Ανόητη που ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
που πίστεψες πως με ένα του χάδι πάλι,
θα άναβε της αγάπης το προσάναμα.
Ανόητη και απτόητη για να πονέσεις,
ήσουν καρδιά μου, ανόητη,
γιατί αυτό που έχεις μέσα σου το κρύβεις.
Δείξε επιτέλους τι σημαίνει ν' αγαπάς,
δείξε αυτό που από πάντοτε φυλούσες,
δείξτο και μάθε στη ζωή να περπατάς,
δίχως τα αγκάθια που πατάς να σε πονούνε.
Ανοήτη, μικρή και άπονη καρδιά,
δεν σου αξίζει να την νιώσεις την αγάπη,
όχι έτσι όπως το κεφάλι σου χτυπάς,
σαν αισθανθείς πως κάτι μέσα σου ριγούσε...
(c) Marialena, 14/09/2006 (γιατί η αγάπη πονάει και πάλι... μέχρι πότε?)