα το άδειο.

Ναι, για μένα είναι αγάπη αυτό που νιώθω,
έρωτας μόνο δεν θα το λεγα πως ήταν,
όπως το χάδι, το φιλί σου το κρυφό
και τις ματιές που συναντήθηκαν στο άπειρο.

(c) Μαριαλένα, 18/04/2006 (εκφράζοντας σκέψεις γεμάτες από συναισθήματα)

Φωνή βοώντος

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή βοώντος

φωνή

φωνή που κραυγάζει τη σιωπή

εν μέσω νηνεμίας

φωνή που κατεπνίγη

εν μέσω τρικυμίας

φωνή

φωνή που ουδέποτε ακούστηκε

η χροιά της

ή έμελλε να αποκαλύψει

το αυτονόητο

φωνή βοώντος εν τη ερήμω

φωνή...

(c) Μαριαλένα, 13/04/2006, (όταν κάποια πράγματα δεν χρειάζονται λόγια για να έχουν φωνή)

Transcendal

Τοπία περνούν από μπροστά μου
ως άλλος αγνωστικός επιβάτης
επιβαίνω στο τρένο που δεν υπήρξε ποτέ.

Ταξιδεύω στα όρια της ταχύτητας του ήχου
εγώ - επιβάτης μοναδικός στην αμαξοστοιχία
με προορισμό το Βόρειο Δεσμό.

Διαβαίνω στις ράγες που το μυαλό μου διάλεξε
ως χάρακα για να ορίσω τη πορεία μου.

Αφήνουμε τον πρώτο σταθμό βιαστικά πίσω μας,
ούτε λεπτό δεν ξόδεψα για χάρη του.

Βλέπεις θέλω να φτάσω για εκεί που κίνησα να πάω.

Transcendal στο χωροχρόνο της απόλυτης ουτοπίας μου,
για μια στιγμή αφήνομαι να γίνω._

(c) Μαριαλένα, 08/04/2006 (στο τρένο για Θεσσαλονίκη)

Αποχαιρετισμός

Σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα,
μια άλλη αίσθηση με κατακλύζει.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Ελεύθερος είσαι να πετάξεις
για άλλα μέρη, άλλες πολιτείες.

Μα εγώ χαμηλώνω τα μάτια,
σφίγγω τη καρδιά γιατί σε χάνω.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Αν το σκεφτείς και τι μ' αυτό θα πεις
και θα προχωρήσεις παρακάτω.

Μα εγώ σ' ένιωθα δίπλα μου
και τώρα κρυώνω απ' το κενό σου.

Έφυγες, φεύγεις, θα φύγεις...

Φύγε!

Γιατί έτσι είναι η ζωή και
θα κάνεις αυτό που αποφάσισες να γίνει.

Τα μάτια χαμηλώνω και σε αποχαιρετώ,
τίποτα δεν πάει χαμένο στον άνεμο.

Γειά σου... σ' αγαπώ!

(c) Μαριαλένα, 06/04/2006 (αποχαιρετισμός σ' έναν φίλο)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ V Ή "ΕΠΙΘΥΜΙΑ"

Καυτό φιλί, καυτό κορμί, καυτή η ανάσα σου
Και συ, σαν άλλος Άδωνις να ζεις
τον πειρασμό με την Αρτέμιδα

Μαλλιά στιλπνά, μάτια ανοιχτά και δύο χείλη τρυφερά
Να λάμπουν σαν βεγγαλικά
Σε νύχτα δίχως όρια.

Στάλες ιδρώτα σαν φωτιά, λόγια του πόθου φλογερά
Τα δύο σου χέρια στιβαρά
Να εξάπτουν τις αισθήσεις μου.

Οδήγησέ με όπου θες, πάθους ορμή εσύ με καις
Πάρε με χίλιες αγκαλιές
Στην άβυσσο του έρωτα.

Κάνε να νιώσω τη στιγμή, της ένωσης μοναδική
Που εσύ και εγώ, οι δύο μαζί
Στη κορυφή μας φτάσαμε.

Κι έπειτα ο τρόπος σου γλυκός, ήσυχα κατευναστικός,
Θα γίνει πλέον κιβωτός
Για να χαθούμε στ’ άπειρο.

© Μαριαλένα 04/04/2006, (όταν η επιθυμία οδηγεί στην έκφραση)