Δύο σταγόνες βροχής

Βρέχει πάλι απόψε…
Σταγόνες βροχής κυλούν επάνω σε ένα σπασμένο κάτοπτρο
Κοιτάζομαι, άραγε βρέχει πραγματικά
Ή είναι τα δάκρυα της ψυχής μου, τα ασίγαστα,
Που ξεπροβάλλουν εις τον παλιό καθρέπτη?

Βρέχει μια βροχούλα σιγανή, σχεδόν ανεπαίσθητη
Όπως η μελαγχολία, τυλιγμένη σε χρυσό χαρτόνι
Σαν αυτό που τα παιδιά κάποτε έφτιαχναν αγγέλους
στο σχολειό και ξεχάστηκαν σ’ ένα κουτί παρατημένοι,
όπως η μελαγχολία που ξέμεινε και δαύτη.

Βρέχει και οι εποχές εναλλάσσονται σαν ένα ψέμα
Καλά κρυμμένο μες την αλήθεια.
Πέφτει και η νύχτα νωρίς
και με πνίγει η σκοτεινιά της ξανά και ξανά.
Φύγε, σε παρακαλώ, φύγε μακριά μου!

Βρέχει και τα πάντα γύρω νοτίσανε
Απ’ τις σταγόνες της βροχής και θρέφονται
Και μεγαλώνουν και ομορφαίνουν.
Κλαις, μα γιατί κλαις καρδιά μου,
Δάκρυα είναι αυτά που βλέπω ή δυο σταγόνες βροχής στο μάγουλό σου?

© Μαριαλένα, 03/07/2006