Wishing Upon The Stars!

Μικρό φεγγάρι, Μεγάλη Άρκτο,
Πλειάδες, Πούλια & Αυγερινό,
έκκληση κάνω, ρίξτε το φώς σας
σ' αυτό το κόσμο τον σκοτεινό.

Στείλτε τη λάμψη σας στης Γης τα μέρη
ή ένα άστρο σαν οδηγό,
να βλέπω γύρω μου όσο θα ψάχνω
το της ψυχής άλλο μισό.

Χωρίς εσάς καλά μου αστέρια
ο ουρανός μου είναι λειψός,
και θέλω αντάμα να σας μαζεύω
να 'χω παρέα σαν σας κοιτώ.

Πείτε και σ' όλο τον Γαλαξία
αυτό που χρόνια αναζητώ,
αν είν' της Μοίρας να είμαι μόνη,
ή θ' άλλαξει κάποτ' αυτό.

Φύγετε τώρα, γυρίστε πίσω
μες το στερέωμα των πλανητών,
μα μην ξεχάστε πως κάποιο πλάσμα
μένει στη Γη μ' έναν σκοπό...

(c) Marialena, 29/12/2005 (in the wee hours, the inspiration was doubled!)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ IV Ή "ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ"

Είδ' ένα όνειρο εχθές το βράδυ
πως τάχα πλάι ήσουν εσύ
κ' έκανα έτσι για να σε πιάσω,
μα είχες φύγει σαν μια πνοή.

Είδ' ένα όνειρο πως σε φιλούσα
κ' άγγιζα πάλι ζεστό κορμί,
πόντο τον πόντο σε ψιλαφούσα
για να ξυπνήσω την ηδονή.

Είδ' ένα όνειρ βαθιά στη νύχτα
που η φαντασία στήνει χορό
πως δίπλα ήμασταν στ' ίδιο κρεβάτι
κ' είχα ανάγκη να σου το πώ.

Είδ' ένα όνειρο πως με κρατούσες
στην αγκαλιά σου για μια στιγμή
και λόγια αγάπης μου τραγουδούσες,
καθώς τα σώματα σμίγαν μαζί.

Κι ύστερα ήθελα κει να μείνω,
να σταματήσω κάθε λεπτό
που θα περνούσε χωρίς να σ' έχω,
να σ' αγαπάω, να σε ποθώ.

Μα τ' όνειρό μου κράτησε λίγο,
τόσο όσο έφτανε να σε ζητώ,
πλευρό ν' αλλάξω, μάτια ν' ανοίξω
πάει, τελειώνει και τ' όνειρο αυτό...

(c) Marialena, 29/12/2005 (λίγο πριν τη καινούργια χρονιά)

"...ΚΑΠΟΤΕ"

Κάποτε, ήθελα να πιάσω τ' αστέρια
με τα χέρια γυμνά, μα δεν έφτανα!

Κάποτε, γύρευα να βρω την αγάπη
μα την κάθε φορά, άδεια έμενα!

Κάποτε, έφτιαχνα παλάτια στην άμμο
και το κύμα με μιας, μου τα χάλαγε!

Κάποτε, έψαχνα μες το κάθε σου βλέμμα,
μα ήταν μόνο ένα ψέμα που με τύλιγε!

Κάποτε, θέλω τη ζωή να ορίζω,
στην αγάπη ν' ελπίζω και να νιώθω χαρά!

Κάποτε, θα ρθει η ώρα εκείνη,
που τα όνειρα όλα θ' αποκτήσουν πνοή!

Κάποτε, που το πριν και το τώρα,
το μετά σ' ένα όλα, θα σημαίνουν πολλά...

(c) Marialena, 07/12/2005, καθώς μια ακόμη χρονιά τελειώνει...

Οι περιπέτειες του Γατόπαρδου!

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα δάσος κοντινό,
Σ’ ένα ξέφωτο μικρό ζούσε ο Γατόπαρδος!

