ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ...

Φτάνει που σ’ άγγιξα μια νύχτα, μια φορά
Σαν όνειρο που τέλειωσε νωρίς, πριν καν αρχίσει.

Και ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που γεύτηκα τη γεύση του φιλιού σου,
Σαν άγουρη φράουλα κομμένη απ’ το κλαρί.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που πρόλαβα να δω μέσα στα μάτια σου
Ό,τι δεν ήταν ούτε αλήθεια, μα ούτε ψέμα.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που άφησα στα χέρια σου το πνεύμα μου,
Πρώτη φορά που το ένιωσα να φεύγει απ’ το κορμί μου.

Κι ύστερα… χάθηκες.

Φτάνει που βρήκα το Όλον και το Ένα - κάποτε,
Μα μόνο του έμεινε στο Όλον το Κανένα.


Φτάνει…

Κι ύστερα?

© Μαριαλένα, 29/03/2006 (ρωτώντας χωρίς νόημα, μια ερώτηση χωρίς απάντηση!)

A Lonely Heart's Dream

Lonely is the heart
that love desires
so much as to say
you bring me higher.

Awesome is the dream
to hold on tight
if you feel that close
we can reach the sky.

Beautiful the night
or so it seems
lighting up my life
with my eyes mist.

Dreaming of a dream
that can come true,
this is the essence of my wish
from me to you.

(c) Marialena, 29/03/2006

Μια ψυχή-ένα τίποτα

Ανέντιμα σχεδόν σε ακουμπώ
ψυχούλα μου.

Προβάρω τα βέλη του ολέθρου
στο εύθραυστο κορμάκι σου.

Ψυχούλα μου.

Και σαρκαστικά επαίρομαι η ανόητη.

Για μια νίκη δίχως νόημα,
για μια αυταπάτη.

Για το τίποτα.

Σκίζω λουρίδες από το φόρεμα που σου φτιαξα
και σε βασανίζω αρώτηγα.

Ψυχούλα μου.

Σου δίνω ψίχουλα για να χορτάσεις την ανάγκη σου
και σου στερώ τα βασικά σου δικαιώματα.

Για το τίποτα.

Θέλω να βγω απ' τον Λαβύρινθο της σκέψης μου,
της απαξίωσης να αφήσω τα στολίδια.

Φτερά και πούπουλα με τίμημα ανεκτίμητο
που στη συντέλεια σε οδηγούν ταχύτατα.

Ψυχούλα μου.

(c) Μαριαλένα, 28/03/2006

ΙΚΕΣΙΑ

Στέκω εμπρός σου ταπεινά
Κόρη εσύ του Δία,
ικέτιδα στα πόδια σου
κοινή θνητή το μόνο.

Γονυπετής παρακαλώ
εσένανε Θεά μου,
από ψηλά στον Όλυμπο
σημάδι να μου δώσεις.

Είναι οι σκέψεις μου πολλές,
τα βάσανα άλλα τόσα,
μα η γλυκειά η έμπνευση
βάλσαμο στη ψυχή μου.

Στείλε μου έναν οιωνό
με του Ερμή τα πόδια,
πως το μήνυμά μου έλαβες
ετούτη εδώ την ώρα.

Προστάτιδα της Πόλης μου
που φέρεις τη σοφία,
κλάδο ελιάς σου ακουμπώ
εις τον βωμό σου επάνω.

Δώσε μου θάρρος στη καρδιά
και μάτια άλλου κανένα,
να βλέπω - να αφουκράζομαι -
τα λόγια μου να γράφω.

Όνειρα να χω περισσά
κίβδηλα να μην είναι,
η πένα μου να μ' οδηγεί,
κνόδαλο να μην γίνω.

Αυτά που ήθελα να πω
στα είπα μα τον Δία,
ώρα λοιπόν να προσδοκώ
το θαύμα σου να κάνεις!

(c) Μαριαλένα, 26/03/2006 (επίκληση στη θεά Αθηνά, τη θεά της Σοφίας)

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Μόνη και πάλι περπατώ, μονάχη,
ακροβατώντας στης μοναξιάς μου την αφάνεια,
μόνη αντίκρυ στο σκοτάδι της βραδυάς
βλέποντας να ρχεται η ζωή στην επιφάνεια.

Ήθελα να σουν κάτι τόσο ωραίο, τόσο θελκτικό
μα την αλήθεια σου την πρόβαλες περίτρανα,
ύψωσες τείχη απ' εκείνα που κατέρριψα
για να με δεις με τον καινούργιο μου εαυτό.

Μα τι σου λέω, σάμπως ενδιαφέρεσαι
για το τι σκέφτομαι, τι θέλω, τι ζητάω,
ο φόβος σου καλύπτει τα ενδόμυχα
και μένω με την αίσθηση του πως συμπεριφέρεσαι.

Θέλω το πάθος να ξεφεύγει απ' το σώμα μου
και τη ψυχή να ακολουθεί το μετερίζι της
θέλω ο έρωτας να γίνεται κυρίαρχος
και συ σαν άλλος πρίγκηπας να θες να με ορίζεις.

Μα το χω δει το έργο πριν αγόρι μου
τα ίδια πράγματα παιγμένα και ληγμένα,
τι να την κάνω την όποια σου συμπάθεια
όταν μου κρύβεσαι πίσω απ' τα τετριμμένα?

