Το βαμπίρ!

Μάτια σβησμένα από τη φλόγα της ζωής,
φυτοζωείς ρουφώντας αδιάλειπτα ενέργεια
που στην προσφέρουν τα ανύποπτα τα θύματα,
μα ποτέ καλά το ξέρεις, πως δεν γίνεσαι.

Είσαι υπάνθρωπος, βαμπίρ διαπιστωμένο,
ψυχή δεν έχεις, μήτε ανθρωπιά καθόλου,
ζεις μοναχός στο σκοτεινό σου το δωμάτιο
δίχως κανέναν να σ' αγαπά και να σε θέλει.

Οι απειλές σου άφθονα εξακοντίζονται
όλους τους κρίνεις με τα μέτρα τα δικά σου,
έτσι έχεις μάθει να εισπράττεις τη συμπόνοια,
άραγε σε αγάπησε ποτέ η μάνα η δικιά σου?

(c) Μαριαλένα, 01/08/2006 (αν θες έλα στο Φως, αλλιώς κάτσε να καείς στη Κόλαση...)