Είχε νύχια κοφτερά, μια μακριά ουρά,
Δυο ματάκια αστραφτερά και γελούσε δυνατά.

Τραγουδούσε όμορφα κι έπαιζε συνέχεια,
Έτρεχε στη ρεματιά και στα γύρω τα βουνά.

Ήτανε πολύ μικρός σαν ο λύκος ο κακός
Έφτασε μες τη φωλιά κι έφαγε τ’ άλλα μικρά.

Έμεινε λοιπόν αυτός γάτος ο μοναδικός
Που μεγάλωσε σιμά συντροφιά με τα πουλιά

Έμαθε να κελαϊδά, να χορεύει, να πετά
Και πολύ πολύ μετά να ακούει τη καρδιά.

Ήταν γάτος ζωηρός ο μικρός Γατόπαρδος
Κι αποφάσισε γοργά ν’ αναζητήσει τη χαρά.

Πέταξε με τα πουλιά σε μέρη τόσο μακρινά,
Που ανθρώπου νους δε βάνει μα πέρα ως πέρα αληθινά!

Είδε πόλεις και χωριά ως της γης τα πέρατα,
Έφτασε πολύ ψηλά μα απάντηση καμιά!

Γύρισε λοιπόν ξανά στης κουφάλας τη φωλιά,
Έγειρε στη ζεστασιά και κοιμήθηκε βαθιά.

Ονειρεύτηκε λοιπόν έναν άλλον εαυτό,
Τον Γατόπαρδο αυτό κάπως διαφορετικό.

Μα δεν είχε νόημα να κοιτάζει ξέχωρα,
Γιατί μέσα εκεί βαθιά εκρυβόταν η χαρά.

Ξύπνησε το πρωινό, βγήκε έξω στο βουνό,
Κοίταξε γύρω ξανά και εμφανίστηκε η χαρά!

Χαμογέλασε με μιας στη δική του τη χαρά,
Που τον πήρε αγκαλιά και τον φίλησε γλυκά.

Και ο γάτος ο τρελός έγινε τότε σοφός
Κι ήξερε πως τώρα πια δεν φοβόταν τίποτα!

© Marialena, 11/11/2005 (γράφοντας ένα παιδικό παραμύθι για όλα τα παιδιά στην καρδιά)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ

Μια κραυγή στο σκοτάδι, μια ανάσα, ένα χάδι και το πρώτο φιλί,
Ένα βλέμμα χαμένο στα κλεφτά περιμένω να μου στείλεις εσύ.

Δυο ματιές που ανταμώνουν στα ρυάκια του χρόνου κι ύστερα ξεγλυστρούν
Στο δικό τους το αύριο, τόσο μόνο και άγριο ψάχνουν ν’ αντισταθούν.

Δυο καρδιές που χτυπούνε και κρυφά προσδοκούνε να γεμίσουν φωτιά,
Χαρά, γέλιο και δάκρυ, μα και τ’ ονείρου την άκρη σαν να ήταν παιδιά.

Δυο ψυχές, ένα σώμα, ένα όραμα ακόμα για να πάμε μπροστά
Με της ψυχής τα ταξίδια, σαν εκείνα τα ίδια που μας δίνουν φτερά.

Μια κραυγή στο σκοτάδι, μια ανάσα, ένα χάδι και το πρώτο φιλί,
Ένα βλέμμα που λέει, ένα δάκρυ που καίει, προτού φανείς εσύ.

