ΙΔΟΥ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ!

Ανεπαίσθητα βαδίζω στο έδαφος που η βροχή το νότισε.
Το βήμα μου δεν ορίζεται από το πάτημά μου,
Μα ούτε κι η ίδια η βροχή ποτίζει το κορμί μου.

Υπάρχω άραγε? Η μήπως τούτα είναι μοναχά
λόγια της φαντασίας μου?
Υπάρχω? Αν ναι, σε ποιόν γαλαξία διακτινίστηκα?

Διάφανο το σώμα που με περιβάλλει,
Μορφή που εξόκοσμα διαγράφει την πορεία της.
Εδώ είναι η Γη, το μέρος που θα ζήσω.

Ξενιστής της ίδιας μου της ψυχής φέρομαι
Και συμπεριφέρομαι με περισσή αθλιότητα
Καθώς τους Νόμους τους Συμπαντικούς αψηφώ.

Μα τιμωρούμαι με αιώνια διασάλευση
Κενό που δεν καλύπτεται με έννοιες απροσδιόριστες.
Άνθρωπος δεν είσαι, μήτε θα γενείς ποτέ σου!

Αυτή είναι και η ετυμηγορία που εξέδωσε
Το Δικαστήριο που μοναχός μου έστησα,
Για να πατάξω τη διαφθορά του μη-υπαρκτού μου.

© Μαριαλένα, 19/06/2006 (ασκήσεις αυτοεκτίμησης επί χάρτου)