Όπως η νύχτα άπλωσε μαύρο μαντήλι,
έτσι κι η θλίψη έκατσε μες τη καρδιά μου,
σκιάζοντας τα ονειρά μου
και κρύβοντάς μου το φεγγάρι.
Που να σαι άραγε απόψε άγγελέ μου,
τώρα που εγώ τη θωριά σου αναζητάω,
τώρα που με την ανάσα σου μεθάω,
στης φαντασίας μου την άκρη.
Πες μου που κρύβεσαι για να ρθω να πλαγιάσω,
εκεί στο πλάι σου να με βρεις να κουρνιάζω,
πνοή στο χάδι σου να νιώθεις τ' άγγιγμά μου
και γω να θέλω μοναχά να ξαποστάσω.
(c)Marialena, 12/11/2006 (μεσάνυχτα και κάτι...)
Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006
Άγγελέ μου...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ειναι ολα πανεμορφα,αλλα εδω θα κανω το σχολιο.Ετσι μου βγηκε.
Γιατι διακρινω μια θλιψη?γιατι διακρινω μια ψυχικη αναταραχη?Ηταν να γινει και εγινε κι αυτο.Τιποτα παραπανω απο ενα ατυχημα.Αυτο ηταν.Θαθελα ενα ποιημα να ξεχυλιζει απο χαρα.Δεν το απαιτω.ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ.
Αφιερωση για τον δασκαλο.......Και την χαρα.....
αχχχ σορυ που θα μας προσγειώσω από την ουράνια διάθεση του ποιήματος σου. ..με άγγιξε γιατί ο δικός μου ο άγγελος γαμώτο τωρα βρίσκετα στο θησείο κ πίνει ρακόμελα και μένα με άφησε μονάχο μου......σνιφ...
Καλησπερούδια σας!
@ Παναγιώτα: Αχ, βρε φιλενάδα, η γυψοσανίδα μου έπεσε κάπως βαριά (στη κυριολεξία) και η διάθεση ανεβαίνει όσο το ποδαράκι αναρρώνει. Εντάξει, το έλαβα το μήνυμα, στο υπόσχομαι κι αυτό...
@ Φίλε Good καλοσώρισες! Άλλη φορά να πεις στο αγγελούδι σου, να σε έχει παρεϊτσα και να πίνετε νέκταρ και αμβροσία μαζούλια, αλλιώς που πάει χωρίς εσένα? Θα τον μαλώσω...
Δημοσίευση σχολίου