© Marialena, 31/10/2005, (εμπνευσμένη από την ευτυχία δύο ανθρώπων)

SEASONS CHANGE

Φθινοπώριασε πάλι & εδώ είναι όλα ίδια
σαν της ζωής τα ταξίδια που δεν γίναν ποτέ
& γω ψάχνω για να βρω της ζωής μου το κάτι
κάτω απ' τ' άδειο κρεββάτι το γεμάτο σιωπές

Φθινοπώριασε έξω & άρχισα να κρυώνω - ίσως
& να το μετανιώνω που μαι μόνη ξανά,
μα γυρίζω το βλέμμα μακρυά απ' την αλήθεια
θα ναι λέω η συνήθεια που τα σκέφτομαι αυτά

Φθινοπώριασε φέτος & ο χρόνος κυλάει
σαν ποτάμι που ρέει στου βουνού τις πλαγιές,
ίσως μοιάζει με δάκρυα που τον πόνο απαλύνουν
& αφήνουν ξωπίσω αμαρτίες παλιές

Φθινοπώριασε Θέε μου & οι μέρες μικραίνουν
το σκοτάδι όμως φέρνουν στη μικρή μου ψυχή,
λυχνοστάτη θε να χω τη δική σου αγάπη
φωτεινό μονοπάτι στης εποχής την αλλαγή.

(c) Μαριαλένα 09/10/05

...ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Όταν το δείλι σιμώνει δειλά, τότε είναι που μου λείπεις
Το γέλιο, το άρωμά σου, το χάδι και τα φιλιά σου,
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Όταν τα δάκρυα κυλούν βουβά και θολώνουν τη ματιά μου
Τότε είναι που μου λείπεις,
μέρα και νύχτα δίχως τελειωμό μια σκέψη προβάλει μονάχα
Ω! να ξέρες πόσο μου λείπεις!

Σαν τη βροχή που πέφτει αργά και νοτίζει τη θύμησή σου
Στο καθρέφτη του μυαλού μου που θολώνει όταν νιώθω
πόσο μου λείπεις!

Μου λείπεις χωρίς να το ξέρεις, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεσαι κάτι
Παρά μόνο η θλίψη στο βλέμμα και η σιωπή
Που λένε πολλά αν το προσέξεις και τότε θα καταλάβεις
Πόσο μου λείπεις!

© Μαριαλένα, μια φθινοπωρινή Κυριακή του Οκτώβρη, 9/10/2005

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ!

ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ,
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΗ ΣΚΥΛΛΑ & ΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ,
ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ!
ΙΔΙΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ
ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ,
ΧΑΜΕΝΟΣ ΜΕΣ' ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙΑ,
ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΑ & ΨΕΥΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΜΟΙΖΑΝ ΑΣΤΕΙΑ.
ΠΗΓΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΕΙ ΚΟΝΤΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΑΘΩ,
ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ!

ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΑΛΛΟΥ ΜΕΣ' ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ,
ΕΛΕΓΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΡΕΛΛΑ-ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ,
ΠΩΣ ΤΑΧΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΑΝΕ ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΟΝΑΧΑ ΗΘΕΛΕ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ!

ΜΑ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΚΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΞΕΝΑ,
ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ, ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΛΑΕΡΤΗ!
ΗΘΕΛΕ ΠΛΗΡΩΜΑ ΚΑΛΟ, ΝΕΟΥΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ,
ΠΟΥ ΝΑ ΚΩΠΗΛΑΤΟΥΝ ΓΕΡΑ ΣΕ ΌΛΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ!
ΜΑ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΝΕΠΝΕΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ,
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΣΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ?

ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΠΙΘΑΝΗ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΩ,
ΜΑ ΤΟΝ ΤΟΥΤΑΤΗ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝΕ ΠΡΟΣΦΕΡΩ,
ΜΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΟΥ ΑΠΕΦΥΓΑ ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ,
ΚΑΝΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΙΛΑΕΙ!

ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ,
ΝΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΡΗΓΙΟΥ
ΚΑΙ Ν' ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΠΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ,
Θ' ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΙ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΤΗ ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ ΤΟΥ ΙΘΑΚΗ,
ΠΡΙΝ ΝΑ ΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΡΓΑ ΚΙ Ο ΧΑΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕΙ!

ΟΣΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΦΥΓΑ ΔΕΙΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΝΙΩΘΑ ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΩ,
ΣΑΝ Τ' ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ...

