photo by Webshots
Στέκω εμπρός στη θάλασσα
αυτήν την απέραντη, πλανεύτρα, γκριζογάλαζη θάλασσα
κι αναρωτιέμαι.
Να κλάψω ή να γελάσω, να φωνάξω "γιατί",
ή καλύτερα να σωπάσω και να χαθώ στ' αγνάντι
του απέραντου κενού σου.
Θάλασσα εσύ, άμορφη, άνομη και απέραντη
κι εγώ μια βαρκούλα που βρέθηκα στα αβαθή
πριν καν ξεκινήσω το ταξίδι μου.
Με έβγαλες στην άμμο, νοτισμένη, μα και σώα
από φουρτούνες που θα φύλαγες γι' αργότερα,
παλεύοντας με τους ανέμους σου.
Λύτρωση που θα κρατήσω τη βαρκάδα
σαν σε όνειρο, λύτρωση για όσα ένιωσα
στην απεραντοσύνη σου.
Λύτρωση...
(c) Marialena, 27/04/2006 (καθώς ένας ξεχωριστός μήνας τελειώνει)
Πέμπτη, Απριλίου 27, 2006
Λύτρωση
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Οι βαρκάδες δεν τελείωσαν!
Να πάρεις τη βαρκούλα σου και σιγά σιγά να ξανοιχτείς στο απέραντο γαλάζιο.
Θα'μαι και 'γω κάπου εκεί δίπλα με τη δικιά μου!
Όχι δεν τελείωσαν οι βάρκαδες καλή μου πριγκηπέσσα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλά θέλω στη θάλασσα που θα αρμενίζω να θέλει να φανερώσει τα μυστικά της στη βαρκούλα μου όπως και στη δική σου!
Εσύ ξέρεις τι εννοώ. Φιλιά, Μ.
Yes, dear! :)
Βρήκα ένα ωραίο ποίημα του Λι Γιου με σχετικό θέμα. Ανήκει στην ποίηση Τζου του 10ου αι. (Κίνα):
"Βάρκα, μονό κουπί, ανοιξιάτικο αεράκι,
νήμα μεταξωτό και ελαφρό αγκίστρι,
μικρά νησιά γεμάτα με λουλούδια,
η κούπα ξέχειλη από κρασί,
μέσα στα χίλια κύματα, πόση ελευθερία!"
Μας το αφιερώνω!
Φιλιά, V.
Ω! αγαπητή μου V. πανέμορφο το απόσπασμά σου, γεμάτο τόση ομορφιά! Από τις αγαπημένες μου ιστορικές περιόδους, σ' ευχαριστώ που το παρέθεσες. Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Καλημέρα, Μ.
Δημοσίευση σχολίου