Κιτρινισμένο γράμμα στο συρτάρι,
Η αγάπη μας.
Ξεθωριασμένη απ’ τα χρόνια που περάσαν
Και τα αισθήματα.
Θυμάσαι τη βραδιά που σώματα γυμνά
Καθώς καμώνονταν στο κρύο,
Με φώναξες «αγάπη μου!»
Και εγώ εκεί δεν άντεξα.
Μα οι δυο σου αυτές οι λέξεις
Διαπέρασαν το αλεξίσφαιρο γιλέκο
Της φοβισμένης μου καρδιάς
Και εντυπώθηκαν για πάντα.
Δεν ήξερα τι πάει να πει αγάπη
Σάμπως και τώρα ξέρω,
Γιατί το αντικλείδι της καρδιάς
Δεν το δανείζω σε όποιον την πόρτα της χτυπάει.
Με έκανες να νιώσω την αγάπη,
Τη δική σου προς εμένα
Κι ήρθε ο καιρός ο δίσεκτος
Που σε αποχαιρέτησα με δαύτη…
…«Αγάπη μου!»
© Μαριαλένα, 19/06/2006
Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006
ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Γιατί πάντα να αποχαιρετάμε τις αγάπες;
Καλημέρα, φιλιά!
:-)
Καλημέρα ευαίσθητη καταγραφέα του υπερβατικού! Δεν ξέρω ακόμα, ίσως γιατί όταν είναι παρούσες δεν αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει και αφού τελειώσουν το καταλαβαίνουμε!
Όταν αφήνεις μια αγάπη, μπορεί να πονάς αλλά ανοίγει ο δρόμος για μια άλλη! Διότι το ανθρώπινο σώμα δεν χρησιμοποιείται μόνο για την αναπαράσταση της πραγματικότητας αλλά και ως φορέας της ανθρώπινης υπόστασης, των υπαρξιακών ανησυχιών και της θνητότητας.
Μελανί
Μελανί, το σχόλιό σου εμπεριέχει όλη την ουσία του πράγματος! Χαίρομαι που καταθέτεις εδώ την άποψή σου κατ' αυτόν τον τρόπο. Αναφέρομαι σε αναμνήσεις εδώ και όντως η πραγματικότητα μας έχει κατά πολύ ξεπεράσει. Να σαι καλά, σ' ευχαριστώ και σε καλοσωρίζω, Μ.
Δημοσίευση σχολίου