Μαριαλένα, (c) 29/08/2005, σαν απολογισμός του ταξιδιού μου στη Κάτω Ιταλία

Full moon in July!

(ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ)

Φεγγάρι μου ολόγιομο, φεγγάρι μαγεμένο
Εσένα βλέπω αντίκρυ μου, κοιτώ και περιμένω
Φέρε μου εκείνον που αγαπώ, εκείνον που λατρεύω
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει που τον προσμένω.

Φεγγάρι μου ολοστρόγγυλο, φεγγάρι μακρινό
Με τη ματιά μου χάνομαι στ’ απέραντο κενό,
Ακούω ψίθυρους πολλούς, στη γη και στον αέρα
Μα τη φωνή του αναζητώ ολόκληρη τη μέρα.

Δώσε φεγγάρι μου φτερά στη λάμψη σου ένα γύρο
Μήπως και φτάσει γρήγορα εκεί που θα τη στείλω
Και αν θα βρει τον έρωτα, τότε μην τον αφήσει,
Γιατί τον θέλω να ρθει εδώ, τη μοναξιά να σβήσει.

Φεγγάρι καλοκαιρινό, φεγγάρι μου ωραίο
Τον άνδρα κείνον θέλω εγώ που ξέρει πως πεθαίνω,
Ρίξε του φως στο δίαβα του να ρθει και να γυρίσει
Γιατί μετά φεγγάρι μου, η αγάπη θα μιλήσει!

Μαριαλένα © 20/07/2005

ΌΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Παράξενα, παράδοξα μου φαίνονται όλα τώρα
Τώρα που σήμανε ο καιρός και έφτασε η ώρα.

Ψάχνω μα δεν αναζητώ, κοιτάζω μα δεν βλέπω
Το τι συμβαίνει γύρω μου απλά το παραβλέπω.

Πες μου μια λέξη μοναχά, μια τόσο δα λεξούλα,
Που θα κινήσει τα κουπιά στ’ ονείρου τη βαρκούλα.

Έλα να φύγουμε απ’ εδώ, να πάμε σ’ άλλα μέρη
Εκεί που τρέχει ο άνεμος και μένει ένα αστέρι.

Πάμε να βρούμε ουρανό, ν’ αγγίξουμε τον ήλιο
Να φτάσουμε μακρύτερα απ’ τον αρχαίο Νείλο.

Βάζω φτερά στους ώμους μου και φτάνω σε μιαν άκρη
Για να πετάξω πιο ψηλά, να χω τη Γη αγνάντι…

(c) Μαριαλένα, 05/07/2005 (Σαν να ζωγραφίζω σε μια έμπνευση της στιγμής)

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στο κήπο της θυσίας μου και της απελπισίας μου
συνάντησα το λάγνο έρωτά σου,
ήταν πολλά τα ψέματα και πιο πολλά μπερδέματα
που μ' έριξαν ευθύς στην αγκαλιά σου.

Χωρίς να ξέρω βρέθηκα να πίνω απ' τα φιλιά σου
μεθώντας με τη γλύκα τους αλλά και τη δροσιά τους,
μα ξέχασα εμένανε, τι ένιωθα στ' αλήθεια
και χάθηκα ν' αναζητώ τη πιο πικρή αλήθεια.

Κάποτε όμως ξύπνησα με τα φτερά κομμένα
γιατί εσύ φοβόσουνα οι δυό να γίνουν ένα.
Φοβήθηκα λοιπόν και γω τι κρύβει η ψυχή σου
και ένα άλμα έκανα να φύγω απ΄τη ζωή σου.

Έπεσα κάτω, χτύπησα και έφυγα ματωμένη
μαζεύοντας κομμάτια μου, ήμουνα πικραμένη
κι έμεινες συ να απορείς τι στο καλό συμβαίνει
που ό,τι είχαμε το χάσαμε στου χάους την ανέμη.

