Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

ΚΡΥΦΕ ΜΟΥ ΈΡΩΤΑ

Image Hosted by ImageShack.us
image by angell.hitmuse.com

Θα το θελα πολύ
να σ' είχα αγκαλιά μου
πανσέληνε, βοριά μου
και άστρο της Αυγής,
να βγάλω δυό φτερά
κρυφέ μου Έρωτά μου,
να ρθω να σε πλανέψω
σαν αποκοιμηθείς.

Θα το θελα πολύ
τα μάτια μου να κλείσω
και όταν θα τ' ανοίξω
να χεις εμφανιστεί,
στου ονείρου μου την άκρη,
στου σώματος το φράκτη,
να χεις ξεκουραστεί.

Θα το θελα πολύ,
να φτάσω να σ' αγγίξω,
προτού να σε ποθήσω
και να χεις πια χαθεί,
στου φεγγαριού το δάκρυ,
στ' ορίζοντα τα μάκρη
να σε βρω εδώ κοντά μου,
κρυφέ μου έρωτά μου
κι έπειτα μου ληφθείς...

Marialena, 13/05/2007

4 σχόλια:

panagiota είπε...

Αλλα ηθελα να πω και άλλα γραφω....
Οι λεξεις σου με ταξειδευουν στον ουρανο,σε αγνωστες αναζητησεις μεσα σε ήλιους και χαμενα φεγγαρια,αλλά...

Αλλά η φωτο που εβαλες με προσγειωνει στα γήινα και ερωτώ:Το χαδι σ'εκεινο το θεσπεσιο γυμνο σωμα ειναι για να ονειρευομαι"το οσα δεν φτανει η αλεπου,τα κανει κρεμασταρια?ή για να μην ξεχνάω οτι στο μακρινο παρελθον περασα απο αυτο το αγγιγμα?
Καλο σ/κ γλυκο μου ρομαντικο κοριτσακι....

Ανώνυμος είπε...

Στης ψυχής τ' αφανέρωτα, ο έρωτας,
στα κρυφά όνειρα νανουρισμένος...
Θέλω να σε νιώθω πιο αισιόδοξη
μικρή μου κι όχι τόσο πικραμένη.
Να ονειρεύεσαι ... και να γράφεις τα όνειρά σου. Αν μπορούσα
να χαράξω τους ήχους που γεννήθηκαν
στην ψυχή μου διαβάζοντας το ποίημα
σου, θα το είχα ντύσει με μουσική...
Φιλάκια μικρή μου!

Ανώνυμος είπε...

Μαριαλένα μου σε χαιρετώ. Υπέροχο πραγματικά το ποίημα σου, ερωτικό, αισθαντικό θα έλεγα. Σου χαϊδεύει αισθήσεις και νου, σου αγγίζει την ψυχή και το σώμα. Να ονειρεύεσαι πάντα καλή μου φίλη, να γράφεις, να δημιουργείς, να ποθείς, να ανασαίνεις. Να ανασαίνεις πάντα βαθιά και διάφανα. Σου εύχομαι ένα όμορφο τριήμερο να περάσεις όπως πραγματικά ποθείς.
ΥΓ: Δες το λινκ με το αφιερωμένο γραπτό στη συνονόματη σου μικρούλα ανιψιά μου. http://aiolos.pblogs.gr/2007/04/marilena.html
Σ΄ ευχαριστώ πολύ για την για την "άσπρη λέξη". Θα τα πούμε. Φιλιά.

Marialena είπε...

@ Παναγιώτα: Μα αν δεν περάσει από την σάρκα ο έρωτας, τότε πως θα εξυψωθεί στα ουράνια καλή μου? Πολύ ιδιαίτερη η φωτό, συμφωνώ κι εγώ, όταν την αντίκρυσα μου έκανε ένα "κλικ". Έλεγε πράγματα από μόνη της που αν θες με εξέφραζαν...

@ Αναστασία: Αχχχχχ, όχι τίποτα άλλο, αλλά αυτό το ποίημα δημοσιεύτηκε σε φάση που οι κύκλοι μου (για δικούς μου λόγους), έχουν ταραχθεί πρόσφατα. Δεν βρίσκω καταφύγιο στη πίκρα, μα ώρες ώρες έρχεται και βρίσκει και αυτή τη θέση της, ειδικά στον έρωτα. Σίγουρα δεν υπάρχουν μονόδρομοι στην έκφραση, μα όταν τα μονοπάτια για κάποιο λόγο σκοτεινιάζουν, ας περιμένουμε το πότε ο ήλιος θα ανατείλει ξανά. Έχεις δίκιο...

@ Τάκης: Τάκη μου παρακαλώ, χαίρομαι που σου άρεσε η Άσπρη Λέξη! Το έχω δει το ποίημά σου το αφιερωμένο στην ανηψούλα σου και με συγκίνησε ιδιαίτερα η αγάπη που της έχεις! Η ποίηση είναι σαν να μετράς τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου, ή σαν να βγάζεις πέπλα από μια νεράιδα, καθώς διαβάζεις ένα ποίημα...

Να σαι καλά και τα λέμε, σε φιλώ!