Απρόσμενα στέκω εμπρός σου, Ζωή,
με μάτια ανοιχτά σ' ατενίζω,
το φως που αναδύεις εμπρός μου, Ζωή,
με κάτοπτρα κοίλα διυθίζω.
Δε φτάνει να είσαι δική μου, Ζωή,
το μοιραίο ποτέ δεν ορίζω,
μόνον ίσως το παρόν της κάθε στιγμής
κι αυτό αφού πρώτα τ' αφήσω.
(c) Marialena, 09/12/2006
Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006
Ζωή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Αχ...ζωη γλυκεια ζωη.Δικια μας ειναι και ο,τι θελουμε την κανουμε.....
Είναι δικιά μας η ζωή ή είναι δανεικιά και αγύριστη Παναγιώτα μου?
Δημοσίευση σχολίου