Κρύφτηκα μες τη μοναξιά παίζοντας με τον πόνο,
με μία σκέψη στο μυαλό, εσένανε και μόνο
κι όταν ξαναπλησίασες κοίταξα τη πληγή μου,
που έγιανε σιγά σιγά, πέρα απ' τη λογική μου.

Θα θέλα όσο τίποτα να ήμασταν πλασμένοι
ο ένας για τον άλλονε κόντρα στην Ειμαρμένη,
μ' αυτά θαρρώ συμβαίνουνε μόνο στη φαντασία,
γιατί στ' εδώ και τώρα μου αλλού είναι η ΟΥΣΙΑ!

(c) Μαριαλένα, 02/07/2005

ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ 2003 - 2005

Στο μονοπάτι που χαράξαμε μαζί
τώρα θα στέκω να βαδίζω μόνη,
το δισάκι μου στον ώμο θα βαστώ
γεμάτο όνειρα με μένα στο τιμόνι

Δυό χρόνια πότε περάσαν ρωτώ και αναρωτιέμαι
σαν το νεράκι κύλησαν και τα χοντρά χαλίκια
που πόνο αφήνουν στη ψυχή
αλλά και τόση γλύκα

Ήρθα σαν στρείδι στην ακτή σαν τριπλοκλειδωμένο
που έστεκε μια ζωή στο κύμα αφημένο
Μα άνοιξε η κλειδαριά και βγήκα απορημένο
να ψάχνω τα κομμάτια μου κι όμως να υπομένω

Πολλές αλήθειες ζήσαμε, το γέλιο και το δάκρυ
πότισαν τη ψυχούλα μας κάθε βραδιά Τετάρτης
μαζί στα τόσα βάσανα που τρωγαν τη χαρά μας
και νιώσαμε για όλους μας αγάπη στη καρδιά μας

Καφέ Σχολειό σε χαιρετώ με γέλιο και με δάκρυ
και με ελπίδα πως ξανά θα ανταμωθούμε πάλι
Γειά σας και σεις δασκάλοι μου, ευχαριστώ για όλα
για όσα εσείς μου δείξατε πως δεν υπάρχουν όρια!

(c) Μαριαλένα, 15-28/6/2005 Σαν απολογισμός...

ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ

Με μια κιθάρα αγκαλιά
και δάκρυα στα μάτια
σου γράφω απόψε αγάπη μου
την πιο γλυκειά μπαλάντα

Με τη φωνή του αηδονιού
θε να σου τραγουδήσω
τα βάσανα του έρωτα
βάλσαμο στη ψυχή σου

Στα βάθη του ωκεανού
τις νότες μου θα κρύψω
μήπως και τύχει να βρεθείς
και στις αποκαλύψω

Με μια κιθάρα αγκαλιά
θα κλάψω την αγάπη
αυτή που ίσως είχαμε
και τώρα δεν υπάρχει

Πάρε και αυτά τα λόγια μου
στο στέρνο φύλαξέ τα
μην τύχει και σε δω ξανά
και τότε αφησέ τα

(c) Μαριαλένα, 27/06/2005

ΈΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Ένα τραγούδι θε να σου γράψω
Τόσο μα τόσο αισθαντικό,
Ένα τραγούδι που θα θυμίζει
Ότι για σένα είμαι εδώ.

Ένα τραγούδι θε να σου γράψω
Που θα κρατάς σαν φυλακτό,
Ένα τραγούδι μόνο για σένα
Με της καρδιάς μου το σκοπό.

Θαν μια μπαλάντα που θα σ’ αγγίξει
Όπως δεν ένιωσες ξανά,
Σαν κάποιον που σου έχει λείψει
Μα είναι παρών και δεν ξεχνά.

Ή μήπως θα ναι από κείνα
Τα τραγουδάκια τ’ ερωτικά,
Που διαπερνάν τη λογική σου
Και ζωντανεύουν στα κρυφά?

Ένα τραγούδι θε να σου γράψω
Το πιο ωραίο και τρυφερό,
Που όταν στο δώσω να βάλεις νότες
Στης αγάπης το ρυθμό.