(c) Μαριαλένα, 17/03/2006 (έχοντας στο νου κάποιον που μ' έκανε να γράψω αυτά τα λόγια-αξίζει τελικά?) Αυτό είναι το 50ο μου ποίημα σε 2 1/2 περίπου χρόνια. Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα έφτανα εδώ όταν ξεκίνησα να γράφω τις σκέψεις μου σε στίχους... Μ.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Οδυσσέας κίνησε να φύγει από την Τροία
Σαν νικητής το βέβαιο, μετά από δέκα χρόνια.

Πήρε ένα πλοίο έτοιμο, γεμάτο ανδριωμένους
Λάφυρα φόρτωσε πολλά απ’ την καμένη Τροία.

Έφυγε μες τη θάλασσα τα πέλαγα να ορίσει
Για να γυρίσει σύντομα στη νήσο της Ιθάκης.

Όμως καθώς ταξίδευε στο πέλαγο του Αιγαίου,
Η τύχη άλλα θέλησε να του εφανερώσει…

Καθώς λιμάνια έψαχνε για να βρει τα απάγκια
Στους Λαστρυγώνες έφτασε, στην Καλυψώ, στην Κίρκη.

Στου Κύκλωπα μες τη σπηλιά έστησε μια πλεκτάνη
Και οι Λωτοφάγοι θέλησαν να τον εξεγελάσουν!

Μα τους θεούς στον Όλυμπο, βρέθηκε να γυρίζει
Με χάρτη τη πατρίδα του και με τυφλή πυξίδα.

Τα χρόνια πως εκύλησαν, πολλά το δίχως άλλο
Χρόνια που όλα δύσκολα φαινόταν του Οδυσσέα.

Όμως σαν κείνος έφτασε στη νήσο των Φαιάκων,
Μόνος σαν γερο-κουρελής, ναυάγιο στη ξέρα.

Το γένος του κατάλαβαν πως ήταν του Λαέρτη
Και ο βασιλιάς του πρόσφερε το πλοίο στη πατρίδα.

Κι ο Οδυσσέας έκανε ό,τι ήτανε γραμμένο
Στης Μοίρας τα κατάστιχα, απ’ τους θνητούς κρυμμένα.

Τη χώρα του αντίκρυσε μετά από δέκα χρόνια
Ιθάκη την ελέγανε στον κόσμο αυτή μονάχα!

© Μαριαλένα, 12/03/2006 (για το ταξίδι και τον προορισμό, ένα βράδυ Κυριακής)

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΆΝΟΙΞΗ

photo by Webshots.com

Άνοιξη κόρη ζηλευτή,
πλανεύτρα εσύ μεγάλη,
Οι μυρωδιές σου με μεθούν
Και τα άνθη παραζάλη.

Άνοιξη έφτασες ξανά
Τη χειμωνιά να διώξεις
Φέρε μαζί σου τη χαρά
Στη φύση να απλώσεις.

Άνοιξη στέγνωσε με μιας
Μια θάλασσα από δάκρυα
Στείλε τον ήλιο εδώ κοντά
Να φέξει όλη η πλάση.

Άνοιξη νύμφες κάλεσε
Να στήσουνε καρτέρι
Στα δάση σαν θα περπατώ
Να μου κρατούν το χέρι.

Άνοιξη γίνε και βοριάς
Τα σύννεφα να διώξεις
Και μες την άδεια μου καρδιά
Έρωτας να σιμώσει.

Άνοιξη παίξε σαν παιδί
Και κάνε ό,τι θέλεις
Η φύση σου υποκλίνεται
Όταν εσύ μαγεύεις.

© Μαριαλένα, 08/03/2006, μια ανοιξιάτικη μέρα του Μάρτη

Σ' αυτήν την πόλη!

Σ' αυτήν την πόλη που κοιμάται
μέσα στο άδειο της κρεββάτι,
που τα όνειρα δεν ταξιδεύουν
μέχρι του ουρανού την άκρη-κάτι κινείται!

Είναι τα νιάτα που χορεύουν,
πίνουν, γλεντούν και ξενυχτάνε,
ζουν τη ζωή ως το μεδούλι
και όσα έρθουν κι όσα πάνε!

Σ' αυτή τη πόλη που κοιμάται,
ο έρως βαδίζει στα σκοτάδια,
τα βέλη του τα χει ξοδέψει
σε κάποιες άλλες πολιτείες.

Σ' αυτή τη πόλη τη γεμάτη
ζούμε μαζί μα τόσο μόνοι,
μέσα στα άδεια τα κλουβιά μας
και περιμένουμε να φέξει.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω
είναι τ' αποψινό μου κλάμα,
δάκρυ το δάκρυ που κυλάει
για έναν έρωτα χαμένο.

Εσείς που είσαστε εκεί έξω,
βγείτε λοιπόν στην επιφάνεια,
έξω απ' της λήθης την αφάνεια
και ζήστε έξω απ' το σκοτάδι!

Πάμε λοιπόν στο Καρναβάλι,
όλοι ντυμένοι μασκαράδες,
πάμε μες του κεφιού τη ζάλη
κι όπου μας βγάλει στην αγάπη...

(c) Mαριαλένα, 03/03/2006 Απόκριες-Καληνύχτα σας!