Τοπία περνούν από μπροστά μου
ως άλλος αγνωστικός επιβάτης
επιβαίνω στο τρένο που δεν υπήρξε ποτέ.
Ταξιδεύω στα όρια της ταχύτητας του ήχου
εγώ - επιβάτης μοναδικός στην αμαξοστοιχία
με προορισμό το Βόρειο Δεσμό.
Διαβαίνω στις ράγες που το μυαλό μου διάλεξε
ως χάρακα για να ορίσω τη πορεία μου.
Αφήνουμε τον πρώτο σταθμό βιαστικά πίσω μας,
ούτε λεπτό δεν ξόδεψα για χάρη του.
Βλέπεις θέλω να φτάσω για εκεί που κίνησα να πάω.
Transcendal στο χωροχρόνο της απόλυτης ουτοπίας μου,
για μια στιγμή αφήνομαι να γίνω._
(c) Μαριαλένα, 08/04/2006 (στο τρένο για Θεσσαλονίκη)
Δευτέρα, Απριλίου 10, 2006
Transcendal
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Πολύ ωραία έμπνευση, ταξιδεύτρια του χωροχρόνου!
Την καλησπέρα μου και από 'δω ;)
Καλημέρα ευγενική πριγκηπούλα των παραμυθιών. Χαίρομαι που σου άρεσε!
Καλό.
Καλησπέρα Μαριαλένα!
Σ'ευχαριστώ και καλησπέρα και από μένα Return! ;-}
Αααααααααα!
Αυτό το στυλ μου αρέσει πολύ!
Καλημέρα Λύσιππε! Και μένα μου αρέσει πολύ το ματάκι σου το βουλωμένο στη φωτό. Να σαι καλά, ταξίδευε το κορμί, ταξίδευε και το μυαλό σε αυτό το ποίημα!
Δεν είναι βουλωμένο βρε - ηλιοφιλημένο είναι! :-) Καλή σου μέρα και να χαμογελάς.
Κατάλαβα! Sunkissed δηλαδή, καλοοό!
Δημοσίευση σχολίου