© Μαριαλένα, 01/06/2005

TALKING TO MYSELF

I wish I could turn this thought away,
So as to keep my mind sane,
Off from the haunting ghost of you,
I’m so messed up what can I do?

Leave me alone you guilty thought,
Seek the exit through my soul,
Take your place back in time
And get at last out of my life!

I’ve had enough of tears to cry
And sadness became a part of mine,
For not a reason to remind,
But for all the wrongs I justified!

Oh, please come on eternal light,
Shed all your rays to lead me right,
Hit straight to the heart of mine
And let the loving part come by!

© Marialena, May 26, 2005

Για την Αμάντα!

Μου ζήτησες να γράψω ένα ποίημα για τη Φιλία
Και γω σκέφτομαι σένα,
Όπως το φύλλο τη δροσοσταλιά και η μέλισσα το νέκταρ
Όπως ο αέρας τη φωτιά κι η νύχτα το φεγγάρι

Και σκέφτομαι πως είναι η Φιλία
Για σένα, για μένα, για όλους μας.
Και χαμογελώ όταν σκέφτομαι τη λάμψη των ματιών σου,
Τη φλόγα των λόγων σου και το γάργαρό σου γέλιο
Και χαμογελώ!

Η Φιλία λοιπόν δε σημαίνει πολλά,
Ίσως και τίποτα απ’ αυτά που λέμε ότι ξέρουμε
Η Φιλία για μένα είναι σαν να σε ήξερα από πάντα
Χωρίς ν’ αναρωτιέμαι πότε σε γνώρισα

Είσαι εκεί μες της καρδιάς τη λογική και το συναίσθημα,
Είσαι εκεί που συναντιούνται οι ματιές μας, μες το άπειρο.
Είσαι εδώ και πουθενά, μακριά μα και κοντά μου
Είσαι εκείνη που με έκανε να πω αυτά τα λόγια,
Για σένα, για μένα, για τη Φιλία!

Μαριαλένα © 25/05/2005 Αφιερωμένο εξαιρετικά!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ

Στα πέταλα των ρόδων και στ’ άστρα του ουρανού,
Θα ψάξω να σε βρω αγαπημένε μου!
Στης θάλασσας τα βάθη και στα ψηλά βουνά,
Θα φτάσω για να μάθω την αγάπη σου!

Αέρας θε να γίνω μα και αστροφεγγιά
Μόνο για να γευτώ το καρδιοχτύπι σου
Και δάκρυ σαν κυλήσει θε να μαι η φωτιά
Που θα ζεστάνει τη μικρή καρδούλα σου!

Τα βέλη μου θα ρίξω ωσάν μικρός θεός
Να βρούνε κατευθείαν στη ψυχούλα σου
Κι ύστερα θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν
Για να γενώ για πάντα η αγαπούλα σου!

© Μαριαλένα 14/05/2005

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Εσύ που έφυγες νωρίς, σαν μια σταγόνα της βροχής, καλό ταξίδι!

Το χώμα που αγάπησες τώρα θα σε σκεπάζει,
Για να θυμίζει πάντοτε τη φύση πως αλλάζει.

Τα νιάτα σου εκόπηκαν σε μια στιγμή στα δύο,
Όταν ο χάρος σ’ έγγραψε στης μοίρας το βιβλίο.

Καλό ταξίδι αγόρι μου με δάκρυα στα μάτια,
Απ’ όλους όσους σ’ ήξεραν για τώρα και για πάντα!

Μαριαλένα © 10/05/05,
(Στον Φραγκίσκο που έφυγε αναπάντεχα απ’ τη ζωή πριν λίγες μέρες).

ΓΕΛΑ ΠΑΛΙΑΤΣΟ!

Κατάβαση στα έγκατα της μοναξιάς
θα κάνω,
μήπως και βρω τι έφταιξε και θάλασσα
τα κάνω.

