Βρέχει κι απόψε καρδιά μου,
σταγόνες βροχής δυνατής,
σταγόνες σαν δάκρυα όμοιες,
βρέχει με ουράνια ορμή,
θεόσταλτες μπόρες.
Βρέχει με τη γη να ποθεί,
να γευτεί τις σταγόνες,
σαν γυναίκα δίχως φιλί,
που αψηφά νύχτες μόνες.
Βρέχει και τ' αστέρια ψηλά,
στις κουρτίνες στεγνώνουν,
φαίνονται πια τόσο μακριά,
τη ματιά μου θολώνουν.
(c) Marialena, 24/11/2006
Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006
Βρέχει κι απόψε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
οι πρώτες σταγόνες βροχής να σκίζουν τον ουρανό
μιά απο αυτές με βρήκε, με συνάντησε
την έννοιωσα να πέφτει στο μαγουλό μου…
συνέχισε στο κορμί μου...
ήταν ένα ζεστό χάδι μέσα σ’αυτή την φθινοπωρινή βραδιά
η ψυχή μου κρύα τον τελευταίο καιρό
άρχισε να βρίσκει την ζωντάνια της…
όσο κατέβαινε, τόσο πιο αργά κύλαγε
και η ανατριχίλα στο κορμί μου
δήλωνε τον έρωτα
που μετέδιδε το υγρό μονοπάτι της…
…κι ολες τις αναμνήσεις!
σαν το τρυφερό χάδι της…
σαν μια ανάσα της…
που την πήρε ο βοριάς
και την εξαφάνησε για πάντα…
Δημοσίευση σχολίου