Έχεις νιώσει ποτέ σου
το αίσθημα
ότι όσο περνάει ο καιρός
τόσο περισσότερο βουλιάζεις
πιο μέσα?
Ή μήπως εκείνες τις στιγμές
που στο κεφάλι βασιλεύει αταξία
και συ καρδιοχτυπάς αδιάκοπα?
Έχεις νιώσει ποτέ σου, πες μου,
το κενό στο στομάχι
και τα κλείστρα των ματιών να βαραίνουν
σαν άμυνα?
Αν οι λέξεις αυτές σε αγγίζουν, ίσως,
λέω, ίσως και να...
έχεις δει από την πίσω μεριά του καθρέπτη
και το φως στο πιο μαύρο σκοτάδι.
Έχεις νιώσει λοιπόν το αδιέξοδο,
τη στροφή μες τη λάθος πορεία
και εκεί που όλα μοιάζουν πιο δύσκολα,
εσύ να παίρνεις ανάσα και
να μετράς της ζωής τα βιβλία.
Αν σου μίλησαν οι λέξεις αυτές,
τότε φίλε μου ξέρεις πως το έχεις νιώσει...
Marialena, 25/07/2007 (σκληρά λόγια σε δύσκολες εποχές)
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11, 2007
Τι έχεις νιώσει?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Όποιος έχει δεί από τη πίσω μεριά
του καθρέφτη.... μόνο αυτός
καταλαβαίνει μικρή μου. Κι όποιος
το έχει κάνει σχεδόν τη μισή ζωή του
αυτό, τότε νιώθει την κάθε λέξη σου
να κυλά αίμα στις φλέβες....
Εύχομαι να εκλείψουν οι "σκληρές"
στιγμές και τα αδιέξοδα μικρή μου.
Φιλάκια πολλά!
Αναστασία καρδούλα μου...
Πόσο μου έλειψε αυτή μας η επαφή, να ξερες! Αυτό εδώ το ποίημα γράφτηκε με τη δύναμη της δικής του φωνής, όταν όλα τα άλλα δεν φτάνουν να πουν γι' αυτό που σε κατακλύζει...! Ευλογημένες οι στιγμές που βγάζουν σε κάτι τέτοιο και μακάρι να υπάρχει υπομονή και καρτερία μέχρι να περάσει το μαύρο σύννεφο που έφερε την καταιγίδα!
Σε φιλώ και σε σκέφτομαι, Μαριαλένα
ακριβως ετσι αισθανομαι αυτη την εποχη....
καλυτερα δε θα μπορουσα να το θεσω.
μηπως να εγραφες και το τροπο να βγαινει κανεις απο αυτη την κατασταση?!!!
@ Μοργκάνα: Κάτσε να βρω μια άκρη στον λαβύρινθο και σου υπόσχομαι ότι σαν νιώσω σίγουρη, θα επανέλθω!
Για την ώρα, τα κεφάλια μέσα...!
Βούλιαζε,και άφηνε τον καιρό να τον παρασέρνει όλο και πιο μέσα,όλο και πιο βαθιά.
Καρδιοχτυπούσε μόνο οταν η αταξία προσπαθούσε να βάλει τάξη και άνοιγε τα μάτια για να δει την επίθεση καθως γέμιζε το στομάχι του με την επερχόμενη κατάκτηση του.
Δεν γνώριζε τις λέξεις,ζουσε στο σκοτάδι,και είχε σπάσει τους καθρέφτες για να μην αντανακλουν το φως από το πλασματικό ειδωλο του.
Οταν πήρε την στροφή,δεν είδε πως βγάζει σε αδιέξοδο.
Πήρε μια ανάσα καθώς καταλαβε πως ακολουθούσε λάθος πορεία,προχώρησε και σκόνταψε πάνω στον σωρό με της ζωής τα βιβλία.
Εκλαψε την μοναξιά του
κι'ακολούθησε την σκιά του,
πίσω ξανά,
Να ψάξει τον δρόμο
μακριά απ'το'πουθενά'
Ρωτάς αν?ρωτάς αν έτυχε.Κι εγω σου γράφω Ναί.Κάπως έτσι ήταν.
Και μετά όλα αλλαξαν.
Και ο καθρέφτης έλαμψε και το είδωλο ντύθηκε το ρούχο της Ελπίδας!!!!!
Ασχολήθηκες εκτενώς βλέπω με τις λέξεις που έγιναν το δικό σου ερέθισμα να γράψεις τη δική σου οπτική, Παναγιώτα μου.
Θα κρατήσω τη τελευταία παράγραφο του σχολίου σου, ως το κίνητρο για το μετέπειτα! Με αφορμή το ανυπόστατο που σχηματίζεται στο μυαλό μας, αυτά που έγραψες ήταν υπέροχα. Σ' ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου