Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
πόρτα που διάβηκες και έκλεισε πίσω,
ανείπωτες λέξεις, μικρά μυστικά,
όλη η ζωή σε ένα στίχο.
Κοιτάζω απλανής το κενό μου
κάτι μου λέει να το αφήσω,
κοιμήσου εσύ φθονερό μου,
εγώ έχω τη ζωή μου να ζήσω!
Σφίγγω τα δόντια και πάλι,
μικρά μυστικά, μεγάλες αλήθειες,
της πόρτας μου κρούουν το ρόπτρο,
άραγε που είναι ο Κανένας να ανοίξει?
photo by Dan Heller.com
(c) Marialena, 02/10/2006
Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006
Και πάλι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Πανέμορφο...
Τι να συμβαίνει άραγε στην ψυχή σου;
Νάδα, καλοσώρισες στις ποιητικές μου αποτυπώσεις! Με ρωτάς κάτι, που αν μπορούσα να συνοψίσω, είναι πως προσπαθώ να αφεθώ όλο και περισσότερο στη θεία Πρόνοια για να τακτοποιήσω τα του εαυτού μου! Ενεργητική εγκατάλειψη μαζί με πρόθεση δηλαδή και συνεχίζουμε...
Σ'ευχαριστώ από καρδιάς, Μ.
Πολύ όμορφο...
Τους χαιρετισμούς μου στο Λονδίνο και στο fantasy (fake) world of yours!
Σ'ευχαριστώ, φιλιά, Μ.
Δημοσίευση σχολίου