Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

Ακροβατώντας

Ακροβατώντας στης ζωής μου το ανάθεμα,
τόσο μικρό μα άλλο τόσο πονεμένο,
γυρίζω πίσω στης καρδιάς μου το παράπηγμα
και βλέπω πόσο το παιχνίδι είναι χαμένο.

Ακροβατώντας προς στο σήμερα και τ' αύριο,
θάλασσα βλέπω μα και όρη αβυσσαλέα,
είναι το μέσα μου το άμορφο και τ' άγριο,
που ήρθε απρόσκλητο σαν βαρετή παρέα.

Ακροβατώντας μες τη τρέλλα και την άβυσσο,
πηγή να ψάχνω για να βρω το μονοπάτι,
μάτια κλειστά σαν σχοινοβάτης που προσπάθησε,
με το μαντήλι του να βγάλει κάποια άκρη.

Marialena, 29/04/2007 (sometimes "sorry" seems like the hardest word...but it makes no difference after all, when it takes two to tango!)

2 σχόλια:

Αναστασία είπε...

Κι εγώ ακροβάτης για μια ακόμη φορά
μικρή μου, στο αόρατο νήμα αυτών που δεν χάθηκαν ...
Και χάνομαι εγώ, ψάχνοντας στην χροιά
μιας φωνής να το διακρίνω...

Κοριτσάκι μου μέχρι να σπάσει το
σχοινί θα ακροβατούμε οι κριαρίνες ... έχουμε το ρίσκο στο αίμα μας ...
βλέπεις εμείς τα μονοπάτια μας τα ψάχνουμε με ανορθόξους τρόπους και
σε τόπους που λίγοι πλησιάζουν...
Φιλιά ψυχούλα μου!

Marialena είπε...

Μ' αρέσει αυτή η επικοινωνία εμπνευσμένη από στίχους και νοήματα, όσο δεν φαντάζεσαι Αναστασία μου!

"Μέχρι να βρούμε ουρανό, άσε με να παραμιλώ, να καίγομαι, να καίγομαι στο σώμα σου και να φιλώ το στόμα σου... μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά..." Οι δικοί μας ανορθόδοξοι δρόμοι, ακροβατούν μεταξύ ουρανού και γης καλή μου, πάντα και για πάντα!

Σου στέλνω την αγάπη μου!