Οι περιπέτειες του Γατόπαρδου!

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα δάσος κοντινό,
Σ’ ένα ξέφωτο μικρό ζούσε ο Γατόπαρδος!

Είχε νύχια κοφτερά, μια μακριά ουρά,
Δυο ματάκια αστραφτερά και γελούσε δυνατά.

Τραγουδούσε όμορφα κι έπαιζε συνέχεια,
Έτρεχε στη ρεματιά και στα γύρω τα βουνά.

Ήτανε πολύ μικρός σαν ο λύκος ο κακός
Έφτασε μες τη φωλιά κι έφαγε τ’ άλλα μικρά.

Έμεινε λοιπόν αυτός γάτος ο μοναδικός
Που μεγάλωσε σιμά συντροφιά με τα πουλιά

Έμαθε να κελαϊδά, να χορεύει, να πετά
Και πολύ πολύ μετά να ακούει τη καρδιά.

Ήταν γάτος ζωηρός ο μικρός Γατόπαρδος
Κι αποφάσισε γοργά ν’ αναζητήσει τη χαρά.

Πέταξε με τα πουλιά σε μέρη τόσο μακρινά,
Που ανθρώπου νους δε βάνει μα πέρα ως πέρα αληθινά!

Είδε πόλεις και χωριά ως της γης τα πέρατα,
Έφτασε πολύ ψηλά μα απάντηση καμιά!

Γύρισε λοιπόν ξανά στης κουφάλας τη φωλιά,
Έγειρε στη ζεστασιά και κοιμήθηκε βαθιά.

Ονειρεύτηκε λοιπόν έναν άλλον εαυτό,
Τον Γατόπαρδο αυτό κάπως διαφορετικό.

Μα δεν είχε νόημα να κοιτάζει ξέχωρα,
Γιατί μέσα εκεί βαθιά εκρυβόταν η χαρά.

Ξύπνησε το πρωινό, βγήκε έξω στο βουνό,
Κοίταξε γύρω ξανά και εμφανίστηκε η χαρά!

Χαμογέλασε με μιας στη δική του τη χαρά,
Που τον πήρε αγκαλιά και τον φίλησε γλυκά.

Και ο γάτος ο τρελός έγινε τότε σοφός
Κι ήξερε πως τώρα πια δεν φοβόταν τίποτα!

© Marialena, 11/11/2005 (γράφοντας ένα παιδικό παραμύθι για όλα τα παιδιά στην καρδιά)