Πάλι γυρίζω μόνη μου βιώνοντας
τον πόνο,
που νιώθουν όσοι μπλέκονται με
την αγάπη μόνο.

Τρέμει το φυλλοκάρδι μου το φόβο μου
ν' αγγίξω,
μα να τολμήσω δε βαστώ σαν νιώθω
πως λυγίζω.

Δεν είναι ότι ζητάω πολλά
λίγη αγάπη μόνο,
μα είν' το τίμημα βαρύ και
τ' ακριβοπληρώνω!

Μαριαλένα (c) 05/05/2005

MISSSING YOU

I miss you with every breath I take,
with every move I make I miss you!

I miss you when the sun sets in,
and when the moon shines through I miss you!

I miss you when I hear a song,
if then I sing along I miss you!

I miss you when I'm feeling good
or when I'm getting blue I still miss you!

I miss you in the corner of my mind
and for all the staff I left behind I miss you!

I miss you more than I can say,
but all I hope and pray is not to miss you!

(c) Marialena 05/05/2005

CHASING A DREAM Ή ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΗ

Έλα να κάνουμε ένα ταξίδι στ’ αστέρια

Με τα χέρια ανοιχτά να πετάξουμε

Και στον έβδομο ουρανό να φτάσουμε,

Χτυπώντας τις φτερούγες μας σαν τα περιστέρια.

Let’s fly away to cloud nine,

Where worries are left behind

And the future seems so promising

For we would be way up high!

Σ’ άλλη διάσταση θε ν’ ανεβούμε

Εσύ και γω με την ελπίδα οδηγό μας,

Μ’ αγάπη στη καρδιά θα προχωρήσουμε

Για το καλύτερο αύριο που θα ναι όλο δικό μας!

Marialena © 09/04/2005

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ξύπνα καρδιά μου, ξύπνησε
και βγες από τη λήθη,
που σ' είχε βάλει ο χιονιάς
σ' ένα άλλο παραμύθι.

Ξύπνα και κοίτα γύρω σου τη φύση να ανθίζει,
έτσι και συ σιγά-σιγά
άνοιξ' τα φυλλοκάρδια σου
ο ήλιος να σ' αγγίξει.

Ξύπνα καρδούλα μου γλυκειά
ν' αφήσεις τη συνήθεια
του να φοβάσαι τη σκιά
κι αφέσου στην αλήθεια...

*Επειδή η ζωή δεν είναι μόνο πόνος, άντε να βάλουμε λίγη χαρά και αισιοδοξία, για να πάρουμε τα πάνω μας! Αϊντε! Μ.

Farewell to an Angel!

Κοιτάζω το χαρτί κι αναρωτιέμαι, τι έφταιξε με μας και τα χαλάσαμε.
Που ήτανε το χάος μας κρυμμένο όταν στο τέλος της αγάπης φτάσαμε!

Κοιτάζω στη ψυχή και αναπολώ όταν ο Ίμερος μας χτύπησε την πόρτα
Τότε που έδειχναν τα πράγματα ωραία, ίσως πιο ρόδινα απ ότι μοιάζουν τώρα!

Κοιτάζω το φεγγάρι και κρατιέμαι να πάρω το τηλέφωνο να επικοινωνήσω,
Για να σου πω ότι μου λειψες τρελά και με φιλιά αγάπη μου, να σε γυρίσω πίσω.

Θυμάμαι τ’ άγγιγμά σου να ξυπνά πόθους ανείπωτους, κρυφούς μες το κορμί μου,
Τα λόγια σου να με μεθούν γλυκά όταν αντάμωναν βαθιά στη λογική μου.

Θυμάμαι και το τέλος μας πικρό, πόσο άδικο κι αστείο θα μας έμελλε
να παίζουμε με την μοίρα μας κρυφτό, πριν πούμε το αντίο που μας έπρεπε!

Farewell my angel of darkness, farewell, and for the rest of your life I wish you well!